Þjóðviljinn - 15.07.1949, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVHJINN
Föstudagur 15. júlí 1949. ,
TILKYNNING
frá STEFI, Sambandi tónskálda og eigenda
flutningsréttar.
Vegna tilkynningar I útvarpinu í gær um greiðsl-
ur fyrir flutning verndaðra tqnverka úr útvarps-
tæki vill STEF vekja eftirtekt á því að í samningi
milli Ríkisútvarpsins og STEFS frá 2. febrúar þ. á.
er greinilega tekið fram í 3. gr. það sem hér segir:
„I samningi þessum er byggt á því, að út-
varpsnotanda sé óheimilt að selja aðgang að
útvarpstæki eða hagnýta sér á annan hátt út-
varpsefni til f járgróða.“ r,
STEF leyfir sér ennfremur að vísa til 17. gr. í
reglugerð um hagnýtingu útvarps. Greinin er
prentuð aftan á kvittun fyrir afnotagjöldum Ríkis-
útvarpsins og hljóðar þannig:
„Öheimilt er útvarpsnotanda að hagnýta sér
útvarpsefni til fjárgróða, t. d. með því að
selja aðgang að útvarpsviðtæki sínu.“
Þetta eni allir hlutaðeigendur beðnir. að athuga.
S T
il'j
ruasvur.
Samband tónskálda og
eigénda flutningsréttar.
L
trr:
OTHLUTUN
ti! félagsmanna Kaupfélags Hafnfirðinga
á yefnaðarvöru og sokkum fer fram föstudaginn
15. júlí og laugardaginn 16. júlí.
Afgreitt út á hvem vömjöfnunarseðil:
l'. Efni í einn morgunkjól.
2. Efni í eitt sængurver.
3. Eitt par kven- eða karlmannasokkar.
Afgreiðsla hefst kí. 9 f. h. báða dagana og verð-
ur afgreitt eftir prentuðu númerunum á vömjöfn-
unarseðlunum.
I dag, föstudag:
Kl. 9—10 Númer 1—30
— 10—11 — 31—60
— 11—12 — 61^-90
—* 12— 1 Ekkert afgreitt
— 1—2 Númer 91—120
— 2—3 — 121—150
— 3—4 — 151—180
— 4—5 — 181—210
Á morgun, laugardag:
Kl. 9—10 Númer 211—240
— 10—11 — 241—270
— 11—12 — 271—300
Itanpfélag Hafnfirðinga.
UNGLING VANTAR
íil að bera blaðið til kaupenda við
Þjóðviljinm.
EVELYN WAUGH:
72. DAGUR.
KEISARARIKIÐ AZANIA
ÁSM. JONSSON
þýdcji.

hrópaði eiahverja fyrirskipun til deildarinnar
við vélbyssuna. Þeir tóku vélbyssuna í sundur,
J settu hana á bak sér, fylktu sér og héldu síðan
brott í áttina til keisarahallarinnar. Aðrar her-
deildir gengu fram hjá hótelinu. Ofan af þakinu
. sáu þær herdeildir nálgast höllina úr öllum átt-
um. . ; ; . . ..
„Þeir kalla liðið heim. Þá er líklega komin
full kyrrð á, en ég er svo syfjuð, að ég hreyfi
mig ekki héðan.“
Eftir þvi sem hermönnunum fækkaði, komu
fleiri smáhópar borgara fram úr ífelum. Hópur
kristinna manna gekk um og ræjjidi húsin, án
; þess að reyna að fara í felur meþ það.
„Eg held þeir kon^^inga.^,, j
Til þeirra barst hljóð af brojnu gleri, og
drykkjulæti og hlátraskellir neðaji úr barnum.
Annar hópur réðst á gluggahlera vefnaðarvöru-
verzlunar og sveipaði sig heilum • ströngum áf
skrautlogu gluggatjaldaefni. En vinkonurnar
gleymdu svjallinu undir fótuiri sér. Þær voru
orðnar þreýtt'ár! 1 af geðshræringu dagsins og
slappar af hitanum, og þar að auk sveif konjak
hr. Youkoumians talsvert á þær. j
Klukkan var orðin meira en sjö, þegar þær
vöknuðu. Sólin var setzt og það var orðið k-alt og
loftið var hráslagalegt. Ungfrú Tin skalf af kulda
og hnerraði.
„Höfuðið á óiér er að springa, óg ég er aftur
orðin svöng,“ sagði hún ,og þyrstari en nokkru
sinni áður á æfinni“.
Það var hvergi Ijós að sjá í glugga. Myrkrið
umvafði þær á allar hliðar. Aðeins einn ljósgeisli
sást falla út á götuna um dyriiar á barnum, og
daufur bjarmi yfir þökunum á húsunum í suð-
urhlutá borgarinnar, þar seúj indversku og arm-
ensku kaupmennirnir höfðu birgðaskemmur sín-
ar.
„Þetta getur ekki verið sólarlag, Sarah — ég
held, að borgin sé að brenna“j
„Hvað eigum við að gera? Við getum ekki
dvalið hér í alla nótt“. '?> j
Ómurinn af söng drukkinna manna barst upp
til þeirra, og hópur Azanía kom í ljós á götunni.
Þeir reikuðu á stað og héldu handleggjunum
yfir axlir hvert annars. Nokkrir þeirra höfðu
meðferðis luktir og blys. Einhver kom út úr
bamum niðri, og rakst á hópinn, svo það varð
troðningur: Ein luktanna datt á götuna, og lítiíl
gulur logi kviknaði. Árekstrinum lauk án frékari
átaka, en á miðri götunni varð eftir lítill póllur
brennandi olíu,
„Við getum alls ekki farið niður.“
Tveir næstu tímar voru lengi að líða. Rauði
bjarminn yfir þökunum dvínaði, blossaði upp aft-
ur og dvínaði enn. Einhversstaðar úr fjarlægð
kvað við stutt skothríð. Hinar umkringdu vin-
konur skulfu sér til skemmtunar í myrkrinu. Þc
kom í !jós á götunni bílljós, og stanzaði fram-
við hótelið. Tveir svallarar komu út að bílnun.
og tóku sér stöðu við hann. Það var skiptsé
á nokkrum orðum á sakuyumáli, og síðan heyrðu
þær greinilega dröfuð nokkur ensk orð. ,
„Jæja, Kerlingarálftimar eru þá alls ekki hér.
Þessir náungar segjast hvorki hafa heyrt þær
né séð.
„Það er sjálfsagt búið að þrautnauðga þeim,“
sagði önnur rödd.
„Já, það vona ég að minnsta kosti. Við skuium
leita hjá trúboðunum11.
„Stöðvið!“ hrópaði Porch etatsráðsfrú. „Hæ,
stöðvið'“
Bíldyrunum var skellt í lás og vélin sett í
gang.
„Stöðvið!“ hrópaði ungfrú Tin. „Við erum
hérna uppi!“
Þá fékk Poreh etatsráðsfrú snjalla hugmynd.
Hún hennti háliftæmdri lfonjaksflösku í bílinn —
þó henni hefði áldrei verið kennt það þegar hún
var skátastúlká, William stakk höfðinu út u;
einn gluggann og kallaði nokkur skammaror
sem hann hafði lært á sakuyu, en í sömu svifum
kom púði siglandi á eftir flöskunni, og hafnaði á
götunni. . ö .
„Eg held að það sé einhver þarna uppi á
þakinu. Viltu ekki skreppa upp og gá að því,
Parcy ? , Eg ætla áð halda mig hér, ef flösku-
skothríðinni heldur áfram“.
Vararitarinn j læddist gætilega áleiðis, og yar
eúki kominn nema. að stiganum, þegar vinkon-
urnar heilsuðu honúm.
frú Tin.
„Guði sé lof fyrir að þér komið“, sagði ungl-
„Hm“, svaraði hann, svolítið ruglaður yfir
þessari skyndilegu vinsemd, „Það er ákaflega
fallegt af yður að segja þetta. Eg á við að við
ætluðum bara að líta inn til ykkar, og vita
hvort vkkur liði ekki vel. Sendiherrann bað
okkur þess. Eg á við, að þið séuð víst ekki
hræddar eða neitt þessháttar?“
„LlÐI VEL? Þetta er voðalegasti skelfinga-
dagur á allri ævi okkar“.
„Eg vona, að það sé ekki svo illt. Við frétt-
heim í sendiráðið, að það hefði verið einhver.
skarkali hér. Jæja —• en þetta hefur nú samt
slampazt allt saman af, og þá finnst mér þið
geta verið ánægðar. Nú er allt dottið í dúna-
logn — það er bara svolítill slæðingur af full-
um mönnum. Ef þið þurfið eitthvað á hjálp
okkqr að halda, þá skulið bara síma.“
„Ungi máður — er það ætlun yðar, að við
dveljum hér í nótt?“
„Ja — það virðist nú kannski heldur ógest-
risnislegt, en það er víst ekki um annað að
DAVIÐ
LL