Þjóðviljinn - 31.01.1950, Qupperneq 6

8
ÞJÓÐVILJINN
Þriðjudagur 31. janúar 1950.
UndanhaSd Framsóknar
Framhald af 5. síðu.
gætu selt ódýrast. Framkvæmd-
in varð'líka í samræmi við það.
En lesendur þessarar greinar
bið ég að athuga þessa afstöðu
Framsóknar í þinginu, fyrst þeg-
ar málið kom til meðferðar þar.
Ákvæði fíjórnar-
ijamningsins haldlítil
Fjárhagsráð tók til starfa
á miðju sumri 1947.- Hafði mik-
ið stímabrak staðið innan ríkis-
stjórnarinnar um skipun manna
í ráðið. Var þá fyrsta sinn, síð-
an fyrir stríð horfið að því ráði
að útiloka stjórnarandstöðuna
frá því að eiga fulltrúa í stofn-
un, er svo mikil völd fékk í
hendur, með afgerandi áhrifum
á hag almennings. En aðalfund-
ur S.I.S var haldinn á Þingvöll-
um um sumarið og ítrekaði hann
fyrri kröfur um aukið réttlæti
til handa samvinnufélögunum
i þessu efni.
I ályktun fundarins segir m.
a:
Það er því eindregið álit
fundarins að sanngjarn innflutn
ingur fyrir kaupfélögin á:
vefnaðarvöru, skóiatnaði, raf-
knúnum heimilistækjum, bygg-
ingarvörum allskonar, ávöxtum
og nýlenduvörum, hreinlætisvör-
um og hráefnum til iðnaðar fá-
ist ekki nema því aðeins, að
leyfisveitingar til kaupfélag-
anna á þessum vörum verði nú
miðaðar við sölu félaganna á
sfeömmtunarvörum áriu 1941—
1945 og síðan áframhaldandi í
sömu hlutföllum og félögin
selja þessar vörutegundir ( þ.
e. skömmtunarvörurnar) ár-
lega“.
Næst gerist það, að nokkru
eftir að Fjárhagsráð hóf starf
sitt, birtir Tíminn þá frétt, að
fulltrúar Framsóknar í ráðinu
hafi tekið upp innflutningsmál
samvinnufélaganna á þeim vett-
vangi og engu getað um þok-
að, hvað framkvæmdir snerti.
Svo heldur virtist fyrrnefndur
samningur stjórnarflokkanna,
sem Eysteinn og Jörundur
höfðu vitnað í, vera haldlítill.
Var þegar sýnt, að traust þeirra
og annarra Framsóknarþing-
manna á orðagjálfrinu í 12. gr.
yrði sér freklega til skammar.
Enda ekki annars að vænta eins
og í pottinn var búið.
Ummæli Tímans
2. okt. 1947
Þann dag birti Tíminn eftir-
farandi fyrirsögn á forsíðu:
„Deálan í sambandi við
skömmtunar- og innflutnings-
reglurnar“.
„Tryggja verður neytendum
fullt frelsi til að geta verzlað
þar, sem þeir telja sér hag-
kvæmast“. — „Á að gera neyt-
endur ofurseldari verzlunum en
áður, samtímis því, að kaupgeta
þeirra fer minnkandi?"
Undir upphrópunarfyrirsögn-
um þessum segir blaðið frá
þeim tillögum Hermanns Jón-
asson og Sigtryggs Klem-
enssonar í Fjárhagsráði, að inn
í reglugerðina yrðu sett þau á-
kvæði „að innflutnings- og gjaid
eyrisleyfin tíl verzlana og iðn-
fyrirtækja fyrir hinum skömmt-
uðu vörum verði í samræmi við
afhenta skömmtunarseðla
jþeirra til yiðskiptanefndar.
Ennfremur að veita megl
verzlunum, sem hefðu óeðlilega
litlar birgðir í byrjun, fyrir
fram Ieyfi til að jafna aðstöðu-
mun, og í þriðja lagi, að ef
verzlun hefur eigi nægilega mik
ið af tiltekinni skömmtunar-
vörn til að fullnægja eftirspurn
væri viðskiptamanni heimilt að
afhenda henni skömmtunar
seðla sína og fela henni að ann
ast útvegun vörunnar fyrir sig,
Þá skyldi neytendum einnig
i sjálfsvald sett, í hvaða hlut-
föllum þeir keyptu þær vörur,
sem skammtaðar væru eftir
verðmæti innan þeirra tak-
marka, sem heildarverðmæti
seðiisins gilti.
Þó þessar tillögur væru langt
frá því að vera allsherjarlausn
á verzlunarvandamálinu, hefðu
þær þó áreiðanlega orðið til
bóta ef framkvæmdar hefðu
verið, og aðalefni þeirra í sam
ræmi við fyrrn. till. Sigfúsar
Sigurhjartarsonar. En meðferð
þeirra er gleggsta dæmið um
það, hve lítið var að treysta
stjómarsáttmálanum og þeim
lagafyrirmælum er á honum
voru byggð, þrátt fyrir hina
trúarbragðakenndu .vitnisburði
Framsóknarþingmannanna, sem
áður er lýst.
Þær voru á hrakningi milli
Fjárhagsráðs og ríkisstjórnar
innar, meðan þær lifðu, og er
sú sorgarsaga svo margsögð, að
ekki er þörf endurtekningar hér.
Feitletraðar upphrópunarfyrir-
sagnir Tímans: „Á samtímis
dýrtíðarráðstöfunum að gera
neytendur réttminni en nokkru
sinni fyrr“. Eiga neytendur að
vera ofurseldir innflutnings
vera ofurseldir innflytjendun-
um“. „Vanefnt stjórnarloforð
og Iagaákvæði“ o. m. fl. af líku
tagi hefur e.t.v. gefið þeim kjós-
endum, sem trúa á Framsókn
ejns og heittrúarmenn á bibl-
íuna, þá hugmynd, að flokkur-
inn stæði í harðri baráttu fyr-
ir hag almennings, en á þá
menn, sem kunnugir voru mála-
tilbúnaði og málsmeðferð ofan
í kjölinn, verkuðu þær á líkan
hátt og spangól í hvolpi, sem
leiðist og vill láta veita sér eft-
irtekt.
Frumvarp Sigfúsar
Sigurhjartarsonar
Þegar þing kom saman um
haustið 1947, virtust því við-
jhorfin hafa breytzt þannig, að
(trú Framsóknarþingmanna á á-
kvæði stjórnarsáttmálans og
fjárhagsráðslaganna hefði all-
mikið þorrið, og þannig skap-
azt frekari grundvöllur til að
koma málinu í gegn um þingið.
Sigfús Sigurhjartarson tók því
málið upp aftur í frumvarps-
formi, með samræmdu orðalagi
við tillögur Hermanns og Sig-
tryggs í Fjárhagsráði, til þess
að tryggja frekar samkomulag
um málið við Framsóknarflokk-
inn.
Hljóðar frumvarpsgreinin á
þessa leið.og er um breytingar
á lögum um Fjárhagsráð:
„Á eftir annarri málsgr. 1.
liðar 12. gr. laganna kemur:
„Meðan fleiri eða færri vörn-
tegundir eru háðar skömmtun
tíl neytenda, skulu innflutnings-
og gjaldeyrisleyfi til verzlana
eða iðnfyrirtækja fyrir hinni
Framhald á 7. siðu.
FRAMHALDSSAGA:
VWVWtNW/WVU
BROÐARHRINGURINN
E F T I R
Mignon G. Eberhart
70. DAGTJR.
Eg heyrði það svo vel. Svo lokaði hann dyrunum,
en ég heyrði vatnið renna, þó áð ég gæfi þvi
lítinn gaum. En þegar ég var rétt að festa svefn-
inn, veitti ég því athygli að vatnið rann ennþá.
Eg fór því fram úr og inn í baðherbergið og fann
hann steinsofandi í baðkerinu en vatnið .rann út
um öryggislokann. Eins og þú skilur,“ sagði
Banche ánægjulega, „þá var þetta ekki löngu
eftir klukkan ellefu, það er ég viss um. Það er
því óhugsanlegt að hann hafi myrt Henry — ekki
svo að skilja að nokkrum detti í hug að hann
hafi gert það — en þegar allar þessar yfir-
heyrslur eru á ferðinni, þá er engin furða þó að
menn verði órólegir. Finnst þér?“
Hann hafði þó sætzt við Blanehe, hvað sem
öðru leið; Róní þótti vænt um það. Enginn gat
sært Blanche eins djúpt og Turo, og allt sem
honum var mótdrægt féll henni mjög þungt. —
Róní hélt sömu leið til baka.
— ákaflega mikilvægrar fyrir mig. Eg verð að
hitta yður og einhvern annan — sama hver það
er nema lögreglan. Á morgun. Hér er staðurinn.“
Hann nefndi húsnúmer og endurtók það. „Hafið
þér náð því? í Galatinsstræti í franska borgar-
hlutanum. Um hádegi á morgun.Getið þér það?
Viljið þér það?“
Hann sárbændi hana, það heyi-ði hún á rödd-
inni. „Ef ég get.“
„Þér megið til. Þér gerið það. Ekki lögreglu-
þjón. Hún kveðst ekkert 'segja, ef lögreglan
verði viðstödd. En að öðru leyti er sama hver
er. Þér gerið það?“
Það var einhver að koma niður stigann. Á-
reiðanlega Mimi. Það glumdi í háu hælunum á
ábreiðunni í stiganum. „Já, já,“ sagði Róní.
„Það er gott. Þér hafið náð númerinu.“.Smell-
ur, ekkert samband, steinhljóð á línunni. Rónx
hlustaði áfram, hvort hún heyrði lagt niður
Hún var nýkomin inn þegar hún var kölluð heyrnartól annarstaðar í húsinu, merki þess að
i simann.
Þetta var í fyrsta skipti sem hún var kölluð
síma, eftir að hún kom til Belle Fleur. Hún
fór í símann, sem var niðri í forstofunni. Það
var Lewis Sedley. Rödd hans var lág og óskýr
en hún þekkti manninn strax. „Heyrið þér hver
þetta er?“ sagði hann. „Já, já, það er —“ „það
skiptir engu máli. Takið þér eftir. Eg varð að
tala við yður. Hlustar nokkur?“
Hún hugsaði sig um. Það var lína inn til Erics
og líklega fram í eldhúsið, hún var ekki viss um
það. En nú gat hún fullvissað sig um að Eric
hlustaði ekki því að nú heyrði hún háa og snjalla
rödd Mimi á ganginum uppi. Hún var að tala við
Eric og hann svaraði. Herbergi hans var rétt
hjá stigauppganginum; Róní heyrði að Mimi
sagði ..... allt þér að kenna Eric, eða mín
gæfa. Þú ætlaðist ekki til þess að svona færi —
var það? Hvers vegna ætti ég að fara að skilja
við Stuart ef ég er í raun og veru gift honum ?“
Eric svaraði henni. Róní þekkti málróm hans
en gat ekki greint orðaskil.
TUTTUGASTI KAFLI: Litli böggullinn.
MIMI OG ÞESSI FORNU BARNABREK; nú
var hún löglega gift Stuart. Eiginkona hans!
Kona Stuarts. Hún vildi helzt ekki hugsa um
xað. Og Lexvis Sedley, sem verið var að leita
til þess að kæra hann fyrir morð, var við hinn
endann á símanum.
„Er hlustað á símtölin. Vitið þér það?“
„Eg held ekki. Annars veit ég það ekki —“
Það varð þögn. Svo sagði Lewis Sedley hásri
röddu: „Eg held ekki að þeir búist við að ég
hringi í — í nokkurn þarna. Eg verð þá að eiga
xað á haettu. Fenguð þér bréfið frá mér ?"
„Já.“
„Ágætt. Eg þarf að biðja yður stórrar bónar
hlustað hefði verið, en heyrði ekkert annað en
fótatak Mimi og skrjáfið í kjólnum hennar. Hún.
var komin það langt niður stigann að hún sá
Róní leggja frá sér símann. Dökku augun í henni
urðu strax hvassari. „Hver var þetta?“ spurði
hún.
„Vinur minn,“ sagði Róní. Það var líka satt,
þótt undarlegt mætti virðast. Lewis Sedley vissi
það, annars hefði hann ekki farið fram á þetta
við hana. Mimi Iagði höndina á stigapóstinn og
nam staðar, forvitin og hugsandi. Hún var í bláa
kjólnum, stutta og þunna. Hann var aðskorinn
í mittið en pilsið var vítt. Svarta hárið glitraði;
því var skipt í miðju. „Eg vissi ekki að þú ætt-
ir vini í New Orleans."
„Ekki það,“ sagði Róní og vonaði að engin
merki geðshræringar sæjust á sér. „Heyrðu, ég
skildi eftir lítinn pakka, sem Eric bað mig að
fá þér, I herberginu þínu.“
Mimi varð undir eins annars hugar. „Ó, hann
hefur iðrast þessa með skartgripina. Mig hefur
alltaf langað svo til þess að eiga smaragðmenið,
þó að það sé frámunalega ljótt, en það má gera
það upp. Bara að ég gæti fengið Eric — og þig
vina mín — til þess að gefa mér nokkra af gim-
steinum œömmu, til að setja á það.“
Róni ætlaði að fara að segja nei, ég held að
það sé ilmvatn, en Mimi var öll á bak og burt.
Hún þaut upp stigann, en Róní gekk inn gang-
inn. Jilly var að leggja á borð í borðstofunni.
Hann hafði lagt hvíta jakkann á stól og var á
skyrtunni.
Lewis Sedley Gallatinstræti. Látið ekki lög-
regluna vita. Takið einhvern með yður. Hún á-
kvað að segja Stuart frá þessu og biðja hann
um að koma með sér.
Hún hélt ennþá á pakkanum sem Buff átti
að fá. Pakkinn og erindreksturinn fyrir Eric
minnti har.a á bréfið sem hún hafði verið send
með til Yarrows dómara áður en hann var
D Arv Í Ð