Þjóðviljinn - 16.05.1950, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVILJINN
Þriðjudágur 16. maí 1950.
Fyrir utan útvarpssal
Framhald af 3. síðu.
Jiossara bréfritara úti á landi
I þorpum og sveitum lands-
nns er lítið um skemmtanir,
unga fólkið situr inni og hlust-
ar á útvarpið, það óskar eftir
léttri hljómlist, eins og unga
" íóilcið í Reykjavík, sem fyllir
kvikmynda- og kaffihúsin og
rskemmtistaðina á hverju kvöldi.
Unga fólkið úti á landi er ekk-
--ert frábrugðið unga fólkinu í
llteykiavík, en það hefur bara
- ekki sömu aðstöðu, sem kannske
• «r því til góðs, þótt það hafi
sí-mu þrár. Og því má ekki út-
varpið auka nokkuð léttu hljóm
listartímana og verða að ein-
hverju leyti við óskum þessara
hlustenda? Eg sé enga ástæðu
‘til að svo geti ekki orðið, og
ég vil beina þeiiTÍ áskorun til
'útvarpsráðs, að það taki þessa
'hlið málsins til alvarlegrar at-
hugunar. Vel gæti svo farið að
ineð aukinni skemmtiskrá út-
varp3ins, væri unglingum úti
á landi og jafnvel í Reykjavík
sjálfri, forðað frá einhverjum
- víxlsporum og þá væri nokkr-
um harmonikuplötum sannar-
iega vel varið.
IV.
1 blöðum og ritum eru oft
birtar, greinar um útvarpsstarf
semina og hún gagnrýnd þar.
• Oftast er svo að höfundar hafa
-•eitthvað til síns máls, en sjald-
an er það tekið til greina af
útvarpsráði eða útvarpsstjóra.
. Af hverju tómlæti þeirra staf-
ar, gagnvart óskum hlustenda
>er mér ekki kunnugt, en vel
gæti mér til hugar komið, að
ef þessir háu herrar hlustuðu,
þó ekki væri nema einstaka
sinnum, á útvarpið, ég tala nú
•*ekki um, ef þeir hlustuðu eins
mikið-og við í strjálbýlinu, þá
xnundu þeira fara að hugsa
isig tvisvar um, áður en þeir
;létu óskir hlustenda út um land,
•eins og vind um eyru þjóta.
- Ætli þeir hlusti nokkum tíma
á „Utvarp frá sameinuðu þjóð-
unum,“ vía útvarp Reykjavík?
Eg get varla trúað því. Eg,
sait að segja, býst við að ef
svo hefði verið, þá væru þeir
búnir að koma þeim ósóma fyr-
ir kattamef fyrir löngu og bún
ir • að ráðstafa þeim tíma út-
varpsdagskrár til einhvers þarf
ara og þá um leik kannske
ekki eins kostnaðarsamrar starf
semi.
En það var ekki tilgangur
minn með línum þessum, að'
fara að skattyrðast við útvarps
ráð eða útvarpsstjóra, heldur
hitt, að vekja a'chygli þeirra á
því að óskir h’.ustenda eiga
rétt á sér.
Útvarpið er menningartæki,
sem þjóðin á og forráðamennirn
ir eiga að standa vörð um, en
það þarf ekki að rýra menning
argildi þessarar stofnunar þótt
breitt sé til og lagfært um
starfsemina.
V.
En svo er anr.að mál, sem
þessu er skylt og rétt að fara
um nokkrum orðum og það eru
systrastofnanir útvarpsins. Nú
er svo komið að ekki er unnt
að fá nokkum h!ut til viðhalds
viðtækjum. Það eru ekki til
,i(a(mpar, loftnetavír, einangrarar
bananstingir, loftnetavír, grunn
tengisnarar og fl. þess háttar,
sem nauðsynlegt er að ávalt
séu birgðir fyrirliggjandi af.
Já, ég nefni nú ekki ný víðtæki.
En ekki held ég því fram að
þetta sé forráðamönnum þess-
ara stofnana að kenna, heldur
munu gjaldeyris- og innflutn-
ingsyfirvöld landsins ein eiga
sökina.
Ekki er því að leyna að
fjárhagur okkar Islendinga er
örðugur, en með <- góðum vilja
og höftum á óþarfainnflutn-
ingi, stöðvun á gjaldeyri til
lúxusflakkara og öðrum slíkum
sjálfsögðum ráðstöfunum,
mættj sennilega bæta mikið
þennan skort nauðsynlegra við-
gerðarhluta. Og eitt er í þessu
sambandi, sem gjaldeyrisyfir-
völdin láta sér kannske í léttu
rúmu liggja, en það er rýrn-
un tekna útvarpsins því ekki
verður betur séð, en með slíku
áframhaldi verði flestir útvarps
notendur að láta loka víðtækj-
um sínum. Þá er líka kannske
sama hvernig dagskrá útvarps-
ins verður í framtíðinni og
hvernig útvarpsráð verður við
tilmælum útvarpshlustenda.
Kristján Imsland.
firJ
OUA
og astir
John
Stephen
S t range
54. DAGUR.
TILKYNNING
Nr. 13/1950.
■'t * >• i
Ríkis3tjórnin hefur ákveðið nýtt hámarksverð á -
|! ;■ skömmtuðu smjöri sem hér segir:
í
í heildsölu kr. 22.50 pr. kg.
I smásölu kr. 24.00 pr. kg.
Reykjavík, 15. maí 1950.
Verðlagsstjórinn.
--wnJVUVN^rtiWWUWWVWUW/VUVWWUWN. aVWWWWWW
gert sér ljóst, hvaða þýðingu það hefði fyrir
hana, ef hún missti hann. Framkoma hans
sem var af ásettu ráði full af glensi og al-
vöruleysi, hafði svo örsjaldan komið upp um
alvöruna sem á bak við lá. Ef til vill hafði
bún verið hrædd við að viðurkenna þessa
alvöru, en hún hafði vitað, að fyrr eða síðar
vrði hún að taka afleiðingunum af því ástandi,
sem hún hafði sjálf skapað. Því ekki það?
Aðrar konur höfðu gert hið sama. Var hún
hrædd við að fóma einhverju af hinni dýr-
mætu persónu sinni? Vildi hún ekki koma
til móts við Bamey með göfuglyndi sem jafn-
aðist á við göfuglyndi hans? Öll þessi ár hafði
hann aldrei beðið hana neins. Hann hafði gef-
ið henni ákvörðunarvaldið, vegna þess að hann
vissi, að það var örðugt að viðurkenna uppgjöf
sína og það var hennar að ákveða hvort hún
vildi halda eða sleppa.
Þetta sagði hún við sjálfa sig, þegar hugs-
un hennar var skýr og síðan greip skelfingin
hana aftur, eins og líf hennar hefði verið
hrist af gmnni. Og skelfingunni fylgdi reiði
og gremja. Framkoma hans við Grid var í
rauninni fyrir neðan allar hellur. 1 því máli
var hún að minnsta kosti sjálfri sér ráðandi.
Hún leit á Barney yfir borðið — hann leit
ljómandi vel út í samkvæmisfötum. Hvers vegna
var honum svona illa við að vera í þeim? —
og síðan brosti hún blíðlega til Carsons sem
sat við hlið hennar.
Ríta hafði sett Carson sér á vinstri hönd
— snoturlegt hugsaði Muriel — næst honum
sat Muriel og honum megin voru Hugh og
frú Maarten til hægri handar Vincent. Hend-
rick Maarten sat í heiðurssætinu og Dóra
Lindlay við hlið hans og Bamey sat á milli
Dóru og Rósu Saltenstall. Dóra, tófan sú
rrna, daðraði við Bamey og hann reyndi að
fcorga í sömu mynt, en það var ekki fyrir-
hafnarlaust. Muriel var fegin því. Hún vissi,
að Barney hafði litlar mætur á Dóru Lindl-
ay. Hún fylgdist af athygli með athöfnum
hans, meðan hún gerði sér of dælt við Car-
son.
„Hamingjan góða, ég er mesta ótukt,“ hugs-
aði hún og hafði gætur á Barney.
Þau voru að tala um morðið.
„Lögreglan er búin að finna vopnið," var
Carson að segja. „Eða það halda þeir að
minnsta kosti. Vinur minn á lögreglustöðinni
sagði mér af því. Þeir hafa fundið heimatil-
búinn lurk í ruslafötu á götuhorni, rétt hjá
húsi frú Moreno. Og hann var blóðugur. Og
blóðið var úr blóðflokki Dimmocks."
Það fór hrollur um Rítu.
„Það er hræðilegt að hugsa til þess, að
fyrir réttum fjómm árum var hann að borða
með okkur í Batavíu — það var í afmælis-
veizlu fyrir Grid eins og hér er núna.“
Maarten leit á Rítu.
„Lögreglan — eða öllu heldur F.B.I. — hef-
ur áhuga á þeirri veizlu. Em þeir búnir að
tala við þig?“
„Já. Það kom maður hingað I dag — ein-
hver herra Higgins. En ég gat engar upplýs-
ingar gefið honum. Ég hitti aldrei Dimmock
nema þetta eina kvöld — og nú fyrir einum
mánuði rakst ég á hann á Rockefeller Plaza.
Ég sagði honum frá því.“
Maarten kinkaði kolli.
„Higgins kom líka til mín, en ég er hræddur
um að ég hafi lítið getað hjálpað honum. Ég
þekkti Dimmock, þegar hann vann hjá Meier-
ling og ég hef hitt hann stöku sinnum. En
í rauninni vissi ég lítið um hann.“
„Hver var hann í raun og veru?" spurði
Ríta.
Carson hló.
„Hann var ein af fótaþurkunum, elskan.
Einn af þeim sem fékk að gera þau skítverk,
sem hinir stóru vildu ekki ata sig út á.“ Hann
leit á Maarten. „Það er sagt, að hann hafi átt
einhvem þátt í þinghúsbrunanum. Hefurðu
aldrei heyrt það ?“
" „Ég hélt að það hefði verið Georg Bell.“
„Jæja, það getur verið. Bell var að minnsta
kosti skotinn “
„Hver var Georg Bell?“ spurði Rósa Salten-
stall hinum megin við borðið.
„Hann var allra þjóða kviklndi,“ sagði Car-
son henni. „Af sama kattakyni og Dimmock.
Baktjaldamakkari. Það er álitið að hann hafi
skipulagt þinghúsbrunann fyrir Hitler. Þar kom
dálítið svipað fyrir. Um það bil ári eftir brun-
ann fór fram réttarrannsókn og þar átti Bell
að bera vitni. Hann varð hræddur og flúði yfir
landamærin til Austurríkis og Gestapó elti hann
og skaut hann.“
„Ertu að gefa í skyn, að F.B.I. hafi komið
Dimmock fyrir kattarnef ?“ spurði Bamey glott-
andi.
Carson hrópaði upp yfir sig.
„Hamingjan sanna, nei. Ég er bara að gefa
í skyn, að sennilega verður mörgum hughægra
þegar hann er úr sögunni." Hann muldi brauð-
mola milli fingranna. „Ég vildi óska að ég
vissi eitthvað um Dimmock," sagði hann. „Dóra
segir, að ég verði að skrifa kafla um hann í
nýju bókina mína.“
„Auðvitað verðurðu að gera það.“ Dóra Lindl-
ay var ákveðin í rómnum. „Þú getur ómögu-
lega gefið út bók um olíu núna, án þess að"
minnast á Dimmock. Og það sem meira er:
DaviB