Þjóðviljinn - 21.12.1950, Qupperneq 6

ÞJÓÐVIL’JINN
Fimmtttdagur 21. des. -1950.
I
TILKYNNING
íiá Innllutnijigs- og gjaldeyiisdeild um
endurútgáfu eldri leyfa o. fl.
Öll leyfi til kaupa og innflutnings á vörum svo
og gjaldeyrisleyfi eingöngu faila úr gildi 31. des-
ember 1950, nema aó þau hafi verið sérstaklega á-
rituö um, aö þau giltu fram á árið 1951 eöa veitt
fyrirfram meö gildistima á því ári.
Deildin mun taka til athugunar, áö gefa út ný
leyfi í staö eldri leyfa, ef vai-an hefur veriö pönt-
uö samkvæmt gildandi leyfi og seljandi lofáö af-
greiöslu innan hæfilegs tíma.
í sambandi við umsóknir um endurútgáfu leyfa.
vill deildin vekja athygli umsækjenda, banka og
tollstjóra á eftirfarandi atriðum:
1) Eftir 1. janúar 1951 er enga vöru hægt
að tollafgreiö'a, greiða eða gera upp ábyrgöir í
banka gegn léýfum, sem falla úr gildi 1950 nema
þau hafi verí'ö endumýjuö.
2) Endurnýjun þarf gjaldeyrisleyfi fyrir ó-
uppgei'öum bankaábyrgöum, þótt leyfi hafi veriö
áritað fyrir ábyrögarupphæöinni. Ber því viðkom-
andi banka, áður en hann afhendir slíkt leyfi til
endurnýjunar, aö bakfæra áritunina á leyfinu eöa
á annan hátt sýna greinilega meö áritun sinni á
leyíiö, hve mikill hluti upphaflegu ábyrgöarinnar
er ónotáöur.
3) Eyöublöó fyrir endm’nýjunarbeiönir leyfa
fást á skrifstoíu deildarinnar og bönkunum í
Reykjavík, en úti á landi hjá sýslumönnum, bæj-
arfcgetum og bankaútibúum. Eyðublööin ber að
útfylla eins og fonTiiÖ segir til um. Þess ber aö
gæta, aö ófullnægjandi frágangur á umsókn þýöir
töf á afgreiöslu málsins.
4) Ef sami áóili sækir um endurnýjun á
tveimur eða fleiri leyfrnn fyrir nákvæmlega sömu
vöru frá sama landi, má nota eitt umsóknareyöu-
blaö. Beiönir um endumýjun leyfa, er tilheyra
nýbyggingarreikni ngi og beiönir um endurnýjun
annarra leyfa má þó ekki sameina í einni urn-
sókn.
Allar umsóknir um endurnýjun leyfa frá inn-
flytjendum í Reykjávík þurfa aö hafa borizt skrif
stofu deildarinnar fyrir kl. 5 þann 4. janúar 1951.
Samskonar beiönirfrá innflytjendum utan Reykja
víkur þurfa aö leggjast í póst til dsildarihnar fyr-
ir sama tíma.
Til aö hraöa afgreiðslu endurnýjunarbeiöna
veröur skrifstofa deildai'innar lokuö fyrstu dagana
í janúar. Hins vegar veröa leyfin póstlögö jafnóð-
um og endurnýjun fer fram.
Reykjavík, 18. desember 1950,
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild
Undir eilífðarstjörnum
Eftir A.J. Cronin
45.
D A O U B
lings Jói varð að þræla, meðan þau hin skeinmtu
sér. Og Davíö skemmti sér konunglega. í eðli
sínu var Davið félagslyndur, en hann hafði aldr-
ei tækifæri til að leggja rækt við þann eiginleika.
Þegar hann fór heimanað Var hann staðráðinn í
að skemmta sér og það tókst framar öllum von-
um. Janný var búin að aðvara fjölskylduna, og
í fyrstu mætti liann tortryggni og fálæti. En and-
rúmsloftið breyttist brátt, Kvöldverðurinn var
borinn á boró og ailir voru kátir og f jörugir. Frú
Suniey hafci aldrei þessu vant tekizt að hrista
af sér sljóleikann og. hafði framleitt Ijúffengan
rétt. Jenný var heillandi í nýjum kjól, og hún
bar fiam teið í eigin persónu, — þvi að mömmu
hafði orðið eldamennskan ofraun og hjín lagðist
ttpp í sófann.
Davíð gat ekki litið af Jenný. Með þetta van-
rækta og subbulega heimili í baksýn, virtist
honum hún Ijóma eins og blóm. Allan tímann
sem hann hafði veri'ð í Tynecastle hafði hann
varla talað orð við stúlku, og heima í Slees-
cale var hann ekki kominn á þann aidur að
hann hefði eignazt vinkonu. Jenný var hin fyrsta,
sú langfyrsta, sem heillaði hann með yndis-
þokka sínum.
Hlýr andblær barst inn um hálfopinn glugg-
ann i bakherberginu, og endaþótt hann bæri inn
í herbergið þef og sót úr þúsundum reykháfa,
fann Davið samt blómailm vorsins. Hann beiö
eftir brosi Jennýar; bros vara hennar var hið
fegursta sem hann hafði séð, það var eins og
blómaknappur sem opnaðist. Þegar hún rétti
honum bollann hans og hendur þeirra mætt-
ust, fór um hann fiðrandi sæluhrollur.
Jenný fann hvaða áhrif hún hafði á liann
og hún var upp með sér. Og þegar Jenný var
upp með sér, var hún í essinu sínu. Og þó
var hún ekki sérlega hrifin af Daváð. Þegar
hendur þeirra mættust varð hún ekki vör við
neinn sæluhroll. Jenný var ástfangin af Jóa.
Jenný hafði í fyrstu fyrirlitið Jóa fyrir slæma
siði hans, óheflaða framkomu, mállýzku lians
og óþrifalega vinnu. En þótt undarlegt megi
virðast voru það einmitt þessir eiginleikar,
sem höfðu sigrað hana. Jenný var sköpuð til að
láta kúga sig, innst í eðli hennar leyndist ómeð-
vituð en sæl ánægja yfir hinni tillitslausu í-udda-
mennsku, sem hafði sigraö hana, tekið hana
með húð og hári. En hún var engu að síður
glöð yfir þessum nýja sigri sínum: hann yrði
ef til vill til þess að Jói kæmi kurteislegar fram
við hana.
Þegar máltíðinni var lokið, stakk Alfred upp
á hljóðfæraslætti. Þau fóru inn í dagstofuna.
Daufur ómur frá umferðinni barst inn af göt-
unni, inni var þægilega svalt og loftgott. Sallý
spilaði undir og Jenný söng „Júaníta" og „María
litla“. Þótt rödd hennar væri veikbyggð og dá-
lítið uppgerðarleg, þá var söngur hennar ekki
ógeðfelldur. Þegar hún var búin með „Maríu
litlu", stakk hún sjálf upp á „Ég gekk framhjá“,
en Alfred var farinn að stinga upp á að Sally
syngi og Clarry' og Phillis tóku undir það.
„Sallý er nefnilega rúsínan í pylsuendanum",
hvislaði hann að Davið i trúnaði. „Ef við getum
komið henni af stað, þá skuluð þér fá að
skemmta yður. Það er brot af leikkonu í henni,
skal ég segja yður. Við förum oft í Empire“.
„Gerðu þa’ð, Sallý", sagði Clarrý biðjandi.
>.Syngdu „Jack Pleasants““. Og Philip sárbændi
líka:
„Já, Sallý. Og Floirie Ford“. En Sallý sat
kyrr á stólnum og lét ekki undan. Hún sló
nokkra þunglyndislega samhljóma og sagði:
„Ég er ekki í skapi til þess. Hann þama“, hún
bandaði höfðinu í áttina til Davíðs, „hann vill
hlusta á Jenný en ekki á mig“.
Jenný hló tilgerðarlegum hlátri:
„Hún vill láta ganga á eftir sér“.
Sallý stökk þegar í stað upp á nef sér:
„Svei attan, ungfrú María litla Sunley, ég skal
sannarlega gera það án þess að láta ganga
á eftir mér“. Hún setti sig í stellingar.
Sallý var orðin fimmtán ára og var enn lítil
og bústin, en það var eitthvað í fari hennar,
eitthvað ólýsanlegt, sem var töfrandi. Þáð var
eins og þessi litli líkami væri hlaðinn rafmagni.
Hann neistaði. Hún hrukkaði emiið, en allt í
einu kom gáskasvipur á ófyrirleitið andlit henn-
ar. Hún sló skerandi ósamhljóm.
„Samkvæmt sérstakri beiðni ætlar „hin“ ung-
frú Sunley nú að syngja Mollý O’Morgan", sagði
hún með breyttri röddu, Og svo byrjaði liún.
Það var hrífandi, beinlínis hrífandi. Lagið var
í rauninni einskis virði, en Sallý gerði milcið úr
þvi. Hún söng það ekki, hún skopstældi það,
hún gerði úr því fáránlega hryggðarmynd; hún
söng i faísettu; allt i einu fór hún að syngja
af tilfinningu, hún söng með grátstafinn i
kverkunum um hina svikulu elskhuga Mollýar.
An þess að skeyta hið mimista um hvað
Jenný hefði kallað „góða siði“ lauk hún laginu
með hræðilegri giættu, sem átti að tákna ap-
ann, sem búast mátti við að hefði fylgt líru-
kassa Mollýar O’Morgan.
Allir nema Jenný engdust sundur og saman
af hlátri. En án þess að þau fengju ráðrúm til
að jafna sig byrjaði telpan á „Ég stóð á
hominu“. Apinn hvarf. Nú var hún Jack Pleas-
ants, hún var skuggalegur þorpari, sem hallaði
sér þunglamalega upp að veggnum á kránni.
Það lá við að háiiö á henni yrði strítt.
Alfred fagnaði henni ákaft. Sallý brosti
glettnislega til hans og deplaði öðru auganu.
Hún var aftur orðinn kvenmaður og söng
„Florrie Ford“. Hún fékk háan barm, djúpa
hljómmikla rödd og ávalar mjaðmir — Florrie
ljóslifandi.
Hún þagnaði skyndilega þegar hún var búin

ÖAVÍÖ