Þjóðviljinn - 31.12.1950, Blaðsíða 6

14
ÞJÖÐVILaTINN
Sunnudagur 31. des. 1930.
...... I I ■!!!■■
Gleðileat nvár
r
HamborR
Gleðilegt nýár
Þökkum viðskiptin á liðna árinu.
Vétsinlðjan Meiíill, Lækjargötu 6a
Gleðilegt nýár
Vinnuheimilið að Keykjalundi
nýár
Þökkum viðskiptin á liðna árinu.
Fiskbúðin, Sundlaugarveg 12
Gleðilegt nýár
Iðja, félag verksmiðjufólks
Gleðilegt nýár
Þökkum viðskiptin á liðna árinu. •
Síid & Fiskiu*
;t nýár
Gleðiiegt nýár
Þökkum viðskiptin á liðna árinu.
Efnagerðin Valur
Gleðilegt nýár
Þökkum viðskiptin á liðna árinu.
Harðfisksalan, Þverholti 11
Gleðilegt nýár
Þökkum yiðskiptin á liðna árinu.
Bókfell h. f., bókbandsvinnustofa
Eftir A.J. Cronin
52.
daoeb
vera hagsýn...
Him brosti gegnum tárin.
„Davíð, Davíð .... segðu ekki meira. Ég er
svo hamingjusöm, ég vil ekki að þú eyöileggir.
það“. Hún stökk á fætur og hló. „Hlustaðu nú
á. Við'skulvun koma á göngu. Við skulum fara
til Esmond Dene, þar er. svo yndistlegt, mer
finnst svo dásamlegt þar — öll trén og yndis-
lega gamia myllan. Og þá getum við talað um
þetta allt saman. Og þegar á allt er litið þá
gæti það ekki sakað að skrifa þessum manni,
lierra IJarras....“, Hún þagnaði og augu henn-
ar heilluðu hann, rök af táinm. Hún kyssti
hann í skynd.i og hljóp síðan burt til aö klæða
sig.
Hann stóð brosandi; hrifmn, heillaður, dálít-
ið ringlaður. En elckert skipti máli nema sú
staðreynd að Jenný elskaði hann, Hún elskaði
hann. Og hann eískaði hana, Hann var fullur af
heillandi framtíðardraumum. Jenný mundi bíða,
auðvitað mundi hún bíða..... hann var aðeins
tuttugu og tveggja ára.... hann yrði að taka
B.A. prpfið, hún munöi skilja það seinna.
Meðan liann stóð þarna og beið opnuðust
dyrnar og Saliý kom inn í herþergið. Hún nam
staðar þegar hún kom auga á hann.
„Ég vissi ekki að þér voruð. hér“, sag'öi
hún og varð þungbúin á svip. „Ég ætlaði bara
að sæltja nótur“.
Ygglibrún hennar var eins og svart ský a.
heiðum hamingjuhámni hans. Hún hafði allta.f
verið kynleg í framkomu við hann, snögg upp
á lagið, afundin, önug. Hún vlrtist bera kala
til hans og langa til að ná sér niðri á honum,
Allt í einu langaði liann til að komast a'ð sam-
komulagi við Sallý, þegar hann var svöna ham-
ingjusamur og hann ætlaði að kvænast systur
hennar. Hann tók til máls:
„Hveis vegna horfirðu svona á mig, Sallý?
Er það cf því að þér geðjast illa að mér?“
Hún horfðist i augu við hann. Hún var í göml-
um bláum skólakjól og hár hemiar var rytju-
legt og ógreitt.
„Mér geðjast ekki illa áð yður“, sagði hún og
hún va" ekki afundin eins og-venjuléga.
Hann fann að hún sagði satt. Hann brosti.
„Én þú ert.., . þú ert alifaf avo önug við
mig“.
Hún cvaraði með óvenjulegum alvörusvip.
„Þér vitið hvar sykuy, eij að finna ef .yður
langar í hann“. Hún leit.allt í einu undaii, sner-,
ist á, hæli og fór út úi’ stofunni.
Um leið og Sailý fór út sigldi Jenný inn um
dymar,
„Hvað var litla dýrið að lepja í þig?“ Og án
þess að bíöa eftir svari tók hún um handlegg
hans eins og hún ætti hann og þrýsti hann
blíðlega ' „Komdu þá, elskan. Ég get ekki beð-
ið með að tala við þig“.
Nú var hún Ijómandi, ljómandi eins og fugl,
hún Jenný litla. Og því ekki það? Hafði hún
ekki fyllstu ástæðu til að vera ánægö, hún sem
átti unnusta, ekki aðeins vin, hejdur raunveru-
legan uanusta, sem gat orðið kennari livenær
sem var. Það var dásamlegt að eiga unnustá
sem var kennari. Hún ætlaði að segja upp hjá
Slattery þegar í stað og losna frá Seottswood
Road um léið. Hún skyldi sýna þeim ölhun og
Jóa líka, 'hvað hún gæti; hún æfiaði að hafa
kirkjabruðkaup með frétt í blöðunum, hún bafði
alltaf viljað, kirkjubrúðkaup: og hverju átti hún
að vera, í, einhverju íátlausu. en fallegu —- —
já, fallegu.... fallegu.... fallegu.
Þegar Davíð kom heim úr gönguferð sinni,
skrifaði hann Barras til að gera Jenný til
hæfis. Viku síðar fékk hann svar, þar sem hon-
um bauðst staða sem yngsti kennari við al-
þýðuskólann í Nýja Bethel stræti í Scleeseale.
Hann sýndi Jenný bréfið á báðum áttum, ann-
ars vegar var skynsemin og hms vegar. ástin
til hennar, hann luigsáði um foreldra. sina, lífs-
starfc sitt og álit hennar. Hún faðmaði hann
að sér.
„0, elsku Davíð", kjökraði hún. „Er það ekki
dásgmlegt, ótrúlega dásamlegt. Ertu ekki feg-
inn áð þú skrifaðir ? Er það ekki yndislegt?“
Hann stóð með lokuð augu og varir hpnnar
við sínar og hélt henni fast að sér, pg í þess-
ari.sæLuvíxnu fann hann að hún hafði rétt fyrir
sér; það var dásamlegt.
m
Faðir Arthurs snæddi venjulega morgunverð
hálftíma á undan hinu fólkinu óg hann hafði
næstum lokið m.áltíðinni; hann var að drekka
síðasta kaífibollann með blaðiÖ á hnjánum,
Hann kinkaði kolli þegjandi sem, svar við kveðju
A-rfiiurs. jlrainkonia.ihans, vew eþjíi ,kuidaleg? ekki
isköld eins og stundum svo að Arthur fékk
hroll í. sig. í dag var hann rólegur; Arthur
fylltist vellíðan, hónum fannst hann vera, sjálf-
stæður einstaklingur. Hann brosti af ánægju og
fór að brjóta skuminn á egginu sínu og fann sér
til ánægju að augnaráð föður hans hvfldi á
honum.
„Ég held, Arthur", sagði Barras eins og- harni
'hefði skyndilega tekið þá ákvörðun að tala. „Ég
held að við eigum von á góðum fréttum í dag“.
„Já, pabbi?“
„Við höfrnn von um samning".
„Jæja, pabbi?“ Arthur leit upp rjóður í
kinnum, Hann hafði sagt „við“ og þáð hljóm-
aði undursamlega í eyrum hans, það var eins
og hann væri þegar orðinn meðeigandi í nám-
unni.
„Og það er ágætur sanmingur, rið P. W. &
iOompany“.
„Já, pabbi“,
„Ertu ekki ánægður?“ spurði Barras með
góðlátlegri, hæðni.
„Jú, p£ibbi“,
Barras kinkaði kolli.
„Þeir vilja fá koks frá okkur Ég var far-
inn að halda, að viö ættum aldrei eftír 'að
vinna það framar. JEn ef. þeir, saetta sig við
verðið hjá okkur þá látum við byrja að vinna
í næstu viku. Við byrjum í Scuppergöngunum”,
„Hvenær yeiztu Jætta með yissu, pabbi?“
„I dag“, syaraði Barras; og nú var eins og
þessi beina spurning Árthui-s gerði það að verk-
um að hann sæi eftir alúð sinni, og hann lyfti
upp dagblaðinu og sagði skipandi: „Vertu til-
búian klukkan niu. Ég vil ekki þurfa að þíða“.
Arthur byrjaði aftur á egginu sinu, ánægður
með þær upplýsingar sem hann hafði fengið.
En allt í einu gerði óþægileg hugsun vart við
sig. Hann mundi eftir einhverju — — ein-
hverju mjö^ .Óþægilegu.... Seupper. Hann gaut
augunum tál föður síns sem var hulinn af
dagblaðinu. Hann langaði til að spyrja hann
— — hann langaði sáran að spyrja hann einnar
DAVlU