Þjóðviljinn - 19.10.1951, Síða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 19. október 1951
Ókeypis skélavist
á NorðuHöndum
Undanfarin fjögur ár hafa
7—10 nemendur fariö árlega
á' vegum Norræna fáiagsins til
hinna Norðurlandanna, þar
sem þeir hafa notið ókeypis
skólavistar í lýðháskólum einn
vetur. Næstkomandi vetur fá
12 nemendur þessa ókeypis
skólavist pg eru þau fyrir
skömmu farin.
Ti] Svíþjóðar fóru:
Arnþrúður Arnórsd., Þverá,
S.-Þing. Ágúst Árnason, Rang-
árv.-sýslu. Haukur Helgason,
Hafnarfirði. Helga Þórsdóttir,
Dalvík. Ingibjörg Bergsveinsd.,
Reykjavík. Katrín Karlsdóttir,
Svarfaðard., Eyj. Kristín Gests
dóttir, Svarfaðardal, Eyj. Gísl-
rún Sigurbjörnsdóttir, Reykja-
vík. —- Til Finnlands: Valgarð-
ur Jónsson, Sauðárkróki. —
Til Noregs: Árni Jóhannsson,
Gunnarsstöðum, Þistilfirði. Jó-
hann Daníelsson, Syðra Garðs-
horni, Svarfaðardal. Sigurveig
Sigurðardóttir, Dalvík.
Vetiarólympíaleikamií
Framhald af 3. síðu.
snjalla menn að ræða og má.
óefað gera ráð fyrir að dvöl
þeirra hér hafi haft mikla þýð-
ingu fyrir væntanlega ólymp-
íufara og aðra. _
Gera má ráð fyrir að ekki
líði á löngu þar til að SKl birt-
ir nöfn þeirra sem mesta mögu-
leika eru taldir hafa til að
komast til keppninnar í Randu-
kleif og Norðfjalli við Osló.
17. DAGUR
hann nú að gera? Gæti hann spurt einhvern, gæti hann spurt
Hegglund án þess að koma upp um —
Hann studdi á ljTtuhnappinn. Lyftan fór af stað niður á við.
Herrabúð. Herrabúð. Allt í einu datt honum nokkuð í hug. Mann-
inn vantaði silkisokkabönd. Hvar var hægt að fá keypt silki-
sokkabijnd — í verzlun auðvitað, í verzlun sem seldi herrafatnað.
Auðvitað. Herrafataverzlun. Þangað færi hann. Og á leiðinni
niður tók hann eftir vingjarnlegum blökkupiltj í lyftunni og
spurði hann: „Veiztu hvort nokkur herrafataverzlun er hérna
í nágrenninu".
,,Það er ein hérna í húsinu, rétt við innganginn að sunnan-
verðu“, svaraði pilturinn og Clyde flýtti sér þangað fegins
hugar. Og þó kunni hann undarlega við sig í þessum -aðskorna
einkennisbúningi með þessa skrítnu húfu. Hann var dauðhrædd-
ur um að þessi litla, þrönga húfa dytti af honum. Og hahn ýtti
henni í sífellu niður á höfuðið. Hann flýtti sér inn í verzlunina
sem var fagurlega uppljómuð og kallaði ,,Ég átti að fá ein
iBoston silkisokkabönd".
„Gerðu svo vel, vinurinn", svaraði strokinn, lágvaxinn maður
með gljáandi skalla, rautt andlit og gullspangagleraugu. „Handa
einhverjum hótelgestinum, er það ekki? Jæja við skulum segja
sjötíu og fimm sent og harna eru tíu sent handa þér“, sagði
hann um leið og hann batt utanum pakkann og setti dollaraseðil-
inn í peningakassann. „Ég er alltaf liðlegur við ykkur strákana,
því að ég veit að þið komið til mín, þegar þið getið“.
Clyde tók tíu sentin og pakkann og hann vissi varla hvað hann
átti að halda. Sokkaböndin hlutu að kosta sjötiu og fimm sent
— það sagði maðurinn. Hann þurfti því aðeins að skila aftur
tuttugu og fimm sentum. Tíu sentin átti hann sjálfur. — Og
— ef til vill gæfi maðurinn honum líka aukaskilding.
Hann flýtti sér heim á hótelið aftur og að lyftunum. Einhvers
staðar var hijómsveit að leika. Fólkið var á ferli — vel búið,
öruggt í framkomu og gerólikt því fólki sem hann sá á götun-
um. Lyftudyrnar opnuðust. Nokkrir gestir gengu inn, og síðan
Clyde og^innar vikapiltur sem sendi honum forvitnisaugnaráð.
Á sjöttu hæð fór pilturinn úr lyftunni. Á áttundu hæð fór Clyde
út og gömul kona. Hann flýtti sér til herbergis nr. 882 og barði
að dyrum. Maðurinn opnaði; hann var kominn í fleiri spjarir
en áðan. Hann var í buxum og var að raka sig.
,,Kominn?“ kailaði hann.
„Já, herra“, svaraði Clyde og rétti honum pakkann og af-
ganginn af peningunum. ,, Hann sagði að þau kostuðu sjötíu
og fimm sent“.
„Hann er bölvaður okrari, en afganginn geturðu átt fyrir
því“, svaraði hann, rétti honum peningana og lokaði dyrunum.
Clyde stóð agndofa um stund. „Þrjátíu og fimm sent —,, hugsaði
hann — „Þrjátíu og fimm sent“. Fyrir smásnúning. Var "þetta
svona auðvelt? Það var ómögulegt. Það gat ekki verið — ekki
alltaf.
Fætur hans sukku niður í mjúikt gólfteppið, hann kreppti
höndina utan um peningana í vasanum og hann langaði til að
æpa upp yfir sig eða hlægja hátt. Já, þrjátíu og fimm sent —
fyrir svona smásnúning. Annar maðurinn hafði gefið honum
tuttugu og fimm sent og hinn tíu sent og hann hafði ekki
gert nokkurn skapaðan hlut.
Hann flýtti sér út úr lyftunni á neðstu hæð — leikur hljóm-
sveitarinnar heillaði hann, glæsilega, vel búna fólkið fyllti hann
unaði — og hann gekk að bekknum sem hann hafði setið á áður.
Og síðan var kallað á hann til að bera þrjár töskur og tvær
regnhlífar fyrir roskið fólk utan úr sveit, sem hafði beðið um
stofu og svefnherbergi með .baði á fimmtu hæð. Á leiðinni tók
hann eftir því, að þau störðu á hann, en þau sögðu ekki neitt.
En þegar þau voru komin inn í herbergið og hann var’búinn
að kveikja ljósið, draga gluggatjöldin fyrir og leggja tciskurnar
á farangursgrindina hafði eiginmaðurinn, sem var klunpalegur
og stirðbusalegur — hátíðlegur og skeggjaður -— virt hann
vandlega fyrir sér og sagt að síðustu: „Ungi maður, þér virðist
vera röskur og alúðlegur — betri en margir í yðar stétt“.
„Svona hótel er ekki góður samastaður fyrir unga pilta",
tísti í eiginkonunni — holdugri og virkjamikilli; hún var að
rannsaka hitt herbergið. „Ég vildi ógjarnan að mínir drengir
ynnu á svona stað — fólkið er svo misjafnt"..
„Heyrið þér nú“, hélt eiginmaðurinn áfram um leið og hann
lagði frá sér frakkann og leitaði í buznavasanum. „Éaupið þér
nú fyrir mig þrjú eða fjögur kvöldblöð og komið ihirfgað með
könnu af köldu vatni, og ég skal gefa yður fimmtán sent þegar
þér komið aftur“.
„Þetta hótel er betra en hótelið í Omaha, pabbi“, sagði konan
hugsandi. „Gólfteppin og gluggatjöldin eru miklu fallegri hér“.
Þótt Clyde væri grænn, þá gat hann ekki varizt því að brosa
með sjálfum sér. En hann lét enga svipbreytingu á sér sjá,
tók við peningunum og fór. Eftir andartak var hann kominn
aftur með vatnið og kvöldblöðin, og síðan fór hann brosandi
með fimmtán sentin í vasanum.
En þetta var bara byrjunin, þvi að hann var ekki fyrr seztur
á bekkinn aftur en hann var sendur upp á herbergi nr. 529
og þaðan inn á barinn eftir drykkjarföngum — tveim flöskum
af engiferöli og tveim sódavatnsflöskum — fyrir hóp glæsilegra
ungra manna og kvenna sem hlógu og töluðu inni í herberginu,
meðan dymar voru opnaðar lítið eitt og hann fékk fyrirskip-
anir sínar. En það var spegill yfir arinhillunni og hann sá fólkið
—oOo—- —oOo—- —oOo—■ ■—oOo— —oOo—■ —oOo— —oOo—
BARNASAGAN
6. DAGUR
Sagan af Fertram og Isól björtu
Síðan héldu menn til borgar. ísól var þá komin
heim; höíðu þær klæðaskipti, Næírakolla og hún,
og vissi enginn aí því nema drottning sjálí. Hún
spurði dóttur sína, hvað hún heíði gert aí barninu.
„Ég át það, móðir mín," mælti hún. „Það var
rétt, dóttir mín," mælti drottning. En er kvöld var
komið, íóru menn að hátta; brúðguminn var hátt-
aður, og brúðurin ætlaði að fara að afklæða sig.
Brúðguminn spurði hana þá, hvað hún hefði sagt,
begar ermarnar hefðu verið dregnar á hana. „Ég
held ég hafi ekki sagí mikið, og man ég ekki eftir
því," segir ísól; „en ég get spurt drottninguna, hvað
það hafi verið." Nú fór hún og spurði, hvað stelpu-
skömmin hefði sagt, þegar ermarnar voru dregnar
á hana, þegar hún reið út. Drottning sagði henni,
að hún hefði sagt:
,,Vel sóma ermar
eiganda armi.“
Fór hún þá inn með þetta og sagði brúðgum-
anum. Hún fór smámsaman að reita af sér fötin.
Hann spurði hana enn, hvað hún hefði sagt, þegar
hún tók við hönzkunum. „Það man ég ekki, það
hefur íráleitt verið svo merkilegt," segir hún. „Þú
verður samt að segja mér það," mælti hann, „ann-
ars færðu ekki að fara upp í." Hún fór þá og spurði
móður sína, hvað það hefði verið, sem stelpan 'hefði
sagt, þegar hún tók við hönzkunum. Hún sagði
henni það:
, „Þekkta eg fingur,
þá foröum gjöröu.“
Rfómateitar
Sniitur
Poststeikur
Tartalettui
Kramarkús
Aimæliskringlur
Brauða- on kökuaerð
liggur leiðin |