Þjóðviljinn - 15.11.1951, Síða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 15. nóvember 1951
37. DAGUR
gremjuleg; því að engir foreldrar voru viðkvæmari en Griffiths-
hjónin, þegar kynferðismál bar á góma.
Og einkum átti þetta við um leyndarmálið í sambandi við
Estu. Hún var farin. Hún hafði ekki komið aftur. Og eftir því
sem Clyde og hin börnin bezt vissu, þá hafði ekkert af henni
frétzt. Þó hafði Clyde tekið eftir því, að þegar nokkrar vikur
voru liðnar og foreldrar hans höfðu verið afar döpur og niður-
dregin, haft áhyggjur af því hvar hún væri niðurkomin og hvers
vegna hún skrifaði ekki, þá höfðu þau lagt niður áhyggjurnar
og sætt sig við þetta — að minnsta kosti sætt sig við ástand,
sem engin bót var ráðin á að því er virtist. Hann skildi ekkert
í þessu. Það var mjög eftirtektarvert, og þó var aldrei minnzt
á þetta. Og dag nokkurn tók Clyde eftir því að móðir hans
stóð í bréfasambandi við einihvern — sem var mjög óvenjulegt.
Kunningjar hennar voru svo fáir, að hún fékk riæstum aldrei
bréf né skrifaði bréf.
Einn góðan veðurdag, skömmu eftir að hann fór að vinna hjá
Green-Davidson, hafði hann komið óvenju snemma heim og
ikomið að móður sinni þar sem hún var að rýna í bréf, sem
virtist nýkomið og hún virtist hafa mikinn áhuga á. Og eitt-
hvert leyndarmál virtist vera í sambandi við það, því að um
leið og hún kom auga á hann hætti hún að lesa og faldi bréfið,
án þess að minnast orði á innihald bréfsins. En af einhverjum
ástæðum hafði Clyde hugboð um að bréfið væri ef til vill frá
Estu. Hann var ekki alveg viss. Og hann var of langt í burtu
til að þekkja rithöndina. En hvað sem því leið, þá minntist
móðir hans ekki á það einu orði. Það var eins og hún vildi ekki
að hann spyrði neins, og sambandið milli þeirra var ekki nánara
en svo, að honum datt ekki í hug að spyrja. Hann velti þessu
fyrir sér um stund og hætti síðan ‘að hugsa um það að mestu
leyti. '
Mánuði eða fimm vikum síðar, um það leyti sem hann var
orðinn hagvanur hjá Green-Davidson og var farinn að gera
sínar hosur grænar fyrir Hortense Briggs, kom móðir hans til
hans að leita ráða, sem var mjög óvenjulegt. Án þess að gefa
nokkrar skýringar eða gefa 1 skyn að hann gæti hjálpað henni
á nokkurn hátt, kallaði hún á hann inn í fundarsalinn þegar
hann kom frá vinnu, horfði alvarlega og órólega á hann og
sagði: ,,Ekki veizt þú víst, Clyde, hvernig ég gæti orðið mér úti
um hundrað dollara undir eins?“
Clyde varð svo undrandi að hann trúði ekki sínum eigin eyr-
um, því að nokkrum vikuin áður hafði verið hlálegt að minnast
á upphæð við hann, sem var ihærri en f jórir til fimm dollarar.
Móðir hans vissi það. Og þó var hún að spyrja hann um þetta
og hélt bersýnilega að hann gæti hjálpað henni. Og það var ekki
að ástæðulausu, því að bæði klæðaburður hans og framkoma
gáfu til kynna betri afkomu.
Hið fyrsta sem honum datt í hug var það, að hún hefði tekið
eftir fötum hans og atferli og komizt að raun um að hann
hefði svikið hana um það sem henni bar. Og þetta var að nokkru
leyti rétt, en framkoma Clydes hafði breytzt svo mjög upp á
eiðkastið, að móðir hans hafði séð sig 'knúða til að breyta fram-
komu sinni gagnvart honum og hún var farin að efast um að
hún fengi nokkru ráðið um framtíð hans. Frá því að hann
komst í þetta nýja starf, virtist henni hann hafa vitkast, vera
öruggari í framkomu, ekki eins óákveðinn og gjarn á að fara
sínar eigin leiðir. Að sumu leyti hafði hún áhyggjur af þessu,
en að öðru leyti var hún því fegin. Henni var ánægja að því að
sjá Clyde ánægðan, því að hann hafði ævinlega verið svo ó-
rólegur og tilfinninganæmur; þó hafði hún oft velt því fyrir
sér í hvers konar félagsskap hann væri, vegna íburðar hans
i klæðaburði upp á sdðkastið. En vinnutími hans var svo langur
og strangur og allir vasapeningar hans virtust fara til fata-
kaupa, svo að henni fannst hún ekki hafa ástæðu til að kvarta.
Þó hafði henni komið 'til hugar, að ef til vill væri hann farinn
að sýna fullmikla eigingirni — hugsa of mikið um sjálfan sig
— og þó gat hún vel unnt honum dálítillar afþreyingar eftir
þessa raunalegu æsku.
Clyde vissi ekki vel hvernig hann átti að bregðast við, og
hann horfði á hana og sagði: „En, mamma, hvernig ætti ég að
geta útvegað hundrað dollara?“ Hann sá í anda fjársjóði sína
hverfa eins og dögg fyrir sólu við þessar fáránlegu kröfur, og
svipur hans sýndi þegar í stað örvæntingu og vantrú.
,,Ég ætlaðist ekki til að þú gætir útvegað það allt,“ sagði frú
Griffiths ihæversklega. Ég held að ég viti hvernig éig get orðið
mér úti um megnið af því. En mig langar til að biðja þig að
hjálpa mór að finna einhver ráð til að ná í það sem á vantar.
Ég vil ekki leita til föður þíns með þetta ef ég kemst hjá því,
og ,þú ert orðinn nógu gamall til að hjálpa móður þinni.“ Hún
leit innilegum aðdáunaraugum á Clyde. „Faðir þinn er ekki
mjög duglegur í peningamálum,“ hélt hún áfram, „og hann er
oft svo áhyggjufullur."’
Hún strauk stórri, þreytulegri hönd yfir andlitið og Clyde
hrærðist til meðaumkunar .Og hvort sem hann kærði sig um
að láta svona mikið fé af hendi • eða ekki, þá var honum for-
vitni á að vita til hvers átti að nota þessa peninga. Hundrað
dollara. Ja hérna.
Eftir andartak bætti móðir hans við: „Ég skal segja þér hvað
ir.ér hefur dottið í hug. Ég verð að ná í hundrað dollara, en ég
get ekki sagt þér núna hvers vegna, hvorki þér né neinum
öðrum, og þú mátt ekki spyrja mig um það. I skúffunni minni
ei gamalt gullúr sem faðir þinn á og gullhringur og gullnál
sem ég á. Fyrir þetta allt ætti að vera hægt að fá að minnsta
kosti tuttugu og fimm dollara, ef það væri selt eða veðsett.
Svo eru silfurhnífarnir og gafflarnir og silfurbakkinn og silfur-
kannan þarna inni“ — Glyde þekkti vel þessa dýrgripi — „bakk-
inn einn hlýtur að vera tuttugu og fimm dollara virði. Ég held
að við ættum að geta fengið að minnsta kosti tuttugu og fimm
dollara fyrir það saman. Mér var að detta í hug, að ef þú
—oOo-------oOo— —oOo— -—oOo— ■—oOo—- —oOo-------oOo—
BARNASAGAN
Himinbjargar saga
4. DAGUR
Nú er að segja af ferðum Sigurðar. Hann gekk
um fjöll og eyðiskóga og átti langar leiðir. Ekkert
hungur leið hann á þessari reisu því Himinbjörg
hafði fengið honum malsekk einn. og var það hans
náttúra, að aldrei þraut vistir í honum. Hnoðað
valt jafnan fyrir, og fylgdi hann því eftir. Einn dag
kom Sigurður að sjávarströndu og gekk með henni.
Urðu þá fyrir honum hamrar nokkurir fram með
sjónum. Þar sá Sigurður hrafna marga og hafði
tölu á. Voru þeir fimmtíu. Þeir sóttust á sín á milli,
og reif. hver annan, en einn lá á jörðu mjög mátt-
farinn. Sigurði þótti þetta undarlegt. Stóð hann
við um hríð og horfði á viðureign þeirra. Hann sá
spor í hamrana, sem þeir deildu um, og vildu þar
allir sitja. Minntist hann þá á ráð stjúpu sinnar.
Það varð hans ráð, að hann bjó öllum hröfnunum
spor í hamrana og setti sérhvern í sitt spor, en
bann veika hrafninn setti hann í það sporið, er þeir
höfðu áður um deilt. Síðan gaf hann þeim öllum
mat, og voru þeir þá alsáttir. Eftir það gekk hann
í burt. En er hann gekk burt, kölluðu þeir eftir hon-
um og báðu hann nefna sig, ef hann þyrfti lítils
við. Hann kvaðst það gjarnan vilja.
Tveir unglingspiltar
Framhald af 8. síðu.
ræna Teit og átti Guðmundur
Fífill uppástunguna. Biðu þeir
eftir honum niður við Skóla-
vörðustíg og er Teitur kom út
tóku þeir hann tali að nýju og
gengu með honum niður Ingólfs
stræti, inn Sölvhólsgötu og inn
í portið milli Nýborgar og Land
smiðjunnar.
Er inn í portið kom fóru þeir
Þórður Guðjón og Teitur að
dansa, en allt í einu bregður
Þórður fæti fyrir Teit, skellir
honum flötum og lemur hann
í höfuðið svo hann missir með-
vitund. Tekur Guðmundur Fífill
þá við og lemur Teit í andlitið
þar sem hann liggur hreyfingar
laus. Leita þeir nú á honum,
finna veskið, taka úr því 1900
kr. en skilja veskið síðan eftir
á brjósti hans. Yfirgáfu þeir
Teit þama í portinu og án þess
að ganga úr skugga um hvort
hann væri lífs eða liðinn. v
Kaupa áfengi og talta leigubíl.
Næst fara þeir félagar að
bifreiðastöðinni Bifröst, kaupa
þar áfengi af manni nokkrum,
taka síðan leigubíl og bjóða
upp í hann tveimur karlmönn-
um og tveimur stúlkum, er ekki
vissu neitt um ránið. Eftir að
hafa ekið um stund í bílnum,
tóku þau annan leigubíl, keyptu
meira áfengi og óku til Kefla-
víkur um nóttina.
Um kl. 7 f. h. mánudaginn
komu þau aftur til bæjarins.
Greiddu þeir Þórður og Guð-
mundur þá leigubílstjóranum
og skildu síðan við samferða-
fólkið. Keyptu þeir nú meira
áfengi, tóku annan bíl á leigu,
óku upp í skíðaskála, létu bíl-
inn fara í bæinn, en létu sækja
sig uppeftir kl. 1 e.h.
Er þeir komu til bæjarins
aftur varð þeim fyrst fyrir að
fá sér mat á matsölustað, en
þar hitta þeir tvær stúlkur og
aka þeim heim til þeirra.
Kaupa þeir síðan eina flösku
af áfengi, fara með hana heim
til stúlku, sem þeir þekkja og
drekka úr flöskunni. Um kvöld-
ið ætluðu þeir félagar í bíó, en
voru þá orðnir svo drukknir áð
beir hættu við það, en fóru
heim til Guðmundar og sváfu
þar um nóttina.
Að leikslokum.
Á þriðjudagsmorgun biðu
þeir félagar við dyr Áfengis-
verzlunarinnar er opnuð var,
keyptu enn áfengi, héldu síðan
til Hafnarfjarðar. I Hafnarfirði
eru þeir fram yfir hádegi við
drykkju, en fara þá til Reykja-
víkur og fara á sýningu í Aust-
urbæjarbíói kl. 5. Að sýningu
’okinni héldu þeir niður í mið-
bæ, en þár tók rannsóknarlög-
reglan þá félaga. Játaði ann-
ar á sig ránið strax um nótt-
ina, en hinn rétt fyrir hádegi í
gær. Áttu þeir eftir að eyða 10
krónum af þessum 1900 kr„
sem þeir rændu.
Ef það kæmi síld i
Hvalísörð?
Framhald af 5. síðu.
landi eða annar fiskur. Ef
við gætum veitt og fullunnið
síld, eigum við nákvæmlega
eins að geta starfrækt frysti-
hús og þurrkhús, í stað þess
að leyfa Dönum að hirða af-
rcksturinn af auðj okkar.
★ Ef menn hugsa um síM-
ina í Hvalí'irði, verður fljótt
augljóst hvílík hagfræðileg lok-
leysa lánsfjárbanmð er. Það á
ekkert skylt við heilbrigt at-
vinnulíf, „,jafnvægi“ eða snefil
af skynsemi. Það er aðeins
aðferð — fyrirskipuð af um-
boðsmanni Baiularíkjanna á Is-
legum framkvæmdum á ö'lum
sviðum, skapa fjölmennan hóp
atvinnuleysingja og koma ís-
len/.kri alþýðu niður á stig
undirokaðra nýlenduþjóða.