Þjóðviljinn - 08.01.1952, Qupperneq 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 8. janúar 1952
Carlsen
Framhald af 8. síðu.
brezka blaðið „Daily Express“
hefur látið flytja aldurhnigna
foreldra Carlsons skipstjóra
þangað frá Kaupmannahöín,
svo að þau geti fagnað syni
sínum-
„Hafi hann tekið eitthvað í sig
lætur hann sig aldrei“.
I danska blaðinu Land og
Folk birist fyrir nokkrum dög-
um viðtal við foreldra Carl-
sens skipstjóra, verkamanns-
hjón í Bagsværd.
„Hafi hann tekið eitthvað í
sig lætur hann sig aldrei. Svo-
■leiðis hefur hann alltaf verið“,
segir frú Carlsen, þegar hún
er spurð, hversvegna hún haldi
að sonur hennar hafi valið
þann kost, að vera kyrr í skipi
sínu þegar allir aðrir yfirgáfu
það.
„Já, það er svosem auðséð
að hann vill hafa þennan dah
með sér í land“, grípur faðir-
inn, Martin Carlsen, framí „en
í rauninni á hann skilið dug-
iega ráðningu. Það sem hann
hefur nú tekið sér fyrir hend-
ur er ekki honum í hag og
ekki heldur útgerðarmanninum
Isbrandtsen en kannske ein-
hverjum hlutafjáreigendum“.
„Þetta máttu ekki segja Mar-
. tin“, svarar móðirin. „Hann er
verkamannsbam og það held-
ur hann áfram að vera á
hverju sem gengur. Hann hef-
ur verið vinnuþjarkur alla sína
daga og aidrei verið stór uppá
sig“.
Eisenhower
FramhAld af 1. aiSu.
að hafa sig neitt í frammi en
taka útnefningu í framboð fyr-
ir republikana. Eisenhower
staðfestir þá yfirlýsingu Lodge
öldungadeildarmanns, sem
skipuleggur baráttu fyrir
framboði hans, að hann fylgi
republikönum að málum.
Sogslínan
Framhald af 8. síðu.
austur heiði. Menn frá Ljósa-
fossi ætluðu að athuga línuna
þeim megin frá en urðu frá að
hverfa söknm veðurofsa.
Nýjar bilanir voru svo mikl-
ar í bænum að Steingrfmur
Jónsson rafmagnsstjóri kvað
starfsmenn Rafveitunnar tæp-
ast hafa haft undan að gera
við þær, og var þó unnið í vökt
um.
Viðgerð var lokið á nyrzta
hluta Vífilstaðalínunnar og öðr
um enda, Lögbergslínunnar, en
viðgerð á þeim hlutum þessara
h'na þar sem staurar eru brotn-
ir mun taka nokkra daga..
Bæjarpósturinn
Framhald af 4. síðu.
gáfunnar og öðrum þess hátt-
ar fjanda, nfá það teljast tii-
töluifga rneinlaus iðja, þo að
þeir gefi út misvalinn íslenzkan
ficð’cik — Við skulutr. eftir
rnegni liiú að undirgróðri bók-
menatanna — eins þóit tris-
jafn sé. Hann verður aíitaf
á stöku stað að glæsilegu
b’ómaskrúði — og hiúir að
rótum hágróðursins.
Hjálparbeiðni
Framhald af 5. siðu.
af hendi rakna til hinnar nauð-
stöddú fjölskyldu.
Ritstjórn Þjóðviljans hefur
sýnt oss þá vinsemd að veita
móttöku gjöfum, sem berast
kunna.

69. DAGUR
arlegur og dugnaðarlegur. Það gæti ekki komið að sök, þAt við
gæfum einu skyldmenni okkar kost á að koma hingað og sýna
hvað í honum býr. Það er varla verra að ráða hann en einhvern
annan.“
„Ég býst eklti við að Gil sé vel við, að annar ungur maður
spóki sig í Lycurgus með sama nafn og svipað útlit og hann,“
sagði Bella undirfurðulega og með vott af illgirni í svipnum,
því að bróðirinn notaði öll tækifæri til að gagnrýna hana.
„Þvættingur er þetta,“ hreytti Gilbert út úr sér. „Geturðu
aldrei talað orð af viti? Eins og mér standi ekki á sama hvort
hann ber sama nafn og ég eða ekki — eða líkist mér í útliti ?“
Gremjan skein út úr svip hans.
„Gilbert þó,“ sagði móðir hans ávítandi. „Að þú skulir tala
svona. Og það við systur þína.“
„Jæja, ekki fer ég að gera neitt fyrir þennan frænda okkar,
ef það kemur einhverju illu af stað,“ hélt Griffiths eldri
áfram. „Ég veit bara, að faðir hans átti ekki hagsýni til, og
ég efast um að Clyde ihafi nokkurn tíma fengið tækifæri til að
sýna hvað í honum býr.“ (Syni hans geðjaðist ekki að því, að
hann notaði skírnarnafn frændans á þennan kumpánuega hátt).
„Tilgangur minn var aðeins sá, að gefa honum tækifæri. Ég
hef ekki hugmynd um hvort eitthvað býr í honum eða ekki.
Annaðhvort stendur hann sig vel eða ekki. Og ef hann stendur
sig ekki —“ Hanri bandaði út hendinni, eins og hann vildi
segja: ,,Ef hann stendur sig ekki, þá verður hann auðvitað
rekinn."
„Já, mér finnst þetta mjög failega gert af þér, pabbi,“
sagði frú Griffiths þýðum rómi og reyndi að symfa milli skers
og báru. „Ég vona að hann reynist traustinu vaxinn.“
„Og svo vár éitt enn,“ bætti Griffiths við. „Ég ætlast ekkb
til að þessi ungi maður, þótt hann sé frændi minn, verði á
nokkurn hátt hafinn yfir aðra starfsmenn í verksmiðjunni.
Hann er bingað kominn til að vinna — ekki til að leika sér.
Og meðan hann er að vinna sig upp, ætlast ég ekki til að þið
gerið neitt stáss að honum — ekki hið minnsta. Hann er ekki
þannig gerður, að ég heid, að hann vilji troða sér inn á neinn
— og hann lætur sér ekki detta í hug að við tökum við honum
sem jafningja. Það værj heimskulegt. En síðarmeir, ef hann
reynist einhvers virði, fær um að stánda á eigin fótum, þekkir
sín takmörk og heldur sér innan þeirra, þá er ykkur frjálst
að vera alúðleg við hann ef ykur sýnist, en ekki fyrr.“
Þegar hér var komið, var Amanda, aðstoðarstúlka frú Trues- •
dale að bera út matardiskana og framreiða eftirréttinn. En
herra Griffiths borðaði sjaldan eftirmat og notaði venjulega
þetta tækifæri þegar engir gestir voru, til þess að glugga í
skuldabréf og bankaskjöl, sem hann- geymdi í litlu skrifborði
í bókaherberginu, og nú ýtti hann stólnum frá borðinu, reis á
fætur, bað fjölskyldu sína afsökunar og gekk inn í bókaher-
bergið. Hitt fólkið sat kyrrt,
„Mér þætti gaman að vita hvernig hann lítur út,“ hagði
Myra víð móður sína.
„Já, sama segi ég. Og ég vona að hann bregðist ekki trausti
föður ykkar. Það yrði ieiðinlegt fyrir hann, ef hann reynd-
ist illa.“
„Ég skil þetta ekki,“ sagði Gilbert. „Að ráða nýja menn,
þegar við höfum varla næg verkefni handa þeim sem fyrir eru.
Og hvað haldið þið að vinir okkar segi, ef þeir komast að því,
að frændi okkar var eklci annað en vikadrengur áður en hann
kom hingað.“
„Það er ekki nauðsynlegt að þeir komist að því,“ sagði Myra.
„Einmitt það? Hann hefur ef til vill orð á því sjálfur —
nema við segjum honum að þegja yfir því — og' auk þess
getur verið að einhverjir hafi séð hann po starfi.“ Það var
illskuglampi í augnm hans. „Ég vona að minnsta kosti að
hann hafi vit á að þegja. Okkur væri lítiil hagur í því að hann
væri að blaðra um það.“
Og Bella bætti við: „Ég vona að hann sé ekki eins leiðin-
legur og strákarnir hans Allens frænda. Það eru þeir leiðin-
legustu náungar, sem ég hef nokkru sinni komizt í kynni við.“
„Bella þó,“ sagði móðir hennar ávítandi.
ÞRIÐJI KAFLI
Sá Clyde, sem Samuel Griffiths sagðist hafa hitt í Union
League klúbbnum í Chicago, var allfrábrugðinn þeim Clyde sem
hafði fiúið frá Kansas City þrem árum áður. Hann var nú
orðinn tvitugur, hærrj vexti og dálítið sterkbyggðari, en tæp-
iega neitt þreknari :og auðvitað hafði hann mun meiri reynzlu
að baki sér. Síðan hann flýði frá heimili sínu og starfi í
Kansas City hafði hann komizt í kynni við ýmsar skuggahliðar
heimsins — lélega vinnu, slæmar vistarverur, einmanaleik og
nauðsyn þess að brjótast áfram upp á eigin spýtur — og hann
hafði þroskað hjá sér sjálfstraust og fágaða framkomu, sem
enginn hefði búizt við af honum fyrir þrem árum. Endaþótt
hann væri ekki eins vel klæddur nú, og þegar hann flýði frá
Kansa3 City, þá var framkoma hans nú svo prúðmannleg og
viðkunnanleg að öllum féll hann í geð, þótt hann vekti ekki á
sór sérstaka athygli fyrst í stað. Einkum hafði einn eiginleiki
þroskazt hjá honum, síðan hann laumaðist burt frá Kansas City
í flutningsvagni; hann var miklu varkárari og fáskiptnari.
Síðan aðstæðurnar höfðu neytt hann til að standa á eigin
fótum, hafði hann komizt að þeirri niðurstöðu að hann og -
hann einn bæri ábyrgð á framtíð sinni. Fjölskylda hans gat
ekkert fyrir hann gert. Allt hans fólk var of fátækt og óhag-
sýnt — foreldrar hans, Esta, þau öll.
En þrátt fyrir hið sífellda basl þeirra, varð honum tíðhugsað
heim, einkum til móður sinnar og heimilislífsins, sem hann hafði
búið við sem drengur — og einnig systkina sinna, Estu líka,
sem hafði ekki sokkið dýpra en hann og við örlögin gat enginn
ráðið. Og oft hafði hann fundið til skerandi sársauka, þegar
hann hugsaði um framkomu sína við móðurina og slysið,. sem
hafði bundið enda á dvöl hans í Kansas City — tap Hortense
Briggs — sem var mikið áfall; og þegar hann hugsaði um þá
érfiðleika sem hann hafði sjálfur átt við að stríða og það
andstreymi, sem móðir hans og Esta hlutu að hafa orðið að
þola hans vegna.
Þegar hann kom til St.Louis tveim dögum eftir flótta sinn
— og hafði verið fleygt út í snjóinn án allrar miskunnar á
gráum vetrarmorgni, úrinu sínu og vetrarfrakkanum léttari —
hafði hann komizt yfir dagblað frá Kansas City — The Star —
og hann komst að raun um að ótti hans hafði ekki verið á-
stæðulaus. Þama var tveggja dálka fyrirsögn og löng lýsing
á atbnrðinum: Lítil stúlka, ellefu ára dóttir eins af betri borg-
urum bæjarins, hafði orðið fyrir bílnum og dáið næstum sam-
stundis — klukkutíma eftir slysið; Sparser og ungfrú Sipe voru
á spítala og í varðhaldi um leið, og lögreglumaður gætti þeirra,
sat á spítalanum og beið eftir bata þeirra; glæsilegur bíll
hafði verið gereyðilagður; faðir Sparsers, sem hafði verið
starfsmaður hjá hinum fjarstadda bíleiganda, varð ofsareiður
og um leið harmaði hann mjög hið glæpsamlega atferli sonar
síns.
—oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oOo— oOo—
BARNASAGAN
SKESSAN Á STEINNÖKKVANUM
4. DAGUR
kaldlyndi hennar en kóngur. Með kónashirðinni
voru drengir tveir, annar átján, hinn níján vetra.
Þeir voru mjög aeínir íyrir tafl og sátu bví löngum
inni yíir því. Herbergi þeirra var næst herbergi
drottningar, cg var það oft, að þeir heyrðu eitthvað
til drottningar á sumum tímum dagsins. Einn dag
veittu þeir því meiri eftirtekt en áður, er þeir
heyrðu til drottningar. Lögðu þeir þá hlustirnar
við rifu, er -var á veggnum milli herbergjanna, og
heyrðu glöggt, að drottning sagði: „Þegar ég geispa
lítinn geispa, þá er ég lítil og nett jómfrú; þegar ég
geispa hálfan geispa, þá er ég sem hálítröll; þegar
ég geispa heilan geispa, þá er ég sem altröll.” í
því drottning sagoi þetta, setti að henni ógleði svo
mikla, að hún geispaði ógurlega. Við þetta brá
henni svo, að hún varð allt í einu að illúðlegri
tröiikonu; kom þá og upp úr gólfinu í herbergi
droltningar þríhöfðaður þussi með fullt trog af
keti; hann heilsar þar systur sinni og setur fyrir
hana trogið. En hún sezt að því, sem í því var,
og léttir ekki, fyrr en hún hefur lokið öllu úr
troginu. Sveinarnir sáu allar þessar aðfarir, en
ekki heyrðu þeir þau systkinin talast neitt við.
En það furðaði þá, hversu gráðuglega dróttning
hámaði í sig ketið og hversu mikið hún rúmaði
af því, og þá eigi lengur, að hún snæddi svo lítið,
er hún sat með kóngi yfir borðum. Þegai; húp. var.
búin úr tróginu, hvarf þussinn með það aftur sama
veg niður, sem hann hafði komið, en drottning tók
á sig mennska mynd.