Þjóðviljinn - 19.02.1952, Side 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 19. febrúar 1952
Bæjarfréttir
Framhald af 4. síðu.
20.45 Undir ljúfum lögum: Carl
3illich o. fl. flytja óperettulög.
21.15 Frá Islendingum í Dan-
mörku; þriðji þáttur: Frú Inger
X.arsen og Högni Torfason frétta-
maður ferðast meðal Islendinga
á Jótlandi. 22.00 Fréttir og veður-
fregnir. — 22.10 Passíusálmur nr.
8.- 22.20 Kammertónleikar p!.):
Strengjakvintett í C-dúr op. 183
eftir Schubert (Horaee Britt
cellóleikari og Lu'ndúna strengja-
kvartettinn leika). 23.10 Dagskrár-
lok.
Blaðiá „Bíldda'iing
ur“ hefur borizt
r • Þjóðviljanum. Af
efui blaðsins má
nefna: Fréttir frá
Bildudal; greinar
um verkalýðsmál; Forleikur lífs-
íns, saga eftir Hans Hergins; um
Jón Sigurðsson, eftir Sverri Krist-
jánsscn; Þula eftir X, og ýmislegt
fleira. .— Blaðið er fjölritað á
Bíídudal, 12 síður á stærð. Útg'.
og ritstjóri er Ingimar Júlíusson.

Þann 12. febr. opin
beruðu trúlofun
sína ungfrú Sjöfn
Bachmann Bessa-
dóttir, Suðurgötu
53 Hafnarfirði og
Þórður Jón Þorvarðarson verzlun-
armaður, Hringbraut 52 Hafnart-
firði.
Bafmagnstakmörkunln í dag
.Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hlíðarfæti og
þaðan til. sjávar við Nauthólsvík
í Fossvogi, Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes, Árnes- og Rangárvallasýslur.
Kafmarkstakmörkunln í kvöld
Vesturbærinn frá Aðalstræti,
Tjarnargötu og Bjarkargötu Mel-
arnir, Grímsstaðaholtið með flug-
vallarsvæðinu, Vesturhöínin með
Örfirisey, Kaplaskjól C/g Seltjarn-
arnes fram eftir.
Krabbameinsfélagi Keykjavíkur
hafa borizt eftirfarandi gjafir:
Til minningar um forseta Islands,
herra Svein Björnsson:
Frá Brunabótafélagi Islands
kr. 5000, — Sjóvátryggingafélagi
Isl. kr. 5000, — Ónefndur krónur
10.000, — Skólabróðir kr. 300,00.
— Eggert Kristjánsson kr. 500,00.
Til minningar um Stefán Þórar-
insson, hreppstjóra: frá Friðriki
Jónssyni, Þorvaldsstöðum, kr. 100,
00. — Til kaupa á geislalækninga-
tækjum: Skipverjar á B/v. Hall-
veigu Fróðadóttur kr. 2000,00.
B.J. kr. 100,00. — Ónefnd kona
kr. 100,00. — O.D. 500,00. — Ó
nefndur kr. 500,00. — Innilegar
þakkir færi ég öllum gefendun)-
um. Reykjavik, 16. febr. 1952. F.h.
Krabbameinsfélags Reykja.víkur
Gísli Sigurbjörnsson, gjaldlteri.
Krossgáta
X.árétt:
1 óhræsi — 4 þröng — 5 leyfist
— 7 tvö — 9 lit — 10 kærleikur
— 11 hlemmur —• 13 úr ull — 15
tími — 16 heimting.
Lóðrétt:
1 mynni — 2 öskra — 3 tveir
ólíkir — 4 veiðarfæri — 6 unalðs
— 7 járnkarl — 8 lína — 12 beina
— 14 þrældómur — 15 afa.
Lausn 30. krossgátu.
Xárétt:
1 spornar — 7 K.Á. — 8 daga
—- 9 örn — 11 gaf — 12 æf 14
R.T. — 15 ásar — 17 na — 13
læk —• 20 brellur.
I.óðrétt:
1 skör — 2 pár — 3 rd. — 4
nag — 5 agar — 6 ralta — 10
ngs — 13 fall ''— 15 áar — 16 ræl
— 17 N.BÍ — 19 ku.
104. DAGUR
Og dag nokkurn ?kömmu seinna átti Gilbert Griffiths leið
þarna um og nam staðar til að tala við Clyde, og þá þóttist
hún viss um að Clyde stæði hærra í mannfélaginu en hún hafði
álitið fram að þessu. Þegar Gilbert nálgaðist hallaði Lena
Schlict sér að hexmi og sagði: „Þarna kemur herra Gilbert
Griffiths. Faðir ihans á alla verksmiðjuna og þegar ihann deyr,
þá erfir hann allt saman. Og hana er náfrændi hans,“ bætti
hún við og bandaði í áttina til Clyde. „Firmst þár þeir ekki
líkir ?“
„Jú, sannarlega.“ svaraði Róberta og virti þá báða fyrir sér.
En þó finnst már herra Clyde Griffiths næstum laglegri, finnist
þér það ekki?“
Hoda Petkanas öat hinum megiu við Róbertu og heyrði hvað
hún sagði. Hún hló. „Það finast okkur öllum. Hann er ekki
eins merkilegur með sig og þessi Gilhert Griffiths.“
„Er hann Iíka ríkur?“ spurði Róberta og var með hugana
við Clyde.
„Ég veit það ekki. Flestir halda að hann sé það ekki.“ Hún
setti stút á munninn því að hún hafði mikinn áhuga á Clyde
engu síður en hinar stúlkurnar. „Hann vanu niðri í þæfinga-
salnum áður en hann kom hingað. Ég býst við að hann hafi
unnið fyrir daglaunum þar. En hann er nýkominn hingað til að
kynna sér reksturinn. Það er óvíst að hann verðj lertgi hér.“
Róberta varð áhyggjufull yfir þessum orðum hennar. Hún
hafði verið að reyna að telja sér trú um, að hún bæri engan
ástarhug í brjósti til Clyde — en hún mátti þó efcki til þess
hugsa að hann færi burt, hyrfi úr lífi hennar. Hann var svo
ungur, röskLegur og aðlaðaudi Og hann virtist hafa svo mikinn.
áhuga á henni. Já, það leyndi sér ekki. En hún mátti alls ekki
gefa honum undir fótinn, fyrst hann var svona þýðingarmikil
persóna — hátt yfir hana hafinn.
Um leið og hún heyrðj að Clyde ætti svo tigna ættingja og
væri ef til vill auðugur, þá taldi hún vafasamt að tilgangur
hans með kunningsskap við hana væri heiðarlegur. Var hún
annað en rétt og sléfct verksmiðjustúlka ? Og var hann ekki
bróðursonur vellauðugs manns. Auðvitað færi hann ekki að
kvænast henni. Og um annað gat ekki verið að ræða. Hún varð
að vera á verði gagnvart honum.
FIMMTÁNDI KAFLI
Þegar Clyde hugsaði um Róbertu og stöðu sína í Lycurgus,
varð hann yfirleitt órór og vandræðalegur. Hafði Gilbert ekki
einmitt varað hann við að skipta sér af starfsstúlkunum? Að
öðru leyti var daglegt líf hans næstiun óbreytt frá því sem
áður var. Að vísu hafði hann komizt í betra umhverfi við það
að flytja til frú Peyton, en að öðru leyti leið honum engan
veginn betur en hjá frú Cuppý. Þar hafði hann að minnsta
kosti haft dálítið samneyti við ungt fóLk, sem hann hefði haft
ánægju af að kynnast ef hann hefði talið það heppilegt. En að
undanteknum gcmlum piparkarli sem var bróðir frú Peyton
og þrítugum syni — mögrum og fáskiptnum, sem vann í banka
í Lycurgus — hitti hann nú engan sem gerði sér far um að
kynnast honum. Og allir töldu óþarft cg jafnvel óviðeigandi
að stinga upp á skemmtunum við hann, vegna fjölskyldu hans
og ættingiá,
En þótt Róberta tilheyrði eklíi hinum tigna heimi, sem hann
sóttist svo mjcg eftir, þá var ýmislegt í fari hennar, sem
seiddi hann ómótstæðilega. Vegna einveru sinnar og þessa
gagnkvæma aðdráttarafls sem var sterkara með hverjum degi
sem leið, gat hann tæplega litið augunum af henni — né hún
af honum. Þau skiptust á snöggum en eldheitum augnaráðum.
Og eftir eitt slíkt augnaráð — 'hún hafði skotrað augunum til
hans sem snöggvast og hann átti alls ekki að sjá það — fann
hann, að hann var máttfarinn og eldheitur,-■ Muunur hennar
var svo fallegur, augun svo stór og heillandi, bros hennar svo
töfrandi og feimnislegt. Og handleggir hennar voru svo fallegir
— vöxturinn svo liðlegur, mjúkur og samsvaraði sér vel og
hreyfingarnar heillandi. Ef hann þyrði aðeins að vera vingjam-
legur við hana — ávarpa hana og hitta hana síðan einhvers
staðar — ef hún fengist til þess og hann þyrði það.
Óróleiki. Þrá. Logandi ástríða tímunum saman. Hann var
bæði ringlaður og gramur yfir þessum andstæðum í sínu eigin
Iífi — hann vai; einmana og þráði félags3kap, en allir sem
þekktu hann álitu að hann væri virfcur þátttakandi í sam-
kvæmislífinu.
Og til þess að skemmta sér á viðeigandi hátt fyrir mann í
hana stöðu og forðast þá sem héldu að dægrastyttingar hans
væru tilkomumeiri en þær voru, hafði hann byrjað á ,því á
laugardögum og sunaadögum að fara í smáferðalög til Glovers-
ville, Fonda, Amsterdam og á staði eins og Grey Lake og Crum
Lake, þar sem var aðgangur að bátum, baðströndum og bað-
fötum. Og hann var sífellt að hugsa um, að ef til vill fengi
hann heimboð hjá Griffithsfólkinu og yrði því að tileinka sér
ýmislegt sem það áleit nauðsyulegt, og vegna þess að hann
komst í kynni við mann, sem féll vel við hann og kunni bæði
að synda og stinga sér, þá lærði hann hvort tveggja til fulln-
ustu. En skemmtilegaisit þótti honum að róa. Hann var hrifinn
af útliti sjálfs ,sín í léttri sumarskyrtu og ilskóm, þar sem ha.nn
reri um Crum vatnið í hárauðum, grænum eða bláum báti. Og
við þessj tækifæri fannst honum umhverfið verða ævintýra-
legt og loftkent, einkum þegar örfáir skýhrioðrar voru á lofti.
Og hann sökkti sér niður í dagdrauma sem snerust allir um
líf auðuga fólksins, sem leitaði norður á bóginn — til Raquetto
Lake — Schroon Lake —■ George Lake og Champlain — dans-
aði, lék golf og tennis, reri um vötnin —
En það var um þetta leyti, sem Róberta og Grace vinkona
—oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oöo— —oOo— —oOo—
BARNASAGAN
2. DAGUR
eftir karlinn og létu sér mjög annt um hana. Einu
sinni kom hvassviðri mikið, og urou þeir þá hrædd-
ir um, ao Brúnka mundi fjúka, báru því á hana og
hlóou upp með henni svo miklu grióti sem á henni
tolldi; eftir það fauk hún hvorki né stóð upp fram-
ar.
Meðan þeii Bakkabræður áttu Brúnku sína, voru
beir allir einu sinni á ferð í tungsljósi um vetur á
ísum, og reið einn þeirra merinni, en hinir gengu
með hesti hans. Þeir tóku eftir því, að maður reið allt
af á hlið við reiðmanninn, en það þótti þeim þó und-.
arlegast, að honum fór ekki orð frá munni, nema
þeim heyroist hann segja við hvert fótmál, sem mer-
in tók: „Kári, Kári." Þetta þótti þeim því kynlegra
sem beir vissu, að enginn þeirra hét því nafni. Hugs-
aði þá reiðmaðurinn með sér að ríða þennan pilt af
sér. En því hraðara sem hann reið, því tíðara heyrð-
ist honum sagt: „Kári, Kári", og hinir bræðurnir sáu,
að fylgdarmaðurinn reið alltaf á við bróður sinn,
hvort hann fór hægt eða hart. Loksins komust þeir
heim og sáu ,að þegar sá þeirra fór af baki sem reið
fór fylgdármaður hans eins af baki og lét inn hest-
inn sinn um leið og þeir bræður; en hann hvarf þeim
með öllu, þegar þeir fóru inn úr tunglsljósinu.
Ef einn þeirra bræðra þurfti að fara eitthvað, fóru
þeir ævinlega allir. Einu sinni fóru beir í langferð,
hér um bil þrjár þingmannaleioir. Þegar þeir voru
komnir tvo þriðjunga vegarins, mundu þeir eftir því,
að þeir höfðu ætiað að fá léðan hesí til ferðarinnar.
Sneru þeir svo heim aitur, fengu hestinn og fóru
svo ferðar sinnar.
Einu sinni sem oftar fóru þeir bræður að færa
landsdrottni sínum landskuldir af Bakka; en það var
ekkja, sem jörðina étti. Þeir greiddu henni skuldirn-
ar og voru svo hjá henni um nóttina. Morguninn
eítir héldu þeir heimleiðis og átíu langa leið að fara.
Þegár þéir voru kcmnir meir en á miðja leið, tekur
einn þeirra til orða cg segir: „Já, Gísli-Eiríkur-Helgi,
þá man ég það, að við báðum ekki konuna að gefa
okkur í guðsfriði." Hina rankaði og við, að hann
segði satt; sneru þeir því aftur til ekkjunnar, gerðu
boð fyrir hana og sögðu: „Gefðu okkur í guðsfriði."
Héldu þeir svo heimleiðis; en þegar þeir voru komn-
ir víst é miðja leið, mundu þeir enn eftir því, að þeir
höfðu ekki þakkað ekkjunni fyrir sig, og svo að eng-
inn skyldi hlæja ao þeim fyrir það, að þeir kynnu
ekki mannasiði, sneru þeir enn aftur, hittu ekkjuna,
þökkuðu henni með mestu virktum fyrir sig og fóru
svo heim.