Þjóðviljinn - 05.03.1952, Blaðsíða 6

€)
ÞJÓÐVILJINN
Miðvikudagur 5. marz 1952
Landgrunnið ... —
Framhald af 3. síðu
til að lýsa úr gildi fallinn
samninginn frá 1901 og öll þau
lagaákvæði sem beint eða ó-
beint gera ráð fyrir þriggja
mílna fiskveiðalandhelgi.
Þeir sem eitthvað hafa kynnt
sér landhelgismál okkar og að-
gerðir og kenningar annarra
þjóða varðandi sína landhelgi,
hljóta að hafa veitt því athygli
hversu vanþekking og einurðar-
leysi reynast afdrifarík. Hér
er nóg að nefna friðunarlögin
frá 1948 og regiugerðina frá
1950, ásamt yfirlýsingum Ólafs
Thórs og aðgerðum Bjama
Benediktssonar 1950 og 1951,
að ekki sé minnzt á hina sorg-
iegu hæstaréttardóma 1931. —
Þessi örfáu en örlagaríku dæmi
sanna þáð, að þeir sem ekki
hafa trú á málstað Islands og
réttindum, ættu ekki að hafa
nein afskipti af stjórnmálum
vorum, en velja sér heldur ann-
an starfa.
Hinir, sem eru heilir í þessu
máli, og skilja þarfir þjóðar
vorrar og meta rétt hennar,
munu nú verða að taka í taum-
ana og koma í veg fyrir að
blindir leiðtogar stýri málefn-
um þjóðarinnar í voða. Þetta
hlýtur að takast. Annars vegar
er þjóðin öll, hins vegar örfáir
stjórnmálarefir. Sá valdamaður
sem hefur ekki heilindi til að
hlusta á réttmætar. óskir þjóð-
ar sinnar og ekki vilja eða
uppburði til að standa gegn
villukenningum eða yfirdrottn-
unarkröfum útlendinga, á
varla hér á landi heimtingu
á meiru en felst í þessari gömlu
bæn: Þó drukkni hann ekki í
djúpum mar, drottinn gefi hon-
um nógan sjó.
Reykjavík, 3. marz 1951.
Þorvaldur Þórarinsson

THEODCRE

Krossgáta
116. DAGUR
tárétt:
1 þófa — 4 fæddu — 5 ráð-
herra — 7 mylsna — 9 gera hreint
— 10 kverk — 11 svefnlæti — 13
svell — 15 síðasti og fyrsti — 16
reipi.
Lóðrétt:
1 flyt — 2 tág-a — 3 dagblað —
4 samtenging — 6 skána — 7
greindu — 8 óhijóð — 12 forsetn-
ing — 14 tveir cskyldir — 15
drykkur.
Lausn 42. krossgátu.
Lárétt:
1 skoppar — 7 K.Á. — 8 óaði
— 9 eta — 11 nag — 12 sá —
15 skrá — 17 sæ — 18 lum —
20 stramma.
IAðrétt:
1 skef —1 2 kát — 3 Pó — 4
Pan — 5 aðan — 6 rigna — 10
ask — 13 árlk — 15 sæt — 16
áum — 17 ss — 19 mm.
hún ihafði orðið uppvís að lygi, vegna þess að hún átti heima
í þessum stað og var undir sífelldu eftirliti. Ungfrú Pope
bætti vjð með forvitnishreim í röddinni: „Hann er víst ekki
írá Lycurgus. Ég man ekki eftir að ég hafi séð hann hér.“
„Nei, hann er ekki héðan,“ svaraði Róberta stutt í spuna,
því að það fór hrollur um hana við tilhugsunina um að Grace
hefði uppgötvað lygi hennar. Og hún vissi að Grace yrði ofsa-
leið yfir þessu leynimakki. Og hana langaði mest til að standa
upp frá borðinu, fara burt og koma aldrei aftur. En þess í stað
reyndi hún allt til að stilla sig og leit rólegum augum á stúlk-
urnar tvær, sem hún hafði aldrei kynnzt að neinu ráði. Og um
leið horfði hún ögrandi á Grace og herra Newton. Ef málinu
yrði haldið til streitu ætlaði hún að nefna eitt eða tvö gervi-
nöfn — vini mágs hennar í Homer — eða þá að neita að gefa
nokkrar upplýsingar. Henni bar engin skylda til þess.
En þegar. leið fram á kvöldið komst hún að því, að henni
yrði ekki. híift. Grace kom skömmu seinna upp í herbergi þeirra
og sagði álasandi við hana: „Ég hélt þú hefðir sagt, að þú
hefðirfi yerið allan tímann hjá systur þinni?“
„Já, og hvað um það?“ svaraði Róberta einbeitt og hörku-
leg og án þess að segja nokkurt orð sér til afsökunar, og hún:
vissi að Grace myndi nota tækifærið til að koma með siðfefði-
legar prédikanir, þótt reiði hennar stafaði aðallega af |)VÍ, að
henni fannst Róberta vera að fjarlægjast hana.
„Jæja, þú þarft ekki að hafa fyrir því að ljúga að mér til
þess að fá tækifæri til að hitta einhvern hér eftir. Mig langar
okkert til að fara með þér. Og mig langar ekkert til að vita
hvert þú ferð eða hverja þú umgengst. En eitt langar mig til
að biðja þig um, og það er að þú sért ekki að segja mér eitt
og annað, sem George og María ’frétta svo að er uppspuni og
þú lýgur aðeins til að losna við mig. Eða þau halda að ég sé
uð ljúga að þeim til að fegra sjálfa mig í augum þeirra. Ég
kæri mig ekki.um að komast í slíka aðstöðu.“
Hún var mjög sár og gröm og Róbertu skildist að hún átti
fckki annars úrkosta en að flytjast á burt. Grace var plága —
blóðsuga. Hún átti ekkert einkalíf og gat ekki öðlazt það.
Meðan hún var í návist hennar reyndi hún að hanga á henni,
— fá sinn skerf af cllum hennar hugsunum og ævintýrum. En
ef hún segði henni allt af létt?! um Clyde, yrði hún yfir sig
hneyksluð, snerist eflaust gegn henni og kæmi upp um hana.
Og því svaraði hún: „Jæja, þao er bezt að þú ráðir því. Mér
stendur alveg á sama. Ég segi ekki nema það sem mér sýnist.“
Og Grace fékk strax þá hugmynd, að Róberta vildi ekki hafa
neitt saman við hana að sælda lengur og geðjaðist ekki að
henni. Hún reis á fætur undir eins og gekk út úr herberginu
hún var hnarreist og reigði sig í bakinu. Róberta þóttist vita
að hún hefði eignazt óvin þar sem Grace var, og hún óskaði
þess eins að losna úr þessu umhverfi. Það var alltof mikil
þröngsýni þabna. Fólkið þarna gæti aldrei skilið eða sætt sig
við þetta launungarsamband hennar við Clyde — sem hahn
taldi að minnsta kosti nauðsynlegt að halda leyndu — og var
henni svo dýrmætt, en um leið auðmýkjandi og erfiðleikum
bundið. Hún elskaði hann svo mikið. Og nú varð hún að finna
einhver ráð til þess að vernda sjálfa sig og hann — fixma sér
nýjan dvalarstað.
En það krafðist næstum meira hugrekkis en einbeitni en
hún hafði yfir að ráða. Hún var svo berskjölduð og vamarlaus í
herbergi hjá ókunnugum. Það leit svo illa út. Hún yrði að gefa
móður sinni og systur einhverja skýringu á því. En henni var
ömögulegt að dveljast hérna lengur eftir þetta, þvi að fram-
koma Grace og Newtonshjónanna — einkum frú Newton, systur
Grace — var eins og framkoma frelsaðs fólks við fallna systur.
Hún dansaði — í laumi! Og svo var þessi ungi maður, sem
ekki hafði fengizt, skýring á í frásögn hennar að ógleymdri
heimsókn hennar í „Starlight". Og Róberta taldi víst að nú
yrði vandlega njósnað um hana og Grace var henni fjandsam-
leg, svo að hún var hrædd um að hún gæti ekki hitt Clyde
fins oft og hún vildi. Eftir tveggja daga hugarvíl og samtal við
Clyde, sem taldi sjálfsagt að hún tæki málin i sínar hendur
og fengi sér annað herbergi í framandi umihverfi, þar sem eng-
in hætta var á að njósnað yrði um hana, fékk hún frí úr vinn-
unni í tvo tíma til þess að leita sér að herbergi í suðurhluta.
bæjarins, sem var lengst burt frá heimili Newtonshjónanna og
því fólki sem hún hafði kynnzt. Eftir alllanga leit fann hún
stað sem henni leizt vel á. Það var gamalt múrsteinshús í Elm
stræti, eign húsgagnabólstrara og konu hans og tveggja dætra.
Önnur þeirra vann í vefnaðarvöruverzlun en hin var enn í skóla.
Herbergið sem átti að leigja var á fyrstu hæð, hægra megin
■'úð anddyrið og vissi út að götunni. Úr þessu sama anddyri
lágu einnig dyr inn í setustofu, sem aðskildi herbergið frá hin-
umi hluta hússins, svo að hún yrði frjáls ferða sinna út og inn.
Og af því að helzta áhugamál hennar var að geta haldið áfram
að hitta Clyde, þá var þetta mjög mikils virði.
Auk þess skildist henni af samtalinu við frú Gilpin, húsfreyj-
una, að á þessu heimili væri ekki eins mikil þröngsýni og
hnýsni og á heimili Newtonshjónanna. Frú Gilpin var þrekin,
róleg, hreinleg kona, ekki mjög rösk og um fimmtugt. Hún
oagði Róbertu, að hún væri ekki vön að hafa leigjendur, því
að fjölskyldan hefði nóg fyrir sig að leggja. En forstofan
væri sjaldan notuð, af því að hún væri svo afsíðis, og af því
að maður hennar hafði ekkert á móti því, þá hafði hún ákveð-
ið að leigja hana. Og hún kaus helzt vinnandi stúlku eins og
Róbertu — stúlku, ekki karlmann — og þá helzt stúlku sem
vildi borða morgunverð og kvöldverð með fjölskyldunni. Hún
spurði engra spurninga um fjölskyldu hennar eða ættingja,
—oOo------oOo— —oOo— —oOo— —oOo--------------oOo— —oOo—«
BARNASAGAN
Sagan af Hliiú kóngssyni
3. DAGUR
BÆJARFRETTIR
Framhald af 4. síðu.
Mjallsýn, , kvæði eftir Hallgrím
frá Ljárskógum: Mikligarður,
höfuðborg miðaldanna; Stálið ein-
valdi á hnettinum; Úr sandfokinu
á Rangárvöllum; Hestavísur; Byr-
on lávarður, eftir Baldur Bjarna-
,son, og ýmislegt fleira. — Jón
Björnsson, rithöfundur, hefur nú
tekið við stjórn ritsins. — Skák-
ritið, 1. tbi. þessa árgangs, er ný-
komið út. Efni: Eggert Gilfer
sextugur; Gilfersmótið; Frá ein-
víginu um heimsmeistaratitiiinn;
Af innlendum vettvangi; Af er-
lendum vettvangi; Raddir lesenda,
og úr endurminnúigum Tartakow.
ers. Ennfremur skákir, taflþraut-
ir og ýmislegt fleira.
En þegar rökkva tók, svæíði hún hann og íór í
íylgsni sitt. Litlu. síðar heyrir hún, að skessurnar
koma og ösla inn í hellinn með fuglakippu. Kveilqa
þær upp eld, og fer hin eldri að matreiða, en sú
yngri fer yfir að rekkjunni og vekur Hlini og spyr
hann, hvort hann vilji borða. Hann þiggur það.
Þegar hann er búinn að því, spyr hún hann, hvort
hann vilji ekki eiga sig. Hann segist vilja það, ef
hún segi sér, hvað rúnirnar þýði, sesn séu á rekkj-
unum. Hún segir, að á þeim standi: 1
Renni, renni rekkja mín,
hvert sem maó'ur vill.
Afgreiðslubaim
Framhald af 1. síðu.
togararnir alla afgreiðslu eins
og ekkert ’háfi i skorizt.
Togararnir sem fengu
afgreiðslu.
Togararnir sem fengið
hafa afgreiðslu í Bretlandi
eftir að verkfallið skall á
og halda nú áfram
veiðum vegna sviksemi AI-
þýðusambandsstjórnar og
seihlætis brezku hægri
kratanna eru þessir: Pétur
Halldórsson, sem landaði í
Hull fyrsta verkfallsdaginn
21. febrúar, Bjami riddari,
landaði í Grimsby 22. febrú-
ar, Fylkir, landaði í Hull
23. febrúar, Svalbakur, land-
í Grimsby 28. febrúar,
aði
Jóu forseti, landaði í Grims-
by 28. febrúar og Geir, sem
landaði í Hull 28. febrúar.
Hægt að hindra afgreiðslu tog-
aranna strax í upphafi.
A'ð sjálfsögðu ber að fagna
því að togarasjómenn mega nú
loks vænta þess að tekið verði
fyrir afgreiðslu á salti og ís er-
lendis til þeirra togara sem
verkfallið nær til. Ætti þar með
að vera hindruð sú ætlun tog-
araeigenda að halda skipunum
í það óendanlega á veiðum í
trássi við sjómennina og þau
samtök er að deilunni standa.
Hefði þó verið auðvelt að taka
strax í uppliafi fyrir þetta, ef
afturhaldsstjórnin í Alþýðu-
sambandinu hefði ekki viðhaft
sviksamleg vinnubrögð eins og
hennar er vandi og. brezku
hægri kratamir brugðið skjót-
ar við en raun varð á.,
Hann lætur vel yfir því, en segir, að hún verði að
vinna meira til og segja sér, hvað þær hafist að
úti á skóginum á daginn. Hún segir, að þær séu að
veiða dýr og fugla; en þegar beim verði á milli
með það, setjist þær undir eik eina og hendi á
milli sín fjöregginu sínu. Hann spyr, hvort nokkuð
sé vandfarið með það. Skessan segir, að það megi
ekki brotna, því þá séu þær báðar dauðar. Kóngs-
son segir, að nú hafi hún gert vel að segja sér
frá þessu, en hann vilji nú hvílast til morguns;
hún biður hann ráða því og svæfir hann síðan.
Um morguninn vekur hún hann til að borða, og
þiggur hann það. Þá spyr skessan hann, hvort
hann vilji ekki koma með þeim út á skóg í dag;,
en hann segist heldur vilja vera heima. Síðan
kveður skessan hann og svæfir, og fara þær að
því búnu báðar burtu. j