Þjóðviljinn - 03.08.1952, Síða 6

6)
'ÞJÓÐVILJINN —' Sunnudagur 3. úgúst -1952
Sovéfbók-
menntir
Framhald af 3. síðu.
Þar töluðu einnig tyrkneska
skáldið Nazím Hikmet ög
franska ljóðskáldið Paul Elu
ard.
* ★ *
En Sovétþjóðirnar hylia ekki
einungis sína eigin höfunda,
heldur einnig og eigi síður
erlenda, frá öllum löndum og
tímum. Shakespeare er eitt
vinsælast skáld þar austur frá,
og aðeins fjórum dögum fyrir
aðalhátíðalröldin í minningu
Gógóls var 150 ára aftnæiis
Vikors Hugo minnzt með við-
liöfn um öll Ráðstjórnaríýðveld
in. Hugo var einn af aðalmönn-
tun mannsandans á öllum tím-
um, og það'er einmitt sú stað-
reynd sem gerir það að verkum
áð hann er í slíkum hávegum
hafður í hinum sósíalisku menn
ingarríkjum. Þessi hótíðahöld
voru með svipuðu sniði og hin
fyrrgreindu um Gógól, og er
ekki þörf a® endurtaka það.
En þess má geta að bækur
Hugos hafa helzt í rúmlega sjö
milljóhum eintaka í Ráðstjórn-
aiTÍkjunum, og verið þýddar á
44 tungúmál innan þeirra. I
tilefni afmælisins gaf Ríkisút-
gáfan út úrval verka háns i
tveimur stórum bindum, og
um sama leyti hófst ný heildar-
litgáfa verka hans, og verður
hún 18 bindi.
Hugó nefndi sig sjálfur her-
mann framþróunarinnar. Max-
im Gorki kalláði hann í einu
dómstó] og skáld. í dag nefna
ráðstjómarþjóðirnar hann vin
sinn og bróðiu*.
B. B.
Sendiherrar
Framhald af 3. s5ðu.
tírn^. s$m liðinn er frá upphafi
hins síðara liemáms vors. Og
ráðlverrar liéldu honum veizlur,
því iþetta var kærkominn gtát-
ur. Héðan fór hann til Eng-
landg að kynnast þeim árangri
$em liernámsliðið þar hefur náð
og skýrt var frá í Þjóðvilja-
greininni.
Þetta eru þeir mejfin sem
Ameríka telur sina ærfkiiegustu
sendiherra. Annarsvegar skripi
og trúðar sem traðka þjóðhelgi-
dóma, með fettum og brettum
og skrumskælum. Hinsvegar
umsjónarmenn morðsundirbún-
Jings, verndarar hóruhúsa,
drykkjuskapar og svindil-
brasks. Hve. unaðslegt að gera
veizlur móti slíku fólki. En
'Paul Robeson fær ekki vega-
’bréf framar. Og Iioward Fast
situr í tugthúsi.
Danny Kaye tókst að leika
á danska ráðherra og blaða-
snápa um stund. En hann beið
óskaplegan ósigur fyrir dönsku
þjóðinni, og á sér þar ekki upp-
reisnar von framar. Hann var
hleginn út úr landinu. Morð-
mennimir hafa einnig snúið á
etjórnmálamenn okkar hér í
Vesturevrópu. En þjóðirnar eru
smátt og smátt að átta sig á
eðli þeirra og tilgangi. Þeir
munu einnig verða hraktir á
braut að lckum, hvort sem það
verður með hlátri eða einhverj-
um öðrum ráðum.
B. B.
" c,<

r- {
BANUARtSK HARMSAGA
■EfMr .
THEODORE

;R .
X-. ' , ' t S . > • - />

225. DAGUR
Og af því að hann hafði sjálfur aflað allra sönnunargagna
og var því bezt fallinn til að leggja málið fyrir, ákvað hann að
brjósts í kvöld." Og það var þetta ferðalag sera hún var að
hugsa um. Sennilega hefur hún haft hugboð um að eitthvað
færi á annan veg en hún hafði gert sér vonir um. Og að hugsa
sér, að hann skyldi berja litlu stúlkuna mína, sem aldrei gat gert
semja við fylkisstjórann um hæstaréttarfund og skipun sérstaks flugu ^ „ Qg að svo mæltu, fór hún að ^ gegn yilja
kviðdóms, sem liann gæti kallað saman þegar honum hentaði.
Þá gæti hann sjálfur haft ráðið vali kviðdómenda, og ef mál
jtÖí höfðað á hendur Clyde, gætu sjálf róttarhöldin iiafizt eftir
fjórar til sex vikur. Og það kæmi sér bezt fyrir hann vegna
um og bak við hana stóð Títus- vonlaus og niðurbeygður.
En ekkert heyrðist frá Griffithsf jölskyldúnni né öðrum kunn -
ingjum hans meðai j'fu'stéttarmnar. Samúel Griffiths gat hvoriki
né vildi trúa því, að Qyde gæti gerf'sig sekan um þvílíkan
væntanlegrar útnefnihgar hans í sambandi við nóvemberkosn- ^ Hvílík firra, A6 feimni og yel uppaldí piltur
I «... — f ^ m vh iré m U mort Morr um Alr iri
ingarnar, og án sérstakrar samþykktar Ikæmi hæstiréttur ekki
saman fyrr en í janúar, og þá væri hann ef til vill hættur störf
væri ákærður fyrir morð? Hann var fjarri Lycurgus þegar.
þetta gerðist —- í Uppci Saranac —og þegar Gilbért tókst loks
um, jafnvel orðinn dómari, og þá gæti hann ekki sjálfur leitt með erfiðismunum aö koma íreffninni til hans, gat liann hvorki
málið til lykta. Og með. hliðsjón af almenningsálitinu, sem beind-
ist hatramlega gegn Clyde, væri skynsamlegast og happadrýgst
að flýta málinu. Var eftir nokkru að biða? Var ekki ástæðulaust
að gefa svona glæpamanni Ikost á að hugsa upp einhver brögð
hugsað né aðhafzt neitt. Þecta var fjarstæða. Þetta hlaut að
vera einhver misskilmngur. Þeir hlutu að ihafa tekið Clyde i
misgripum fyrir einhvem annan.
En Gilbert skýrði hor.um frá því, að þetta væri eflaust satt, þri
til að komast undan? Og ekki spUlti það að þetta mál hlyti að ag ^-lkan hefði unnið í dei,d Clyde.s í verksmiðjunni, og sak-
hef ja hann (Mason) til regs og yirðingar.
TÓLFTI ItAFLI
sóknarinh í Bridgeburg, sem bann hafði átt tal við, hafði full-
vissað hann um að hann hefði í sínum fórum bréf sem látna
stýlkan hefði skrifað Clyde og Clyde hefði ekki emu sinni
reynt að neita því.
„Jæja þá“, svaraði Samúel. „Rasaðu ekki um ráð fram og
—-oOo11" ** *' oOo —oOo— —oOo— " oOo— - oOo * ■,|,oOo " *
BARNASAGAN
Og síðan barst þessi; rosafrétt út úr skógarhéruðunum með
öllu sem henni tilheyrði — ást, ástríðu, auð, örbirgð, dauða. Og
þessu fylgdu fjálglegar lýsingar á lifi Clydes í Lycurgus, kunn-
ingjum hans, hvemig honum hefði tekizt að leyna sambandi
sínu við aðra stúlkuna, meðan hann tmdirbjó flótta með hinni. Og
símskeyti með fyrirspumum streymdu inn frá New York,,
Chicago, Boston, Fíladelfiu. San Fransisco og fleiri bandárísk-
um stórborgum, ýmist beint til Masons eða fréttaritaranna á
staðnum. Og spurt var um nánari málsatvik. Hver var þessi
fallega, rílka stúlka, sem talið. var að þessi Griffiths væri ást-
fanginn af? Hvar átti hún heima? Hversu náið samband var á . j. . . , ...
milli hennar og Clýdé? Eh Mason bar mikla lotningti fyrir hneigðll Sig djupt Vlð tioppur hdSðe*ÍSIIlS Og gengil
Abu Hassan hinn skrýtni eXa
sofandi vakinn
16. DAGUR
Finchley og Griffithsfjölskyldunum og hann fékkst ekki til að
láta nafn Sondru uppi; sagði aðeins að hún væri dóttir auð-
burt.

Nú voru þeir einir hjá Abú Hassan, stórvezírinn,
gengisskrAntno.
1 £ kr. 45.70
100 norskar kr. kr. 228.5P
1 $ USA kr* 16,32
100 danskar kr. kr. 236.30
100 tékkn. kr. kr. 32.64
100 fryllini kr. 429.90
100 svissn.fr. kr. 373.70
100 sænskar kr. kr. 315.50
100 fþmsk mörk kr, 7.00
100.t>eM^l'frankar kr. 32.67
1000 fr.’frankar kr 46.63
manns í Lycurgus, sem hann viidi ekki nefna með nafni — en Mesrúr, íoringjár varðmannanna og kalííinn. Mes-
þó hikaði hann ekki við að sýna bréfahlaðann, sem bundinn var r{ir og dimar tiginn hirðinaður studdu nÚ AbÚ HaSS-
saman með siHkibandi. _ ,>an 0fan nr hásætinu og gekk hann aítur inn í her-
jafnvel kaflar flr þeim - rtUdlegMto og ömurlogustu kaflaru- ber9l5, Sem b?n” ***- Vf nGekk « ^ár
ir voru fengnir blöðunum i hendur, þvi að hver gætti hags- AdU HdSSan haíði gengið nokkur spor d-
mima hennar? Og eftir birtingu þeirra jókst hatrið á Clyde og. íram, þuríti hann að faia nauðsynja sinna. Var þá
allir fylltust meðaumkun með henni — veslings, einmana sveita- undir eins lokið upp fyXÍT honum lítilli koTipu með
stúikunni, sem átti engan að nema hann — og hann var grimmur marmaragólfi og voru iionum fengnir gullsaumaðir
og ótrúr - morðingi. Var líflát ekki alltof mild hegning? Við skór;sem kalífinn var vanur a§ hdfád fótúhum, þe^
Bjamarvatn og æ síðan hafði Mason verið niðursokkinn í þessi' , ; „ ",
, „ ... .,... , . , ar hann vitiaði þaiigaó. Abu Hassan tok við skonum
bref. Og vegna nokkurra ahrifamikilla setmnga um lif hennar ; , . , „ , , „
lieima, vonleysi hennar um framtíðina, einmanaleik hennar og Stdkk þeim upp 1 ermina Og lá þá stórvezimum Og
örvílnun, hafði hánn orðið innilega snortinn og honum hafði Öllum, Sem VÍðstáddír VOrU, VÍð að hlæja upp Úr, Og
tekizt að koma sömu tilfinningum inn hjá öðrum — konu sinni, hefði þá skemmtun þessi orðið endaslepp. En þeir
Heit og nærstöddum blaðamönnum. Og þess vegna sendu sömj,! gtilltu SÍg Og Vaið SÍÓí Vezírinn, eins Og hann þezt
blaðamennimir raiígsnúnar lýsingar á Clyde fra Bridgeburg,; ag segja honum, til hverS skómir VæiU. Því
lýsijigar á brjóaku hans. dutt.„agw» og miskmnarieyah - næs, fó, hann ag {fnna 1^^ og saq8i honum
í Utica lagði leið sma heim til Aldenhjónanna, og umheiminuj h0I1Um ^ heldui eU ekkí
gafst von bráðar lcostur á að lesa nákvæmar lýsingar á hinni Uliiaö.
örvílnuðu og sorgmæddu frii Alden, sem hafði ekki þrek til að En er Abú Hassan kom út úr kompunni, gekk Mes-
íýsa sorg sinni og gremju, heidur íét sér nægja að íýsa tryggð rúr á undan honum inn í borðhaldssalinn, en geld-
Róbertu við foreldra sína á áhrifamikinn hátt, óeigingirni henn- lngar nokkrir fþm bangöð á Undan þeim til að Segja
„r hógyert siðgæðí hennar og geðsótta - aó proetminn I konum heim er á hljóðfíeii kunnu, að kalíiínn Væri
me'þodistakirkjunni hefði emu smm sagt að hun væri skynsam- . i TJ,f i j , , >.,*f
asta. fegursta og biíðasta stúlka sem ha„„ hefði „okkr„ si„m væntanbaur. Hofu þær þa svo hljoðfagran song og
þekkt, og hún hefði verið hægri hönd móður sinnar árum sam- Strengjaslátt, 30 Abu HdSSan Varö íra sér nUIXlÍnil ði
an, áður en hún fór að heiman. Og sjálfsagt áttí fátælkt hennar fögnuoi og unun og vissi ekki, hvað hann ætti að
og einmanaleiki í Lycurgus sök á því að hún hafði léð eyru fag- halda um það, er hann sá og heyrði. „Sé þetta
urgaia þessa unga giæpamanns, sem hefði með íoforðum um araumur", huusaðí hann með sér, „þá varir hann
hjónaband tælt hana í þetta syndsamlega samband, sem í sjálfu ægr lengi; écf keyri og sé< ég kugsa og qeng;
sér var óskiljanlegt, þegar stúlka eins og Róberta átti í hlut, v _■ „ _ „ ' u * i i u' i ' ~ n. j ,
r>cr lpiriHi fiA lnlrnm fit HcmÆa liornior T>irí.oA Viiin ira-r. ornA Vir*£iin »-«0111 á því stendur, þá set ég allt mitt traust
og ieiddi að lokum til dauða hennar. Því að hún var góð, hrein,
yndisleg og góð, æ og ævinlega. ,,Og nú er hún dáin. Ég trúi
því ekki.“
Þannig voru orð móður hennar rakin:
til drottins. Reyndar get ég ekki efast um það, að
ég sé drottinn rétttrúaðra manna, því ekki getur
nema einn verið umkringdur af clíkum dýrðar-
„Hún var hérna fyrri mánudag — dáiítið döpur í bragði, ijóma, sem éa er. Þáð er næg sönnun, að menn
fannst mér, en þá brosti hún, *g allan mánudaginu ráfaði hún sýna mér slika lotnÍngU Og fmmkvæma UndÍreÍRS
„m úti «s tí„di M6m 0| litaóist svo ko».hún ti,«!. tók „t- sfcipanir mínar". EfaSist hann nú ekki framar um,
anum mig og sagði: ,,Eg vildi að eg væn aftur orðm þtla stulk- * , . , ,,,. , . . . ,
an þín, mamma, og þú tækír mig í fangið og ýa^gaðír “»ér eins u UUU ^®11 ' ^ 1 hann VdT kominn 1
og áður fyrr.“ Og ég sagði: „Hvers vegna éítu svöna döpur í Munnan stóra skrautiegd sal; skein. þar hvarvetna á
bragði, Róberta mín?“ Og hún sagði: „Það er ekki af neinu. gullið glóandi innan um hina fegurstu liti. StÓðu
þú veizt aS'^^c&^byhrgun. Og mér er dáiitið undariega innan- þar sjö fiokkar söngmeyja og annarra kvenna, er á