Þjóðviljinn - 16.12.1952, Blaðsíða 6

6) ÞJÓÐVIIJINN- — 'ÞfíÖjud&gur 10; desembeí" 1952'
RúahrauBín gœfu veriö hefri
Bandarísk blöð birtu ekki
ails fyrir löngu eina þcirra
aug'ýsingu, sem auðhringarnir
þar í íandi, sotja jafnaðárlega
í blöð til að íofa auðvaldrþjóð-
félagið og níða sósíalismann.
Á þessarí auglýsingu sást mað-
ur við maiarbo-.ð og fyrir fram
an þykkur rúgbrauðsh’ernmur.
Maðurinn var- fýldur á svip:
Hvað er þetta kona, heldurðu
að við búuni fyrir austan járn-
tjald. Svona nokkuð leggjuxn
við okkur ekki til munns hér í
Ameríku. Hér borðum við
hveitibrauð.
Hætt er við, að ýunsum á
þessu landi, sem svo sannar-
lega liggur vcstan . tjalds,
mundi líða illa, -ef viö hættum
áð baka rítgbrauí til að þókn-
ast herra.þjóðinni í Bandarikj-
unum. Hins vegar gætum við
bakað þau betur en við ger-
um. Þegar rúgbraiisgerðin tók
til starfa hér um árið bjuggust
menn viö, og höfðu fulla á-
stæðu til, að brauðin mundu
batna. Og ekki cr að vita nema
svo hafi verið fyrst í stað: 'En
uppá síðkastið, og það fyrir
verkfall, er það sannast sagna,
að þau rúgbrauð flest, sem hér
eru á boðstólum, eru'svo illa
bökuð, ,að skömm er að og
næsta ótrúlegt að faglærðir
menn hafi lagt þar hönd að
Verki. Ýmist eru þau svo hörð
inn í mitt brauð, að beztu
eggjárn þarf til að ná þeim
í sundur, skorpurnar. sentímet-
ersþýkkar. EJia þá þau eru svo
laus í sér fyrir innan skorpu,
að þau molna öll í sundur og
engin lc'ð að skera hreinar
sneiðar, nema hafé þær, háifrar
tommu þykkar. Þau þola cnga
geymslii, eru. orðin hörð sein
grjót fyrir en varir. Þeir sem
hafa kynnzt rúgbrauði, einsog
t. d; Danir baka það, vita, að
svona þarf það ekki að 'vera.
Þetta verður ef til vill talinn
atvinnurógur, e-n allar húsmæð-
ur vita af eigin reynslu, að
þessu cr rétt lýst hér. Og
þá kröfu verður að gera til
fyrirtækja sem í ráiunnni liafa
einokun á framleiðslunni, — að
þau vandi hana, svo að engin
ástæða sé til að kvarta.
Maturirm
*
morgun
m

Flskstappa, 'kartöflur — Brauð-
súpa með þeyttum egs:juni.
★
Góð brauðsúpa bragðbætt
með saft. eða -hvítöli er búin
til og með honni borin egg
þeytt' með sykri, 2—3 msk. syk-
ur í egg og þeytt þangað til
það er þýkk froða, 2 msk. af
froöunni .skammtaðar á hvern
dislt eða borið með í skál.
Soðin bjúgu, kartöflur, iivít-
kálsjal’nlngrur — Sítiónusúpa,
tvíbökur.
★
Súpan. Gu'i börkurinn cr
rifinn af 2 sítrónum og soðinn
í 1% .1 af vatni. Hveitijáfning-
ur úr 50 g af hveiti hrærður
eða hristur, heilt út í súpuna.
2 egg eru þeytt með 75—100
g. af sykri í skál. Nokkru af
súpunni ausið út í og þeytt á
meðan, liellt saman við í pott-
inn, hrært í, hitað, en má
ekki sjóða. Sítrúnusafinn press
aður úr sítrónúnum .og látinn
síðast í súpuna. Lit}ap, tvibök-
úr bornaf mcð.
RiifmagnstaUmörUunln i dag
Hlíðarnar, Norðurniýri, liauðar-
árholtið, Túnin, Teigarnir.c íbúðar-
hverfi við Laugamesvsg áð Klepps-
vegi og svæðið þar norðaustúr af.
Tii þess að hægt verði að lifa....
TIL'-ODOFJ: DRUSJL:. ; . ;;ý
BANDÁRÍSK HARMSAGA
330; ÐAGUR
hennar sem: var jafumögur og viðutan. Af þessu .íölki vinist.
konan ein Iiafa þaim viljastyrt til að bera, sem getur böriðj
manh gegnurn lífið, Iivort sem hann fer villur; vegar eóf,
ekki. Sannfæring hennar var meiri en noklturs hiniia Qg þótt
trú hennar væri ef til vill-trú fávísrar konu, þá vaktí Juar
þó virðingu. Hver sem sá hana standa þorna, meðan húr.
starði til himins og hélt sálmabókinni í máttiausri hcndi,
hefði getað sagt: „Þarna ef kona sem bx-eytir eftir sann-
færingu sinni. Og þá skiptá galíar hennar engu máli“. Stérlr
og baráttufús trú á almætti, alvizku og algæzku þess máttar
sem hún kunngerði skein út úr hverjum andlitsdrætti henn-
ar og hverri hreyfingu.
Eftír sönginn bað konan. langa bæn; síðan kom prédikun
mannsins og vitnisburðir hinna um allt sem guð hafði gert
fyrir þau. Þegar búið var að safna söngbókunum saman,
loka orgelinu og lrengja þao í ói yfir öxl mannsins, lögðú
þau af stað lieim í trúboðsstöðina. Og á leiðinni sagði mað-
urinn: „Þetta er fagurt þvöld. Mér fannst fólkið sýna meiri
áhuga en endranær". .
„Já“, sagði-unga konan, sem.hafði leikið á orgelíð. „Ellefu
keyptu bæklinga._Og gamalí maður spurði mig, hvar trí-
IjOiðið væri og hvenær, við héldum samkomur".
„Lofaður sé guð“, s^gði maðurinn.
Og síðan trúboðsstöðin sjálf —- „Vonarstjamam. Óháður
Bethel söfnuður. Saxnkoxnur oniðvikudaga og laugardaga kl.
8—10 e. h. Suruiudaga kl. 11, 3, 8. Alíir velkomnír<“. Og
fyrir neðajx þetta — í hverjum glugga — „Guð er kærleik-
• ur“. Og fyrir neðan. ■ það xneð .minni bókstöfum: „Hefui'
þú'skrifað móður þinni?"
Amma, gemmér aur. Mig langax* að kaupa, gott". Það var
drengurinn sem talaði við ömmix sína.
„Jæja, Russel miim. En lxeyrðu mig. Þú verður að koma
.stx-ax heim aftur".
- „Já, amma. Það skal eg gera". -
•Hann tók tíuseutin,. sem amman hafði tekið upp úr djúp-
Framhald af 5. síðu
af stað. Leiðin liggur suöur
Reykjariesveginn. Eg hef aldrei
séð þessa menn fyrr, að und-
anteknum eiaum. Þetta eru
hressllegir níenn og gamansam-
ir. Einn er Austfirðingur. Og
tveir reynast vera. hálfir Dala-
menn eins og ég. Einn er at-
vinnurekandi. Jú þið lásuð rétt
maðurinn er þetta. En hann
hcfur líka aldrei getað látið
það. vera að hugsa — hugsa
meira en um eigin stundarhag.
Við öikum upp hjá Vífilsstöð-
um, upp hjá EHiðavatni. Það
er frosthrím á veginum svo við
sjáum að hann-hefur verið ek-
tun, en hvort þar hafa farið
mjólkui’- og ben z i ns rn y gl a ra r
eða ástarfarsbílar og ævintýra-
menn vei'ður ekki ráðið af
hjólförum.
HVERJUM YLJAR VOLIÐ?
■ Við ökum yfir á „austur-
veginn". Það er ástæðulaust að
bíða benzínsmyglara á króka-
leiðinni hjá Ellioavatni. Við
staðnæmuxnst á Iiolíinú þar sem
blómiun úr prentarastéttinni
gróf skólpræsi fvrir Kanamv í
verkfaliinu 1942, og blaðamenn
hrærðu steypu í bíó það sem
nú er glerullarver'ksmiðja.
Það er kornin nótt. Frost.
Norðurljós, stjömur — sem við
þó ekki sjávun, þvi þaft er héla
á rúðumun. Við látum nægja
að nugga burt Ivéluna svo við
sjáum fram á vegixm.
Það er allt rólegt og kyrrt.
Engin umferð. Einhver sting-
ur uppá ao kveða i-ímur. Ég
játa þegar að öll mín rímna-
kunnátta só inoifalin í
... gæðasijór með glæpafans
Grímur fór til • • ■o. s. frv.
En þeir standa sig betur og
þilja mansöngva og Ixeilar rím-
ur. Eimx fer með liákarlalegu-
'kvæoi Jaltobs Thor. Þetta er
skáldskapur sem yljar köldum
mönnum um frostnótt. Hrynj-
aifdi, hendingar og atburða-
.gnýr. Blóðið rennur hraðar og
heitar.- - ■ . - , ■
,,En hvernig er það, er txokk-
ur hér sem kann „atom“-
kvæði?"
Nei,.þeir hkfa jú Iesið atom-
kvæði, en enginn þeirra man
nokkra setningu af slíku tagi.
Jú, það er helzt Steinarr scm
lifir: „Á liomréttum fleti milli
hringsins og keilunnar vex hið
livíta blóm dauðans".
„Ei nýjustu atomkvæðin ?“
Nei, þau kann enginn. Það
eru rímurnar sem þrátt fyrir
allt lifa.
„Æ, þetta er allt svoddan
dæmalaust- vol“, segjr eiim.
Og hversvegna skyldu rnenn
hafa yfir vol á verkfallsvakt
um desembernótt? Hvei’jiun
yljar volið?,
MÚSIN SEM LÆÐIST ....
Það sést Ijós uppi hjá Lög-
bergi. Við hættum að tala um
atomkvæði. Við erum ekis og
laxveiðimaðurinn sem finnur
kippt í færið. Kannske fer nú
eitthvað að gerast sem hægt sé
að segja frá.
Bíllinn nálgast og félagar
mínir fara út, en ég áhorf-
andinn, huglausasti maður í
heimi, sit enn 'kyrr. Þeir stöðva
bílinn ■ og líta inn. Þetta er
meinlcysislegasta, grey. Fólks-
bíll, Hálfgerður skrjóður. Hvað
geta þeir verið að þinga við
þeonán sfikleysingja ? Ég áræði
að fara út.
„Hann cr fullur af rnjólk",
segir einn félaga minna.
Jú, mikið rétt, þessi sak-
Ieysislégi fóiksbíll er hlaðinn
af mjólkurbrúsum, fjörutíu
lítra brúum, tuttugu Iítra brús-
uin, þeir eru tíu talsins. Mik-
io hverju hægt er að troða í
lítinn, sakieysislegan bíl. Það
er ekki alltaf betri sú músin
sem læðist en lxin sem stekkur,
var máltæki gamallar konu
þegar ég var ungur.
„HÉR FER ENGIN MJÖLK
INN%
Mennirnir t.veir sem fram í
bilnum sitja eru k'ndarlegir og
gremjulegir á-svipinn. Þessir
úlpuklæddu menn ér standa
uxn vasa og hljóp af stað út á hornið, þar sem sælgætið var
selt.
Elsku drengurinn Iieimar. Hanxt.' var henni ljós á elliár-
unum.. Hún varð að vera vingjarnleg við hann og eftirlát,
dkki of ströng eins og húxx -hafðí- -yérið, við-. Hún horfði
á eftir lionum ástúðíegu en fiarrænu. augnaráðL „Hans
vegna". ,
Litli hópurinn, að undanteknum Russel, gekk inn. um hrör-
legt, gulloitt hliðið og hvarf ,sýnum.
ENDIR.
íttur settur, enginn sem atyrð arinnar. Þegar alþýðan kveður

þanrn til beggja handa í
myrkrinu á véginum eni ó-
árennilegir og til alls vísir. Það
er þó bót í.máli að þeir hafa
lxvorki rítrnga né barcfli og
fara — enrx sem komið er —
með friði.
„Hvað ætlið þio að gera ríð
mjólkina?" f-A *,
„Hún verður látin í Mjólkur-
stöðina".
Eiiux vaktmaðurinn fer inn í
bílinn í stað þess sem hjá bíl-
stjóranum sat, hann kemur 1
bílinn til okkar. Svo cr ekið í
bæinn.
„Sástu marga bíla á eftir
ykkur?“
„Ég sá engan".
„Þvi mvmdir nu segja það
þótt þú hefðir séð hundrað".
„Nei, það er alveg satt“,
segir maðui'inn. Þetta. er við-
kumianlegasti náungi. Getur
vel tekið gamni, en er -þó fúll
undir niðri.
Hjá Mjólkurstöðinni beygjir
I mjólkui’smyglarinn út af veg-
inum og ckur að stöðvarvegg.
Þegar við komum þangað cr
hann byrjaður að raða brúsun-
um á planið, gegn mótmælum
vaktmannsins. Hann er að látá
seinustu brúsana út þcgar við
komtun. Honum er sagt að iáta
brúsana aftur inn og koma
rneð okkur. Það vill hann ekki.
Því til sönnunar fer hann fyrir
bílhurðina.
„Svona vertu ©kki að þessu“,
segir einn verkfallsvörðiu’inn,
„við skulum iáta brúsana aftur
ir iiann. Hctium er heitið þvi
að fá bíl sinn með skilúm að
morgni, og hann afhendir iykl-
ana. „Þaö er verkfall göði, þú
veizt það“. Eftir allt þá eru
. þetta .friðsemdaimeian á Hverf-
isgötu 21.
AÐEINS ÉITT AÐ GERA
Við yljum okkur um stund-
arkorn. Ökum svo áftur upp
íyrir Elliðaár.
„Hvað haldið þið að ríkis-
stjórnin meini með því að
‘hætta sámmngaviðræðum ? Er
það af því að hún telji sig
svo sterka?"
„Nei, þeir eru að kokka eitt-
hvert smánartilboð".
„Hvað ætlið þið þá að gera.?“
„Gera? Þao er aldrei nema
eitt að géra við smánartilboð:
fella það.“
MERAR ÉTA HAFRA.
Ekki maa ég hvcrt þessi
orðaskipti áttu sér stað á upp-
Stephens G„ Jóliamxesar ur
Kötlum, sjmgja þeir nýríku:
mersidóts and mersídóts and
mersídóts, það er mares eats
oats á guös-eigin þjóðar tungu,
og útleggst: merar éita hafra.
Við , staðnæmumst aftur á
holtinu hjá glerullárverksmió.i-
unni. Úti tindra stjörnur og
braga norðurljós. Hélan á bil-
rúðumun þykknar og nóttin
líður.
Seiima segir svo af næstu
nótt og ævintýri ljóshærða
piltsins við benzmtunnuna.
J.B.
Duiles íer mð
í bílinn".
„Ilér fer engin mjólk inn“
segir smyglai'inn og er þrjózk-
ur. Það verður svolítið rex.
,,‘Blessaður vertu ekki að
þessu. Það cr ekki tekið á móti
mjólk á þessum timum sólar
In-ingsins. Það er ekki hægt að
geyma brúsaaa hér. Það gæti
einhver verið búinn að stela
þeim öllum þegár þú kæmir
aftur til að sækja þá“.
Hann fér frá hurðijxni. Brús-
amir eru látnir inn. Ekið nið-
ur að Hverfisgötu 21. Bmyglar-.
kin kemur ixm. Það er enginn
eftirleiðinni eða við annað t,æk-
færi, en þessii’ rnenn virðast
ekki í vafa um hvað þeir gein
við smánai'boð.
Við ræddum ekki lengur um
skáldskap — og þó er þetta
-verkfall llía háð fyrir skáld.
Til þess að skáld geti lifað
verður alþýðan að geta keypt
bækur þeirra. Það hefur aldrei
verið hin sterka hlið kolabjam-
arstéttai’innar uð me.ta íslenzk
skáld. „Bjóddu • hur.di heiía
k.öku/ og honum Moggá, kva ði
þín“. -Þess vegna eiga skáldin
nTíítvr* biö<5-
Éaft er eftir sendimönnum
Sjang Kaiséks í Bandaríkjun-
um að ákveðið hafi verið að
John Foster Dullés, tilvonandi.
nta nr íkisráðlxerra Bandar í k j -
anna, í stjórn Tisenhowers.
heimsæki fyrrverandi einvnlda
Kína á eynni Taivan, þar sem
hann situr með ‘ leifar hers
síns í skjóli bandariskrar her-
skipa. rSagt er að Dulles muni ,,
fara til Taiyan um miðjan fe-,.
hrúar og. ræða yið Sjang -iim _«
þátt .Taivan í vömum Austur-,
ÁSÍU." :