Þjóðviljinn - 11.02.1953, Qupperneq 10

30) — ÞJÓÐVILJINN — Miðviku'dagur 11. febrúar 1953
HeimagerS rennifjöld
Það er hægt að draga fyrir
glugga á margan hátt, með sól
tjöldum, basttjöldum, venju-
Iegum gluggatjöldum og renni-
tjaldi. Rennitjaldið getur verið
'með mörgu móti, allt frá hin
um algengu gulgráu tjöldum
og upp í mynstruð og skreytt
tjöld. I nýju hefti af timarit-
inu Form er fólki bent á að
búa sjálft til rennitjöldin. Þá
er hægt að velja efni sem fer
Rafmagnstakmörkun
miövikud. 11. febr. id. 10.45-13.30
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðar-
árhoitið, Túnin, Teigarnir. íbúðar-
hverfi við Laugarnesveg að Klepps-
vegi og svæðið þar norðaustur af.
Og, ef þörf krefur:
Vesturbærinn frá Aðalstræti.
Tjarnargötu og Bjarkargötu. Mel-
arnir, Grimsstaðaholtið með flug-
vallarsvæðinu, Vesturhöfnin með
Örfirisey, Kaplaskjól og Seltjarn-
arnes.
==5S5==:
Effcir hádegi (kl. 18,15-19.15)
Hafnarfjörður og nágrenni. —
Reykjanes.
Maturinn
a
morgun
, Þorskrúilur, hrærðar kartöflur,
Hrísgrjónavatnsgrautur, saft.
•k
I Þorskrúllur (H.S. Matur og
drykkur). 1 kg þorsk- eða'
' ýsuflök eru skorin í geira. —,
Flökin klofin ef þau eru mjög1
þykk. Stráð salti og kryddsíld-
arbiti (gaffalbitar) látinn á'
(hvern fiskgeira. Vafið saman,
(velt upp úr eggjahvítu eða'
I mjólk og brauðmylsnu, raðað
i í eldtraustmót, þannig að sí- (
I valningárnir séu upp á end-
i ann. Smjörlíkisbitar látnir yfir.
I Brúnað efst í ofninum, flutt
neðar og Kí 1 heitri mjólk hellt,
• yfir, bakað áfram í 5—10 min.
' Borðað með hrærðum kartöfl-
1 um og jafningnum, sem verð-'
' ur á fiskinum.
vel við herbergið í heild. Hægt
er að hafa rennitjaldið einlitt
— og það er fallegtast ef hlið-
artjöldin eru mynstruð. En
annars er hægt að búa til köfl-
ótt tjald. Ennfremur er hægt
að nota efni með þrykkta ab-
strakt eða annars konar
mynstri, þá getur tjaldið sjálft
verið til prýði. En þá þarf að
velja efnið með kostgæfr.i og
gæta þess að tjaldið fari vel
við það umhverfi, sem á að
nota það í.
Efnið á að vera þunnt og vel
íborið bómullarefni. Ef engin
steining er í efninu verður
maður að bera í það sjálfur.
Einnig er hægt að nota þétt og
þunnt léreft, en aftur á móti
ekki þykkari efni.
Hafið bandið ekki lengra en
nauðsyn krefur. Og ef til vill er
betra að hafa band sitt hyoru
megin en ekki í miðjunni, því
að það fýkur oft út, þegar
gluggi er opnaður.
Dtsala
Seljum tilbúinn fatnað, stór-
lega niðursett. Ýmis metra-
vara með ágætisverði.
Verzlunin Fram
Klappastíg 37
'Nevil Shute:
stund “. Hann gekk að litla drengnum og sagði
við hann: ,,Viltu koma með okkur? Við erum
öll að fara til Montargis“.
Ekkert svar, ekkert merki þess að drengurinn
hefði heyrt til hans.
Andaríak var Howard á báðum áttum; svo
tók hann um hönd drengsins. Þennan heita dag
var litla v.öndin köld og rök. „Af stað, af stað“,
sagði hanri einbeittur og þó þýðri röddu, „við
erur.i að fara til Montargis‘. Hann lagði af
stað eft'r veginum; gráklæddi drengurinn gekk
auðsveipar áfram við hlið hans. Gamli maður-
inn leiddi sitt bamið við hvora hlið, á eftir
honum komu hin börnin og héldu á töskunum.
Fleiri bílar óku framhjá þeim og nú var
meirihlutj herbílar. Það voru ekki aðeins ó-
breyttir borgarar sem héldu í vesturátt; mikið
af hermönnum virtist fara sömu leið. Það
ýskraði og skrölti í flutningavögnunum, sum-
ir þeirra voru fornlegir og höfðu ugglaust
staðið ónotaðir síðan í fyrri heimsstyrjöld.
Rykið var börnunum til mikilla óþæginda.
Hitinn og tilbreytingalaus gangan dró þrek úr
bömunum; Ronni kvartaði yfir því, að taskan
meiddi hann, Sheila var þyrst, en mjólkin var
búin. Rósa sagði að • sér væri illt í fótunum.
Gráklæddi snáðinn var hinn eini sem kvartaði
ekki.
Howard gerði það sem honum var unnt til
að uppörva þau, en þau voru bersýnilega farin
að þreytas't. Það var bóndabær ekki mjög langt
undan; hann beygði úr leið og spurði gömlu
konuna sem kom til dyra, hvort hún gæti selt
þeim mjólk. Hún sagði, að engia mjólk væri til
og þá bað hann um vatn handa börnunum.
Hún vísaði þeim á brunn skammt frá haugnum,
og dró fötima upp fyrir þau; Howard vísaði
öllhm þrifnaðarhugleiðingum á bug og þau
fengu sér öll að drekka.
Þau hvíldu sig um stund hjá brunminum. 1
hlöðunni sem stóð opin var gamall léttivagn
með brotnu hjóli, sem bersýnilega var löngu
hætt að nota. Hjá vagninum var hrúga af ým-
is .konar rusli og í þessu rusli var. eitthvað sem
líktist barnavagni. - ,
Hann gekk nær til að athuga þetta mánar og
gamla konan virti hann fráneyg fyrir sér. Þetta
var reyndar barnavagn, fjörutíu eða fimmtíu
ára gamall, þakinn óhreinindum og með brotna
fjöður. .En það var barnavagn engu að síður.
Hann gekk aftur til gömlu konutnnar og falaði
vagninn af henni,
Eftir tíu mínútur var hann kominn í hans
eigu fyrir huadrað og fimmtíu franka. í kaup-
bæti lét hún hann hafa gamla kaðalhönk, sem
hann hnýtti utan um brotnu fjöðrina. Hænsni
höfðu leikið sér í vagninum og dritað hann all-
an út; hanm lét Ronna og Rósu reita gras til
að þurfka vagninn með.. Þegar þau voru búin
að því, virti hann vagninn ánægjulega fyrir sér.
Að vísu var hann óhreinn eim og ekki var hamn
gefinn, en hann leysti mörg aðkallandi vanda-
mál.
Hann keypti brauð af gömlu konunni og
setti það í baraavagninn ásamt farangrinum.
Honum til undrunar vildi ekkert barnanna sitja
í vagninum; þau vildu öll ýta honum áfram;
hann varð að sjá um að ekkert þeirra yrði af-
skipt. „Yngsta bamið fyrst,“ sagði liann
„Sheila má ýta honum fyrst.“
Rósa sagði: „Má ég fara úr skónum? Þeir
meiða mig.“
Hann var í vafa og velti þessu fyrir sér. ,,Ég
er ekki viss um að það sé góð hugmynd," sagði
hann. „Það verður vont fyrir þig að ganga á
veginum."
Hún sagði: „En monsieur, það er enginn í
skóm nema í Dijon.“
Það kom í ljós að hún var alvön að ganga
berfætt. Eftir nokkurt hik samþykkti hann að
35.
leyfa henni að reyna og hún gekk. léttfætt yf-
ir allar ójöfnur. Hann setti skóna hennar og
sokkana í barnavagninn og í næsta stundar-
fjórðuiig átti hamn í miklu orðastappi við ensku
börnin, sem vildu fara að dæmi hennar.
Brátt varð Sheila þreytt á að ýta. Rósa
sagði: „Nú er komið að Pétri.“ Hún sneri sér
að litla gráklædda drengnum. „Jæja, Pétur.
Svona áttu að gera“. Hún leiddi hann að vagn-
inum, fölan og daufan, setti hendur hans á
skrámað handfangið og hjálpaði honum að ýta.
Howard sagði: „Hvernig veiztu að hann heit-
ir Pótur?“
Hún starði á hann. „Hann sagði það sjálfur
— hjá sveitabænum."
Gamli maðurinn hafði ekki heyrt dremginn
segja neitt; hann hafði verið farinn að óttast að
hann gæti ekki talað. Enn einu sinni fór liann
að hugsa um hið óbrúanlega bil sem var á milli
hans og baraanna, bilið milli æsku og elli. Það
var betra að láta hin börnin fást við litla dreng-
inn en hræða hann með heimskulegri, eriendri
samúð og spurningum.
Hann virti börnin fyrir sér meðan þau ýttu
vagninum áfram. Rósa virtist strax komin í
eitthvert samband við litla drenginn. Hún
spjallaði við hann um alla heima og geima á
hálfgerðu barnamáli Þegar hún hljóp með vagn-
inn, þá hljóp hann líka; þegar hún gekk, geklc
hann líka, en að öðru leyti virtist hann alveg
sljór. Undrunarsvipurinn hvarf aldrei af and-
liti hans.
Ronni sagði: „Af hverju segir hann ekki
neitt, herra Howard. Mikið er hann skrýtinn."
Sheila bergmálaði: „Af hverju segir hann
ekkert?“
Howard sagði: „Hann hefur átt bágt. Þið
verðið að vera mjög góð við hann.“
Þau þögðu nokkra stund. Svo sagði Sheila:
„Átt þú líka að vera góður við hann?“
„Auðvitað," sagði hann. „Allir verða að vera
góðir við hann.
Hún sagði umbúðalaust á frönsku: „Af
hverju býrðu ,þá ekki til handa honum flautu,
eins og þú fojóst til handa okkur?“
Rósa leit upp. „Flautu?“
Roemi sagði á frönsku: „Ifann getur búið til
ægilega fínar hljóðpípur úr trjágrein. Hann
gerði það fyrir okkur í Cidoton.“
Hún hoppaði af kæti „Heyrirðu það, Pétur,“
sagði hún. „Monsieur ætlar að búa til hljóð-
pípu handa þér.“
Þau einblíndu öll á hann í ofvæni. Það var
augljóst, að í augum þeirra var hljóðpípa allra
meina bót, örugg lækning við andlegum mein-
CiLiHt Ofc CftMWil
Gömul fátæk kona, sem gerði hreint hjá
Kjarval, prjónaði peysu og gaf honum. í
þakkarskyni bauð listamaðurinn gömlu
konunni að velja hverja sem hún k'ysi af
myndum hans, að launum fyrir peysuna.
Hittist þá svo á að hún valdi sér mynd þá
er Kjarval hafði daginn áður selt Seheving
Thorsteinsson, og fór hún síðan með gjöf-
ina. Kjarval fór í peysuna og labbaði sig
yfir í Reykjavíkurapótek og segir við lyf-
salann: Sjáðu Seheving, er þetta ekki fal-
leg peysa? Jú, sagði Scheving. Það er líka
heimsins dýrasta peysa, sagði Kjarval —•
og þú borgaðir hana. '
★
Sjúklingur: Læknir, mig vantar eitthvað
sem hitar mér í hamsi, eitthvað sem setur
mig í baráttuskap og gerir mig öran — er
nokkuð slíkt á lyfseðlinum?
Læknir: Nei, en það verður á reikningn-
um.