Þjóðviljinn - 20.02.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 20. febrúar 1953
Gott róð gegn kvefi
Oft verða læknar fyrir því,
að einhver segir meinfýsnis-
lega við þá: Já, þessi visindi
eru sjálfsagt ágæt — en venju-
legt kvef getið þið ekki lækn-
að! Og það er nokkuð til i
þessu, viðurkennir læknir einn
í nýútkomnu blaði. Þótt kvef
sé allra sjúkdóma algengast,
getur verið býsna erfitt að
aðeins að rétta iyfið er enn ó-
fundið. Sumum batnar við það
að borða kalktöflur, aðrir taka
inn joðdropa. Sumir láta sér
nægja aspirin, aðrir kamillute
og enn aðrir kjósa helzt rauð-
vínstoddv Sumir fara í rúmið
í nokkra daga, aðrir eru á fót-
um. Upp á síðkastið er farið
að nota nefdropa með bakteríu-
TAIÍTU tillit til annarra þegar þú ert kvefaður. Haitu vasaklút fyrir
munninum, þegar þú hóstar og hnerrar og veifaðu ekiil vasaklútnum
ivaman í annað fólk.
finna ráð við því. Hér fylgja
'á eftir nokkur heilræði handa
fólki sem er kvefað eða er
hrætt um að veróa það:
Þegar heyrnin
dofnar
Oft dofnar heyrnin á öðru
eða báðum eyrum hjá kvef-
uðu fólki. Þá hefur bólgan í
nefinu breiðzt út í innri eyrna-
göngin. Það er hægt að koma
í veg fyrir þetta með því að
snýta sér ekki of hraustlega —
og blása aöeins úr annarri nös-
inni í einu.
Hei.Iræðin mörgu
Öil heilræðin við kvefi sýna
Rafmagnstakmörkun
Föstud. 20. febr. kl. 10.45-12.30:
Nágrenni Reykjavikur, umhverfi
Eliiðaánna vestur að marka'ínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthó'svík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og- Kjal-
arnes, Árnes- og Rangárvallasýslur.
Og, ef þörf krefur
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnan.
í kvöld kl„. 18.15-19.15:
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugva’lar-
svæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
MATURINN
Á
MORGUN
Gulrófumjt Ik, blóðmör, lifrar-
pylsa, nýtt eða súrt og súr-
matur annar, ef til er.
★
Súpan er búin til á þann hátt,
i að gulrófusneiðar um 1 cm á
þykkt, eru soðnar í mjólkinni (
1 þangað tii þær eru meyrar, þá '
J er saltað. Ef gulrófur eru ekki (
(
til. mætti hafa venjulegan hris-
I grjónavelling með súrmatnum
1 °S gefa appeisínur á eftir. (
drepandi efnum og stundum
dugar það. En um allar þessar
aðferðtr er það að segja, að
það verður að beita þeim strax
og maður finnur aö kvefið er á
leiðinni.
Ér liægt að koma í veg
fyrir kvef ?
Fyrst og fremst ber að fara
eftir hinum almennu reglum að
verða ekki votur í fæturna. láta
sér ekki verða kalt að óþörfu,
en því miður geta ekki allir
farið eftir þessum ráðum.
Sumir læknar álíta að hægt
sé að koma í veg fyrir kvef
með því að gefa A, D og C
vítamínsprautur. Önnur aðferð
er að auka mótstöáuaflið með
ijósböðum. Sumir telja sig hafa
fengið bót á þann hátt.
Loks má nefna bólusetningu
við kvefii ’ Mé3 *þvr ' að dæla
sérstöku bóluefni, þar sem not-
aðar eru algengustu kvefbakt-
eríur, inn í fólk, getur mynd-
azt móteitur í líkamanum. Það
er tilvinnandi að reyna þetta,
ef fólk er kvefsækið. Það hjálp-
ar sumum, en á marga hefur
það engin áhrif.
Varizt fylgikvillana
Flestir lækna sjá’fir sitt eig-
ið kvef. Þess ber þó að gæta
að sakleysislegasta kvef get.ur
snúizt upp i alvarlegri veikindi.
Margir barnasjúkdómar, eink-
um mislingar, byrja með nef-
kvefi. Ef blóð finnst í nefslím-
inu er sjálfsagt að leita læknis,
því þá getur verið um eitt-
hvað alvarlegt að ræða. Aðrir
fy’gikvil'ar kvefs eru kinnholu-
þrautir og ennisholubólga. Þær
lýsa sér með höfuðþyngslum,
miklum höfuðverk og hita. —
(Ennfremur verður nefslímið
gulleitt eða grænleitt og kem-
ur í klessum. Undir þeim kring-
umstæðum ber einnig að leita
læknis.
Takið tillit
Loks verður eftirfarandi aldr-
ei endurtekið of oft: Hinn kvef-
aði á að gæta sín þegar hann
hóstar og hnerrar. Hann á
ekki að veifa vasaklútnum,
sem morar af bakteríum, þeg-
ar annað fólk er viðstatt. Hann
á áð reyna að forðast að smita
meðbræður sína.
Nevil Shute:
Hljóðpípusmiðurinn
-----
Það var andartaks þögn. Gamli Englending-
urinn starði fram fyrir sig á svín sem rótaði í
sorpinu, á vaggandi alifugla. Nú var hringurinn
að þrengjast.
„Hafa þeir verið þar lengi?“ spurði hann lágri
röddu.
„Síðan í morgun. Þeir komu að noroan“.
Það var til lítils að ræða það frekar. „Eigið
þér berisín? Ég skal kaupa af yður bensín fyrir
það verð sem iþér setjið upp“.
Það kom glampi í augu bóndans. ,,Hundrað
franka fyrir lítrann".
„Hvað eigið þér mikið?“
Maðurinn icit á bensínmælinn. „Sjö lítra. Sjö
hundruð franka“.
Tæplega hálft annað gallon af bensíni hafoi
lítið að segja fyrir tíu tonna Leyland. Howard
gekk að bílnum aftur.
„Slæmar fréttir, því miour“, sagði hann. „Það
eru Þjóðverjar í Angerville.“
Það varð dálítil Þögn. „Djöfullinn sjálfur“,
sagði liðþjálfinn loks. Hann talaði lágt eins og
haiifa væri skyndilega orðinn dauðþreyttur.
„Hvað eru þeir margir7“
Hovvard spurði bóndann. ,,Heil herdeild",
sagði hann. „Sennilega um þúsund menn“.
„Og koma að norðan", sagði bílstjórinn.
Fleiri orð voru tilgangslaus. Gamli maður-
inn sagði þeim frá bensíninu. „Sú ögn breytir
engu til nó frá“. Hann sneri sér að bílstjóran-
um. „Lítum á kortskrattann".
Þeir rýndu báðir í kortið; gamli maðurinn
fór upp í bílinn til þeirra. Engin þvergata var
á milli þeirra og borgapinnar; að baki þeirra
-lá engin gata til suðurs langa leið. „Rétt er
nú það“, sagði. bílstjórinn. „Enga þvergötu sá
ég á leiðinni".
Liðþjálfinn sagði lágt: ,,Og þótt við færum til
baka, þá lentum við beint í flasið á Þjóðverj-
unum“.. .
„Áreiðanlega", sagði bílstjórinn.
Liðþjálfinn sagði: „Áttu rettu?“
Bílstjórinn dró upp sígarettu; liðþjálfinn
kveikti í henni og blés út úr sér stóru. reyik-
skýi. „Jæja“, sagði hann ioks. „Þetta fyllir mæl-
km“
Hi íir mennimir þögðu.
,,Ég ætlaði að komast heim með slípivélina",
sagði liðþjálíinn. „Mig langaði meira til þess en
nokkurs annars“. Hann sneri sér að Howard
„Svei mér þá. En mér tekst það ekki“.
Gamli maðurinn sagði: „Mér þykir það mjög
leitt“
Maðurinn hristi sig. „Manni tekst það ekki
alltaf sem imann langar mest til“. Hann fór að
ókyrrast. „Jæja, ekki dugar þetta hangs“.
Hann fór niður úr bílnum. „Hvað ætlið þið að
gera?“ spurði Howard.
„Ég skal sýna yður það“. Hann gekk að hlið-
inni á bílnum. Þar var dálítil sveif, máluð eld-
rauð „Ég ætla að snúa þessari sveif og hlaupa
burt í spret'dnum".
„Eyðilegging“, sagði bílstjórinn. „Hann spring-
ur í loft upp“.
Liðbjálfinn sagði: „Jæja þá. Náið í krakka-
ormana Mér þykir leitt að geta ekki komið
yður lengra. lagsi, en það er ekkert við þessu að
gera“
Howard sagði: „Hvað ætlið þið sjálfir að
gera?“
Liðþjálfinn sagði: „Ætli við röltum ekki suð-
ur á bóginn í von um að rekast ekki á Þjóð-
verjana". Hann hikaði. „Yður er óhætt“, sagði
hann dálítið vandræðalega. „Þeir gera yður elok-
ert með alla þessa krakka".
Gamli maðurinn sagði: „Hafið engar áhyggj-
ur af okkur. Reyrnið bara að koma ykkur heim“.
„Fyrst verðum við að komast undan Þjóð-
verjasvínunum“.
■i—mn.i—- i 43.
Þeir hjálpuðust að því að ná bömunum niður
úr bílnum; svo sóttu þeir barnavagninn upp á
þak. Iioward tíndi saman eigur þeirra og setti
þær í barnavagtninn, fékk heimilisfang liðþjálf-
ans í Englandi og lét hann fá sitt í staðinn.
Það er ekki eftir neinu að bíða.
„Bless, lagsi“, sagði liðþjálfinn. „Sjáumst ein-
hvern tíma“.
Gamli maðurinn sagði: „Verið þið blessaðir".
Hann kallaði bömín til sín og lagði af stað
með þau eftir veginum í áttina til Angerville.,
Fyrst varð noklcurt þref um það, hver ætti að
ýta vagninum fyrsta spölinn; loks varð það að
samkomulagi að Sheila ýtti honum með aðstoð
Ronna. Við hlið þeirra gekk Rósa og leiddi
Pétur; óhreini snáðinn í skrýtnu mussunni rölti
á efíir þeim. Howard gerði sér ljóst að með ein-
hverjum ráðum þurfti að koma drengnum í bað.
Hann var ekki einungis lúsugur og óhreinn,
heldur var hálsinn á honum og fötin útötuð
í storknuðu blóði úr sárinu.
Þau gengu hægt eins og' venjulega. Öðru
hverju leit Howard um öxl; mennimir virtust
vera að tína saman eigur sínar Svo lagði bíl-
stjórinn af stað yfir akrana með dálítinn pink-
il. Hinn maðurinn var að bjástra eitthvað við
bílinn.
Svo spratt hann á fætur og hljóp í áttina til
bílstjórans. Hann hljóp klunnalega og hrasaði
oft; þegar bann hafði hlaupið nokkum spöl,
varð sprenging.
Logatungur stóðu út úr bílnum. Hlutir úr
honum þeyttust upp í loftið og féllu aftur niður
á veginn og akrana. Það sem eftir var stóð í
björtu báli.
Ronni sagði: „Hæ, sprakk hann í loft upp?“
Sheila bergmálaði: „Sprakk hann sjálfur?“
,,Já“, sagði hann þunglega“. Það var .nú það“.
Þykkur, svartur reykur steig upp úr hrúgunni
á veginum. Hann sneri sér undan. „Við skulum
ekki hugsa meira um þetta“.
Frumundan sá hann þökin í Angérville. Nú
var hann að festast í netinu. Þungum skrefum
gekk hann með börnunum áleiðis til borgar-
innar.
SJÖTTI KAFLI
' Ég greip fram í fynr honum og sagði dá-
lítið skjálfraddaður: „Þessi var mjög nærri“.
Við sátum í stólnum okkar fyrir framan ar-
ininn og hlustuðum í ofvæni á hvininn í sprengj-
unni. Hún sprakk einhvers staðar mjög nærri
og gegnum hávaðann af hrynjandi múrveggjum
heyrðum við hvin í annarri sprengju enn nær.
Við sátum grafkyrrir meðan húsið skalf og
nötraði gluggarúðurnar sprungu og hvinurinn
í þriðju sprengjunni lærðist nær. Hún féll hinum
megir. við húsið.
„Komin framhjá“, sagði Howard gamli og
rauf þögnina. „Okkur er' óhætt“.
( Þér ’ljúgið svo ótrúlega, sagði dómarinn við á-
( kærða, að ég mundi ráðleggja yður að tá yður
) lögfræðing.
( •
/ /
( Einu sinni er Oscar Wilde heyrði óvenjusmeilið
> svar eftir ónafngreindum manni, sagði hann:
( Ég vildi óska að ég hefði sagt þetta.
( Einn viðstaddur gall við: Állt í lagi, vinur; þú
( átt það eftir.
( •
( Þú ert aldrei ástúðleg nema þegar þig vantar
( peninga.
( Og er það ekl(l nógu oft?
( Konan mín hefur sagt að ef ég hætti ekki að
) leika golf fari hún frá mér fyrir fullt og ailt.
) Veslings þú, það eru harðir kostir.
) Já, ég mun sakna hennar.