Þjóðviljinn - 03.03.1953, Qupperneq 10

Þjóðviljinn - 03.03.1953, Qupperneq 10
10)'— ÞJÓÐVILJINN — Þrfðjúdagur 3. marz 1953 m ©T3 m Tyrkneskf skal þaS vera Á ameríska tízku er nú kom- inn mjög svo tyrkneskur blær, og það er eftirtektarvert að þessi ást á öllu tyrknesku kviknaði skyndilega irm leið og Tyrkland gekk í Atlanzhafs- bandalagið. Hér kemur bún- ingur með tyrknesku sniði og hann er einkum eftirtektarverð- ur vegna þess að hann sýnir greinilega ^ambandið milli stjórnmála og tízku. Tizka með spönskum og japönskum blæ hefur látið á sér bera og nú er röðin komin að hinu t.vrk- neska. Þessi búningur kallast heimabúningur (við erum reyndar ekki vanar að spóka okkur í svona búningi heima við, þegar við þvoum gólf eða þurrkum ryk) og hann er með víðum buxnaskálmum, eins og konur í tyrkneskum kvenna- búrum nota. Sloppurinn sem borinn er yfir þessu, er rönd- óttur, rauður og gylltur og ilskórnir eru gylltir og með rana. Skór með rana á tánni eru að ryðja sér til rúms sem inniskór og strandskór, og þeg- ar þeir fara að birtast í búð- argluggunum hér í bænum er ágætt að vita hvað þessi tízka táknar og hvers vegna tnjn hefur orðið til. Þegar börnin missa allf úf úr höndunum Mörg börn eru klaufaleg í höndunum. Þau missa það sem þau halda á, geta a'ldrei bund- ið skóreimamar sínar, ferst uppþvotturinn óhönduglega o. s.frv. Hvað' er hægt að gera. við því? Fyrst og fremst má aldr- ei skammast eða beita stríðni, skrifar Anne-Sofie Thiberg í grein í „Börn“ og heldur áfram á þessa leið: —- Hættið gagnrýni um tíma og reynið að dylja gremjuna eða kætina yfir óhöppunum. Verið vingjamleg og reynið að stofna til þjálfunar eða sam- vinnu við barnið, sem getur komið sér vel fyrir báða aðila. Oft eru eldhússtörf vel til þess fal'lin og ef þið leyfið barni að taka þátt í þeim ein- hvern daginn, barni sem snýr .öllu öfugt, má vera að þið Rafmagnstakmörkun Þríðjudagur 3. marz KI. 10.45-12.30- Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár- ho'tið, Túnin, Teigarnir, ípúðar- hverfi við Laugarnesv. að Klepps- vegi og svæðið þar norðaustur af. Og, ef þöri krefur Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn- argötu ag Bjarkargötu. Melarnir, Grímsstaðaholtið með flugva’iar- svæðinu, Vesturhöfnin með Örfir- isey, Kapiaskjól og Seltjarnarnes franr eftir. • Kl. 18.15-19.15: Hafnarfþ og nágrenni, Reykjanes. iðrist þess að hafa ekki byrj- að fræðsluna fyrir löngu. Hvert smáatriði getur verið baminu óskiljanlegt vandamál, þótt við tökum alls ekki eftir því í okkar starfi. Klaufalega barn- i'ð þarf einkum að læra að iáta augu og hendur vinna sam- an. Það verður að læra að horfa á það sem hendumar gera og hugsa sig lengi um fyrir at- hafnir sem öðrum eru eðli- legar. Það er ekki hægt að 'hellt mjólk í bolla og horfa út um gluggann um lei'ð, og ýmislegt annað er na.uðsynlegt að læra — hreyfingar, setja hlutina á sinn stað, halda rétt um áhöld og nota þau á rétt- an hátt. Fullorðna fólkið verð- ur að sýna þolinmæði og jafn- Ivndi. En þegar dóttir yðar missir hnífinn í gólfið í fimmta skipti, ráðlegg ég yður að hætta við áv.ícumar sem komnar eru fram á varir yðar og segja telpunni þess í stað, að þér hafið líka misst hnífinn þegar þér voruð lítil. Það hefur róandi áhrif á barn og verkfæri. EF MAÐUR hreinsar skóna sina áð innan öðru hverju með klút vættum í spritti, fjai-lægir maður eina af ástæðunum til hins hvim- leiða fótraka. Einkum er gott að. nota spritt blandað formalíni. Nevíl Sbiité;. r - HSióðeípusmiðurínn Hún brosti. „Verið óhræddur, kæri mónsieur tloward," sagði hún.' „Ég kann ekkert í ensku. Aðeins nokkrar setningar.“ Hún hugsaði sig um aridartak og sagði síðan á ensku: ,,Sín ögnin af hverju setur meltinguna í lag.“ Svo bætti hún við á frcnsku: „Er þetta ekki sagt um hanastél fyrir mat?“ „Jú“, sagði hann. _ Hann starði undrandi á hana. . • ■ ... Hún tók ekkert éftir því.'„Og þegar einhver er ávitaður þá er „talað við hann með tveim hrútshornum". Ég ikann ekki annað í ensku en þetta, monsieur. Börnunum er óhætt hjá mór“. Hann sagði lágt og gamall sársauki gagntók hann: „Hver kenndi yður þessar setningar, ungfrú ? Þær eru ekki mjög algengar". . Hún sneri sér undan. „Ég veit það ekki“, sagði hún vandræðalega. „Ef til vill hef ég lesið þær í.bók“. Hann fór með hemni fram í stofuna og lijálp- aði henni að útbúa börnin og horfði síðan á eftir þeim niður stigann. Svo fór hann aftur inn í íbúðina; frúin sást hvergi og hann fór iian í baðherbergið og rakaði sig. Svo sofnaði hann í einu sófahorninu í stofunni og svaf órólega í um það bil tvær stundir. Börnin vöktu hann um leið og þau komu inn aftur. Ronni þaut til hans. „Við sáiun sprengjuflugvélar“, sagði hann í hrifningu. „Al- vöru þýzkar flugvélar, voðalega stórar, og þeir sýndu mér sprengjurnar og leyfðu mér að koma við þær“. Sheila sagði: „Ég kom líka við þær“. Ronni sagði: ,,Og við sáiun flugvélarnar fljúga, takast á loft og lenda, og þær ætluðu að kasta sprengjum í skip. Það var voðalega spennandi". Hann sagAi: ,,Ég vona að þið hafið þakkað ungfrú Rougeron fyrir þessa. skemmtilegu gönguferð". Þau þutu til hennar. „Þakka þér lcærlega fyr- ir, ungfrú Rougeron", sögðu þau. Hann sneri sér að henni. „Þetta hefur verið skemmtilegur dagur fyrir þau“, sagði hann. „Hvert fóruð þér með þau?“ Hún sagði: ,,Á flugvöllinn, monsieur". Hún þagnaði. ,,Ég hefði ekki farið, ef ég hefði gert mór ljóst .... En þau skilja þetta ekki, krakka angarnir".. „Nei“, sagði hasin. „Þeim finnst þetta allt eins og ævintýri". Hann leit aftur á hana. „Voru sprengju-' flugvélar 'þar?“ „Sextíu eða sjötíu. Jafnvel enn fleiri“. „Og ætluðu að fara að sprengja ensk skip/ í loft upp?“ sagði hann lágt. Hún kinkaði kolli. „Ég hefði ekki farið þa.ngað með þau, ef ég hefði vitað það“, sagði hún aftur. Han.-a brosti. ,,Jæja“, pagði hann. „Við get- um víst lítið gert til að koma í veg fyrir }>að“. <Frúin birtist aftur; klukkan var langt geng- in sex. Hún hafði matreitt súpu handa börn- unum og hún var búin að búa um telpumar inni hjá sér. Drengirnir þrír áttu að sofa í rúmi sem hún hafði útbúið á gólfitiu í ganginum; Howard átti að sofa einn í herbergi. Hann þakkaði henni fyrir alla fyrirhöfnina. „Fyrst verðum við að hátta börnin“, sagði hún. „Svo getum við talað saman og ráðið ráð- um okkar“. Eftir klukkustund voru þau öll búin að borða, búið var að þvo þeim og koma þeim í rúmið. Howard settist að borðum með konun- um tveim og borðaði þykka kjötsúpu, brauð og ost og drakk rauðvim blandað vatni. Hann hjálp aði þeim að bera fram af borðinu og þáði skrýtinn, mjóan, þurran og svartan vindil úr vindlakassa húsbóndans. Svo tók hann til máls: „Ég lief verið að lmgsa málið í dag, frú“, sagði hann. ,,Ég held ég reyni ekki að komast aftur til Sviss. Ég held ég ætti fre'kar að reyna að komast til Spánar". 2 r- . . Kcnan sagði: „Það er óraleið". Þau ræddu fram og aftur um þetta. Erfiðleikarnir voru augljósir; það var engan veginn víst, að hann kæmist yfir landamærin. Stúlkan sagði: ,,Ég hef líka verið að hugsa“. Hún sneri sér að móður sinni. „Jón Hinrik Guinevec", sagði hún. Frúin sagði rólega: ,,Jón Hinrik er ef til vill farinn, væna mín. Höward sagði: „Hver er hann?“ Stúlkan sagði. „Hann er sjómaður í Le Con- quet. Hann á afbragðs bát. Hann er mikill vin- ur pabba, monsieur“. Þær sögðu honum frá þessum manni. I þrjá- tíu ár hafði herforinginn haft þann sið að fara til Bretaníu á hverju sumri. Honum geðj- aðist vel að grýttu, hrjóstrugu landslaginu og sjávarseltan og rokið hressti hann. Kona hans og dóttir höfðu farið með honum til litlu sjáv- arþorpanna á hverju ári. Þær höfðu búið á litlum gistihúsum og farið í tilbreytingarlaus- ar gönguferðir, meðan herforinginn fór út á hafið með sjómönnunum eða sat og rabbaði við þá á kaffihúsunum. „Það var ekki sérlega gaman“, sagði stúlkan. „Eitt árið fórum við til Paris-Plage, en árið eftir fórum við aftur til Bretaníu". Hún hafði kynnzt sjómönnunum smám sam- an. „Jón Hinrik myndi áreiðanlega gera það fjT-ir okkur að hjálpa monsieur Howard“, sagði húíi. „Hann á stóran og góðan bát, sem hann getur siglt á til Englands". Þetta vakti atliygli Howards. Hann kannaðist við ýmsa ^jómenn í Bretaníu. Þegar hann hafði starfað sem lögfræðingur í Exeter, hafði hann stundum átt viðskipti við þá. Stundum höfðu þeir gerzt sekir um landhelgisbrot. Stundum leituðu þeir skjóls í vondu veðri í Torbay. Þeir voru yfirleitt vinsælir í Devon; stórir, tilkomu- miklir mesin í stórum og tilkomumiklum skóm; afbragðs sjómenn, sem töluðu mál sem Mrales- búar gátu stundum skilið. Þau töluðú um þetta fram og aftur; þetta vírtist vænlegra en að reyna að komast til Spánar. „En þetta er löng leið“, sagði hann dálítið angurvær. Milli Chartres og Brest eru um það bil tvö hundruð mílur. ,,Ef til vill gæti ég farið með lest“. aw oc cftwwa Formaðui- úthlutunarneíndar listaiúannalauna, Þorsteinn Þorsteinsson; íorseti sameinaSs AI- J)in?is, Jón l’álniason, off Skúli Guðmundsson, alþm., ræddust við uin fornbókmenntir í þing- sal. Þorstelnn: Þegar sagt er í fornsögum, Jón, að maður hafi riðið við þriðja niann, er þá ekki meiningin að þeir iiafi verið 4? Jón: Ja, inér hefur alltaf skilizt að þeir iiafi ekkl veríð nema 2 samtals. Nei, ætli þeir hafi elcki verið þrír í allt, sagði Skúli þá og hrosti við. * Kvikmyndastjarnan (nýg-ift); Og er þetta nú nýja heimilið oklcar? Bruðgumi: Já, er það ekki dásamlegt? Stjarnan: Það kemur mér eitthvað svo kunn- uglega fyrir — heyrðu, ertu viss um að við höfum ekki verið gift einhverntíma áður? ★ Kvikmyndastjóri: Ógift? ; Umsækjandi: Já, tvisyai'. . ,

x

Þjóðviljinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.