Þjóðviljinn - 19.05.1953, Qupperneq 10

20) — ÞJÓÐVTLJINN — Þriðjudagur 19. mai 1953
3Í
efmilisþáftnp
Rendur hér og rendur þar
Það eru sjálfsagt margar
konur sem eru að velta því
fyrir sér hvort þær eigi að
fá sér röndóttan sumarkjól.
OEf þið eruð meðal þeirra ættuð
þið a'ð líta á þessar myndir,
þvi að þar sjást ljósiega hvers
ber að gæta í vali röndóttra
kjóla. Þverrendur eru mest í
tízku og þær geta verið mjög
fallegar, þegar þær eru notað-
ár á réttan hátt, en flegni
kjóllinn er engan veginn gott
dæmi um rétta notkun á rönd-
óttu efni. Sá kjóll hefði verið
margfalt faþegri einlitur eða
dropóttur. Kjóllinn er iíka of
síður, en það þarf áð varast
á röndóttum kjólum. Og ekki
bætir það úr skák að önnur
hver rönd er upphleypt dúska-
röð. Þetta er í alla staði gall-
Vorskór
Fyrir skemmstu var haldin
sýning á vor- og sumarskóm
í Kaupmannahöfn. Mest var
sýnt af kvenskóm. Mikið bar
á vinrauðum og rúbínrauðum
skóm og auk þess voru sýndir
brúnir skór í öllum blæbrigð-
um. Áhrif fúá París og Róm
koma fram í svörtum striga-
skóm, sem einnig er hægt að
fá í bláum og rauðum litum.
Nælon er einnig notað í sum-
arskióna, einkum fléttað og
nælonskórnir voru í öllum hugs-
anlegum litum, og þeir verða
eins og nýir þegar búið er að
þvo þá úr vatni og sápu. Herra-
skómir hafa einnig orðið fyrir
ítölskum áhrifum. Þeir eru lit-
skrúðugir og f jölbreyttir í snið-
Framhald á 11. síðu.
Rafmagnstakmörkun
Kl. ] 0.45-12.30
ÞrlSjudagur 19. mai
Veáturbærinn frá Aðalst.r., Tjarn-
argötu oir B.iarkargötu. Melarnir,
Grimsstaðaholtið með flugvallar-
Bvæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
isey, Kaplaekjól og Seltjamáriies
fram eftir.
aður kjóll. Af þessu má sjá að
jafnvel frönsku tízkuhúsin geta
gert skyssur.
Dökkbláj kjói.Iinn með hvitu
röndunum er aftur á móti gott
dæmi um vel heppnaðan randa-
kjól. Kjóllinn e’r sniðinn fyrir
röndótt efni og heildarsvipur-
iim miðaður við það. Pilsið er
slétt og þröngt, bíússa og erm-
ar í einu lagi, svo að rendurn-
ar fái að njóta sín sem bezt.
I hálsinn er lítill hvítur kragi
og á blússunni dá’ítill brjóst-
vasi með hvítri bryddingu. Rog-
er Jean-Claude liefur gert kjól-
inn.
HkiöasSu giape ávöjít?
Það eru skiptar skoðanir um
grapeávöxtinn. Sumum finnst
hann afbragðs góöur, öðrum
finnst hann óætu.r. Það er líka
dálítið einkennilegt bragð af
grapeávextinum og vel má vera
að einmitt þú getir aldrei van-
izt honum, en það getur líka
verið að þú hafir ekki fram-
reitt hann á réttan hátt. Hér
er ágæt aðferð. Ávöxturinn er
skorinn sundur í tvo hluta
nokkrum k’ukkustundum á'ður
en á að borða hann. Þegar bú-
ið er að helminga ávöxtinn, er
kjötið losað frá berkinum með
hníf ailt í kring, skerðu djúpf
niður, því að bezt er áð kjöt-
ið losni alveg frá. Stráðu svo
sykurlagi ofan á ávöxtinn og
láttu hann standa um stund.
Sykurinn síast niður í ávöxt-
inn og safinn streymir fram
af því að kjötið hefur verið
losað og þegar ávöxturinn er
framreiddur er lnpnn sætur og
safamikiil og ijúfengur öðrum
en þeim sem iiafa andstyggð
á honum. í safanum er svipað
magn af c-vítamíni og í sítrón-
um og það er því góð hugmynd
að gefa heimilisfóikinu háifan
grape-ávöxt til uppbótar þegar
upphitaður eða vitamínsnauður
matur er á borðum.
A.J.CRONÍN:
Á sumarlegri strönd
þó, Mary litla. Hver dró okkur á þennan and-
styggðar stað ? Hver afþakkaði boð Cairs?
Hver heimtaði að hann kæmi hingað að borða
hádegisverð ? Honum var alls ekki um það,
skal ég segja þér. Þú helsærðir hégómagirnd
hans“. Svo gróf hún holu í s'andkm með vísi-
fingrinum og jarðsetti logandi sígarettuna með
mikilli natni.
„Mér er illa við íburðarmikil veitingahús",
tautaði Mary í afsökunarskyni. „Þarna er allt
svo stirðlegt og leiðinlegt. Þess vegna vildi ég
koma hingað. Hér er allt svo yndislega nýstár-
legt. Og herra Carr stendur á sama. Hann
þarf ekki að koma ef hann vill það ekki.“
„Iíann kemur,“ sagði Elissa hirðuleysislega.
, ,Hann slefar þegar hann herfir á þig.“
Einhver óþægindakennd greip Mary — eins
og auri hefði verið slett á hana. Hún hristi
höfuðið til að reyna að losna við þessa kennd.
„Ég ætla að synda dálítið," sagði hún fyrir-
varalaust, reis á fætur og stöklt út í freyðandi
vatnið. Handan við froðuna sem gældi við lík-
ama hennar, var'sjóririn sléttur, blár og furðu-
lega loftkenndur. Hún botnaði ekki lengur og
nú synti hún kappsamlega í áttina að flekanum
sem lá við a'kkeri skammt undan landi. Nú var
hún íuftur orðin hrein, hressaudi saitvatnið lék
um hana og rafmagnað loftið örvaði blóðrás
hennar.
Hún synti og synti og loks snerti hún'fleka-
brúnina með fagnaðarópi og lae sig fimiega
upp á hann. Þar lagðist hún fyrir með útrétta
handleggi. Nú fannst henni hún véra í órafjar-
lægð frá ósvífnishjali Elissu. Stundarkorn leið,
svo fann hún alit í einu að hún var ekki ein.
Hún sneri höfðinu við með hægð. Harvey Leith
lá hinum megin á fiekanum.
Þau liorfðu hvort á annað drykklanga stund.
Harvey hafði kastað af sér tötrunum og líkami
hans var glæsilegur: axlirnar breiðar og vel
lagaðar, fæturnir vöðvastæltir og fallegir. Loks
varð hún vandræðaleg og leit niður fyrir sig.
„Ég þélt ekki, ég vissi ekki,“ sagði hún 'kyn-
legri röddu, ,,að þér væruð hér.“
,.Ég vissi það ekki sjálfur," svaraði hann
með hægð. „En hingað er ég kominn.“
„Og ég líka,“ sagði hún og hló við. „Við er-
um á floti á öðru skipi. Er það ekki gamán?“
Þetta voni ósköp hversdagsleg orð, en um.
leið fann hún eirðarleysið koma, yfir sig aftur,
blandið einhverri óskiljanlegri þrá. Það var
eins og eitthvað mikilvægt, eitthvað fyrirfram
ákveðið biði hennar. Það setti svip sinn á um-
hverfið, gerði þetta aadartak að draumsýn,
fyllti hana magnlausri eftirvæntingu. Aldrei
fyrr hafði hún fundið þvílíkar tilfinningar með
sér; aldrei fyrr hafði hún fundið svo sælu-
blandna kvöl. Hún s'kildi þetta ekki, hún streitt
ist ekki á móti. Iíún fitlaði vandræðalega við
hornið á dýnunni; hún treysti sér ek'ki til að
horfa á hann.
„Það er svo dásamlegt héma.“ sagði hún
loks næstum því feimnislega. „Sjórinn — sól-
skinið — snjórinn á ti'ndinum. Dásamlegt. Mér
finnst ég alltaf hafa þekkt þetta.“ Hún talaði
lágt og í eyrum' hennar sjálfrar virtist röddin
hljómlaus; háls hesmar herptist sarnan svo að
blæbrigðin í röddinni hurfu henni. Hann lá
hreyfingarlaus á flekanum, sem vaggaðist mjú'k
lega milli hafs og himins, og hann svaraði
ekki. Hann drakk í sig fegurð hennar og liaan
virtist vera að brjóta heilann um svar. Dásam-
legt hafði hún sagt. Hjartaslög haus urðu tíðari.
Dásamlegt! Hann hafði aldrei hugsað mn neitt
dásamlegt né gefið sér tíma til að staldra við
fegurðina. Líf hans hafði verið hart eins og
steinn, lotið ósveigjanlegum lögmálum. Já,
hann hafði aðeins ieitað sannleikans. Og hver
var tiigangurinn með þeirri leit? Hann hafði
ekki leitazt við að lijálpa mannkyninu. Hann
hafði aðeins leitað að rökum — tilfinningalaus
og s'keytingarlaus. En nú var e'ns og eitthvað
nýtt og framandi kviknaði í sál hans.
„Þ'essi eyja er kölluð Gran Canaria,“ sagði
hún Iágt. „Stóra Kanaríeyjan. Það er fallegt
nafn. Þegar ég hugsa um þéssa ferð mun ég
ávallt minnast nafnsins — Gran Canaria! Það
hljómar yndislega.“
Orð hennar bárust til hans eins og úr óra-
fjarlægð.
Og hann spurði: „Farið þér af skipinu á
morgun ?“
„Já, við ætlum að dveljast í Orotava."
Það virtist óumflýjanlegt. Hún var að fara.
I kvöld færi Aureol af stað til annarrar eyju og
næsta morgun yrði hún farin.
„Það er kyrrlátt í Orotava," hélt hún áfram.
„Þar er friðsældin eðlileg, og það líkar mér
allra bezt. Herra Carr hefur búið í haginn fyr-
ir okkur á gistihúsinu — San Jorge. Hann er
umboðsmaður manhsins mins á þessum eyjum.“
„Ég skii“y sagði hann; og ljósið í huga hans
slo'kknaði skyndilega. Eitthvað hvarf jafn-
óvænt og það hafði komið. Hann beit á vörina;
hann neyddi sjálfan sig til að líta á hana ró-
legum augnm.
„Ég er viss um að yður á eftir að líða vel.“
„Þér haidið auðvitað áfram með skipimi ?“
spurði hún og augu hennar voru mjög skær.
„Ég held áfram. Og fer með því til baka.“
Það varð þögn; hvorugt vissi hugsanir hins.
Allt í einu sveiflaði liún hendinni.
„Viljið þér borða hádegisverð með okkur í
dag? Jú, gerið þér það. 1 litla veitingahúsinu.
Það er svo vistlegt þar. Herra Carr kemur. Og
mig langar til að þér komið líka.“
Hann var feginn því að þurfa að afþakka
þetta boð.
„Ég er ekki einn,“ svaraði hami. „Corcoran
kom með mér hingað.“ Hann benti á sjóinn og
þar sást grilla í Jimmy innanum öldurnar eins
og gamlan gljáandi sel.
„Hann verður að koma líka," flýtti hún sér að
segja. „Þið verðið báðir að koma.“
„Hann þarf að fara inn í bæinn í viðskipta-
erindum."
„En þér — þér hugsið ékki uffl viðskipti?"
Á skipinu hafði hann verið önugur; hann
minntist þess allt í einu og afsvarið dó á vör-
um hans.
„Það er gott,“ hrópaði hún gleðirómi. „Þér
ætKð að koma. Þér ætlið að borða hádegisverð
með mér.“
Orð hennar komu honum til að brosa og um
leið spratt hún á fætur, teygði upp granna
handleggina með gleðibragði og steypti sér aft-
ur út í vatnið. Flekinn ruggaði óvænt við þetta
stökk hennar, og hann valt út af honum og í
kaf. Hann opnaði augun undir yfirborðinu. I
GlfMf OC CAMWi
■
Eg votta þér samúð mína út af brunanum á
verksmiðjunni þinni. —- HVað framleiddirðu
dínnars?
Slökkviteeki.
Það má kannski segja að synir auðkýfing-a
verði að byrja í neðsta stigaþrepinu, eins og
aðrir menn, og vinna sig smám saman upp.
Aðeins er munurinn sá að þeirra stigi byrjar á
þriðju hæð.
Dómari: Hvernig gátuð þér fengið af yður að
leika, svona á fó’k sem trúði yður eins og nýju
neti?
Ákærði: Já, en það er ekki hægt að lcika á fólk
sem ekki trúir mannj.
Það er heitt hér í skrifstofunni yðar eins og
í bakarofni.
Þannig á það lika að Véra, hér vinn ég fyrir
brauði mínu.