Þjóðviljinn - 30.05.1953, Síða 10

10) — í>JÓÐyiLJINN — Laugardagur 30. maí 1953
Hva<S á að vera i heimilis-
apótekinu?
Það er sorgleg staðreynd að
á ári hverju deyja allmörg
iböm úr eitrun, vegna þess að
foreldrar þeirra noita skrif-
Sborðsskúffu, eldhúshillur og
jafnvel búrið til þess að geyma
lyf hússins, skrifar læknirinn
Halfdan Lefevre nýlega í tíma-
ritið ,,Hvernig“.
Þar sem börn eru, þarf að
g’eyma öll lyf í læstri hirzlu.
Hægt er að útbúa heimilisapó-
tekið á margan hátt, en ein
bezta lausnin er rúmgóður
veggskápur. Þar þurfa að vera
að minnsta kosti tvær hillur og
helzt stór skúffa. I lyfjaskápn-
um eru bæði geymd þau lyf,
sem læknar hafa ráðlagt eiei-
stöku hctm'ilisfcl'.'ki og enn-
fremur allt það sem nauðsyn-
legt " er að hafa við hendina
iþegar lítils háttar óhöpp ber
jað höndum.
Hér kemur upptalning á því,
sem helzt á að vera í skápnum :
Hitamælir, skæri, dropateljari,
pinsetta, augnsprauta, eyma-
sprauta og skolkanna eða
sprauta, sem getur staðið uppi
á skápnum rúmsins vegna.
Auk þeirra sérstöku lyfja
sem læknir hefur ráðlagt, þurfa
að vera þarna venjulegar höf-
uðverkjatöflur og eftirfarandi
]yf til að meðhöndla sár:
GLYSEKIN
er mesta þarfaþing á heimili.
Ef það er borið á spegilinn í
íbaðherberginu, kemur síður á
hann móða. Og það er afbragí
til að hreinsa hurt bletti eftir
ávexti. Maður nuddar blettinn
með dálitlu glycerini, lætur það
síðan liggja á þeim í 10 min-
útur, og þá eru þeir horfnir
og hægt er að þvo glycerinið
burt msð volgu vatni.
Brintoverilte 3% til að
hreinsa sár.
Benzín, 300 gr til að hreinsa
kringum sár.
Joðspritt, 100 gr til að bera
á húðina hringum sárið. Mer-
curochrom 2%, 100 gr til að
pensla með smærri sár og
skeinur.
Propylalkohol 35%, 200 gr
til sótthreinsunar.
Lucosil smyrsl, 50 gr til að
bera á óhrein sár.
Perubalsamvaselín, 80 gr til
að nota á sár sem eru að gróa.
Collodium, 20 gr á smærri
sár og blandað bómu'l má nota
það sem hlífðarlag.
Euflavinsmyrsl, 100 gr á
brunasár.
Kloramintöflur, 200 stk. til
að leysa upp í vatni og nota
við umbúðir á óhrein sár.
Á gólffatan að fylgj-
ast með tízkunni?
Sumir hlutir hafa verið ó-
breyttir um aldaraðir og allir
telja víst, að ,þeir g.eti ekki
öðruvísi verið. En einn góðan
veðurdag veríur breyting á.
Tökum til dæmis leirskálam-
ar, sem hafa verið til síðan á
víkiagaöld eða allt að því og
hafa haldizt óbreyttar allan
þann tíma — þangað til einhver
fann upp á því fyrir nökkrum
árum að setja rauf í barminn,
svo að hægara væri að hella
úr þeim.
Og nú eru Englendingar farn-
ir að gera umbætur á gólfföt-
uuni. 1 Englandi hefur verið
búin til gólffata, sem er flöt
öðrum megin. Fyrir bragðið
er hægara að setja hana frá sé,r
á þrep, þegar stigar eru þvegn-
ir og ennfremur er auðveldara
að bera hana.
A® lite iaár
Fyrir nokkru sátum við sam-
an nokkrar konur og drukkum
kaffi. 1 hópnum voru nokkrar
rosknar konur, og það voru
þær sem leiddu talið að
upplitúðu eða aflituðu hári.
Finnst ykkur það skrýtið ?
Sannleikurinn er sá, að
margar konur eru óánægcar
með úlfgráa hárið sitt og
eru þvi að ve’ta fyrir sér,
hvort ekki sé hægt að upp-
lita það, svo að það verði
hvítt undir eins. Það lætur
lika vel í eyrum. Hvíta hár-
ið er alltaf fallegt, en úlf-
grátt hár er ekki alltaf fal-
legt. Á myndum virðist af-
litaða hárið alltaf hvítt, en
því miður er ógerningur að
upplita hárið, svo að það
verði alveg hvítt. Það verður
alltaf gult, og það fer ekki
vel við fullorðið andlit. Betty
Grable sem sýnir á myndinni
aflitaö hár eftir öllum kúnst-
arinnar reglum, er alls ekki
Raímagnsfakmörkun
Kl. 10.45-12.30
l-augttrdagur 30. maí
Hafnarfj. oet nágrenni, Reykjanes.
hvíthærð, heldur er hún með
hörgult hár og þuð er alls
ekki eftirsóknarvert, hvoi'ki
fyrir ungar né gamlar. konur.
Gráhærðu konurnar verða að
hugga sig við, að hárið verð-
ur smám saman hvítt af sjálfu
sér og auk þess skiptir hár-
greiðslan miklu máli. Það er
alveg hægt að leyna fyrstu
gráu rákunum og síðar meir
er hægt að beina athyglinni að
hvíta hárinu, svo að gráu blæ-
brigðin verði ekki eins áber-
andi.
A. J. CRONIN :
Á annarlegri strorarö
hef aldrei verið ástfangin. Aldrei nokkurn
tíma. Ég hef reynt það — en ég get það ekki.
Það er eins og ég hafi verið svipt þeim eigin-
leika fyrir löngu“.
Marg**.r mínútur liðu. Hvorugt þeirra mælti
orð. Skipið hélt áfram að rugga mjúklega, sjór-
inn að gjálfra. Andvörp hafsins stigu upp og
sameinuðust titrandi næturloftinu. Stjörnurn-
ar glitruðu á himninum eins og nýfægðir glugg-
ar. Þau stóðu þarna saman í rökkrinu. Ekkert
annað skipti máli. Þeim hvarf tími og rúm.
Samband þeirra varð undarlega náið. Skipið
var ekki lengur skip, heldur eitthvert dular-
fullt afl sem tengdi þau nánum böaidum, þótt
bil væri á milli þeirra. Já, þau voru saman;
fjötruð saman á einhvern óskiljanlegan hátt.
Fortíðin — framtíðin tengdu þau saman á
dularfullan en raunverulegan hátt. Hana hafði
ákafan hjartslátt. Andrúmgloftið' várð þrungið
fagnandi sælu sem beið þess að ná tökum á
honum. Hann óskaði einskis annars en að vita
hvort 'hún elskaði hann. En hann þagði —
hann vildi ekki vanhelga þessa stund með því
að tala. Loks hringdi bjalla að baki þeim.
Hún andvarpaði.
,,Nú verð ég að fara. Já, ég verð að fara“.
Hann sneri sér þegjandi við og varð henni
samferða. Hver einasta hreyfing hennar var
dýrmæt og innihaldsrík. Þau námu • staðar í
ganginum og án þess að líta hvort á annað
gengu þau hvort inn í sinn klefa. Hann þorði
ekki að líta á hacia. Þau buðu ekki einu sinni
góða nótt.
Enn var eins og allt liljóðnaði. Og þessi
djúpa kyrrð eftir fagran sólskinsdag virtist ó-
endanlega hrein og ósnortin. Spilafólkið var
loks farið að hátta. Það var eins og skipið
væri í svefni.
En af efra þilfarinu heyrðist hratt fótatak
Róberts Tranters. Hann hefði átt að vera far-
ina inn í klefa sinn. Hann hafði farið niður;
cg sem betur fór hafði Súsanna séð til hans.
En hann hafði farið út aftur. Það var svo
heitt, að hann gat varla náð andanum. Ham-
ingjan góða, það var líklegg. leyfilegt að fá sér
ferskt loft.
Og nú var hann þarna á efra þilfarinu um-
kringdur fegurð —- já, fegurð skaparaas — og
hann stikaði eirðarlaus fram og aftur, aftur
og' fram. Og skelfing var heitt. Hann fálmaði
við flibbann siiin. Það var ekki hægt að ætlast
til að neinn væri inni á svona kvöldi. Og þó
þurfti hann sjálfsagt að fara niður; já, vissu-
lega; hana gat ekki verið úti alla nóttina. Hann
brosti við tilhugsunina um að hann Róbert
Tranter hagað sér eins og Don Juan. Svo
dofnaði brosið og svipur hans varð hálfhræðslu
legur.
En hvað hann vildi óska að hann hefði hitt
frú Baynham eftir kvöldverð! Hún liafði lofað;
já, íari það kolað, hún liafði lofað því. Það
var ólíkt Elissu — já, vissulega mátti liaan
kalla hana Elissu, hún hét það — iþað var ólíkt
henni að svíkja gefið loforð. Hann vissi að
hún var kona, sem stóð við orð sín.
Hamingjan góða, hvílíkur hiti. Honum var
heitt og honum leið illa. Hann þurrkaði sér um
ennið með vasaklútnum og reyndi eftir mætti
að liarka af sér. En það var tilgaagslaust. Hún
hafði sagt, að hún ætlaði að þiggja bókina.
Eftir kvöldverð. Og samt hafði hún farið beint
inn í klefa sinn. Það fór hrollur um hami
þegar hann hugsaði um, hve oft hún hafði lítil-
lækkað hann.
Hún hlaut að hafa átt við það, að hann
kæmi í klefasm til hennar og afhenti henni
hókina. Já, það hlaut að vera. Og hvað var
á móti þvi? Hann kyngdi og þurrkaði sér enn
einu sinni um ennið. Já, því ekki það ? Klukkan
var ekki nema rúmlega tíu. Og á morgun færi
hún af skipinu.
,,Fer af skipinu á morgun“. Einhver rödd
ef til vill hacis eigin rödd, hvíslaði þessum orð-
um í sífellu í eyra hans.
Nei, hann gat ekki skilið við Elissu á iþennan
hátt. Nei, nei. Hún gæti haldið að hann hefði
glejunt þessu — það væri skemmtilegt. Nei,
hann mátti ekki ganga á bak orða sinna. Allt í
einu nam hann staðar. Augu hans voru eins og
í dáleiddum manni; hann sneri við og gekk
hægt niður stigann. Hægt og gætilega gekk
hann að klefadyrum hennar. Hana barði var-
lega að dyrum, fálmaði við húninn og opnaði
dyrnar.
Húii var ekki í rúminu, heldur sat hún liálf-
klædd á stólnum. Honum varð litið á föt hennar
á víð og dreif; en það var hún sjálf —- á þess-
um stað — sem kom honum úr jafnvægi.
„Jæja“, sagði hún ofurrólega. ,,Þér hafið ver-
ið lengi að hugsa yður um“.
Hann sagði ekki neitt. Það kom aulasvipur á
óttaslegið andiit hans. Hann starði á hana, hár
Ihennar, hörund hennar, boglínur mjaðmanna.
Hann varð þurr í kverkunum. Hann glejundi
öHu. Hann slagaði inn í klefann. Svo lokaði
hann d>Tunum.
XIII.
En nóttin varð að víkja fyrir, morgninum og
hlýja og fegurð rökkursins hvarf í djúpið. Aft-
ureldingin var köld og miskunnarlaus og teygði
ljósleita fingur eftir himninum. Aureola hafði
legið við akkeri um stund og nú vaggaoi hún á
gráum öldum umlukt gráleitu mistri. Sama
mistrið lá yfir strcndinni, borginni og tindinum
háa eins og gráleit hula, sem gloppur voru í á
stöku stað og gegnum þær sást glitta í gult
húsþak, græna pálma, rauðar blómabreiður —
sem hurfu svo aftur bakvið gráa hjúpinn. Ó-
Ijóst brimhljóð heyrðist í fjarska og garg sjáv-
arfuglanna umhverfis skipið var dapurlegt og
óheillavænlegt.
Herra minn trúr“, sagði Corcoran, sem stóð
á efra þilfarinu og virti fyrir sér útsýnið með
mömmu Hemmingway. „Ekki finnst mér þetta
lofa góðu. Það litla sem scst er heldur ó-
skemmtilegt“.
„Svei attan“, sagði hún fyrirlitlega. „Svei
attaa. Hvaða vit ætli þú hafir á því? Þegar
mistrið hverfur eru hvergi fallegri litir ea ein-
mitt þarna. Það er ekki hægt að þverfóta fyrir
alls konar blómum. Manstu hvað George Lash-
wod sagði á leiksviðinu: „Á hverjum morgni
kaupi ég fjólur handa þér“. Georgie var prýð-
ispiltur. En hann hefði ekki þurft að kaupa
fjólur hérna. Og þú ekki heldur. Þær spretta
alls staðar og maður rekur alls staðar í þær
augun. En mér stendur sossum rétt á sama
hvort þær vaxa þar eða ekki. Svona er ég,
karl minn. Skilurðu það?"
i
) Hann kom að húsinu hennar, g-ekk upp úti-
) tröppurnar og mætti bróður hennar í dyrunum.
i Ha’ló, vinur, sagði hann.
) Hei, sagði snáðinn.
1 Á systir þin nokkuð von á mér? spurði hann
\ upprifinn.
I Já já.
\ Hvernig veiztu það?
( Hún er nýfarin út.
( Hversvegna kallarðu bréfberann alltaf prófes-
( sor ?
( Það er vegna þess að ég er í bréfaskóla.
( Segðu að þú elskir mig. Segðu það! Segðu það!
( I guðs nafni, segðu þáð!
/ Það.
( Allt sem þú segir um konu mun verða notað
gegn þér.