Þjóðviljinn - 11.06.1953, Qupperneq 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 11. júni 1953

Handa þeim sem viija sfóra
vasa
f3)
Ef maður er hrifinn af stór-
um, útsaumuðum vösum, þá
eru hérna ágætar fyrirmyndir,
og þótt þér finnist svona vasar
Ijótir, þi er þér óhætt að líta
á kjólana samt, því að það er
vei hægt að nota þá vasalausa.
Á fyrsta kjóinum eru
skemmtilegar skálínur, skakk-
ur hliðarvasi og skásaumar í
hlússunni. Kjóilinn fer sniðihn
með háu hálsmáii og svo er
brotið upp á brúnina, svo að
húa myndar skakkt horn, sem
fallegt væri að fóðra með fal-
legum lit. Einnig er 'hægt að
sauma hornið við á eftir og
hafa kjólinn með sléttu háls-
Hvað endist upp-
þvottagrind iengi?
Plasthúðu'ðu uppþvottagrind-
urnar hafa náð mikilli út-
breiðslu, en hvað skyldu slíkar
grindur endast lengi með dag-
legri notkun? Húsmæður, sem
keyptu sér griadur, þegar þær
komu fyrst á markaðinn, segja
að grindurnar haldi sér prýði-
lega í um það bil 1V2 ár, en
svo fari þær að flagna þar
sem mest reynir á þær, þótt
hægt sé að nota þær eftir sem
áður. En þær duga varia leng-
ur en 3-4 ár, og í raunlnni er
jþað of stuttur tími. Eldhús-
áhöld ættu aö endast árum
saman, svo að ekki þurfi allt-
af að vera að endurnýja þau.
Buffið og steikara-
pannan
Þegar maður þarf að steikja
enskt buff, á eing og. kunnugt
er að leggja kjötií á þurra
heita pönnu. Övön húsmóðir er
oft í vandræðum með að vita
hvenær pannan er orðin mátu-
Jega heit. Hér kémur ráð: Settu
pönnuna á eldavélina ög
kveiktu undir henni, og þegar
þú heldur að hún sé nógu heit
— óvanar húsmæður halda allt-
af að hún hitni of fljótt —
Framhald á 11. síðu.
Rafmaqnstahmözkun
K1 10.45-12.30
Flmmtudagur 11. júní
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnln, Teigarnir. íbúðar-
hverfi við Laugarnesv. og Klepps-
»egi og svrcðið þar 'norðaustur af.
máli. Það er sjálfsagt hæg-
ara að sauma þaö og hvort-
tveggja er jafn fallegt. Ská-
vasinn á annarri mjöðminni
undirstrikar skálínurnar í kjóln-
um, en það er vel hægt að nota
kjólinn án hans.
Næsti kjóll virðist næstum
ofhlaðinn á teikningu, en haan
er ljómandi fallegur í flík. Ef
hanji er saumaður úr dökkbláu
efni og skreyttur gráu og hvítu
röndóttu efni, getur hann litið
mjög vel út. Rendurnar snúa
þversum í blússunni, slaufunni
og vösunum og bezt er að velja
efni sem ber sig vel. Taft væri
til dæmis ágætt, en þáð er alls
ekki nauðsyn’egt að ncta rönd-
ótt efni. Heppilegast er að
sauma kjólinn í mörgu lagi, svo
að hægt sé að skipta um blúss-
ur og nota pilsið sérstakt ef
vill. Ennfremur er liægt að
sleppa vösunum; annars eru
þeir fallegir handa háum og
grönnum konum.
Þriðji kjóllinn getur sízt án
vasanaa verið, þvi aö vasarnir
eru aðalskrautið á honum. Á
myndinni er hann líka skreytt
ur röndóttu efni, en þar eru
rendurnar látnar snúa á ská.
Það er mjög grennandi og þeg-
ar línurnar snúa svona inn að
mittinu, virðist mittið ótrúlega
mjótt. 1 breiðu hornunum eru
einnig skárendur, sem undir-
strika skökku axlarlínuna, sem
nú er mjög í tízku og getur
verið snotur, ef hún er notuð
í hófi. Bezt er að hafa kjólinn
í tvennu lagi; þá má nota hann
sem göngubúning á sumrin..
Það má nota hann með blússu
eða lán eftir vild. Þær sem
kæra sig ekki um röndótt efni
geta valið sér smáköflótt efni,
einlitt efni eða samskonar efni
og er í kjólnum' sjálfum. Þá
má lífga upp á kjólinn með
því að hafa skartgrip í kragan-
um eða hominu.
A. J.CRONIN:
Á annarlegrf strönd
„Allt í iagi. En engaa asa, annars fæ ég
flog. Og farðu ekki án mín, annars gæturðu
villzt". Hún deplaði augunum, drap í vindlingn-
um á diski og reis á fætur. Hún gekk á undan
fram á stigapallinn, niður lágan, topplagaðan
stiga og stikaði síðan ian eftir þröngum gangi.
Það var eitthvað notalegt við þennan stað.
Neðan að heyrðist glamur í eldhúsáhöldum og
hláturssköll; háværar kvenraddir.
Svo lauk mamma Hemmingway upp hurð að
stóru, skrautlegu svefnherbergi. I miðju her-
berginu stóð stórt, gyllt rúm. Og í miðju rúrn-
inu var Corcoran. Hann var klæddur blá- og
rauðröndóttri skyrtu, hallaði sér upp að kodd-
unum með rólegan og áhyggjulausan svip á
andlitiau. Hann var með reifaðan handlegg; á
nefinu var hann með gleraugu og á hnjám
hans lá slitið og þvælt eintak af Plato. Hann
bærði varirnar; hann heyrði ekki þegar þau
komu inn.
,,Vaknaðu kelli mín“, hrópaði mamma Hemm-
ingway hárri röddu. „Frændi litli er komina
af finna þig. Geturðu ekki brosað ? Þú sem út-
hellir blóði yfir bezta gclfteppið í húsinu“.
Jimmy leit yfir gleraugun á Harvey. Svo rak
hann upp ýkt undrunaróp.
„Nei, nú er heima“, hrópaði hann. „Ég er
öldungis hlessa. Ég var handviss um að þú
hefðir farið án þess að kveðja mig. En leystu
frá skjóðunni maður. Af hverju ertu ekki um
borð?“
„Skipið er farið. Það skildi mig eftir“.
„Ja, hérna“, sagði Corcoran. „Tarna var ljóta
greyið".
„Þeygiðu“, sagði Harvey. „Þú vissir vel að
skipið fór á undan mér“.
„Nú þykir mér týra!“ sagði Corcoran og
deplaði augunum glettnislega til mömmu
Hemmingway. „Og ,ég sem er nýbúinn að
‘bjarga honum úr feikna klípu. Honum ferst!
En skítt með það —“ Hann sneri scr að Har-
vey. „Það er gott að vita að þú ert liérna.
Og það er ánægjulegt að sjá þig uppréttan
aftur“
Harvey gekk að rúminu og fór að leysa um
umbúðirnar.
„Finnurðu tll“? spurði hann og beygði sig
yfir sárið,
„Ekki vitund. Fyrir mann eins og mig sem
hefur fengið og gefið mörg kjaftshögg um dag-
ana, er þetta ekki aonað en smáskeina. Ég
vona bara að ég eigi eftir að finna delann í
fjöru“.
„Hafðu þig hægan í nokkra daga meðan
þetta er að jafna sig“, sagði Harvey. Hann
lagfærði umbúðirnar og stóð upp. Svo varð
hann alvarlegur í bragði. „Og ég er á leið til
Laguna. Ég ætla að líta á sjúklingana þar“.
Jimmy strauk órakaðan kjálkann meðan
hann var að átta sig á þessum orðum.
,,Jæja“, sagði hann loks. „Það er ágætt. En
hvað um mig? Áætlanir mínar eru farnar
út um þúfur í bili. Ég er óráðinn í því hvað
gera skal. Ætli ég komi ekki með þér“.
„Það kemur ekki til m.ála. Þú mátt ekki fara
á fætur fyrr en eftir nokkra daga“.
„Þá kem ég eftir nokkra daga. Sem ég er
lifandi, þú losnar ekki svona auðveldlega við
mig. Ég elti þig uppi um leið og ég kemst á
lapþir aftur“.
„Það þýðir ekkert", sagði Harvey. ,Ji!g vil
ekki sjá þig“.
,,Það er bara betra“, svar-aði Jimmy og hló
við. „Ég kem til að skaprauna þér“.
Og hann fálmaði með betri hendinni undir
koddann og tók í nefið hátíðlegur á svip.
XVII.
Síðlá dags, þegar sólin var að hverfa bak við
tindinn, lagði Harvey af stað til Hermosa —
þorpsins fyrir neðan Laguna. Þetta var tals-
verð vegalengd og allt á fótinn — vegurinn
var krókóttur og torfær — en hann var stað-
ráðinn í að fara þetta fótgangandi. Honuni
varð rórra í skapi við líkamsáreynsluna; og'
því sveittari sem hann varð og því rykugri
sem skórnir hans urðu, þeim mun betur leiö
honum. Hann gekk beint í áttina til sólarlags-
ins. Yfir tindinum var dálítið ský sem líktist
gufuhnoðra. Á himninum leiftruðu ótal lit,-
brigði og jörðin endurspeglaði þau. Sitt til
hvorrar handar voru krónumikil drúpandi ban-
anatré, og kringlóttir geymar, fullir af vatni,
gulleitu og gulls ígildi, sáust gegnum lauf-
skrúðið. Við einn pollinn stóðu þrjár fjalla-
geitur og drukku. Hann gekk hærra og hærra
og loks voru trén að baki og fyrir aftan sig'
sá hann víðáttumikla höfnina, rólega og fjar-
læga, og það var eins og á henni lægju leik-
fangaskip. Kringum víkina var borgin, húsin
lítil og nett og svalirnar eins og litlir munnar
sem teygðu sig eftir fersku lofti. En við næstu
bugðu á veginum hvarf borgin sýnum og hann
sá aðeins gráleit, kuldaleg klettabelti.
Hann hafði verið á göngu í klukkutíma.
Skömmu seinna fór hann gegnum þorpið La
Cuesta: nokkur hús umhverfis hvítmálaða
kirkju. Það virtist mannautt eða í svefni. Hann
gekk út úr þorpinu og áfram eftir þröngum,
toröttum vegi. Svo kom liann auga á stúlku
framundan með vatnskrukku á höfðinu. Hann
herti gönguna og náði henni.
„Senjóríta“, sagði hann á óþjálli spönsku.
,,Er þetta leiðin til Hermosa? Þorpsins fyrir
neðan Laguna". '
Hún hélt áfram, virti hann fyrir sér án þess
að hreyfa höfuðið sem bar þunga krukkuna.
Augu hennar voru skær, blússan hennar upp-
lituð, rauð og rifin. Hún var beinvaxin, mjaðm-
ir hennar vögguðust með eðlilegum ymdisþokka.
Milli óhreinna fingra vinstri handar hélt hún á
gulleitu blómi. Hún var varla eldri en fimmtán
ára.
„San Cristóbal de la Laguna“, sagði hún
loks og bætti síðan við: „La Laguna“.
„Já. Er ég á réttri leið?“
„Leið? Þetta er Kóngsgatan".
,,Kóagsgatan?“
„Gamla gatan. Það er ágæt leið“.
„En er það rétta leiðin til Laguna?"
■Hún virtist hafa gaman af þessu: bros henn-
ar sýndi mjallahvítar tennur, en hún hló ekki
af ótta við að missa krukkuna.
„Ay de mí“, hrópaði hún. „En hvað ég er
orðin þreytt á að sækja vatn“. Svo var eins og
hún gleymdi honum alveg. Þau gengu áfram
þegjandi. Hún beið þangað til þau voru komin
framhjá dálitlum trjálundi. Þá lyfti hún gula.
blóminu letilega. og benti.
Hann leit upp. Framundan sáust skuggalegir
tumar gamals kastala.
„De la Laguna", endurtók hún. „San Cristo-
ibal de la Laguna“.
mnr oc camww
Nýi úrsmiðurinn við fyrsta vtðskiptavininn:
Jæja, hérna kemur þá úrið, viðgert og í gangi.
Viðskiptamaður: Þakk fyrir, en hvað or í þess-
um öskjum?
Úrsmiðurinn: Það eru hjólin sem gengu af, gjör-
ið þér svo vel.
Ráðsmaður: Við verðum að fá fleiri kýr, mykj-
an endist ekki á túnið.
Bóndi: En ef við keyptum heldur dálitlar birgð-
ir af laxerolíu?
Jón (á vakningarsamkomu): Ef drottinn hefði
viljað að menn reyktu, þá hefði hann sannar-
lega gert gat í hnakkann á þeini til að hleypa.
reyknum út.
Hvernig gengur verzlunin?
Guðsorðabókasalinn: O, minnstu ekki á það, við
og við koma cinhverjir djöflar og kaupa eina
og eina sálmabók.