Þjóðviljinn - 11.07.1953, Blaðsíða 10

;íO) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 11. júlí 1953

eimflisþáttnr
Dropóttur kjóll
Flegnu sumarkjólarnir eru
margir afarfreistandi, en marg-
sr konur vilja umfram allt
kjóla, sem eru háir í hálsinn,
Látlausir
og þær konur hafa einnig úr
miklu að velja. Þótt manni
finaist. flegnu kjólarnir yfir-
gnæfandi, þá er það aðeins
vegna þess að þeir eru tízku-
nýjung og því er meira talað
um þá .en kjólana sem eru
háir í hálsinn. Þegar blaðað er
i tízkublöðum kemur í ljós að
á að gizka helmingurinn af
sumarkjólunum er fleginn, svo
að hver og einn getur valið sér
hálsmál eftir eigin geðþótta. í
Harpers Bazar fundum við
þennan dökkbláa slkikjól með
hvítum doppum og hvítum
kraga. Dökkblátt beiti og dökk-
bláir hnappar eru eina skraut-
ið á kjólnum. Þetta lætur ekki
sérlega glæsilega í eyrum, en
samt sem áður er þetta indæll
kjóll, sem hægt er að nota við
mörg tækifæri.
Katrín er alltaf í fötum með
sportsniði, en hana dreymir
alltaf um reglulegan sparikjól.
En hún hikar við að fá sér
slíkan kjól, af ótta við að hún
verði of skrautleg. „I hvert
skipti sem ég lít á tilbúna
kjóla, lít ég ágirndaraugum á
skrautlegu kjólana, eti alltaf
e.ndar það með því, að ég kaupi
hentugan kjól með fellingum,
hnöppum og vösum til skrauts.
Það er auðvitað ágætt, en m'g
langar umfram allt í fínan kjól,
sem er ekki ofhlaðinn. Tf búair
kjólar og fyrirmyndir í tizku-
blöðum eru ýmist he.ntugir kjól-
ar .með sportsniði éða glæsileg-
ir stásskjólar, en mig vantar
e:tthvað sem er mitt á milli“,
skrifar hún. Kjóllinn má gjam-
an vera með þröngu pilsi og
Katrín er hrifita af síðum blúss.
um, en flestir kjólar af slíku
t.agi eru með sportsniðinu, sem
hún er orðin þreytt á.
Katrin hefur á réttu að
standa; látlausir kjólar, sem
eru glæsilegir um le'ð, eru
vissulega ekki á liverju strái.
Viö birtum hérna mynd af ný-
tízku kjól, sem uppfyllir þessi
Frambald á 9. síðu.
'Æskifiásí
I Suðurafríku hefur dálítil
istarsaga vakið mjög mikla at-
íygli. Hún átti sér stað, þegar
íin þriggja ára gamla Patricía
Phompson lagði af stað með
'jölskyldu sinni i mörg hundr-
rð kílómetra ferðalag til Jó-
xannesborgar. Litli ,,kærastinn“
íennar, hinn fjögra ára gamli
lerard Quin.n, varð svo ör-
úlnaður að hann:
1) hjólaði fimm km vega-
engd út á flugvöllinn á þrí-
íjóli,
2) elti farþegana þegar far-
xegarnir til Jóhannesborgar
voru kallaðir upp,
3) pantaði þrjá rjómaísa og
'jórar flöskur af gosdrykkjum
íjá þjóninum, þegar hann var
júinn að búa um sig í auðu
;æti.
4) Loks uppgötvaði flug-
>ernan hann um leið og vélin
itti 'að fara að leggja af stað,
5) og lögreglan ók honum
xeim, en hann lýsti því yfir og
jrét beizklega, að hann gæti
fkki lifað án Patricíu.
A.J.CRONIN
66-
Haímagnstakmörkun
1 dag verður straumurinn tekiim
af sein iiér segir:
KI. 9.30—11.00:
Nagrenni Reykjavikur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar.-
sund, vestur að Hliðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvik í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes, Árnes- og Rangárvallasýsiur.
Kl. 10.45—12.15:
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hvrerfi við Laugarnesv. að Klepps-
vegi og svæSið þar norðaustur af.
Kl. 11.00—12.30:
A.usturbærinn og miðbærlnn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjamar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnán,
Á annarlegrl strönd
blóðgjöfina. Já, hún var um garð gengin. Nú
voru þau tengd órjúfandi böndum; hvað sem
fyrir kæmi, gat ekkert rofið þessi tengsl.
Þetta var sannfæring hans.
Loftið í herberginu var óþolandi þungt og
hann var ringlaður af svefnleysi og blóðmissi.
Allt í eiciu reis liann á fætur og slökkti á öðru
kertinuu sem stóð á kistunni. Ef til vill þoldi
hún ljósið illa, rétt eins og hann. Hann bar
ijósið sem eftir var að andliti hetxnar, en á
veggnum á móti virtist skugginn hans trölls-
lega stór. Svo andvarpaði hann og kallaði sér
aftxxr á bak í stólinn. Éngin breyting, sami
þurri, sargandi andardrátturinn. Meðvitxmdar-
laust andlit hennar var enn fallegt, aðskildar
varir hennar báru sorgarsvip; magrar kinnar
hennar voru rjóðar; augu hennar voru ekki
alveg lokuð og það rifaði í hvitt milli hvarm-
atxna.
Aftur andvarpaði hann þunglega. Eins og í
leiðslu náði hann í vatn vætti þurrar varir
hennar og eldheitt ennið. Fyrst eftir blóðgjöf-
ina hafði æðaslátturinsn orðið örari og styrkari;
hann hafði fyllzt bjartsýni; en nú var líðanin
orðin eins aftur, það var eins og líf heixnar
væri að fjara út .
Og hanxx hafði barizt hatramlega þessa daga!
Hann lxafði gert allt sem í hans valdi stóð.
Hann stakk höixdinni xmdir ábreiðuna og tók
um fingur hennar, graixna og máttvana. Þessir
eldheitu fingur fylltu hanri ólýsaeilegri þján-
ingu. •
Hann beit á jaxlinn. Honum var óbærilegt
að horfa á hana sjúka og deyjandi og finna
að hann gat ekkert aðhafzt. Hansi einbeitti
öllum viljastyrk sínum í þeirri von að hann
gæti streymt til hennar. Tvær vesalar mann-
verxxr tengdar saman af handabandinu einu í
geigvænlega stórum, skilningslausum heimi. í
næturmyrkiúnu voru þau eitis og tvö sandkora
sem höfðu villzt af sjávarströndinni. Og þó voru
þau saman. Það dró úr myrkrinu og f jarlægði
allar skelfingar alheimsins að einni undanskil-
inni. Hún var upphafið og endirinn. Engnn gat
skilið einfildleik hemiar; ekkert dregið úr valdi
hennar. Þessi vissa lagðist að honum eins og
mara. Lífskoðuix hans var hrunin til granna og
upp úr rústunxun spratt þessi vissa. Nú datt
honum ekki lengur í hug að hæðast að veik-
leika mannanna; hann var ekki lengur harður
og kaldur með fyrirlitningu á lífinu. Nú virtist
honxxm lifið dýrmætt; dásamleg, ómetaxxleg gjöf,
þrungin kynlegri, áður óþekktri sælu.
Meðan hann sat álútur við rúmið, var eins og
allar þjáningar og fórnir mannkýnsips liðu um
huga hans. Hann fann þennan sligandi þunga;
fegurð og ást óaðskiljanlega tengd svita, tárum
og blóði niannkynsins.
Með angist í sál sinni — þeii'ri sál, sem hann
hafði áður afneitað -— sá harun nú fyrri hroka
simx og kulda með allt öðrum augum eix áður.
Hugur hans leitaði aftur í tímann. Allt í
einu varð honum Ijóst, að strit hans og starf
hafði mistekizt vegna þessa sama hroka. Ef
hann hefði hirt um líf sjúklinganna þriggja —
en hvað það virtist nú órafjarri — ef hann
hefði hugsað xim þá, sem mannlegar verur, sem
þyrfti að bjarga? Þá hefði ef til vill atlt farið
á annan veg. En hann hafði aðeins hxxgsað um
sjálfan sig og tilraxixiir sínar. Og það hafði ekki
verið nóg. Harm fylltist auðmýkt. Nú fannst
honum líf sitt s-vo óendanlega fánýtt og einskis
virði.
Hann leit aftur á hana. Og svo fylltust augu
hans tárum. Þaraa var bjöi'gunarvon haixs.
Geðshræring gagntók hann. Ef honum tækist að
bjarga henni? Þá væri líf hans ekki lengur fá-
nýtt. Bara umskiptin færu að koma! Bara hún
fengi að lifa. Honxim var ljóst, hversu óendan-
lega mikilvægar þessar stundir voru: það var
eins og líkami hennar svifi á hyldýpisbarmi og
aðeins hársbreidd munaði að hann félli niður
í gleymskuna eða aftur til baka í öryggið.
Ósjálfrátt hallaði hann sér yfir hana, þangað
til heitur andi hensxar yljaði kinn hans, og hanu
hvíslaði að henni. Og það var eins og veiklu-
legt andlit hennar brosti til hans. En hún
heyrði hvorki né sá. Húix tautaði nokþur óskilj-
anleg orð. Og fyrirvaralaust byrjaði óráðið
aftur.
„Hvers vegna fara þeir með mig burt? Hvers
vegna fara þeir.með mig burt? Burt, burt, burt“,
Hún etndurtók orðin í sífellu eins og heimsku-
lega lexíu sem hún þyrfti að læra utanað. Það
var eins og hún ætti í innri baráttu við eitt-
hvert afl, sem reyndi að sigra hana.
„Hvers vegna fara þeir með mig burt? Burt.
Burt“.
Hann þoldi þetta ekki. Hann reis snögglega á
fætur og fór að ganga fram og aftur um her-
bergið.
Hann var álútur í lxerðum; það var eins og
líkami hans hefði allur rýrnað, svo að fötin
héngu loscralega utaná lionum; öðru hverju
bar hann hendurnar upp að gagnaugunum. Og
allan tímann hlustaði hann — hlustaði með á-
kefð á þetta veikburoa óráðshjal. Hann varð að
hlusta. Þetta var liræðilegt. Hún gat ekki haldið
áfram á þencian hátt; hann vissi að það var
óhugsandi.
Við glugganix nam hann skyndilega staðar.
Hamx leit út í þungt rökkrið, þar sem enginn
andblær bærði laufin á trjánum, og upp til
himins, Tucxglið sást ekki; stjörnumar voru í
felum; en í austri sást vaka fyrir dögun á
þungbúnum himninum. Yfir hverju bjó þessi
himinn, þessi komandi dögun? Brátt fengi hann
að vita það.
Og sem svar við óttablandinni spurn hatxs,
hljóðnaði óráðshjalið. Hann sneri sér snöggt við
og hjartað tók kipp í brjósti hans. En þótt
röddin hljóðnaði, hélt sogandi andardrátturinn
áfram. Um stuixd stóð hacin grafkyrr, lanxaðxxr
af hinni skyndilegu skelfingu; svo gekk hann
hægt til ta;ka og féll á' hixé við rúmið. Æða-
siáttur hennar var enn óbi’eyttur; veikxxr, ó-
stöðugur, hægur; hann taldi slögin með erfið-
ismunum vegna þess hver fingur hans sjálfs
voru óstyrkir.
Hvað átti hann að gera? Hvað gát hann gert
meira? Hann braut heilann í örvæntingu. Loks
ákvað hann að gefa hencii meira stryknin. Hann
lá enn á hnjánum, teygði sig eftir sprautunni,
undirbjó handlegg hennar og stakk nálinni í
hacxn. Hann hélt um fíngerðan úlnliðinn og
beið. Einn, tveir, þrír, fjórir — en hvað hann
hafði oft talið þessi veiku, óreglulegu slög:
Fimm ,sex, sjö — en hvað hún lá kyrr og en
hvað yndislegt andlit hennur var stirnað. Aftur
fylltust augu hans tárum. Hann elskaði hana!
ekki með líkama sínxim heldur með öllu hjarta
CtU&T OC CAWPN
Hve langaii tíma tök l>aö konuna þína að læra
á bíl?
l»a<5 verða tíu ár í september.
Drengurinn minn, þegar þú vex upp langar
mig tii að þú verðir sannur séntllmaður.
Mig langar eklci til að verða séntilmaður, pabbi,
— ég víl bara vera eins og þú.
Heyrðu mig, góði minn, sagði samvizkan þér
ekki að þú nuettir ekkl gera slíkt og þvílíkt?
Ojú, en þú liefur líka sagt mér að leggja 'ekkl
eyrun vlð öllu sem ég lieyrL
Tvær litlar telpur voru að leika sér i garð-
inimi. Þá segir önnur: Hvað ætll klukkan sé?
Hin svaraðl aí frábærri rökvísi: Mamma sagði
vlð mig að ég yrðl að vera komln heim klukk-
an f jögur, svo liúu getur ekki verið orðin f jög-
ur úr því ég er ekkl komln lieiin ennþá.