Þjóðviljinn - 25.11.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 25. nóvember 1953
18.
er
SAKAMÁXASAGA eftir HORACE MCCOY
hrossnm
Því ekki oð lifga upp á
eldhúsiS?
í>að er ekki nóg með að eld-
húsið sé það herbergi í húsinu,
þar sem húsmóðirin vinnuír
mikinn hluta verka sinna, held-
xir er það einnig matstaður hjá
rnörgum fjölskyldum og ef rúm-
íð leyfir, leika bömin sér þar
iðulega, og það er því ekki úr
yegi að lífga það dálítið upp.
'Ef einhver þarf að láta mála
eldhúsið sitt, ætti hann að forð-
ast hina hefðbundnu eldhúslitir
falátt og grátt, sem eru svo al-
gengir. Gult eldhús minnir á
sól og sumar jafnvel um há-
yeturinn og alhvítt eldhús er
einnig skemmtilegt og engan
vegirui eins óhentugt og margir
íutla. Hvítt eldhús með blámál-
aðan vegg bakvið matborðið lít-
ur einnig vel út.
En smámunirnir geta einnig
gert sitt til. Látið á myndina,
jþar sem húsmóðirin hefur mál-
að trégaffla og sleifar í sterk-
um. litum og fest þá á skáp-
hurðimar. Grátt eldhús má
lífga upp með því að mála ein-
faldar myndir á skáphurðimar;
það þarf ekki mikinn listamann
til. Líka má hengja myndir á
vegginn. Þá þarf að velja ó-
dýrar en litfagrar litprentanir
og ramma’ þær þannig inn að
glerið falli þétt áð myndinni;
þá endast þær lengi þótt í eld-
húsi sé. Grænar plöntur geta
líka verið til skrauts og þær
vaxa ágætlega í eldhúsi.
Ef ekki er rúm fyrir raun-
Veruiegan borðkrók, er ef til
yill hægt að fá að láni hug-
myndina, sem sýnd er á mynd-
inni. Þar er mjór „matbar“
sem þrjár manneskjur geta
foorðað við og er ekki rúm-
frekur. Hægt er að ýta stól-
unum alveg undir borðið. Yfir
foorðinu er tafla, þar sem hægt
er að festa minnisblöð eða sér-
Jega góðar; mataruppskriftir. —
Líka má fésta upp barnateikn-
ingar ef vill. Éf börfain borða
þaraa að staðaldri, finnst þeim
áreiðanlega skemmtilegast þeg-
afi beztu teikningarnar þeirra
eru hengdar upp.
Notið veggpiássið
Ef eldhúsið þitt er lítið og
þú tefst daglega í eldhússtörf-
unum við að leita að hlutum
sem þú notar á hverjum degi,
þá ættirðu að íhuga, hvort þú
getur ekki komið hlutunum bet-
ur fyrir og raðað þeim niður á
nýjan hátt. Eitt af því sem
stundum bætir úr skák, er að
hengja ýmislegt á veggina, og
það þurfa a.uðvitað helzt að
vera þeir hlutir sem notaðir
eru daglega eða fara illa í
skúffu. Kökukeflið er í síð-
ara flokknum; að vísu er það
aðeins notað þegar bakað er,
en það er lika alltaf að flækj-
ast fyrir manni, þegar maður
leitar að einhverju öðru. Maður
leitar ekki svo að þejlara eða
rif járni að kökukeflið velti ekki
ævinlega upp í hendurnar á
man.ni, Þess vegna getur það
verið hentugt að hengja köku-
keflið upp á vegg. jafnvel dá-
lítið afsíöis í eldhúsinu. Og
svo eru það hlutimir, sem dag-
lega eru notaðir: pottlok og
skaftpottar. Hér á myndinni er
jotta hengt unp á skemmti-
legan hátt, krókar eru festir á
Framhald á 11. siðu
nokkur skref áfram og hneigði sig klunna-
lega. Það leyndi sér ekki að þetta var stór
stund í lífi hennar.
„Þið sem eruð hér tíðir gestir hafið séð hana
áður“, sagði Rocky. „Hún er dómari í veð-
hlaupinu á hverju kvöldi — við gætum ekki
haldið veðhlaup án hennar. Hvernig lízt yður á
maraþondansinn, frú Layden?“ spurði hann,'
beygði sig í hnjánum og flutti hljóðnemann til,
svo að hún gæti talað í hann.
„Bölvanlega", hvíslaði Gloría. „Það er ekki
hægt að draga hana á danskeppcii, fíflið
þitt —“
„Prýðilega", sagði jfrii Layden. Hún var svo
taugaóstyrk að hún gat varla talað.
„Hvaða pari hafið þér mestar mætur á, frú
Layden?“
„Á nr. 22 — Robert Syverten og Gloríu
Beatty‘“.
„Eftirlætispar hennar er nr. 22( herrar mínir
og frúr, í fötum sem Jónatan Bjór, sem fitar
ekki, hefur lagt þeim til. — Óskið þér þeim
sigurs, frú Layden?“
„Já, og ef ég væri yngri, væri ég sjálf þátt-
takandi í þessari keppni“.
„Það var og. Þakka yður kærlega fyrir, frú
Layden. Jæja — mér er ánægja að því að mega
afhenda yður aðgangskort, frú Layden — sem
gjöf frá stjórninni. Þér getið komið hvenær
sem er yður að kostnaðarlausu —“
Frú Layden tók við kortinu. Hún var svo
yfirkomin af þakklæti og geðshræringu að hún
brosti og grét í senn og kinkaði kolli um leið.
„Þá held ég þetta sé stór stund“, sagði
Gloría.
„Þegiðu“, sagði ég.
„Jæja — eru dómaramir tilbúnir?" spurði
Rocky og rétti úr sér.
„Allt er tilbúið", sagðj Rollo og leiddi frú
Layden að stól síninn hjá hinum dómurunum.
„Herrar mínir og frúr“, tilkynnti Rocky.
„Flest þekkið þið reglumar í veðhlaupinu, —
en vegna þeirra sem eru hérna í fyrsta skipti,
ætla ég að skýra keppnina lauslega, svo að
þeir geri sér ljóst hvað um er að vera. Krakk-
arnir hlaupa kringum brautina í fimmtán mín-
útur, strákarnir á hælum og tám, stelpumar
hlaupa eða hoppa eftir því sem þeim sýnist.
Ef e!tthvert þeirra þarf af einhverri ástæðu að
bregða sér frá — inn í miðjan hringinn, þar
sem dýnurnar em, verður félaginn að hlaupa
tvo hringi í stað eins á meðan. Er þetta ekki
augljóst ?“
„Byrjið", hrópaði einhver út í sal.
„Eru hjúkrunarkonurnar og aðstoðarmenn-
irnir á síniun stað ? Er læknirinn til taíks ? Gott

ekki
lógað?
og vel —“ Hann rétti Rollo byssuna. „Viljið
þér hleypa af, ungfrú Delme_r?“ spurði Rocky
í liljóðnemann. „Herrar mínir og frúr ungfrú
Delmer er fræg Hollywoodskáldkona —“
Rollo rétti ungfrú Delmer byssuna.
„A’lir viðbúnir", hrópaði Rocky. „Er hljóm-
sveitin til reiðu ? Jæja, ungfrú Delmer -—“
Hún hleypti af og við vorum komin af stað.
Vio G’.oría fórum okkur að engu óðslega. Við
gerðum ekkert til að troða okkur fremst. Við
höfðam sett okkur að halda jöfnum hraða. I
kvöld vom engin sérstök verðlaun í boði. Og
þótt svo hefði verið hefði það >engu breytt.
Áhorfendur klöppuðu og stöppuðu niður í von
um að eiithvað æsandi Ikæmi fyrir, en aldrei
þessu vant gerðist ekkert markvert. Aðeins
ein stúlka, Ryby Bates, fór inn í hringinn ör-
stutta stund. Og í fyrsta skipti í langan tíma
féll engitan í gólfið að lokinni keppni.
En það var dálítið sem skaut mér skelk í
bringu. Gloría hafði togað fastar og lengur í
beltið mitt en nokkru sinni fyrr. Síðustu fimm
mínúturnar var eins og hún væri alveg þreklaus.
Ég hafði hugboð um að við hefðum naumlega
sloppið við að falla úr.
Og það hafði munað litlu. Seinna um
kvöldið sagði frú Layden mér, að hún
hefði talað við dómarann okkar. Við höfð-
um aðeins hlaupið tveim hringjum meira
en þau sem síðust urðu, Ég varð skelkað-
ur. Ég ákvað að öreyta um aðferð og taka
á öllu sem ég átti til hér eftir.
Þau sem töpuðu vom Basil Gerard og Geneva.
Tomblin, par nr. 16. Um leið voru þau úr leik.
Ég vissi að Geneva var fegia að vera laus við
þettc. Nú gat hún gifzt skipstjóranum, sem
hún hafði kynnzt fyrstu vikuna sem keppnin
stóð yfi>.\
Geneva Ikom aftur inn, meðan við vorum að
borða. Hún var í göngubúningi og hélt á lítilli
tösku.
„Herrar mínir og frúr —“ sagði Rocky í
hljóCnemann. „Þarna er hugrakka stúlkan sem
dæmdist úr leik í kvöld. Er liún ekki snotur.
Klöppum henni lof í lófa —“
Á’iorfendur klöppuðu og Geneva hneigði sig
til bcggja handa meðan hún gekk að pallinum.
„Þetta er hinn sanni íþróttaandi, herrar mínir
og frúr — hún og félagi hennar töpuðu eftir
harða baráttu, en hún brosir — Og á ég að
segja ykkur leyndarmál, herrar mínir og frúr
—“ hann beygði sig nær hljóðnemanum og
livíslaði hátt:, „Hún er ástfar.gin — hún ætlar
að fara að gifta sig. Já, ég held nú það. Mara-
Ixindansinn. er gróðurreitur ástarinnar, því áð
Geneva ætlar að giftast manni, sem hún liitti
! CjLVHS OC CAMW4
9
Sá með tannpínuna: Dragið þér tennur kvala-
laust?
Tannlæknirinn: Nei, ekki alltaf, i gær var ég
til dæmis rétt búinn að snúa mig úr úlfl’ðnum.
Ibúðin er góð að öðru leyti en því að nágrann-
arnir geta heyrt ailt sem við segjum.
Eigum við þá ekki að setja teppi á veggina,
eða e''tthvað ánnað sem deyfir hljóðið?
En hvernig eigum við þá að heyra til þeirra?
Á baðströndinni: Mamma, má ég synda?
Nei, væni miim, það er alltof djúpt?
En pabbi er að synda.
I>að er aimað' mál, haim er líftryggður.