Þjóðviljinn - 11.12.1953, Síða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 11. desember 1953
Selma Lagerlöj:
ÖRLAGAHmNGUUINN
3
sagði hann, eða hvort hún á að standa opin í alla nótt.
Eiginkonan hló.
— Ég hef líka veriö aö hugsa um þetta, sagöi hún,
og ég býst við að allir sem voru við kirkju í dag hafi
gert það líka. En þú ætjtir samt ekki aö láta þetta
eyöileggja fyrir þér svefnfriöinn.
Báröur gladdist yfir rósemi konu sinnar. Honum leiö
betur og hann vonaði að nú gæti hann sofnað.
En hann var ekki fyrr lagztur út af á ný, en kvíöinn
gagntók hann í enn ríkara mæli en áöur. Úr öllum
átum, frá öllum bæjum, sá hann skugga læðast, —
allir laumuðust þeir út í sama tilgangi, allir héldu þeir
í sömu átt, að kirkjugarðinum og opnu gröfinni.
Hann reyndi að liggja kyrr til þess aö eiginkonan
gæti sofið, en hann hafði höfuðverk og svita sló út um
allan líkama hans. Hann neyddist til aö bylta sér og
velta á allar hliðar.
Eiginkonan missti þolinmæðina og sagöi í hálfkæringi:
— Góöi maöur, ég held vissulega að þaö væri betra,
að þú færir niður í kirkjugaröinn og athugaðir sjálfur
hvaö gröfinni liði, heldur en liggja hér eirðarlaus í rúm-
inu og koma ekki blundur á brá.
Hún haföi ekki fyrr sleppt orðinu en maöurinn var
kominn fram úr rúminu og farinn að klæöa sig\ Honum
fannst konan hafa alveg rétt fyrir sér. Þaö var ekki
nema hálftíma gangur frá Ólafsbæ aö Brúarkirkju. Eftir
klukkutíma væri hann kominn heim aftur og gæti sofiö
alla nóttina.
En um leið og hann var kominn út úr dyrunum, fór
eiginkonan að hugsa um, aö það væri óhugnanlegt að
maðurinn færi aleinn út í kirkjugaröinn, og hún spratt
á fætur og klæddi sig líka í snatri.
Hún náöi manninum í hlíðinni fyrir neöan Ólafsbæ.
Báröur hló þegar hann heyröi hana koma.
— Ertu komin til aö gæta þess að ég steli ekki hring
hershöfðingjans? sagði hann.
— Elskan mín góða! sagði konan. Ég veit vel, aö þér
dettur ekkert slíkt í hug. Ég kem bara til að hjálpa
þér, ef þú rækist á útburö eða helreiðina.
Þau gengu rösklega. Nóttin var skollin á, allt var kol-
dimmt utan örlítil ljósrönd á vesturhimninum, en þau
voru vel kunnug leiöinni. Þau töluöu saman og voru í
góöu skapi. Þau voru aðeins á leiö niður í kirkjugarö-
inn til þess að aðgæta hvort gröfin væri opin, svo aö
Báröur þyrfti ekki aö liggja andvaka þess vegna.
— Mér fyndist ótrúlegt, aö þeir á Heiöarbæ væru svo
óforsjálir aö múra ekki aftur yfir hringinn, sagöi Báröur.
— Við komumst fljótlega aö raun um þaö, sagöi
konan. Skyldi þetta ekki vera kirkjugarösmúrinn sem
við erum komin aö?
Maðurinn nam staðar. Hann undraöist hvað rödd
eiginkonunnar var glaöleg. Þaö skyldi þó aldrei vera,
að tilgangur hennar með ferðinni væri annar en hans.
— Áður en viö förum inn í kirkjugaröinn, sagði Bárö-
ur, þá ættum við aö taka ákvörðun um, hvaö viö eigum
að gera ef gröfin er opin.
— Hvort heldur hún er lokuð eða opin, veit ég ekki
hvað við getum annað gert en fara heim aö sofa.
— Nei, vitaskuld ekki. Þaö segiröu satt, sagöi Báröur
og lagði aftur af staö.
— Sennilega er kirkjugarðshliöið ekki opiö á þessum
tíma sólarhrings, sagöi hann stuttu síöar.
— Nei, sjálfsagt ekki, sagöi konan. Viö veröum að
klifra vfir múrinn, ef við ætlum aö athuga hvernig
hershöföingjanum líður.
Aftur varö maöurinn undrandi. Hann heyröi nokkra
smásteina hrynja niöur og andartaki síðar sá hann
líkama eiginkonunnar bera við ljósu röndina í vestri.
Hún var komin upp á múrinn, enda var það hægðar-
leikur, því hann var aðeins nokkur fet á hæð', en hún
var ptrúlega áköf fyrst hún klifraði upp á undan honum.
— Svona! Taktu í höndina á mér og ég skal hjálpa
þér upp, sagði hún.
Andartaki síðar var múrinn að baki og þau gengu
hfjóö og varfærin milli grafþústanna.
Svo hrasaði Bárður um moldarköggul og lá viö falli.
Ifonum fannst eins og einhver hefði gert bragö fyrir
sig. Hann varö svo hræddur að hann fór að titra og
hann sagði upphátt, svo aö allir hinir dauðu gætu
heyrt, hve heiðarlegur hann var:
— Ég vildi ekki vera hér á ferð í illum tilgangi.
— Nei, það má nú segja! sagði konan. Þaö segiröu
satt. En veiztu, að viö erum að komast aö gröfinni?
Hann sá grafhýsin bera viö skuggalegan himininn.
Andartaki síðar voru þau komin að gröfinni og hún
var opin. Opiö í gólfinu hafði ekki verið múraö aftur.
— Þetta finnst mér mikið skeytingarleysi, sagöi maö-
urinn. Þetta verður til þess aö leiða alla þá, sem vita
hvers konar fjársjóður er geymdur þarna, í geysilega
freistni.
—Þeir treysta því sjálfsagt, að enginn þori aö á-
reita hina dauðu, sagöi konan.
— Þaö er ekki árennilegt aö fara niður í svona graf-
hvelfingu, sagði maöurinn. AuðvitaÖ er vandalaust aö
hoppa niöur, en þaö er enginn barnaleikur aö komast
upp úr aftur.
— Ég sá, að þeir höföu látiö lítinn stiga niöur í hvelf-
inguna í dag, sagöi konan. En þeir hljóta að vera búnir
að taka hann upp úr aö minnsta kosti.
— Ég ætla að minnsta kosti að athuga það, sagði
maðurinn og þreifaði sig áfram aö grafhýsinu. Nei, hvaö
heldurðu! hrópaði hann. Nú þykir mér týra. Stiginn er
þarna enn.
— Þaö er vissulega fyrir neðan allar hellur, samsinnti
eiginkonan. En þó finnst mér þaö ekki gera mikið til
þótt stiginn standi þarna, því að hann sem býr niöri í
djúpinu ætti aö geta haldið vörð um þaö sem hann á
sjálfur.
— Ég vildi aö ég væri viss um það! sagöi maðurinn.
Ef til vill ætti ég til öryggis að flytja stigann burt.
Heimatilbuið sælgæti til jólanna
Súkkulaðitoppar
200 g súkkulaði er brætt
í vatnsbaði ásamt 4 msk. af
vatni, 100 g flói’sykri; síðan
er 75 g af hökkuðum mö.ndl-
inn hrært út í. Þetta er síðan
látið í litla óreglulega toppa
á pergament- eða smjörpappír
og þurrkað þar.
Brenndar möndlur
Sælgæti er mjög dýrt; það er
ekki einu sinni ódýrt að búa
það til heima, því að súkkulaði,
möndlur, hnetur og þess hátt-
ar er allt óhemju dýrt. Þó fær
maður mest og bezt fyrir pen-
ingana með því að búa sælgæt-
ið til heima, og ef nægur tími
er til þess er það mjög skemmti
legt verk.
Súkkulaðikúlur
I 125 g af rifnu súkkulaði er
blandað 125 g af kakói, 250 g
flórsykri, 50 g söxuðum möndl-
um eða hnetum og 125 g af
hökkuðum rúsínum. Þvínæst er
bætt í nægilegri ribssaft til að
hægt sé að hnoða þetta. Það
er síðan elt í lengjur, skorið
niður í smábita, hnoðað í litl-
ar kúlur, sem velt er upp úr
grófum sykri. Kúlumar eru
látnar þoma lítið eitt og geymd
ar í blikkdósum ög smjörpappír
hafður á milli laganna.
125 g möndlur eru þurrkað-
að og soðna’r á pönnu ásamt
125 g sykri og % dl vatni og
hrært í í sífellu. Þegar allt er
þurrt er straumurinn minnkað-
ur. Áfram er hrært í þessu
þangað til massinn er aftur orð
inn fljótandi og möndlurnar
gljáandi; þá er þeim hellt á
smurða plötu og skildar að
meðan þær eru heitar.
- í,
MaEsipankoníekf
Tilbúinn marsipanmassi er
hnoðaður upp með Ý1-V2 kg af
flórsykri og ögn af vatni. Úr
þessu eru búnir til toppar, kúl-
ur, sneiðar, ávextir osfrv. sem
liægt er að bæta með hökkuð-
íin hnetum, möndlum, bragð-
efnrm, súkkulaði ofl. Enn-
freniur er hægt að taka steina
úr sveskjum og döðlum, setja
marsipan inn í þær í staðinn
og velta þeim upp úr grófum
sykri.
Kókóskúlur
% dl smjör brætt í % dl heitri
mjólk. 175 g flórsykur, 250 g
kókósmjöl og 35 g kakó hrært
út í. Þegar þetta er orðið kalt
er það hnoðað í litlar kúlur sem
velt er upp úr kókósmjöli.
Oeivimarsipan
30 g smjör og 60 g hveiti
eru bökuð upp og jöfnuð með
1 dl rjóma. Jafningurinn er lát-
inn sjóða vel, síðan er hann
kældur og ea. 500 g flórsykur
hnoðað upp í. Möndludropar
OC CAMWsl
f‘;ið var morgunverðartímí
lieima hjá hinum stórgáfaða
prófessor, er imnið hafði mes.t-
alla nóttina í tilraunastofu sinni.
Elskan mín, sagði liann við
konu sína, óskaðu mér til liam-
ingju. Eg' hef uppgötvaö eitr-
aðri gastegund en áður liefur
þekkzt — og ég ætla að láta.
liana heita í höfuðið á þér.
* * *
Jón og Páll hittast á íörnum
vegi.
Það er myndarstrákur sem þú.
átt þarna, segir Jón. Hvað heit-
ir hann?
Habbakúk Móses Hanníbal Nap-
óleon, svaraði faðirinn.
Það kom á Jón, en þó gat hann.
stunið upp:
Hefurðu hugsað þér að gera.
hann að hershöfðingja?
Nei, svaraði pabbinn, hann á að'
verða atvinnuboxari.
En af hverju hefurðu þá látið'
hann heita þessum nöfnurn?
Ja, það er til þess að vera viss
um að hann fái almennilega æf-
ingu strax á skóiaárunum.
■x- * *
Kænn maöur fer dult með þekk-
ingu sína, en hjarta heimsldngj-
ans fer hátt með flónsku sína.
settir í eftir smekk. Þetta er
notaö á sama hátt og marsi-
panmassi.
Hnetukaramellur
175 g sykur, 2 dl rjómi, 2 dl
síróp og 25 g smjör er soðið
saman í ca. klultkustund og
stöðugt hrært í. Síðan er bætt
í 50-100 g af hökkuðum hnet-
um. Deiginu hellt á smurða
plötu, dreift í hæfilega þykkt
og skorið sundur í litla fern-
inga þegar það er orðið mátu-
lega stinnt.
Skóburstunar-
skápur
Dálítiíl skápur sem hefur að
geyma allt sem við kemur skó-
burstun er ef til vill óþarfur,
og þó getur verið mjög þægi-
legt fyrir stórar fjölskyldur að
hafa umráð yfir slíkum skáp,
þar sem hægt er að ganga að
öllu vísu. Á myndinni er þægi-
legur skápur með hillum undir
smáhlutina. Neðst í honum er
dálítil fjöl sem hægt er að
draga út og stíga á, þegar mað-
ur þarf að bursta skóna sína í
skyndi. Það er ágæt hugmynd,
einkum er hún hentug, þar sem
allir í fjölskyldunni bursta
skóna sína sjálfir, og ef þeir
gera það ekki, ætti húsmóðirin
að reyna að kippa því í lag hið
bráðasta. Hvers vegna á hús-
móðiri.n ein að bursta alla
skóna ? Það er m jög ósann-
gjarnt.