Þjóðviljinn - 11.09.1954, Qupperneq 10

„a 10 - ÞJÓÐVIIJINN — Laugardagur 11. september ---
r
INNÁN
VIÐ
MURVEGGINN

EFTIR A, J. CRONIN
•“*! I
i xnnii
' 98.
í ■ „Ræðan öll var þrungin ísmeygilegum aðdróttun-
• ' 1 um í þeim tilgangi einum að hafa áhrif á kviödóm-
! endur og fá uppkveðinn sektarclóm..
„Herrar mínir, þegar mannslíf er í veði, er þá ekki
tluni til kominn að segja skilið við mælsku af þessu
1 tagi, sem hefur ekki áhrif á heila kviðdómenda, heldur
tiiíinningai' þeirra, sýnir staðreyndirnar ekki 1 skæru,
rólegu ljósi rökvísinnar, heldur leikur á strengi hryll-
ings, reiði, viðbjóðs og hefndarlöngunar. Mælska sem
fæ'r ’auk þesS stuðning af leikaraskap, fær sækjanda
í hendiii' hræðilegt vopn, sem hann getur beitt á hinn
óhugnanlegasta hátt, og gerir dómsal réttlætisins að
sviði fyrir ómerkilega leiksýningu. Það er álit mitt að
ræðan sem haldin var gegn Rees Mathry og flutningur
' hennar, sýni ljóslega hve illa er komið fyrir glæpamála-
kerfi okkar, og ég treysti því að rétturinn sé á sama
máli“.
Þegar Grahame þagnaði andartak leit Páll sem
snöggvast á Sprott. Blómlegt andlit hans var orðið ná-
fölt og hann beit vörunum fast saman. Um hvaö var
hann að hugsa? Um þessa skelfilegu auðmýkingu? Um
frægð og frama sem fór út um þúfur . . . um pólitíska
valdadrauma sem orðnir voru að engu?
„Ennfremur er það álit mitt“, hélt Grahame áfram,
„að dómarinn við réttarhöldin hafi misbeitt valdi sínu
og sniðgengið lögin þegar hann hvatti kviðdómendur
— yfirlit hans var ónákvæml;, rangsniuð og villandi.
Hann fór að dæmi sækjandans, talaði á niðrandi hátt
1 um skapgerð fangans og lét, hjá líða að benda kvið-s-
dómendum á þær imsfellur sem á handtöku og máls-
meðferð vöru. Hvað lögregluna snertir, sem sjálfsagt
! breytti !í góðri trú, þá er það engu að síður staðreynd
aö hún lét laga til lýsinguna á flóttamanninum. Og
það er augljóst að órækar sannanir, sem voru fangan-
um í hag, voru af ásettu ráði bældar niður meö hin-
um uggvænlegustú afleiðingum fyrir hann“.
Grahame rétti allt í einu fram hægri hendina 1 átt-
ina að dómurunum.
„Herrar mínir, Mathry framdi ekki morðið. Af rann-
sóknum okkar og athugunum á réttarhöldunum er
þaö augljóst, að hann er saklaus, fórnardýr hræðilegr-
ar, skelfilegrar mistúlkunar laganna. Vitnið Burt hefur
dæmt sig sjálf sem meinsærismaður, og gegnum lyga- j
þvætting hennar má lesa skýrt og greinilega hver erj
hinn raunverulegi glæpamaður.
Herrar mínir ég er ekki fulltrúi lögreglunnar og það
er ekki hlutverk mitt að draga hinn seka fyrir þennan
dómstól, en ég hef aflað mér nægra fullgildra sannana
til þess að nefna þann mann. Látið rétta aðila hafa upp
á þeim manni og þáúnún allur vafi úr sögunni. Herrar
mínir, við allar hinar helgu hugsjónir réttlætisins, sár-
bæni ég ykkur að bæta fyrir þetta" hræðilega ranglæti,
viðurkenna yfirsjón krúnunnar og kunngera fyrir al-
heimi sakleysi Rees Mathry.“
Það var dauöaþögn þegar Grahame settist niður, en
svo kváöu viö dynjandi fagnaðarlæti. Þau tóku ekki
enda fyrr en hótað var að ryðja salinn. Það voru tár
1 augum Páls, lokaorð Grahames komu honum í ákafa
geðshi'æringu. Hann leit af unga, prúða lögfræðingnum
og á föður sinn, sem sat þarna ringlaður, eins og hann
gæti ekki skilið að sama fólkið og hafði úthrópað hann
fyrir fimmtán árum, hyllti hann nú og samfagnaði hon-
um.
Þegar regla var loks komin á hafði saksóknarinn lokið
löngum samræðum við starfsbræður sína og reis nú á
fætur fyrir hönd krúnunnar. Þótt svipur hans væri
virðulegur og rólegur var þp augljóst, aö hann var
ekki hrifinn af hlutverki sínu, en hann var þó staðráð-
inn að gegna þvf eins vel og kostur var á. Hann talaði
i tæpa klukkustund meö hófsemi og yfirlætisleysi.
Gagnstætt löngu og áhrifamiklu ávarpi Gi’ahames, var
ávarp hans áhugalaust, ef til vill af ásettu ráði. Þegar
hann settist, frestáði Frame dómari réttinum til næsta
dags.
Klukkan var hálfþrjú daginn eftir, þegar réttur var
settur að nýju. Þá kvaddi Frame dómari sér hljóðs,
virðulegur og óaðgengilegur, og kom með eftirfarandi
yfii’lýsingu. Meðan hann talaði barðist hjartað ofsa-
lega í brjósti Páls. Hann horfði á fööur sinn sem hlust-
aði í kveljandi ofvæni.
„Innanríkisráðherrann“, mælti dómai’inn, „hefur
fengið þær upplýsingar að fyrir rétt þennan hafi veriö
lagöar sannanir, sem fullvissa réttinn um að sektar-
dómurinn fái ekki staðizt.* ''l
Þáð vár löng iþögn og Páih' háði varla ándanum- á
meöán. . ^ ’
;,Oss hefur því .verið fáiið áð tílkýhriá, að Innanríkis-;
ráðherrann muni samstundis leggja fyrir hans hátign
beiðni um uppgjöf saka.“
Fagnaðarlæti .... höfuðföt þeyttust í loft upp ....
hi’óp og gleðisköll. Dunn og McEvoy brosandi, tóku
í hendurnar hvor á öðrum, á Nigel Gi’ahame, Páli. Fólk
ruddist að Páli til að klappa á herðar honum. Og þarna
var Prusty gamli kominn og faðmaði hann að sér and-
stuttur og sogandi, Ella Fleming og móðir hans
stóðu hvor hjá annarri ,ringlaðar og ennþá skömm-
ustulegar. Presturinn stóð með lokuð augu eins og hann
væri að biðja. Andlitið á Dale var steim’unnara en
nokkru sinni fyrr, Sprott reyndi að troðast í áttina til
dyra, lamaður af áfallinu. Úti í salniun brá fyrir veif-
andi mannveru .... gat það verið Mark Boulia?
Svo sneri hann sér við og fór þangað sem hann sat
í allri ringulreiðinni, niðurlútur eins og hann skildi
ekki það sem fram fór, — faðir hans, þessi niðui’brotni
maður, sem yrði ekki framar kallaður morðingi.
Nítjándi kafli
Páll var kominn á Windsorgistihúsið aftur klukkan
fjögur. Þeir höfðu sigraö .... lagabókstafirnir, form-
festa dómaranna, kuldaleg nákvæmni réttarhaldanna
gátu ekki dregið úr gleðinni yfir lokasigrinum. En
taugar hans voru enn í uppnámi, allt virtist enn kyn-
lega óraunverulegt, framtíðin var óljós og óráðin.
Þegar hann kom eftir ganginum fyrir framan íbúð
þeiri’a, sá hann hvar farangur Ellu stóð tilúinn og
merktur og gegnum hálfopnar dyr sá hann móður
sína önnum kafna við að láta niður dót sitt. Þetta bjó
NofiS hárautf naglaíakk en
ekki á neglurnar
Hefur vkkur nokkurn tíma
dottið í hug, hvað liægt er að
nota liárautt naglalakk til
margs ?
Það er ágætt ef maður vill
skrifa nöfn á glerkrukkur og
glerskúffur í eldhusi. Ef mað-
ur skrifar með naglalakki ut-
aná krukkurnar: hveiti, sykur
og salt getur það litið ljóm-
andi skemmtilega út og um
leið er það hentugt.
Þeir sem handlagnir eru geta
gert skreytingar á hvítar eld-
hús- og baðherbergisflísar með
rauíu naglalakki og ef það
mistekst er auðvelt að fjar-
lægja það með acetone. — Ef
rnaður fer með lyf í ferða-
lagið og setur töflur og pillur
í önnur g^ös en þær eru keypt,-
ar í getur einnig verið ágætt
að skrifa á glösin hvað í þeim
er. Þá er engin hætta á mis-
tökum.
Og til hátíðabrigða er einn-
ig hægt að nota rauða lakkið.
Það er hægt að leggja skemmti-
lega á borí, skrifa nöfn- á öll
glösin í stað þess að nota borð-
kort. Seinna um kvöjdið • þeg-
ar drykkir eru bornir fram
getur það verið mjög þægilegt
að gestirnir hafi hver sitt glas.
Það er leiðinlegt fyrir hús-
móður að þurfa að standa í
uppþvotti þegar gestir eru hjá
henni og ef glösin eru merkt
ætti hún að geta komizt hjá
því.
Peysur meB
hogahálsmáli
I sumar leið var mikið not-
að af litlum, léttum peysum
með flegnu bogahálsmáli. En
flestar eru þær nothæfar allt
árið um kring. Svarta peys-

OC GAMN^
Lítill vesaldarlegur maður
var færður fyrir dómarann
ákærður fyrir að hafa bitið
konuna sína. Kona hins á-
kærða var viðstödd réttar-
höldin, , og þegar dómarinn
leit á hana virtist honum
hún mundi geta rifið í sund-
ur símaskrá með höndunum
án þess að reyna verulega á
kraftana.
Dómarinn sneri sér nú að
hinum ákærða og spurði:
„Sekur eða ekki sekur?“
„Sekur,“ svaraði ákærði.
„Fimmtíu punda sekt“, sagðl
dómarinn.
Þegar sektin hafði verið
greidd hafði skrifarinn orð
á því við dómarann að sér
fyndizt dómurinn nokkuð
strangur.
„Eg dæmdi hann fvrir grobb-
ið,“ svaraði dómarinn.
e=±®?=a
I Belfast er þessi saga ennþæ
sögð af knattspyrnukappleik,
sem fram fór eitt sinn þar í
borg, en þá kepptu kaþólskir
menn gegn mótmælendum.
Breti nokkur horfði á leikinn,
og þegar, kaþólskir léku vel
gaf hann frá sér fagnaðaróp,
og þegar mótmælendur skor-
uðu fagnaði hann engu minna.
íri einn tok eftir þessu,
hnippti í þann brezka og
sagði:
„Hvernig er það kunningi, ert
þú alveg trúlaus eða hvað?“
an á myndinni er með stroffi
að ofan og það myndar bæði
híra og bryddingu í hálsinn.
Þetta er tilvalin sumarpeysa,

en hún getur líka gengið á
veturna þegar mikið stendur
til. Ljósa peysan með hvítu
bryddiiígunni er ekki eins
flegin og er því tilvalin til
hversdagsnota þegar heitt er
í veðri eða undir golftreyju
á veturna. Báðar peysurnar
eru úr Jardin des Modes.
Saml©r6a gegnam lífið
William Edward Long og
William Henry Long eru tví-
burar. Þeir fæddust sama dag-
inn, fermdust sama daginn,
kvæntust sama daginn og nú
hafa þeir skilið við konurnar
sama daginri. Þeir eru nú 33
ára.
Naglalakk fer illa með negl-
urnar ef maður ber ekki á þær
fitu öðru hverju. En nú er far-
ið að framleiða naglalakk sem
inniheldur olíu. En það er íeng-
ur að þorna.