Þjóðviljinn - 09.03.1955, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 9. marz 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Erich Maria REMARQUE:
Að elska ...
• ••og deyja
74. dagur
það, þegar hann skildi ekki einu sinni sjálfur hvers
vegna hann vildi þetta allt í einu?
„Ef við værum gift þyrftirðu ekki lengur að vera
hrædd við frú Lieser,“ sagði hann. „Sem hermannskona
hlytirðu vernd.“
„Jæja?“
„Já.“ Gráber vai’ð vandræðalegur við augnai’áð henn-
ar . „Að minnsta kosti yrði ástandiö betra en nú er.“
„Það er engin ástæöa. Ég hef alveg í fullu tré við frú
Lieser. Að gifta okkur! Við höfum ekki einu sinni tíma
til þess.“
„Hvers vegna ekki?“
„Maður verður að hafa skilríki, leyfi, vottorð um arískt
blóð, læknisvottorð og ég veit ekki hvað. Það tekur marg-
ar vikur.“
Vikur, hugsaði Gráber. Hún segir þetta svo kæruleys-
islega. Hvar verð ég þá?
„Það gegnir öði’u máli um hermenn,“ sagði hann.
„Stríðsgiftingar ganga fljótar fyrir sig. A nokkrum dög-
um. Ég hef heyrt þá tala um það í skálanum.“
„Fékkstu hugmyndina þar?“
„Nei. Mér kom þetta ekki til hugar fyrr en í morgun.
En þeir tala oft um þetta í skálanum. Fjölmargir her-
menn kvænast meöan þeir eru í leyfi. Því ekki það. Þeg-
ar hermaöur af vígstöövunum kvænist, á kona hans
heimtingu á mánaöarlegum lífeyri, tvö hundruð mörkum
að ég held. Því skyldi maður gefa ríkinu þá peninga?
Þegar maöur’þarf hvort eð er að leggja höfuðið á högg-
stokkinn, er ekki nema sjálfsagt að taka þaö sem mað-
ur á kröfu til. Þú gætir notað peningana, og að öðrum
kosti tekur ríkiö þá. Er þetta ekki rökrétt?"
„Út frá þessu sjónarmiði er það ef til vill rökrétt."
„Það er það sem ég á við,“ sagði Gráber feginn. „Svo
fá nýstofnaðar fjölskyldur lán til viðbótar, þúsund
mörk eða því sem næst. Ef til vill þyrftirðu ekki að vinna
lengur í verksmiðjunni eftir að þú ert gift.“
„Jú, það mundi ég gera. Þaö kemur ekkert málinu við.
Og hvað ætti ég annars að gera allan daginn? Alein.“
Andartak var Gráber mjög hjálparvana. Hvað er vei’-
ið að gera viö okkur? hugsaði hann. Við erum ung og
ættum að vera hamingjusöm og frjáls aö því aö vera
saman. Hvað koma styrjaldir feðra okkar okkur við?
„Við verðum bæöi alein,“ sagði hann. „En ef við giftum
okkur finnum við ekki eins mikið til þess.“
Elísabet hristi höfuðið.
„Viltu þaö ekki?“ spui’öi hann.
„Við fyndum ekki minna til þess,“ sagði hún. „Við
fyndum meira til þess.“
Allt í einu heyrði Gráber aftur rödd söngkonunnar í
húsinu á móti. Hún var hætt aö æfa skala og var nú
byrjuð aö æfa áttundir. Þær hljómuðu eins og vein
sem svarað var með bergmáli. „Þetta er svo sem ekki ó-
afturkallanlegt, ef þú ert aö hugsa um þaö,“ sagöi hann.
„Við gætum alltaf fengiö skilnað seinna, ef viö vildum.“
„Því skyldum við þá gifta okkur?“
„Því skildum við vera að gefa ríkinu peninga?“
sagði hún.
Elísabet reis á fætur. „Þú vai’st allt öði’u vísi í gær,“
„Öðru vísi að hvaða leyti?“
Hún brosti. „Við skulum ekki tala meira um það. Við
erum saman. Þaö er alveg nóg.“
„Þú vilt þaö ekki?“
„Nei.“
Hann leit af henni. Eitthvað í henni hafði dregiö sig
til baka og lokast fyrir honum. „Æ, hver skrambinn,“
sagði hann. „Ég geröi þetta 1 svo góðum tilgangi.”
Elísabet brosti aftur. „Það er meinið. Maður ætti
aldi’ei aö gei’a neitt í of góðum tilgangi. Eigum við eitt-
hvað eftir til aö di’ekka?"
„Viö eigum slivowitz.11
„Er það frá Póllandi?“
„Já.“
„Eigum við ekkert arrnað en herfang?"
„Við hljótum áö eiga kummelflöskuna enn. Hún er frá
Þýzkalandi."
„Komdu þá með hana.“
Gráber fór fram í eldhúsiö að sækja flöskuna. Hann
var reiður sjálfum sér. Hann stóð andartak fyrir framan
pottana og pönnumar og gjafirnar frá Binding í hálf-
dimmu herberginu sem lyktaöi af fyrri máltíðum, og
hann var innantómur og útbi’unninn. Svo fór hann inn.
Elísabet hallaði sér upp aö gluggakarminum. „En hvað
það er þungbúiö,“ sagöi hún. „Hann ætlar að fara að
rigna. ÞaÖ var leiöinlegt."
„Hvers vegna er það leiðinlegt?“
„Þetta er fyi’sti sunnudagurinn okkar. Við hefðum
getaö fai-ið út. Þaö er komiö vor fyrir utan borgina."
„Langar þig út?“
„Nei. Mér er það nóg aö frú Lieser er fjarvei’andi. En
það væri tilbreytni fyrir þig í staö þess að sitja hérna.“
„Mér stendur á sama líka. Ég er búinn að hvíla nógu
lengi í faðmi náttúrunnar í bili. Mig dreymir um hlýtt
hei’bergi með engum skotgötum og óbrotnum húsgögn-
um. Og þaö höfum viö. Það er það dásamlegasta sem ég
get hugsaö mér og ég fæ aldrei nóg af því. En ef til vill
ert þú búin að fá meira en nóg af því. Við getum fariö
í bíó ef þú vilt.“
Elísabet hristi höfuðiö.
„Þá skulum viö ekki hreyfa okkur héðan. Ef við för-
um út slitnar dagurinn í sundur og líður fljótar en ef viö
erum kyrr. Hann endist betur meö þessu móti.“
Gráber gekk til Elísabetar og tók hana 1 fang sér.
Hann fann hrjúft yfirborðið á baðsloppnum. Svo sá
hann að augu hennar voru full af tárum. „Talaöi ég
heimskulega, rétt áðan?“ spurði hann.
„Nei.“
„En ég hlýt aö hafa gert eitthvað af mér. Af hverju
ættiröu annars að gráta?“
Hann hélt henni fast að sér og horfði yfir öxl hennar
út á götuna. Snöggklæddi maðurinn var horfinn. Nokk-
ur börn voru að leika stríð í gryfjunni framan við eyði-
lagða húsið. „Við ættum ekki aö vera döpur,“ sagði hann.
Söngkonan hinum megin við götuna hóf aftur upp
raust sína. Hún var farin að jarma lag eftir Grieg. „Ég
elska þig! Ég elska þig!“ gólaði hún hjúfri, óstyrkri
röddu. „Ég elska þig, um tíma og eilífð!“
„Nei, við ættum ekki að vera döpur,“ sagði Elísabet.
Síðdegis fór að rigna. Þaö rökkvaði snemma og him-
inninn vai’ð æ þungbúnari. Þau lágu í rúminu í rökkr-
SundnámskeiS
Glímufélagið Ármann heldur
sundnámskeið í Sundhöll Rvik-
ur um þessar mundir. Nám-
skeiðið er fyrir stúlkur og
pilta frá 12 árá aldri, bæði
fyrir byrjendur og þá sem
lengra eru komnir. Námskeiðs-
æfingar eru á þriðjudögum og
fimmtudögum frá kl. 7—7.45
síðd. fyrir yngri flokka (frá
12 ára) og á sömu dögum kl.
7.45—8.30 fyrir eldri. Sund-
kennari er Þuríður Árnadóttir,
en auk þess munu beztu sund-
menn Ármanns kenna á nám-
skeiðinu. Það slcal tekið fram
að námskeiðið er bæði fyrir
Ármenninga og þá aðra sem
hug hafa á að leggja stund á
sundiðkun.
Sunddeild félagsins hélt ný-
lega aðalfund sinn og er stjórn
sem hér segir: Stefán Jóhanns-
son, form. Guðbrandur Guð-
jónsson, ritari Davíð Ólafsson
gjaldkeri og Ólafur Guðmunds-
son, meðstjórnandi. Hefur
sunddeildin starfað af miklu
kappi undanfarin ár og þjálfað
undir §tjórn hins dugmikla
þjálfara síns Þorsteins Hjálm-
arssonar. En félagið hefur átt
marga af beztu sund- og sund-
knattleiksmönnum landsins um
margra ára bil.
Allar nánari upplýsingar um
sundnámskeiðið er að fá hjá
kennurunum í Sundhöllinni á
áður nefndum tímum.
eiiiiili§|)áííiir
Vilja reka Bev&æ
Framhald af 1. síðu.
Flokksforingjarnir vilja láta
hervæðinguna ganga fyir öllu.
Hið mikla fylgi sem tillaga Bev-
ans fékk gerði flokksforingjana
hrædda um að þeir myndu
missa tökin á þingflokknum ef
Bevan væri ekki kveðinn nið-
ur þegar í stað.
Fleiri skúffur i eldhúsiS
Eitt af þvi sem flestar hús-
mæður óska sér í eldhúsið eru
fleiri skúffur. Jafnvel í nýtjzku
eldhúsum eru skúffur jafnvel
helmingi færri en þær þyrftu
að vera. Skúffur eru dýrari í
uppsetningu en skápar og það er
orsökin til þess að þær eru yfir-
leitt með fæsta móti.
Lítið er gert að því að fram-
leiða sérstök skúffuhúsgögn sem
nota mætti í eldhúsi. Bæta mætti
úr skúffuleysinu með því að
koma fyrir skúffuhúsgögnum þar
sem rúm leyfði, ef þau væru fá-
anleg.
Skúffur verða vissulega útund-
an í mörgum eldhúsum, og þeir
sem teikna eldhúsinnréttingar
ættu að íhuga skúffumálin vel
og vandlega og a.m.k. gætg þess
að skúffurnar séu í nokkurnveg-
inn sæmilegri hæð. Oft sér mað-
ur í nýtízku eldhúsum að skúff-
ur eru hafðar svo ofarlega á
vegg að ekki er hægt nema fyrir
staerstu karlmenn að sjá ofan í
þær. Til hvers eru skúffur þegar
ekki er hægt að sjá hvað í þeim
er?
í eldhúsinu sem á myndinni er
sýnt eru margar skúffur og
Tvær ungmeyjar dást að efn-
um með þrykktu mynstri úr
litlum vefstofum í Burma. Þetta
er framleiðsla sem nýlega er liaf-
in í landinu með stuðningi al-
þjóða vinnumálastofnunarinnar.
aldrei þessu vant eru þær á góð-
um stað. Þær eru á bezta staðn-
um í öllu eldhúsinu. Eldhús-
borðið milli eldavélarinnar og
vasksins er eingöngu notað fyr-
ir skúffur, en ekki fyrir skápa
eins og í flestum eldhúsum. Tak-
ið líka eftir því að á veggj-
unum eru opnar hillur þar sem
mörgu má koma haganlega fyr-
ir. Þetta eldhús er að vísu dýrt
og fullkomið að útbúnaði, en úr
því má fá ýmsar hugmyndir að
láni.