Þjóðviljinn - 15.05.1957, Page 7

Ritnefnd: Magnús Jónsson ritstjóri, Jón Boð-
vorsson, Sigurjón Jóhannsson.
Sömu laun fyrir
sömu vinnu
5500 kr. kostar að fara á
heimsmóti æskunnar í Moskvu
í sumar. Eins og skýrt var frá
í sunnudagsblaði Þjóðvil jans
hafa náðst hagkvæmari samn-
ingar um heimferðina, svo að
gjaldið lækkar um 500 kr. Fyr-
ir þessa upphæð er ferðast
rúml. 8 þús. km leið og dval-
ið hálfan mánuð á mótinu..
Nýlega hafa borizt nánari
upplýsingar um gistihúsin, sem
íslenzki hópurinn mun dvelja
i.
Búið verðtir í nýju gistihúsa-
M'erfi i nánd \nð landbúnað-
arsýninguna miklu í Moskvu.
Eru þama 51 gistihús, hvert
með um það bil 100 tveggja
til fimm manna herbergjum.
Þarna verðúr allt gert til að
mótsgestum finnist þeir vera
heima hjá sér. í þægilegum
setustofum og svölum gefst
tækifæri tii að hitta fulltrúa
frá öðrum þjóðum og til að
dansa og skemmta sér. Þama
verður og séð fyrir hverskonar
þjónustu, gert við föt og skó,
þvottur þveginn og frá honum
gengið. í gistihúsunum eru
bankaútibú, pósthús og simi,
minjagripaverzlanir, ljós-
myndavinnustofur, hárgreiðslu
og rakarastofur og svo auðvit-
að böð óg matsalir. Þá verður
og hægt að fá þarna upplýs-
ingar um hvernig komast megi .
á hina ýmsu staði í borginnL
Fyrir utan hin venjulegu sam-
göngutæki borgarinar verða á :
þriðja þúsund bifreiðar af i.
ýmsu tagi til reiðu fyrir ,,
mótsgestina, Allur akstur nieð,
þessum samgönguteekjum er.¥-
innifalinn i þátttökugjaldinui
Enh er. hægt að komast me^ ,,
til mótsins. Tekið er við \un» t
sóknum í skrifstofú A. í .TS., ,)
Aðalstræti 12. - * ,»
Myndin er af Dynamo-leik- .»
vangitiúm í Moskvu, en !>ar.
verður hóð mai’gskonar íþrótta- i
keppni i sambandi við Ileims-
mótið og vináttuleikina.
í
Nýlega var samþykkt á Al-
þingi heimild til handa ríkis-
stjóminni að fullgilda jafn—
launasamþykkt alþjóðavinnu-
málastofnunarinnar og þar með
var ríkisstjóm.in skuldbundin
til að vinna að því að komið
yrði á launajafnrétti kvenna
og karla við jafn verðmæt
störf.
Til þess að ríkisstjómin geti
staðið við þessa skuldbindingu
verður að endurskoða alla
launasamninga þar sem ákveð-
ið er að konur og karlar..skuli
eigi hafa sömu laun þótt um
sömu störf sé að ræða og
sömu menntunar beggja kynja
sé kráf ist. Einnig verður að
fara fram gagngert endurmat
á öllum störfum sem nefnd
hafa verið kvennastörf sér-
staklega og launuð í samrænii
við það.
Verkalýðsfélögunum hefur
orðíð mikið ágengt, þvi að með

Félagsheimili ÆFR, í Tjarnar-
götu 20 er opið alla virka daga
frá 3—4.30 e.h. og 8.30—11.30:
á kvöldin. Á laugardögum ög
sunnudögum er félagsheimilið
opið frá kl. 2 —7 e.h. og 8.30—
11.30 á kvöldin. í félagsheimil-
inu er gott safn innlendra og er-
léndra bóka. Einnig hafa gestir
aðgang að manntöflum, spilum
og margskonar gestaþrautum'.
Útvarpstæki er í salnum fyrir
þá sem vilja hlukta á dagskrá
ríkisútvarpsins.
í eldhús.i salarins geta gestir
fengið keypt kaffi, mjólk og gos-
dryklíi við vægu verði.
Félagar eru hvattir til að eyða
frístundum sinum í félagsheim-
ilinu.
þessari samþykkt hefur náðst
áfangi sem annars hefði kostað
fleiri ára baráttu að ná En
það verður að vera ölíum ljóst
að samþykktin táknar alls
ekki að lokamarkinu í þessu
máli sé náð, verkalýðsfélögin
verða að standa á verði og sjá
um að þessu verði komið á
sem fyrst og að ekki verði
hvikað frá þeirri reglu að
sömu laun fyrir sömu vínnu
gildi.
Fyrir meira en tíu árum var
því komið í lög að hjá opin-
berum stofnunum skyldi
launajafnrétti rikja. En reynd-
in hefur því miður orðið önn-
ur, konur hafa yfirleitt lægri
laun en karlar þegar um sömu
skrifstofustörf er að ræða í
þjónustu hins opinbera og má
nefna margt því til sönnunar,
t. d. að í þrem lægséu launa-
flokkunum (12.—14.) eru 56%
af konunum sem eru í þjón-
ústu ríkisins, en enginn karl-
maður og að í 4.—6. launa-
flokki er aðeins 1% af konun-
um, en 20% af karbnönnunum.
Þetta ættu ungar stúlkur
ekki að láta bjóða sér og þær
sem nú eru að ljúka skólanámi
óg fara út í atvinnulífið eiga
ekki að ráða sig fyrir verri kjör
en skólabræður þeirra er
stunda sömu vinnu. Og þær
— verða að bindast samtökum til
þess að heimta að settum
lögum sé fylgt. Og að þvi hlýt-
ur að koma, því að ekki veitir
ungum stúlkum af þeim laun-
um er þær eiga að hafa, en
hafa ekki, og eiga þessi um-
raæli ekki aðeins við um þær
sem vjnna hjá opinberum
stofnunum, heldur hvaða
vinnu sem þær stunda. Mögu-
leikamir til >að vinna fullnað-
arsigur i þessu máli eru miklir
en sigur verður ekki unninn
nema til komi samstaða og
- baráttuvilji kvenna, og mega
ungar stúlkur ekki liggja á
liði sínu.
Hugleiðingar um skemmtana- og útilíf
Um þessar mundir eru um
það bil 10 ár iiðin frá því að
Fylkingarféiagar reistu skála
sinn i Bláfjöllum. Og álíka
Hér sjást nokkrir þátttakendur í
páskaferðinni sltja að siueðingi í
skálanuni.
árafjöldi er liðinn frá því, að
aðrir skálar þar um slóðir
voru reistir. Síðan hafa engir
aðrir skálar risið þar af
grunni, enda nú teepast þörf á
því, þar sem sú æska, er í dag
hefur erft þessar eignir, hefur
naumast nokkurn áhuga fyrir
þeim og finnst hún ekkerl hafa
þangað að sækja. Húsin ganga
úr sér ár frá ári, meir vegna
sinnuleysis eigenda, en vegna
notkunar.
Það voru vinnuglaðar hend-
ur er báru planka, blikk og
annað byggingarefni, oft i mis-
jöfnu veðri, gm vegleysur og
’ sem að Iokum reistu úr því
samastað fyrir sig til að geta
þar síðar meir bæði notið hans
sjálfs og eins arfleitt sínar
eftirkomandi kynslóðir að hon-
um. Aldrei hefur gefið á að
líta glaðara fólk, en þennan
mannskap, að afloknu dags-
verki. Þó hugsjónin væri ekki
stór var þó stefnt að ákvéðnu
marki.
En svo breytist fólkið sem
annað í heimi hér, hinir gömlu
fjallagarpar eru seztir i helg-
an stein, hafa stofnað heimili
og jafnve) byggja sin eigin
hús. Og þeir er erft hafa góss-
ið, kjósa sér heldur fyrirhafn-
arminna skemmtanalif, en að
príla á fjöll. Þessi breyting er
að sjálfsögðu afar skiljanleg.
Áður fyrr var minna um
eyðslueyri hjá æskufólki, en
nú er, því var það að sjálf-
sögðu eðliiegt, að það leitaði á
annan vettvang eftir skemmt-
unum, sem það varð sjálft að
skapa sér. En sú æska er nú
elst upp hefur vanizt á með
peningamætti sínum að kaupa
sér allt skenimtanalíf sitt og
lætur bera það á borð fyrir
sig eins og krásir, helzt sem
búið er að tyggja.
Ekki er svo að skilja, að úti-
líf sé hin eina tómstundaiðja,
sem til heilbrigðs lífs telst. En
er ekki mikils farið á fnis, að
þekkja ekki sitt eigið land,
hafa aldrei séð það öðrum aug-
um, en rykfylltum ökuþórs frá,
hinum lægstu lægðum og
skorningum? Hafir þú ekki
staðið á tindi háum í tæru
fjallaiofti og séð vítt um,
veiztu líka ekkj hverrar á-
nægju þú hefúr farið á mis.
Nú í sumar mun marg-
ur hugsa sér að gera víð'-
reist á érl. grund, sjálfsagt til
að njóta þeirra unaðssemda,
sem þar er að finna, en ætji
margur maðui’inn hlaupi ekki
langt yfir skammt, — þegar
hann gefur sér ekki tíma til
að njóta þeirrar fegurðar, er
óvíða verður annarsstaðar
fundin, en liggur jafnvel
heima við hans eigin bæjar-
dyr.
Er þvi ekki tími til kominn
að við förum að gefa okkur
stund til að lifa fyrir okkur
sjálf; ekki alltaf þjótandi með
ofsahraða véltækninnar, 'eit-
andi að ímyndaðri lífsham-
ingju, heldur vera sjálíum
okkur nóg að fullnægja at-
hafna og skemmtanaþrá okkar
af eigin manndómi og rair.m*>
leik.
J. N
Þessl mynd er tekin nnt páskana og sýnir skála ÆFR og tvær ung<
ar stúlkur sem eru að fara í gönguferð um nágrenniö.
*