Þjóðviljinn - 31.08.1957, Síða 11

Laugard;igur 31. ágúst 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (11
r _
I HmsSerdam
Frarr.hald aí 7. síðu.
þeir sem reka þennan stað
virðast gera það af einskærri
háttvisi og hafnir yfir hégóma
peninganna sem stýra straumi
stræiisins fyrir utan.
Á leiðinni i safnið mætti
ég þrem mönnum, tveir eru
amerísk'r ferðamenn og þann
þriðja sá ég á baðströnd Kaprí
um vorið, það var ítalskur
flæðarmálssjarmör sem sat
þar fyrir ljóshærðum norður-
landastúlkum sem tæplega
ímync’.i gruna að svo svipfríður
maður hefði atvinnu af því að
vera rosknum konum til eftir-
lætis. En nú var hann á leið-
inni i safnið til að sýna Ame-
rikumönnum list Rembrandts.
Svo er aftur kvöld, ennþá
rignir. Veitingahúsin við Damr-
ak voru full af fólki sem tal-
aði um heimsfréttirnar eða
verð á hjnu og þessu sem sumt
var nauðsvnlegt eins og brauð
og kaffi en annað síður eins
og sjónvarpstæki. Regnið rann
niður rúðurnar og þegar mað-
ur stóð fyrir utan urðu Ijósin
inni að gyltum klessum, og
andlitin við gluggana voru eins
og i.tur sem hefur hellzt nið-
Ur og hnígui; út fyrir mann-
legt íorm eins og þykk kvoða.
Fyrir utan kvikmyndahúsin
voru biðraðir af fólki sem
hafði slikar mætur á ýmsum
stjörnum frá Hollywood að
það stóð undir steypiregninu
og þumbaðist við gagnvart
þessu himneska úrhelli, svo
var opnað fyrir skriðuna
inn í húsið og þeir fremstu
tumbuðu inn í myrkrið.
hrundið þangað af þrýsti-
afli hins áfjáða múgs sem átti
erindi til að sjá hjn indælu
tannhvitu bros filmstjörnunn-
ar sem sveiflaði sér um svið-
ið með mjaðmahreyfingum eins
og sippuband í vorleikjum ung-
meyja, með galtóm glycerinaug-
un potandi með hjartnæmi sínu í
nakta tilfinningakvikuna hjá
skaranum sem hímdi í sæti hul-
inn verndarkrafti myrkursins
og fékk fróun sellófandraum-
anna úr kvikmyndaverunum
miklu í Hollywood við að sjá
hete groote en shoene Jane
Mansfield met de blonde haare.
Og bráðum fyllast nætur-
klúbbarnir og þá kemur mér
í hug það sem Ólafur prestur
Egilsson sem Tyrkir tóku í
Vestmannaeyjum 1627 segir í
reisuverki sínu um kvenfólkið
í Hoiiandi en þar kom hann
á heimleið: Kvenfólkið er
hvergi svo frítt sem má segj-
ast dáfrítt.
Og á einhverjum nætur-
klúbbnum er verið að leika
skemmtiþátt eftir hinn flakk-
andi súkkulaðisala sem var
með mér í lestinni.
Losa sig við herstöðvar
Framhaid af 6. síðu.
flugstöðinni við Katunayake.
Flugstöðin var einkaniega ill-
ræmd þvi þar lentu bandarisk-
ar herflugvélar og tóku benzín
á leið áinni til Indókina.
Ceylon styður engin
hernaðarbandalöw
„Brottför Breta úr þessum
herstöðvum", sagðj forsætisráð-
herrann, „er í samræmi við
þá stefnu okkar að standa ut-
an allra hernaðarbandaiaga.
Það ber ekki svo að skilja að
við séum óvinir nokkurs SEA
To-ríkis eða brezka samveldis-
ins. Þetta er framkvæmdaat-
riði í samræmi við hlutleysis-
stefnu okkar. Við styðjum
kenninguna um friðsamlega
sambúð, eins og hún var sett
fram af Indlandi og Kína og
frarnkvæmd á Bandung-ráð-
stefnunni"
Ýmsir, bæði á Cevlon og
annarstaðar, gerðu sér vonir
Um að hinar harkalegu tungu-
máiadedur sem blossuðu upp
í landinu nýlega myndu veikja
aðstöðu Bandaranaike og
Þ'ygg.ia- áframhaldandi hernám.
En þótt klofningurinn væri
djúpstæður. var eining þeirra
afla, sem andvíg eru hverskon-
ar nýiendustjórn, ennþá, öfl-
ugri.
Arfur nýlendu-
stjórnarinnar: neyð
og skortur
Er ég hafði kvatt forsætis-
ráðherrann gekk ég um göturn-
ar í Colombo. Á Ceyion er sár
fátækt, svo sár fátækt, að við
sem lifað höfum á Vesturlönd-
um, getum varia skynjað hana.
Og þó er Ceylon betur statt
en flest lönd í Asíu.
Þegar mr. Gluck kemur til
Ceylon mun honum ógna ekki
síður en mér að sjá hreysin,
þar sem fólk hrannast saman,
og öll merki hungurs og sjúk-
dóma í þessu auðuga og frjó-
sama landi. En ábyrgðina bera
þeir sem neyddu nýlendustjórn
sina upp á Ceylonbúa kynslóð
eftir kynslóð
Nú hefur Ceylon, þrátt fyrir
alla erfiðleika, borið fram til
sigurs kröfur sínar um frelsi
og mannréttindi, og mun aldrei
selja frumburðarrétt sinn, eins
og forsætisráðherrann komst
að orði.
Gordon Schaffer.
Verð fiarverandi
næstu viku
Þorvaldur Þórarinsson
lögfræðingur
Afgreiðsln-
stúlka
Rösk og ábyggileg
óskast strax, eða eftir
mánuð. — Upplýsingar
í síma 15960.
Kjörbarinn,
Lækjargötu 8
Vern Sneider;
f£WS
AGVSTMANAWS
71.
nú á“, öskraði Purdy ofursti. „Náðu í
þennan lækni og' segðu honum að
hringja í mig“.
Sakini klóraði sér 1 höfðinu. „En
herra læknirinn hafa mikiö að gera.
Hann ákveöa að búa poi og hann er nú
að leit að taro rótum“.
„Poi!“ Purdy ofursti hvæsti. „Ég
sendi hann þangað sem geðlækni en ekki
sem matsvein. Segðu honum í guðs bæn-
um að koma í símann. Ég sagði honum
að gefa mér skýrslu á hverjum degi en
ekki á þriggja mánaða fresti. Ég stjórna
ennþá þessari deild og ég heimta að fá
að vita hvað er að gerast þarna!“
19
Um það bil tveim vikum síðar, daginn
sem formleg vígsla tehússins átti að
fara fram, hætti öll starfsemi í þorp-
inu. Saltgryfjurnar voru umhirðulaus-
ar og fisknetin lágu uppi á landi. Eng-
inn reykur barst frá shochu brugghús-
inu. En þegar vindurinn breytti sér fann
Fisby að sætu kartöflurnar sem voru
aö gerjast í stóru leirpottunum undir
vínviðarflækjunum, voru í ágætu á-
standi.
Vagnarnir sem tilheyröu búnaðar-
máladeildinni stóðu í röð í stóru rjóðri
og hrossin stóðu öðru megin. Skósmið-
irnir voru hættir að vinna. Oshiro og
aðstoðarfólk hans á elliheimilinu hafði
lagt frá sér lakkmunina. Kiei og aðstoð-
armenn hans voru búnir að gleyma
hjólum sínum. Tobikiþorp hafði tekið
sér frídag.
Eina lífsmarkið í þorpinu voru raðirn-
ar af karlmönnum sem streymdu niður
að Kyrrahafinu til að fá sér bað og
einn og einn meðlimur úr félagi lýðræö-
issinnaðra kvenna sem laumaöist í átt-
ina að cha ya til að reyna að komast að
því hvað væri á seyði.
Um stund sat Fisby við skrifborð sitt
og virti fyrir sér listann yfir þá hluti
sem P. X. liðsforingjarnir heimiluðu
honum að kaupa í slumpum án þess að
það þyrfti að koma niður á þörfum her-
deildanna. Það voru tannburstar, krem og
duft; reyktóbak og munntóbak, andlits-
krem og ýmislegt fleira .smávegis.
Þó var hann illa staddur. Kartöflu-
konjakið vay tæpast crðiö nógu gamalt
til aó hægt væri að selja þaö, þótt hann
hefði í höndunum ótal pantanir á því
eins og þaö var. Hann hafði enga pen-
inga til að verzla fyrir — hann var bú-
inn aö eyöa kaupinu sínu í tóbak handa
gömlu mönnunum á elliheimilinu.
Hann sat þarna og hrukkáði ennið,
því að lýðræðiskonurnar voru enn farn-
ar að heimta af honum silkisloppa og
nærföt, en hvorugt gat hann fengið hjá
P. X. Og auk þess lángaði hann til að
komast yfir nægar birgðir af silki, þótt
ekki væri íiema til þess að Fyrsta blóm
og Lótusblóm þyi’ftu ekki að hafa á-
hyggjur af því að slopparnir þeirra slitn-
uSu.
En vandamál silkis og nærfatnaðar
var honum um megn og hann reis á fæt-
ur. Tobikiþorp hafði tekið sér frídag,
svo aö hann gat gert slíkt hið sama.
Þegar hann kom upp í aösetur sitt á
hæðinni, sá hann að McLean læknir var
líka að búa sig undir kvöldið og hann
stóö þar með handklæði um sig miðjan,
Hann var endurnærður eftir steypibað
og var að leggja fram tandurhreinan
einkennisbúning. „Það þýöir ekki a.<5
ætla sér að gera neitt í dag“, sagðl
læknirinn og teygði sig ef.tir klút til að
fægja með hnappa sína. „Það eru allir
svo eftirvæntingarfullir. Þeir geta ekki
haft hugann við vinnuna11.
Fisby kinkaði kolli og fór sjálfur að
undirbúa sig — bursta skóna sína, fægja
beltisspennuna og merkin og fyila stejrpi-
baðið handa sjálfum sér.
Rétt fyrir sólsetur, þegar síðustu geisl-
ar kvöldsólarinnar skinu á stráþökin,
fóru þeir að klæða sig. En þeir vissu
að veizlan átti ekki að byrja fyrr en
um myrkur, svo að þeir spiluðu nokkur
spil. En fáeinum mínútum seinna, kom
Sakini, óstyrkur og uppábúinn í bláum
bómullarslopp með víðum óg síðum erm-
um, þjótandi upp hlíðina.
„Hamingjan góða, húsbóndi“, sagði
Sakini og smellti saman fingrum. „Ég
gleyma að segja þér. Veizlan í kvöld
formleg“.
„Formleg?" Fisby lagöi frá sér spil-
in. „Hvað áttu við?“
„Húsbóndi, allir eiga að vei’a i kímónó.
Nefndin ákveða enginn geta komið inn
nema hann er í kímónó“.
„En við eigum enga kímónó, Sakini".
„Ekki það?“ Sakini rak upp stór
augu“.
„Nei. Sjáðu til, við erum aldrei í
þeim“.
„Jæja“. Sakini hikaði. „Hamingjan
góða, húsbóndi. Ég verð að hlaupa strax
og segja Fyrsta blómi. Ég veit ekki hvort
við geta breytt því svona seint. En
kannski geta hún útbúið eitthvað handa
ykkur, kannski —“
„Bíddu hægur“, sagði Fisby 1 flýti.
Hann vissi hvað Fyrsta blóm mundi
gera. Hún mundi nota sína eigin sloppa
til að búa til eitthvað handa þeim, og
það vi’.di hann ekki að kæmi fyrir. „Get-
um við ekki komið svona búnir?“
„Tja, húsbóndi, við reikna meö þessu.
Allir láta þvo sloppana sína og hvaö'
einá“.
Fisby leit á lækninn. „Hvaö finnst
þér?“
Lælcnirinn íhugaði máliö. „Mér þætti
illt að missa af þessari veizlu, Fisby. Ég
er búnn aö hlakka til hennar í hálfan
mánuð. En við verðum að vera sómasam-
lega klæddir, annars eyðileggjum við
skemmtunina fyrir hinum“.
Sakini var mjög iðrandi. „Húsbóndi,
ég vildi ég vita áður að þið ekki eiga
neina sloppa. Við geta breytt þessu“.
Hann þagnaði. „En þið geta komið
svona. Það er allt í lagi. Við vilja þú
koma og læknirinn líka. Okkur alveg
sama 1 hverju þið eruö“.