Þjóðviljinn - 03.08.1958, Blaðsíða 5

Sunnudagur 3. ágúst 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (5
'17'instfi handleggur lá laestur
^ upp við síðuna og hafði
ekki haggast úr þeim skorð-
um síðan maðurinn lagðist til
svefns- um kvöldið, og þetta
var bæði gert til hlýinda og til
þess að varna því að sængin
húsaði frá. Það kostaði hann
nokkra erfiðismuni að losa
höndina svo hann gæti séð á
úrið sitt við glætuna af tungl-
inu. Klukkan var tíu mínút-
ur gengin í sex.
Enginn vaknar klukkan
fimm að morgni nema eitthvað
yerði til að vekja hann. Ekki
hafði hann dreymt neitt sem
þessu gat hafa valdið. Hann
lá kyrr og horfði píreygur á
andgufuna fyrir vitum sér í
tunglskininu. Þá kom hann
auga á Alfreð. Hann sat ofan
á sænginni, í svo sem eins og
spannar fjarlægð frá augum
hans. í sama vetfangi mundi
hann hvernig ástatt var.
Því Alfreð var ljósálfur.
hann hafði komið þarna inn
um leið og ástin milli manns-
ins og konunnar. í fyrsta skipti
sem þau sáu hann, og það var
í gærkvöldi, sat hann á tungls-
geisla og brosti við þeim. Og
þegar maðurinn benti honum
og nefndi hann Alfreð með
leyfi konunnax-, renndi hann
sér niður af geislanum og var
hjá þeim þangað til þau sofn-
uðu.
Stundum er ástin milli
tveggja manna svo mikil og
heit, að engin orð má hafa,
heldur er hættulegt að hafa
orð. Hættulegt vegna þess að
þau geta valdið misskilningi,>
rofið stemninguna, ef ekki er
því varlegar farið að. Einmitt
Þess vegna var Alfreð svona
velkominn. Það var auðséð að
hann var þaulvanur miðlari,
sannur postillon d’amour. Fyrst
tritlaði hann til iiennar. og
horfði á hana hýr í bragði og
alúðlegur, svo trítlaði hann
til Iians, og bar honum skila-
boð um líðan hennar. Ekki með
orðurn, einmitt ekki með orð-
um, heldur með talandi augna-
ráði og fínlegu pati með litlu
Ijósálfahöndunum. Síðan fór
hann aftur til hennar. Alfreð
hafði átt annríkt. Svo annríkt,
að hann hafði orðið að setja
á sig litlu gagnsæu ljósálfs-
vængina, til þess að komast
yfir það sem hann hafði að
gei-a.
□
Nú sat Alfreð ofan á sæng-
inxii áhyggjufullur á svipinn.
En manninum fannst sem hann
mætti ekki hafa af sér að
njóta gleði sinnar í svo sem
eins og tvær sekúndur í við-
bót, en eftir það þóttist hann
vera tilbúinn að tala við Al-
freð. Hann hjúfraði sig aftur
undir sængina dæmalaust sæll
og ánægður. En í sama bili
datt honum nokkuð hræðilegt
og einkennilegt í hug. Hvemig
hefði farið ef hann hefði ekki
áttað sig? Ef hann hefði vakn-
að og séð allt þetta sem hann
þekkti, rúmteppin, pípuna og
eldspýtumar á náttborðinu,
frostrósirnar á rúðunni og allt
hitt, og hefði samt ekki áttað
sig á því, hvernig hefði þá
farið? Ef hann hefði verið bú-
inn að missa minnið, og hefði
rísið Úpp við dogg, ög sVo
komið; auga á þá serri í hinu
i-úminú láuf .Hann- héfði ræskt
sig: „Ég biðst afsökunar“, hefði
hann sagt, „ég heiti Einarsen.
Má ég sp . . .“ Siðán ekki
meir. Því hún hefði glennt upp
bláu augun sín og haldið að
hann væri ox’ðinn vitlaus.
En hann hafði engu gleymt.
Engu smáatriði hafði hann
gleymt, Hann þurfti alls ekki
að kynna sig fyrir konunni,
sem lá í hinu í'úminu. og nú
hjúfraði hann sig vel undir
sængina, og gaf sig gleði sinni
alveg á vald. Það var eins og
að drekka heitt vín.
Þetta var hann sannarlega
búinn að þrá. Að eiga hana
einn, alveg út af fyrir sig. Að
vera einn með henni! Þau
höfðu sofið saman í stofu áð-
ur, en aldrei ein og ótrufluð.
Þetta var í fyrsta sinn.
blessaða andlit, fann hann ekki
framar til neins kulda. Skyldi
hún hafa hóstað? Ætli það
hafi í rauninni verið hún, sem
vakti hann?
„Blessaður litli engillinn
minn“, sagði hann, en þá fór
hún að hósta. Það var lítill,
kvenlegur hósti.
Þá beygði hann sig dýpra
yfir hana og klappaði á koll-
inn á henni með mikilli blíðu.
Síðan tók hann um aðra hönd
hennar og kyssti. Alfreð, sem
kominn var upp á koddann
hennar og stóð þar, brosti við,
þegar hann sá hvílíkur stærð-
armunur var á höndum þeirra.
Hönd hennar var hiý og nota-
leg. En þó vonandi ekki of
heit? Svo hóstaði hún aftur
í hnakkann á honum.
aði að henni og hún fór að
hósta.
Alfreð var nú farinn að horfa
á þau aftur. Ilann virtist vera
æstui> og hann bandaði vinstri
hendinni líkt 02 uppstökkur
hljómsveitarstjóri, eins og hann
vildi segja; „Ekki stendur þetta
á nótnablaðinu, heri'a Einar-
sen! Við erum að leika Tungls-
skinssónötuna, en ekki Hol-
lendinginn fljúgandi!“
Maðurinn yfir i rúminu roðn-
aði og skammaðist sín, Honum
fannst ljósálfurinn hafa rétt
fyrir sér. Ef satt skyldi segja,
hlaut hann að kannast við, að
það hafði ekki fyrst og fremst
verið hennar vegna. að hann
tók hana upp i rúmið til sín.
Það hefði ugglaust farið betur
'um hana í hennar rúmi, og
Næturljóð
Smásaga eftir Agnar Mykle
Alfreð benti manninum. Og
samtímis var þessi sæli draum-
ur að engu orðinn. í staðinn
kom innileg umhyggja, þvi þeg-
ar Alfreð benti svona, hlaut
það að þýða eitthvað, sem hana
varðaði.
Maðurinn lyfti höfði af kodd-
anum og leit spurnaraugum á
Alfreð. Alfreð hleypti í brún-
irnar, fíngerðar og gáfulegar,
kipraði varirnar og hóstaði of-
boðlítið, en sýnilega í ákveðn-
um tilgangi.
Þá minntist maðurinn þess,
að hún hafði hóstað svolítið
um kvöldið. Ekki væri bót að
því að fara að verða kvefað-
ur í slíkum kulda, 22 stiga
frosti, það hafði hann lesið á
hitamælinn úti í glugganum,
einhvemtíma í gær.
Maðui-inn reis nú upp i rúm-
inu, svo snöggt, að Alfreð varð
að taka til vængjanna í of-
boði, og ekki gætti maðurinn
þess heldur, að ullarteppin,
sem hann var vafinn í losnuðu
og sigu niður af herðum hans.
Hann fálmaði eftir tenglinum
og kveikti á náttlampanum.
Það var eins og kviknað hefði
á sól þegar birti af lampaljós-
inu, og ljósið endurspeglaðist
frá stórum, björtum augum,
fullurn af trúnaðartrausti. Hún
var vakandi.
Hann settist á rúmstokkinn
og fann eins og í di'aumi að
kuldann lagði að honum eins
og vægt steypibað, læsti sig
um hann, smaug undir nátt-
fötin hans, flann smeygði fót-
unum i inniskóna. Það voru
slitnir skór úr leðri* eins kald-
ir og gatslitnir skinnskór geta
framast verið.
Þegar hann kom til hennar,
sneri hún að honum andlitinu
umkringdu hi'okknum lokkum.
Og Sem hann beygði sig yfir
hana og leit framan í þetta
Þá var hann ákveðinn i að
færa hana yfir í sitt í'úrr^
Það var mjótt rúm, og ekki
vandalaust að búa um þau
bæði svo að vel færi. En samt
tókst það. Það varð að takast.
í hennar rúmi var engin leið
að koma tveimur fyrir.
Ilann tók varlega ofan af
henni sængina og vafði um
hana ullarteppinu, síðan tók
hann hana upp. Hún var létt,
og hann var sterkur. Varlega,
eins og faðir ber barn sitt,
bar hann hana yfir í sitt rúm.
Hann vafði hana vandlega
inn í þykka ullarteppið bláa,
og fór síðan sjálfur upp í. Þá
var honum orðið svo kalt, að
hann fann ekki til fótanna, og
varla til handanna heldur.
Hann lá lengi og lét sér hlýna.
En henni var funheitt. Eða
gat það verið missýning? Hafði
ekki verið of lítið ofan á
henni? Hún var ekki laus við
að vera skemmd af dekri, það.
hafði hann orðið greinilega var
við á þeim fáu mánuðum, sem
liðnir voru síðan þau kynnt-
ust.
Hann sneri sér að henni og
strauk henni um kollinn með
hótum ástfangins manns, Svo
lagði hann varlega höndina
undir hnakka hennar og þrýsti
henni þýðlega að sér. Svona
lágu þau lengi, lengi. Ekkert
orð fór þeirra á milli. Og Al-
freð sem sat á náttlampahlíf-
inni, og var. að reyna að hýra
sér á. fótum, við velgjuna af
henni, sneri sér undan,
Maðui-inn fann hlýjan and-
ardráttinn leika um hálsinn á
sér, og upptendraður af löng-
un til að sjá hana, að festa á
nethimnu augans óafmáanlega
þennan heittelskaða svip, reis
hann upp til hálfs til þess að
sjá hana betur. Við þetta gos-
henni hefði verið hlýrra að
liggja þar kyrr. En nú ætlaði
hann að reyna að gera gott úr
þessu.
Alfreð brosti þegar maðurinn
sté fram úr rúminu og fór í
skóna. Þessa ísköldu skinnskó.
Alfreð ætlaði að elta hann
fram í eldhús, en maðurinn
skipaði honum að vera kyrr
og líta eftir henni á meðan.
□
Það var nístandi kuldi
frammi í eldhúsi. Hann kveikti
og svipaðist um. Fiðrmgur fór
um hörundið af kuldanum og
það varð hrjúft viðkomu, og
hendurnar voru þegar orðnar
bláar af kulda, er hann tók
mjólkurfötuna út úr skápnum.
Hvar var það nú annars, sem
kastarholumar voru vanar að
vera? Að lokum fann hann
eina, sem honum sýndist vera
mátulega stór, og hann setti
sterkasta straum á plötuna.
Síðan mældi hann tvö bolla af
mjólk, og setti yfir, stóð yfir
þessu og beið. Hann ætlaði að
fara að láta hlemm yfir, þegar
hann minntist þess, sem em-
hver hafði sagt honum: að
mjólk mætti ekki sjóða. Ekki
bullsjóða, því þá færu víta-
mínin til spillis. Þess vegna
lagði hann það á sig að biða
eftir mjólkinni. Hann deif nið-
ur í hana fingri. Hún hafði
ekki hitnað neitt. Þá tók hann
eftir því að platan var ótengd
við tengilinn i veggnum. Hann
ætlaði að fara að blóta, en
hætti í hálfu kafi, því hurðin
inn til hennar var í hálfa gátt.
En hraðsuðuplatan var nú ekki
sein á sér. Hann prófaði mjólk-
ina með fingrinum, og tók hana
svo ofan.
Þá var það að honum skrik-
aði fótur í dyruriúni, ' þegar
hann var að fara inn með kast-
arholuna í annarri hendi og
bolla í hinni, og líklega var
því nokkuð um að kenna hve
loppinn hann var. Hann horfði.
hálfstui'Iaður á syipinn á
það hvemig brennheit mjólk-
in helltist niður á þröskuldinn,
og niður á náttfötin hans og
skóna.
Hann leit upp i alhrímað
loftið í eldhúsinu og bað um.
styx'k til að geta stillt sig. Og
sá styrkur kom svo skyndilega,
að hann varð undrandi. Ákveð-
inn, ró’egur, jafnvel fyllilega
ánægður gekk hann að því að
hella því sem eítir var af
mjólkinni í kastarholuna, en
það var ekki nema hálfur bolli.
Hann leiíaoi fyrir sér á hill-
unum og fann að síðustu
gamla, beyg’aða óvómaltdollu.
Eitthvað lítilsháttar var eftir
í henni, og hann náði í ejns
og svo sem tvær teskeiðar af
þessari seigfljótandi, brúnu
kvoðu, svo hellti hann mjólk
og vatni og sykri í kastarhol-
una. Og meðan hann beið eftir
því að þetta hitnaði, varð hon-
um að minnast þess, að fátt er
svo með öllu illt, að ekki toði
nokkuð gott, því hann hélt að
þessi drykkur hlyti að verða
miklu skái'i'i en hitt sem hcllt-
ist.
Hann gladdist undarlega í
andanum >af því að hugleiða
það þve gott henni mundi
verða af drykknum. Hann stakk
fingri í bruggið og fór að
hugsa um það hve einkenni-
legt það væri, að þó að hann
stæði hér sama sem ber í 22
stiga frosti, skjálfandi af
kulda, og glömruðu i honum
tennumar, liði sér betur en
nokkru sinni fyrr á ævinni!
En ef kastarholan ylti nú um
koll, svo að hann yrði að bera
sig að brugga þetta enn einu
sinni? Yi'ði þá gleði hans svo
undur hlý og óeigingjörn, enn-
þá dýpi'i? Eða var gleðinni þá
áskapað að verða því meiri ;em
meira skorti á þægindi og vel-
líðan. Mundi ætíð þurfa dropa
af píslarvætti til að gera ham-
ingjuna fullkomná?
□
Tuttugu mínútum siðar, þsg-
ar maðurinn kom inn með
drykkinn, sá hann að hún var
sofnuð,
Þegar Jesús hékk á krossin-
um, var hann ekki svona um-
komulaus. Á hvora hönd hon-
um hékk ræningi, en iyrir
fótum hans stóð hópur af
syrgjandi, samúðarfullu fóiki.
Ýmsir hafa hldtið að þola
verra píslarvætti en Jesús varð
að þola.
Einn af þeim var maðurmn
í þessu svefnherbergi. Einn var
hann. Einn og yfii'gefinn í
kuldanum. Hún svaf. Alfreð
svaf líka.
Þá skildi maðui'inn að hið
göfugasta píslarvætti er það
sem enginn fær nokkru sinni
að vita af. Það píslarvætti sem
enginn þakkar. Það sem aldrei
verður sæmt riddarakrossi.
Það sem aldrei vei'ður launað.
Og hann sá í huga sér aVan
þann urmul píslarvotta > sem
þetta spúandi eldsvíti, þessi
blóði, drifna jöi'ð, hefur að
geyma. Og nú var hann orðinn
einú' af- þeim. í fyrsta sinn á
Framhald á 6. siðú.