Þjóðviljinn - 11.04.1959, Blaðsíða 11

E r n e s t K. G a n nj
Loítpóstarnir
94. dagur.
stundu. Colin vissi að þegar flughæfileikar hennar voru
nær eyðilagðir af ísingu, gæti hann aldrei bjargað sér
út úr spunahrapi. Eins og á stóð gat hann bjargað sér,
ef hann fengi meiri kraft frá mótornum. En einnig það
höfðu höfuðskepnurnar hindrað. Mótoraflið kom frá
sprengingum lofts og benzíns í strokkunum. Það hafði
myndazt þunn himna innan á loftsogrörinu sem lá að
blöndungnum. Himnan varð að hring sem þrengdist
smátt og smátt, þar til strokkarnir voru í þann veginn
að stöðvast af loftleysi, og Colin var örvilnaður.
Eina leiðin til að halda hraðanum var að lækka flugið,
en sú leið var takmörkuð og var undir því komin hversu
mikla hæð hann mátti missa. Hæðarmælirinn stóð nú á
tvö þúsund íetum. Með því að lækka sig, tapaði hann
enn meiri hæð.
„Herra Harris! Þér verðið að gera mér greiða!“
„Já. Sjálfsagt!“
„Náið í póstpokana! Fleygið þeim fyrir borð!“
Harris varð undrandi á svipinn. „Núna?“
„Já! Núna! Undir eins! Öllum saman!“
Í fyrsta skipti vottaði fyrir áhyggjusvip á herra Harris.
Höfuðið á honum hvarf niður í póstklefann. Svo fleygði
hann pokunum fyrir borð hverjum á eftir öðrum ....
Þegar hann var búinn leit hann á Colin. Hann spurði
ekki hvort eitthvað væri að og Colin líkaði það vel. Hann
sat bara sviplaus og horfði á gráan, rakan heiminn
umhverfis sig. Iiann sneri sér aftur að Colin og augna-
ráð hans var hjálparvana eins og manns sem veit að hann
á líf sitt undir öðrum. Colin tókst að brosa og veifa
hendinni. Hann benti niður fyrir sig.
„Newark! Þeir heyrðu í okkur rétt í þessu!“
Jafnvel eftir að búið var að fleygja póstinum útbyrð-
is, titraði og valt Pitcairnvélin. Colin teygði hendina ó-
sjálfrátt eftir fallhlífarólunum, en svo mundi hann eftir
herra Harris og lagði þær frá sér aftur.
Roland sneri sér rösklega frá glugganum.
„Segðu honum að hann sé — heyrðu, leyfðu mér að
tala við hann!“ Hann tók mikrófóninn af Óla og gekk
aftur að glugganum. „Mac Donald tvö frá Mac Donald
eitt. Þú varst rétt í þessu að fara yfir flugvöllinn. Haltu
stefnunni í eina mínútu, snúðu svo við .... og ég skal tala
við þig aftur. Skyggnið er betra í suðri .... svo sem míla.
Við getum aðstoðað þig inn þá leiðina.“
Nú var ekkert hik á Roland. Ef Colin kom með athuga-
semdir, gátu þeir átzt við þegar hann kæmi niður á
jörðina. En það heyrðist ekkert svar við fyrirmælum
hans. Hann hristi mikrófóninn.
„Er þetta apparat í lagi?“
„Já,“ sagði Óli.
„Heyrðirðu til mín, Mac Donald tvö?“
„Já .... Eg heyrði til þín. — Eg á í erfiðleikum. Miklum“.
„Snúðu nú .... áður en þú ert kominn of langt!“
„Eg get það ekki .... mótorkrafturinn dvínar svo ört.
ísing.“
„Láttu mótorinn kveikja of fljött .... Þá hreinsast inn-
sogspípan.“ !
Þeir biðu við gluggann. Svo heyrðu þeir jafna, daufa
mótorskelli í austurátt. Roland bældi niður löngun sína
til að kalla aftur; hann vissi að Colin hlaut að vera önn-
um kafinn. Hann hélt áfram að horfa upp í loftið. Hann
þurfti ekki að líta við. Hann fann arminn á hjólastól
Tads við fótinn á sér.
Svo heyrðist rödd Colins aftur. „Mac Donald tvö til
Newark .... Það bætti dálítið úr skák. En það endist ekk-1
ert ....“ Það voru truflanir, svo að orð hans heyrðust
ekki .... „fimmtán hundruð og ætla að reyna að snúa!
við ...“ Röddin kafnaði aftur í truflunum.
„Segðu honum að stökkva út,“ sagði Gafferty. „Segðu
honum að ég hafi sagt það.“
„Hann —“ Roland fór að segja frá farþeganum.1''
En þetta var bróðir hans. Hann horfði á Tad og velti
fyrir sér hvort hann vissi það. Hann hlaut að hafa heyrt
þá tala saman. Andlitið á Tad var sviplaust, en Roland
vissi að hann var að hugsa. Bróðir og ókunnugur maður
— og Gafferty fengi ekki að vita það fyrr en um seinan.
Það var um líf Colins að tefla, og hann átti skilið að lifa
— og farþeginn var óþekkt persóna.
„Mac Donald tvö frá Newark. Gafferty skipar þér að
stöldkva út.“
Laugardagur 11. april 1959 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Þá gat hann sjálfur tekið ákvörðun — hann var búinn
að heyra tillöguna. Colin savraði strax.
„Uhu. Ekkert teningskast. Herra Harris þætti það óvið-
kunnanlegt!“
Rödd hans var einbeitt og glaðleg. Nú vottaði aftur
fyrir gleði í henni — og Roland og Tad urðu gagnteknir
hlýju og hreykni og brostu hvor til annars og hristu
höfuðin. Gafferty horfði á þá og skildi þetta.
„Nú sný ég .... verið viðbúnir piltar!“
Hæðarmælirinn sýndi ellefu hundruð fet. Colin gat
haldið mótörnum í gangi með sæmilegum krafti með því
að láta hann kveikja of fljótt .hvað eftir annað. En til
þess varð hann að drepa andartak ð vélinni og við það
missti hann í hvert sinn hundrað fet til viðbótar. Hann
hafði ekki mikið af'lögu. Sérhver snarnnr snúningur með
ís á vængjunum er hættulemn- — bvður heim spuna-
hrapi. Hann varð að beygja hænt o^ lækka flugið dálítið
um leið til að auka hraðann. Og svo beint að flugvell-
inum og lenda vélinni.
„Mac Donald tvö til Newark. H'"'”";” veðrið?“
„Það birtir dálítið .... kannski þrjú bn^^ruð .... þéttur j
skafrenningur.“
Þrjú hundruð. Þá var ekki mikið .bað var
skorsteinn sem var hærri rétt fyrir '•’lugvöll-
inn. Hann hitti á rifu og flaug út í pVV1 meðm hann
náði beygjunni, en það kostaði hann fjö^ur hundruð fet.
Fjögur hundruð frá ellefu hundruð og hundrað í viðbót,
þegar hann lét mótorinn kveikja of fljótt, og þá voru
sex hundruð eftir — með þessa riðandi, skjálfandi,
stjórnlausu flugvél.
„Hlustið þið vel, piltar .... Eg stefni í áttina til ykkar
....frá suðaustri. Hóið í mig þegar ég er yfir ykkur ....“
Fimrn hundruð. Fjögur hundruð. Enn meiri ísing.
Þeir biðu og þorðu varla að draga andann. Síminn
hringdi og Gafferty tók hann í skyndi af króknum. Þeir
biðu eilífðartíma — og enn heyrðist ekkert hljóð. Gaff-
erty beit oddinn af vindli og staklc honum svo aftur í
vasann. Laus blikkplata á skýlisþakinu glamraði í vind-
inum. Einhver skellti hurð. Þeir biðu í tvær mínútur og
eina óendanlega mínútu í viðbót. Roland lokaði augun-
um til að heyra betur, en eyra hans greindi ekki annað
hljóð en vindinn og skafrenninginn sem barði þilið. Þeg-
ar liðnar voru fjórar mínútur voru þeir orðnir frá sér
af ótta.
Tad var kominn með tárin í augun. Hann riðaði til og
frá í stólnum. Svo gat hann ekki lengur ráðið við skelf-
inguna.
„Spyrðu hann!“ hrópaði hann. „í guðs bænum! Spyrðu
hann!“
Roland bar mikrófóninn upp að munninum og talaði
hægt.
„Mac Donald tvö frá Mac Donald eitt. Þú hlýtur að hafa
sveigt af leið. Við höfum ekki heyrt til þín ....“
Ekkert heyrðist nema brestir. Roland rétti Óla mikró-
fóninn.
„Hérna. Taktu við honum. Kallaðu í sífellu .... Eg fer
út fyrir til að heyra betur.“ Á leiðinni út klappaði hann
Tad á öxlina, án þess að vita að hann gerði það.
Hann stóð lengi berhöfðaður úti í snjónum og skimaði i
og hlustaði í allar áttir. Hendur hans héngu máttlausar I

HEIMIilSÞATTUR™
aMifl

Burstið þurra teppið
úr snjó
Þegar við höfum srijó við
höndina er ekki úr vegi að sýna
hagsýni og nota hann til að
lífga upp á teppin okkár. Teppi
í upphituðum stofum eru nefni-
lega oftast nær of þurr og ullin
verður ekki eins teygjanleg. Ef
Til
liggur leiðin
safnað er saman nýföllnum
snjó í fötu og teppið burstað
vel úr honum, er ótrúlegt hvað
það fríkkar. Ekki þarf að ótt-
ast að teppið verði of blautt,
því að full fata af snjó, getur
jðulega • rúmazt í bolla þegar
hann bráðnar.
Víða prjónapeysan
Víðar og lausar prjónapeysur
eru í mikum metum um þessar
mundir. Þær hafa tekið við af
lopapeysunum gömlu. Þær eiga
helzt að vera €ins losaralegar
og unnt er hjá ungu stúlkunum,
og peysan á myndinni er ein-
kennandi fyrir þær. Hún er hand-
prjónuð og með perluprjóni og
nær vel niður á mjaðmimar.
Vandlát húsmóðir
notar ROYAL
lyítiduít.
Ný sending
ódýr amerísk uiidirpils.
Einnig svissnesk dömu-
náttföt.
(WHqjtmjpm
&
ShlMAUICifcKB - RIMSINS
¥7 •
tiS j a
vestur um land í hringferð hinn
16. þ. m. Tekið á móti flutn-
ingi til Patreksfjarðar, Bíldu-
dals, Þingeyrar, Flateyrar, Súg-
andafjarðar, ísafjarðar, Siglu-
fjarðar, Akureyrar, Húsavík-
ur, Kópaskers, Raufarhafnar og
Þórshafnar, árdegis í dag og
á mánudag. Farseðlar seldir
á þriðjudag.
Lótusbúðin
1 dag er tízkan Teddy-
klæði.
Hafnarfirði.