Þjóðviljinn - 08.09.1959, Side 11

Þriðjudagur 8. september 1959 — ÞJÓÐVILJINN — (11
VICKI BAUM:
hyglisverðar upplýsingar um þetta mál, sem þér minnt-
ust á við mig rétt áðan. Það lítur út fyrir að Dale Cor-
bett hafi verið síðasti maðurinn sem Marylynn var sam-
vistum við áður en hún varð fyrir skotinu. Við getum
ekki gengið framhjá þeirri staðreynd. Athugið að hve
miklu leyti hann er flæktur í þetta hneyksli. Eigum við
mynd af þeim saman? Og hvers vegna ekki, ef ég mætti
spyrja? Það hefur þó varla vantað tækifærin, þar sem
— Hver í fjandanum er herra Carp?
— Það ættir þú að vita! Það er náunginn sem sér
um fréttamennskuna í sambandi við hana Marylynn
þína.
— Nújá, hann Sid. Hvað er nú á seyði? Hann er
búinn að lofa að no.ta ekki nafnið mitt í auglýsinga-
fréttamennsku sinni, og það loforð hefur hann haldið
til þessa.
— Það er alls ekki um það að ræða. Það eru sorg-
arfréttir, Dale, sorgarfréttir, sagði Ferguson með astma-
stunu.
— Hættu þá að gagga, gamla hæna, og segðu mér
hvað er um að vera, sagði Corbett ástúðlega, en bakvið
brosið sást votta fyrir vökulum svfo stjórnmálamannsins.
— Hvað gerðirðu í gærkvöldi eftir að við skildum?
— Við skulum sjá ... ekki n'eitt sérstakt. Ég var lengi
á skrifstofunni, hlustaði dálitla stund á útvarpið, fékk
mér að borða og fór svo að hátta eins og stilltum og
prúðum pilti sæmir.
— Hættu nú að tala eins og lögfræðinmu’! æpti Fergu-
son, gramur yfir kæruleysi hans. Staðr^mdin er sú að
þú sóttir þína útvöldu eftir útva"">''1'i'Tskrá hennar,
fórst með henni á Sans Souci, bauðst henni unþ á kampa-
vín fyrir augum alls fjöldans, beiðst meðrm hún söng
Austurríki
herra Corbett virðist hafa verið eftirlætisfylginautur
Marylynns upp á síðkastið. Þegar einn andstæðinga okk- þessi þrjú lög sín og fylgdir henni síðan heim í leigu-
ar gerir asnastrik, verðum við svo sannarlega að gera bíl. Er þetta kannski ekki rétt?
okkur mat úr því. Jæja, Jenkins, þér vitið að ég blanda
mér ekki í pólitíska stefnu dagblaða minna. Ég læt yður
um þetta allt, og ef þér álítið að þessi frétt eigi skilið
virðulegra rúm en við álitum áðan, þá er ekkert því til
fyrrrstöðu frá minni hálfu. ' Útvegíð' nokkbar mýndir, þv&ð.^em þ’ví (líður, Jpá
helzt frá næturklúbbum, leikið á stjórnmálastrengi, og af Maryíynn. Ég veit hvað ég er að gera.
sjáið um að lesendur okkar fari að veíta 'fyrír^ ser hvers — Nei, það veiztu ekki, sagði 'Fer^usöh^rá
konar maður þessi forsvársmaður verkalýðsins sé eigin-
— Eg skil ekki hvers vegna það er talið léttúðarfullt
líferni að drekka glas af kampavíni, en fyrirmyndar
hátterni að drekka sig fullan í sex sjússum. Og ég vil
heldur drekka kampavín opinberlega en í laumi. En
hyað . ^em þvj Úíðufj ’|)á vertu ekki að ragast í mér út
lega, og setjið það á aðra síðu
Svo lagði hann tólið á og hélt áfram við kabalinn. Hann
gekk ekki upp. En nú skipti það fjann engu máli, því
að meðan síðari morgunútgáfan af Star Tribune fór í
pressuna, tókst Allan W. Huysmans loks að höndla þann
svefn 'sem hafði gengið honum úr greipum alla nóttina.
Dale Corbett svaf vært, og Frank Ferguson, sem kom
æðandi inn í svefnherbérgi hans rétt eftir dögun til að
segja honum hinar ömurlegu fréttir, tímdi næstum ekki
að vekja hann. Frítt andlit hins unga lögfræðings var svo
sakleysislegt og drengjalegt í svefninum og hendur hans
lágu máttlausar á fíngerðu línlakinu. Fötin hans héngu
reglulega og snyrtilega á snagagrindinni. Á náttborðinu
lá hæfilegt magn af bókum og tímaritum, sem gáfuðum,
siðfáguðum framfarasinnuðum stjórnmálamanni ber að
lesa. Og lagvært loftkælingarkerfi gerði herbergið að
svalri og fersk,ri vin í miðri molluheitri, stynjandi og^
bráðnandi New Yoi’k borg. Ferguson, sem var hávær,
bráðlyndur og astmaveikur náungi, og fengið hafði það
hlutverk að annast hinn pólitíska feril Corbetts, horfði
á sofandi skjólstæðing sinn með samblandi af reiði, létti
og samúð. Svo djúpt og draumlaust svaf aðeins maður
með góða samvizku, reglulega meltingu ogfl,v.^g(:pkjpu}-
lagt líf. Það var augljóst að hann hafði ;3gkki mjnnsta
hugboð um að hann var flæktur í hvimleitt og í .hæstá
máta óæskilegt hneykslismál. Ferguson hri$ti hann til' og
Dale settist upp, geispaði, strauk dökkt hárið frá enninu
og hló glaðlega. Litla úrið á náttborðinu sýndi tíu mín-
útur yfir þrjú.
Hvar er nú kviknað í?
— Góðan daginn, skapstirði þrjótur, sagði Corbett.
— Eg átti í þessu óþægilegt samtal við herra Carp.
Mjög 'óþægilegt.
gramúr. Og
ætti ég að hætta að ragast í þér? Það yrði þokkalegt.
Þótt þeir rifust oft um það sem roskni máðurinn kall-
aði „ótilhlýðileg afskipti Dales af Marylynn11, vissi Dale
vel að Ferguson hafði ré'tt fyrir sér. Það var skrambans
ári óþægilegt að hann skyldi hafa svona mikla þörf
fýrir Marylynn, en við því var ekkert að gera. Hann
bjóst við að hún þættist vera óaðgengileg, vegna þess
að hún vildi giftist honum, þegar hún var búin að fá
skilnaðinn frá Luke Jordan. En það kom að sjálfsögðu
ekki til greina. Fyrst þeir álitu að hann hefði möguleika
sem forsetaefni, varð hann að sjálfsögðu að draga mörk-
in einhvers staðar. En hann þráði hana svo ákaft, að
það hafði áhrif á störf hans. Hann varð bókstaflega að
eignast hana, ljúka því í eitt skipti fyrir öll, svo að
hann gæti ýtt henni út úr tilveru sinni og haldið áfram
sína beinu braut.
Jarðarföv mannsins míns
EINAIÍS ÉIJÓLFSSONAR, kaupmanns,
sem andaðist 2. sept., fer fram frá Dómkirkjunni,
fimmtudaginn 10. sept., klukkan 2.
Athöfninni verður útvarpað. — Blóm vinsamlega
afþökkuð.
F. h. fjöiskyldunnar,
Gyða Árnadóttir.
Jarðarför systur minnar
RÓSU EIlNAR VIGFÚSpÖTTlJR
fe^^iþffiásFpssyögáki'ifkjjúLdag kl. 13,30 síðdegis.
Sigurveig Vigfúsdóttir.
Franihald af 7. síðu.
rigndi mótmælum frá Berlín
yfir austurrísku stjórnina.
Hinn 26. janúar 1938 komst
austurriska lögreglan yfir
sundurliðaða áætlun nazista
um uppþot og götuóeirðir
innanlands og innrás þýzka
ríkishersins til þess ,,að af-
stýra því að Þjóðverjar út-
helltu blóði Þjóðverja“. Þeg-
ar þessár fyrirætlanir voru
gerðar opinberar fór von Pap-
en á fund Austurríkiskanzlara
og bað hann að heimsækja
Hitler í Berghof, einkasetri
hans í Berchtesgaden. Schus-
chnigg kvaðst. skyldu fara á
fund Leiðtogans með því skil-
yrði, að ákveðið væri fyrir-
fram um hvað rætt yrði. Pap-
en svaraði, að umræðuefnið
yrði, samkomulagið sem gert
var '1936 og þau deiluatriði
sem risið hefði út af þeim
samningi. Hinn þýzki sendi-
herra fullvissaði kanzlarann
um það, að fundur þeirrá
mundi alls ekki verða Aust-
urr'íki til óhagræðis. Það var
'bundið'fastmælum að þeir xík-
isleiotogárhir skyldu hittast
Jhinn 12. febrúar. Schuscbnigg
ók i bifreið sinhi i köldu moirg-
unsárinu frá Salzburg til
þýzku lándatn'æranna. Herra
von Papen tók þar brosandi
á móti kanzlaranum og sagði
að Leiðtoginn biði hans Haírn
bað kanzlarann láta það ekkí
á sig fá þótt nc'kkrir þýzkir
hershöfðingjar væru staddir
af tilviljun í Berghof. Þegar
Schuschnigg spurði hvaða
hershöfðingjar það væru, svar-
aði von Papen að það væru
Keitel, yfirhershöfðingi þýzka
hersins, von Reichenau. hers-
höfðingi hinna vélknúnu
sveita í Dresden, og Sperrle
hershöfðingi flugflotans.
Hitler stóð á þrepum arnJ
arhreiðursins ásamt föruneyti
sínu og hershöfðingjunum
þremur. er Schuschnigg ók
í hlað. Hann var klæddur bún-
ingi stormsveitarmanna. Þeg-
ar hanu hafði boðið konzlara
Austu"-til vinnustofu
gvinp- Schuschnigg út um
og sagði: „í þessu
porb^rei með svo dásamlegt
úteýni hafa sjálfsagt farið
fram afdrifaríkar ráðstefnur,
herra ríkiskanzlari.“
F;tler svaraði: „Já, í þessu
u„rrri kemst ég að niðui-
nm málin. En við kom-
ip ekkí hingað til að tala urrt
ýF pg veðrið!“
Nei hér voru örlög Austur-
ríkis ráoíh.
Telpurnar á myndinni skarta
í sparikjólunum sínum, enda er
ekki skömm að þeim. SÚ yngri
er í snotrum poplínkjól með
stuttum ermum og litlum hoga-
kraga. Á hlússunni og pilsinu
eru líningar, skreyttar litlum
slaufum.
Eldri telpan er í ljómandi
fallegum kjól úr mjúku ullar-
efni. Hánn er ’skreyttur brydd-
ingum úr köflóttu efni í liáls
inn, um brjóstið, á pilsinu og
ermunum. Meira skraut þarf
hann ekki.
Trúlofunarhriugir. Stein-
nnugir, Hálsmen, 14 og II)
kt gull.
Til
{iggrir ’eiðia