Þjóðviljinn - 02.12.1959, Qupperneq 11

Miðvikudagur 2. desember 1959 — ÞJÓÐVILJINN — (11
9
¥
H. E. BjlTES:
EAUÐA
SLÉTTAN
sem varð enn ömurlegri fyrir það að orð gátu ekki
gefið útrás því sem inni fyrir bjó. Honum varð þungt
um hjartað, ekki aðeins vegna þess að þetta voru minn-
ingarnar um skelfingar ferðalagsins að sunnan, heldur
einnig að þetta var ímynd hryggðarinnar hjá konum
austurlanda, sem voru oft svo þungbúnar og þöglar og
þekktu ekki hlátur, með dökk, niðurlút augu eftir margra
alda kúgun og sólskin.
Þegar stúlkan kom aftur inn í herbergið, brá honum
í brún þegar hann tók eftir hversu lík hún var móður
sinni, hversu beinabyggingin var svipuð og tær hör-
undsliturinn hinn sami. Hann sá hlýjuna í brosi hennar
þegar hún gekk framhjá honum. Og andartaki síðar kom
ungfrú McNab skálmaði inn í herbergið og hélt á stór-
um látúnsbakka með tebollum, býsna japönskum að
sjá, og stórum tekatli úr látúni.
„Þú þiggur tebolla vænti ég, Forrester", hrópaði hún.
„Það er ekki til mjólk! Viltu sítrónusneið út í?“
„Sítrónusneið,“ sagði hann. „Þökk fyrir.“
„Anna, viltu skera niður sítrónuna handa herra' Forr-
ester?“
„Nei,“ sagði þann. „Ég^et gert þíáð.W -- • ‘ •• iOrí
„Ég skal gera það fyrir þig,“ mælti stúlkan.
Hún sagði þetta snöggt en hlýlega og honum fannst dá-
lítil eftirvænting í fari hennar þegar hún sneiddi niður
litlu ávextina og rétti honum sneiðarnar yfir borðið, svo
að ögn af gulum safanum rann yfir diskbrúnina og niður
á mjallahvítan borðdúkinn. Bletturinn var ekki fyrr
kominn í dúkinn en hún lagði diskinn niður á borðið og
faldi blettinn. Hann vissi að hann hefði gert hið sama
og andartak sá hann augu hennar glampa af hlýlegri
glettni, sem honum fannst tengja þau saman.
Þegar hann var búinn að setja sneiðina út í teið sitt,
var ungfrúí McNab aftur farin að kalla:
,,0g hvenær heldurðu að stríðinu ljúki, Forrester. Hve-
nær heldurðu að við komum því í verk að sigra japanina?“
„Það er ekki gott að segja,“ sagði hann. Stundum fannst
honum sem styrjöldin tæki aldrei enda, að minnsta
kosti ekki í austurlöndum. Hann sá Burma fyrir sér á
særðum, útréttum fingurgómi, sem reyndi að hrifsa og
klóra í alla Asíu, sem japanir réðu.
„Þegar þú flýgur yfir næst, þá jafnarðu um þá fyrir
mig!“ hrópaði ungfrú McNab.
Hann svaraði ekki. Þrátt fyrir þá staðreynd að japan-
ir hopuðu suður á bóginn, bæði á landi og í lofti, hélt
hann stundum að hann mundi ekki framar jafna um
japani né neina aðra. Og stundum velti hann því líka
fyrir sér, hvort japanir væru í rauninni yfirunnir hvort
það væri í rauninni satt að þeir ættu ekki eftir nema
tæpar þrjúhundruð flugvélar á öllu landinu eða hvort
þeir gerðu ekki ofsalega árás einhvern daginn. Hann var
aldrei viss.
„Drekktu, Forrester!! sagði ungfrú McNab. „Drekktu
teið meðan það er heitt! Þú veizf hvað þeir segja — þú
verður að svitna og losna við óþverrann!“
Forrester brosti rólega, horfði bæðj á ungfrú McNab
og stúlkuna.
„Hann er dreyminn, læknir,“ sagði hún. „Alltaf í
draumi!“
„Það er lifrin“, sagði læknirinn. „Tekur aldri mepa-
cínið sitt.“
„Hann þarf ekki á neinum lyfjum að halda þegar við
eíum búin að syngja nokkrum sinnum „Hallelúja",
hrópaði hún. „Sem ég er lifandi. Það hefur betri áhrif
en bannsettar töflurnar þínar!“
„Þá man ég eitt,“ sagði Harris. Hann stóð upp frá
borðinu og lagði af stað út úr herberginu. „Ég gleymdi
,,.sjúklingnuíp.“
.■••• r : - ■
„Hún er sofandi,“ sagði stúlkan.
„Meira te, Forrester?“ hrópaði ungfrú McNab um leið
og læknirinn fór út. „Hreinsar blóðið!“
„Nei, þökk fyrir,“ sagði hann.
„Æ, svona nú, Forrester, svolítinn sopa. Þú veizt þú
verður að drekka mikið í þessu loftslagi.“
„Ég skal taka bollann þinn“, sagði stúlkan og rétti
grannan, fölan handlegginn yfir borðið.
„Te!“ sagði ungfrú McNab og stundi ánægjulega. „Það
er eitt sem ég' er viss um að drottinn hefur líka í
himnar,íki“.
Eftir andartak fékk hann fullan bollann til baka, stúlk-
an fékk honum hann og rétti honum síðan diskinn með
sítrónusneiðunum, hélt fastar á honum í þetta sinn, en
Jarðarför
DANfELS RUNÓLFSSONAK frá Viðarstöðum,
sem andaðist 24. nóvember, fer fram frá Fossvogs-
kapellu 4. desember, klukkan 11 fyrir hádegi.
Blóm/ vinsamlegast afbeðin.
Aðstandendur.
horfði samt á hann brosleit, dálítið glettin og hlýleg.
hrópaði ung-
minningin
-e.Ta
■ „Kanntu fleiri páskasálma, Forrester?“
frú McNab. „Eða er þetta eina blessunar!
úr sunnudagsskólanum?11
„Það er eina blessunarlega minningin“ sagði hann.
Læknirinn kom til baka og ungfrú McNab heilsaði
honum með fagnandi hrópum.
„Er allt í lagi?“ sagði Forrester.
„Allt í bezta lagi“, sagði læknirinn. „Einhver á flugi
í áttina til Kyab. Annars ekkert hljóð“.
„Syngurðu tenór eða bassa, Forrester?“ hrópaði ung-
■frú McNab.
„Anonymus“, sa-gði hann.......... ’ '"><■ ■•>
•;LAllir hló’gu, ungfrú McNab hallaði sér aí'iur á t>ak í
stólnum þar til hárskrúðið litaða féll burt frá andlitinu,
sem hún hafði dift með bláleitu púðri meðan hún bjó
til teið. Hann sá að dálítið af púðrinu hafði hrunið
framan á kjólinn hennar, á magran hálsinn og axlirnar.
„Já, drottinn minn, læknir góður, þeir leyna á sér
þessir hæglátu!" Hún hallaði sér enn aftur og rak upp
nýja hláturroku. Hún lá kyrr um stund, en svo stundi
hún og tárin streymdu úr augum hennar og gerðu rák-
ir í púðrið á andlitinu, og hann vissi allt í einu að hún
hló svona og hrópaði svona, vegna þess að í rauninni var
hún á barmi taugaáfalls og andartaks íhugun gæti orðið
til að það næði tökum á henni.
Enginn hafði tíma til að segja neitt áður en ungfrú
McNab byrjaði að syngja sálminn. Hún lyfti höfðinu
og hóf upp raust sína, mjóróma en styrka og söng með
ákefð og hita, brosti ánægjulega á meðan og veifaði
höndunum, því að nú gat orka hennar farið í annað en
hróp.
Næstum samstundis tóku systurnar tvær og Harris
undir.
Forrester var feiminn í fyrstu, en svo heyrði hann að
ungfrú McNab ávarpaði hann eins og orðin væru hluti
af sálminum: „Þú syngur ekki, Forrester, þú syngur ekki,
Hallelúja, Hallelúja“, og hann sá að stúlkan brosti til
hans bæði uppörvandi og glaðlega.
Þá fór hann að syngja líka og orðin. sem hann hafði
kunnað sem barn og ekki sungið síðan, komu upp í
huga hans án nokkurrar fyrirhafnar. Og meðan liann
söng sá hann bak við sveitt, ákaft andlit litla trúboð-
ans og dimmt andlit móðurinnar hlustandi á orðin sem
hún gat ekki sungið, atvik úr bernsku sinni, páskadag
ilmandi narsissum. Andartak fann hann ilminn, sterk-
ari en ilminn af trénu fyrir utan húsið, sterkari en lykt-
ina, af ryki og tei og hita og litlu bálunum se mloguðu
hvarvetna í myrkrinu undir pálmunum.
Þegar þau voru búin að syngja sálminn, rak ungfrú
McNab upp nýtt fagnaðaróp og klappaði saman lófunum.
„Þetta var stórkostlegt! Dásamlegt! Þú komst með fínar
bassarokur, Forrester!“
„Já, rokur voru það sannarlega", sagði hann.
„Ha, heyrðirðu til hans Anna. Hvílíkur maður!“
Hún klappaði áftur saman lófunum og lét þá síðan
hvíla í kjöltu sér, þög.ul, andstutt. í hinni stuttu þögn
sem fylgdi, heyrði hann fjarlægt flusvélarhljóð hand-
an við sléttuna, en áður en hann gat hlustað betúr eftjr
því, var ungfrú McNab búin að iafna sig. Hún hrisfi;.: litað
hárskrúðið með snöggu viðbragði og hrópaði til Harris:
Bæjarpósturinn
Framhald af 4. síðu
stillta baráttu af hálfu há-.
skólastúdenta fyrir fullu
frelsi þjóðarinnar og yfirráð-
um yfir landi sínu.
Er þetta frelsið?
Nú í haust missti Vaka, fé-
lag íhaldsstúdenta, meiri-
hluta sinn í stúdentaráði. Að
óreyndu hefði mátt ætla, að
allir vinstrisinnaðir stúdent-
ar hefðu notað tækifærið og
tekið höndum saman til skel-
eggrar baráttu fyrir larnl og
þjóð. En svo varð ekki. Full-
trúi krata kaus sér heldur
samstöðu með íhaldinu. Og
í stað þess að heiga 1. desem-
ber sjálfstæðisbaráttunni, —
eins og rétt var, og skylt,
valdi þcssi samfylking þann
mann t:l þess að vera aðal-
ræðumann dagsins og túlka
sjónarrnið stúdenta, sem nú
er einn helzti Dostuli þeirrar
stefnu, að alþýða landsins
eigi að rýra kost smn og
færa fórnir til þess að auð-
jöfrarnir og landssölumenn-
irnir geti uppskorið sem ríku-
legastan ávöxt iðju sinnar.
Er þetta ,,frelsið“' sem ís*
lenzkir stúdentar kjósa áð
berjast fyrir í dag þjóð sinni
til lianda?
■RJTÆUAVWNUSTOfA
00 WOTÆIUASAU
oaufðpvegj 41 a S<ttu 1-36-71
LÖGFRÆÐ-
STÖRF
Ragnar Olafsson
endurskoðun og
fasteignasala
hæstaréttarlögmaður oð
löggiltur endurskoðandi
Sími 2-22-93.
EKKI YFlRHlABA
mm\
Húseigendafélag
Reykjavíkur
Krana
og klósett-kassa
viðgerffir
Vatnsveita
Reykjavíkur
símar 13134 og 35123