Þjóðviljinn - 16.03.1962, Síða 11

Hún sagði ekkert. Hún laut
höíði og huldi andlitið í tiönd-
um sér og olnbogunum studdi
hún á skrifbo.rðið. Eftir andar-
tak lyfti hún andlitinu og neri
kinnarnar með krepptum hnef-
um eins og hún ætlaði að reyna
að nudda aftur í Þær lífi. Við
Karl-Jörgen stóðum grafkyrrir.
„Hvað ... úr hverju dó
hann?“
„Ungfrú Lind, ef þér viljið
koma með okkur inn til Eiríks
Holm-Svensen, þá skal ,ég segja
yður þáð. — Hvaða dyr?“
„Þessar þarna,“ — hún benti,
en svo gekk hún fram fyrir
okkur og barði að dyrum.
Eiríkur sat við skrifborðið
sitt og talaði í annan símann.
Hann leit upp þegar við kom-
um inn, hann brosti og bandaði
handleggnum í áttina að stólun-
um og sófanum við annan lang-
vegginn í skrifstofunni. Svo
hélt hann áfram að tala. Við
settumst.
Hann var nokkrum árum eldri
en Sveinn, en hann var líkur
bróður sínum. Sama stóra, ljósa
höfuðið, hnakkinn. sem var dá-
lítið ólútur á þreklegum herð-
unum, dálítið grófgert andlitið.
Og svo góðlegu, gáfulegu aug-
un. -Hann virtist vera að tala
við London, en hann gaut öðru
hverju augunum til okkar
þriggja sem sátum stirðleg í
sófanum hans o E stólunum.
Hann hlaut að vera forvitinn
um erindi okkar.
Skrifstofan leit út eins og
platskrifstofa, ef ekki hefði
verið fyrir skrifborðið og það
sem á því var. Hún var næst-
um eins og skrifstofa Sveins,
nema hvað Eiríkur hafði Kai
Fjell á veggjunum. Mér fannst
madonnu-andlitin hor.fa & mig
úr öllum fjóru.m óttum heims,
og það nægði til að gera mann
Faatir liSir eins og venjulegia.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna".
17.40 Framburðarkennsla í espe-
rantó og spænsku.
18.00 „Þá riðu hetjur um héruð".
Ingimar Jóha.nnesson segir
frá Auðuni vestfirzka.
20.00 Daglegt mái (Bjarni Einars-
son C!jnd. mag.).
20.05 Efst á baulgi.
20.35 Kórsöngur: Neeber-Schuler
karlakórinn í Frankfurt
syngur.
20.45 Erindi: Konferer<siráðið i
Kaupmlannaihöfn (Birgir
Kjatan a’þingismaður minn-
ist 200 ára afmælis Magnús-
ar Stephensen).
21.15 Tónlcikar: Sónata í c-moll
nr. 6 fyrir fiðlu og píanó
éftir Heinrich von Biber.
21.30 Btvarpssagan: „Seiður
Satúrnusar".
22.10 Passíusálmur (22).
22.20 Um fiskinn (Stefán Jónsson
frétbamaður).
22.40 A síðkvöldi: Lótt-klaasfiWk
. tónlist.
23.25 Dagskrárlok.
taugaveiklaðan. Kétt eins o_g ég
værj ekki nógu taugaóstyrkur
fyrir. Svo lagði hann símann frá
sér.
„Góðan daginn,“ sagði hann.
„Réttvísin í morgunsárið.“
Hann reis á fætur og gekk til
okkar og heilsaði.
„Komdu sæll, Karl-Jörgen, ég
hef ekki séð þig í mörg ár. Er-
uð þið Marteinn að leita að inn-
brotsþjófi? Sitjið kyrr, sitjið
kyrr . ..“
Ekkert í björtu og bros-
mildu andhti hans benti til þess
að hann héldj neitt annað en
það sem hann sagði. Og þó
trúði hann sennilega ekki einu
sinni því að við Karl-Jörgen
værum að leita að innbrotsþjófi.
Hann hafði auðvjtað enga hug-
mynd um hvers vegna við vor-
um komnir. En svo var það sem
hann kom auga á svipinn á and-
litum o.kkar.
„Er nokkuð að?“
„Eirikur, — mig tekur það
sárt að þurfa að segja það, en
bróðir þinn er dáinn.“
,,Dáinn?“.. . Hann starði á
Karl-Jörgén. „Það gekk ekkert
að honum þegar hann'fór héðan
í gærdag. Af hverju hefur eng-
inn sagt mér að hann væri
veikur? Er hann dáinn seg-
irðu .. .?'“
Það var eins og hann gæti
ekki áttað sig ó þessu.
„Hann er dáinn, Eiríkur. Mar-
teinn fann hann á golfvellinum
við Bogstad í morgun. Hann . . .
hann hafði verið skotinn.“
Lísa greip annarri hendinni
fyrir munninn eins og hún
vildi bæla niður óp. Hún var
gædd mikilli stillingu, Eiríkur
varð dökkrauður í framan.
„Hvar er hann?“
„Okkar menn sjá um allt sem
þarf að gera,“ sagði Karl-Jörg-
en, „en þótt ykkur vjrðíst það
kannski tillitslaust, þá verð ég
að fá að leggja nokkrar spurn-
ingar fyrir ykkur ungfrú Lind“.
Eiríkur gekk þvert yfir stóra
herbergið, að skrifborðinu með
símunum tveimur. Hann tók
tólið af öðrum og talaði við
simastúlkuna.
„Ég vil ekki láta ónáða mig.
Sendið ungfrú Hansen inn í
fremrj skrifstofuna mína og
segið henni að sjá um að eng-
inn komi hingað inn.“
Svo kom hann aftur til o.kk-
ar. Það var dauðaþögn í stóru
skrifstofunni.
„Gét ég hringt í Karenu,“
sagði hann. „Við erum ekki
fleiri . ,. . þetta er svo lítii
fjölskylda ...“
„Já ... hún getur alveg eins
komið hingað stra'x.“
„. . . en viltu ekki gera svo
vel að segja mér allt af létta
áður en hún kemur ...“
Ég hjó eftir þvi að hann tók
ekki sama tiilit til Lísu, og
samt var það henni sem hafði
þótt vænt um Svein, nógu vænt
til þess að ætla að giftast hon-
um.
Karl-Jörgen Hall sagði ekki
allt af létta. Hann sagði í ör-
fáum orðum frá því, sem
ég hafði verið áhorfandi að frá
brúninni á sandnáminu. Svo
þagnaði hann.
„Það virðist kannski fráleitt
að leggja fram svona spurmngu,
en ég má til. Átti bróðír þinn
nokkra óvini?“
,Óvini..sagði, Eiríkúr. Ó-
sjálfrátt kom háðshreimur í
röddina. „Útgerð er heiðarleg
atvinnugrer'n, við eigum enga ó-
vini. í útgerð eigum við keppi-
nauta en það er einn liður í
starfinu og o.kkur líkar það vel.
Við rekum ekki skeiðvöll, leík-
hús eða verktök".
„Enga persónulega óvini?“
„Tja,“ sagðj Eiríkur. „Sjálf-
sagt hafa margir horn í síðu
okkar. Við .rökum saman pen-
ingum og maður verður ekki
vinsæll á því hér á landi. Nema
þegar maður þarf að styrkja
einhver kvenfélög ... Auk þess
— er yfírleitt litið á útgerðar-
menn sem ríka öre'ga. Eins kon-
ar mótsögn —“.
Bakvið skrautið og duldirnar
bjó hann yfir sjálfsgagnrýni. Ég
dáðist að honum.
„Ungfrú Lind?“
„Nei,“ sagði Lísa. „Ég hef
enga trú á því að hann hafi átt
neina óvini, eins og 'þér kaliið
það. Hann er ... hann var . ..
svo góður maður“ Hún fór að
gráta hijóðlega.
„Marteinn?"
„Hann gat farið í taugarnar ,á
fólki,“ sagði ég. „Einmitt af
þeim orsökum sem bróðir hans
nefndi. En hann var ekki sú
manngerð að neinn gæti hatað
hann.“
„Og samt hefur einhver ráð-
ið hann af dögum?“
Við sátum þarna lengi þegj-
andi.
„Er nokkur sem hagnast á
dauða Sveins?“ sagði Karl-
Jörgen.
„Ég“, sagði Lísa. Hún sagði
þetta hátt og hörkulega og það
var þrjózkusvipur á andlitinu.
„Karl-Jörgen, má ég hringja
í einn af lögfræðingunum okk-
ar?“ sagðj Eiríkur.
„Auðvitað, hverjir eru það?“
„Heimer, Helmer, Helmer og
Bang.“
„Ejnn ætti að duga. Láttu
hann koma undir eins.“
Við biðum þeg'jandi í tíu mín-
útur.
Það var Bang sem kom. Karl-
Jörgen skýrði honum frá mála.
vöxtum. Bang lögmaður brá
ekki svip.
„Er nokkur sem hagnast á
dauða Sveins Holm-Svensen út-
gerðarmanns?"
„Já og nei,“ sagði Bang lög-
maður.
„Viljið þér útskýra þetta nán-
ar?“
„Fr.á mannlegu sjónarmiðj hlýt
ég að segja nei. Holm-Svensen
útgerðarmaður var nýtur og
dugandi maður og góður dreng-
ur.“
Ég fékk aukna virðingu á
Bang lögmanni. Hann hafði
fundið Svein sjálfan bakvið
skrautið.
„Efnalega séð hlýt ég að segja
já. Hann var mjög. vel efnum
búinn.“
„Hver erfir hann?“
„Hoim-Svensen-bræðusair
höfðu gert gagnkvæma erfða-
skrá um að eftirlifandi bróðir
ættj að erfa þann sem dæi
fyrst. Þegar Eiríkur útgerðar-
maður kvæntist • fyrir tveim ár-
um, arfleiddi hann konu sína
að sínum hluta útgerðarjnnar og
persónulegum eignum. Þegar
Sveinn trúlofaðist, arfleiddi
hann ungfrú Lísu Lind að sín-
um hluta.
Við horfðum á hana allir fjór-
ir. Hún var orðin föl. Hún var
lika dálítið rauðflekkótt eftir
grátinn, rauðeygð og úfin. En
hún var jafn þrjózkuleg á svip-
inn.

!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«»»■»■«■■■■■■■■■■■■■■*■■■■■»■■■■■»
Helgi Hjörvar rithöfundur
hefur sent alþingismönnum
og forráðamönnum Reykjavík-
ur bókina „Bæjartóftir Ing-
ólfs“. Bókin hefst á ávarpi
þar sem 14 menn skora á Al-
þingi, ríkisstjórri og borgar-
yfirvöld að sjá til þess „að
bæjarstæði Ingólfs Arnarson-
ar við Aðalstræti verði frið-
lýst sem þjóðhelgur staður“.
Hinir 14 telja það efalaust að
bær Inaólfs hafi staðið við
þann misskilning. Líkið hlyti j
að vera af einhverjum öðr- ;
um. Þessu til sönnunar lagði
hún fram persónuskilráki sín.
Dómarar gerðust snúðugir.
Sögðu reyndar að ekki væri
um annað að ræða en grafa
líkið upp og reyna að komast
að því hver hin látna hefði
verið. En þangað til það væri
Ijóst, væri Pálína steindauð í
lagalegum skílningi. Hún fengi
ekkert leyfi til að gifta sig
Þctta cr náunginn sem vill láta kalla sig hcimsmeistara í mara- j
■
þon-twisti. Hann dansaði twist í 32 klukkustundiir og 31 mínútu j
í danshúsi einu í Harlow New Town í Essex á Bretlandi. ;
Myndin er tekin undir lok þolraunarinnar.
II
sunnanvert Aðalstræti að vest-
an, andspænis þeim stað þar
sem síðar var kirkja og gamli
kirkjugarðurinn. Síðan eru í
bókinni margar gagnmerkar
greinar eftir Helga um Ing-
ólfsbyggð og sérstaklega um
miðbæinn í Reykjavík og
skipulag hans. Helgi er manna
skorinorðastur og kjarnyrtast-
ur. Hann segir m.a. í grein-
inni „Líkræningjar í miðbæn-
um“: ... “Landsíminn hefur
um langan aldur stundað
hauskúpuveiðai’., eins og gaml-
ar og forhertar mannætur
gera. Veiðilandið er ekki stórt,
einn lítill fátækrakirkjugarð-
ur kristmna rnanna ....
í Hverjir valda slíkum firrum?
, kumpánar ríkisvalds og Jram-
fara, íklæddir klofháum rosa-
bulium fyrir lítið vald. enga
ábyrgð og taumlausan þjösna-
skap“ ...
★
★ ★
Líkið af 24 ára gamalli stúlku,
Pauline Magce, fannst í
Thems i desembermánuði.
stendur í skýrslum lögreglunn-
ar í London. Fyrir skömmu
kom Pálína í eigin persónu
til rannsóknardómara, kvaðst
hafa heyrt að hún væri
drukknuð en vildi leiðrétta
fremur en annað dautt fólk, j
og auk þess fengi lxún engin ;
sjúkratryggingargjöld né fé úr :
opinberum sjóðum. Pálínaj
beitir nú krók á móti bragði ;
og harðneitar að gi-eiða skatta, j
og bendir á að það sé ekki til ;
siðs að kref.ia dauða um slíkt. *
Auk þess heimtar hún endur- j
gi’eiðslu á þeim sköttum sem ;
■
teknir hafa vexið af henni j
„síðan hún drukknaði“. :
■
*** ;
' a
Julíus Balkow, austurþýzkur j
verzlunarmálaráðherra, sagði j
að hin mi-sheppnaða tilraun ■
NATO-iikjanna til að hindra ;
þátttöku í kaupstefnunni í ;
Leipzig. befði afhjúpað það :
* fU' r " • J
einingarleysi sem ríkti innan ;
Atlanzliafsbandalagsins'.
* i
* *
Bertrand Russel og 12 aðrir i
kunnir vísindamenn í Bret- j
landi hafa sent Janosi Kadar, i
formanni Verkamannaflokks- j
ins í Ungverjalandi áskorun i
um að beita sér fyrir því, að i
Istvan Bilbo verði sleppt úr
haldi. Istvan Bibo er sagn-
fræðingur, og hefur setið í
fangelsi síðan 1957. Hann var
á sínum tíma ráðherra í stjórn
Imre Nagy.
Jj_li
Föstudagur 16 marz 1962 — ÞJÓÐVILJINN — Qfj U