Þjóðviljinn - 09.01.1964, Blaðsíða 10

10 SlÐA
ÞIÚÐVILJINN
Fimmtudagur 9. janúar 1964
langirm í heilaim dag enn; haim
var of önnum kafinn madur til
þess. En hann hafði sínum
skyldum að gegna og ein þeirra
var að ganga úr skugga um að
liðþjálfinn gleymdi ekki þessu
máli, jafnvel þótt hann hlyti
yægan dóm. Hann sagði:
— Jæja, Brent liðþjálfi, þegar
þér spörkuðuð í þennan mann
fyrir neðan beltisstað, vissuð
þér þá ekki að það er mjög
hættulegt?
Það varð vandraeðaleg þögn.
— Ég veit það varla. sagði lið-
þjálfinn loks. — Ég hugsaði
ekkert út í það.
— Þér hugsuðuð ekki út í það!
Vitið þér að svona spark getur
út af fyrir sig nægt til að drepa
mann?
— Já. Okkur var sagt það á
námskeiðinu.
— Yður var sagt það á
námskeiðinu. Vissuð þér þá fyr-
ir slagsmálin, að svona spark
getur auðveidlega drepið mann?
Aftur varð þögn.
Herra Constantine Paget starði
á fangann. — Viljið þér gera
svo vel og svara spurningunni.
Vissuð þér fyrir þessi slagsmál
að svona spark gæti drepið
mann?
. — Já. Ég var búinn að segja
yður það.
— Þegar þér spörkuðuð þama
í hann, ætluðuð þér þá að drepa
manninn?
— Nei, herra minn. Ég hugs-
aði ekkert um það.
— Hvers vegna ekki?
— Jú, hann sparkaði í mig,
svo að ég sparkaði í hann.
Herra Constantine Paget blað-
aði í skjölum sínum. — Það
hlýtur að hafa verið eitthvert
millibil milli þessara sparka, eða
hvað?
Carter majór reis á fætur.
— Herra dómari, sagði hann.
Dómarinn sagði: — Ef þér vild-
uð gera svo vel, herra Paget.
Herra Constantine Paget sagði
þurrlega: — Ég skal endurtaka
spuminguna í öðru formi. Brent
liðþjálfi, leið nokkur tími milli
þessara sparka?
Liðþjálfinn sagði hikandi:
— Ég veit það varla. Ég héld
ekki.
— Af hverju vitið þér það
ekki?
— Ég var víst svo reiður.
— Brent liðþjálfi. þér munið
að þér hafið unnið eið að fram-
burði yöar. Ætlið þér að halda
því fram, að þér hafið ekki haft
í hyggju að drepa þennan mann,
þegar þér spörkuðuð í hann?
— Já, herra minn. Ég ætlaði
alls ekki að drepa hann.
51
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINU og DÖDO
Laugavegi 18 IIL h. (lytta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21
SlMl 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsla við
allra hæf)
TJARNARSTOFAN.
TJarnargötu 10. Vonarstrætls-
megin. — SlMI 14662.
HARGREIÐSl/OSTOFA
AD3TrRBÆJAR
(María Guðmundsdóttlr)
Laugavegi 13 — SlMI 14658
— Nuddstofa á sama stað. —
Herra Constantine Paget vafði
skikkjuna að sér og settist. Cart-
er majór stóð upp.
— Brent liðþjálfi. þegar þessi
maður sparkaði í yður, funduð
þér þá til?
— Já, herra minn. Hann hitti
beint í hrygginn á mér.
— Funduð þér þá til sársauka
þegar þér réðuzt á hann?
— Já. Ég fann skrambi mikið
tiL
— Er það þess vegna sem þér
munið ekki fyllilega hvað þér
gerðuð?
— Já.
— Hvað stóð þessi sársauki
lengi?
— Ég veit það varla, sagði lið-
þjálfinn. — Ég man að ég var
enn afleitur meðan ég var að
tala í símann.
Verjandinn leit á dómarann.
— Herra dómari, ég hef ekki
fleiri spurningar fram að færa.
Lamboum dómari leit á
klukkuna og reis úr sæti sínu
og tautaði um leið: — Til klukk-
an tvö, og hvarf síðan útum
dymar bakvið stól sinn. Ritar-
inn sagði hárri röddu: — Gert
verður réttarhlé í klukkutíma og
tíu mínútur.
Eftir matarhlé ávarpaði verj-
andinn dómendur. Hann sagði:
— Herra dómari og háttvirtir
kviðdómendur. Það er ekki
margt á huldu í þessu máli. Við
höfum heyrt framburð margra
vitna um það að deilur hafi átt
sér stað milli þessara tveggja
manna og vitnið Phyllis Styles
hefur vottað þau orð sem hinn
látni lét sér um munn fara, sem
svarað var í sömu mynt af hin-
um ákærða með þeim afleiðing-
um að hinn látni gaf sparkiö
sem var upphafið að þessum
slagsmálum. Ef ég má reyna á
þolinmæði réttarins í litla stund
enn, myndi mig langa til að í-
huga hvemig þessu máli hefði
lyktað á friðartímum, ef Dougl-
m Theodore Brent hefði aldrei
lært hin skelfilegu brögð sem
við höfum kennt honum að nota
gegn óvinunum.
Hann leit á dómarann með
nokkurri eftirvæntingu til að
sjá hvort hann fengi að halda
áfram á þennan hátL Gráa hár-
kollan hreyfðist ögn til. Hann
hélt áfram með meira öryggi.
— Ég er sjálfur í litlum vafa
um að annað högg hefði verið
greitt og flestir sanngjamir
menn sammála um að höggið
hefði verið réttlætanlegt. En ég
er í engum vafa um það heldur,
að það hefði verið fálmkennt
högg. miðað með höndunum að
andliti eða kroppi. Það hefði
ekki verið hið skélfilega högg
sem átti sér stað í raun og veru,
hið ofsalega, hnitmiðaða högg í
kviðarholið sem lamaði hinn
látna. Við höfum heyrt vitnis-
burð um það að hinn ákærði
hafi aldrei hlotið aðra þjálfun
í handalögmáli en þá sem hann
hlaut í hemum. A friðartímum
hefði sérhvert högg hans verið
meinlaust högg, sem ólíklegt
væri að hefði valdið hinum
þrekmikla andstæðingi hans
meiðslum.
Hann þagnaði. — Ég óska þess
að þið ímyndið ykkur sviðið,
mjög svo algengt í sumum hlut-
um stórborga okkar. Eflaust
hefði hinn látni goldið höggið
i sömu mynt; það hefðu oröið
áflog fyrir utan veitingakrána
þetta kvöld. Það hefðu orðið
glóðaraugu. ef til vill blóönasir
og trúlega hefðu báöir þurft að
mæta á lögreglustöðinni daginn
eftir, ákærðir fyrir óspektir. Ef
það hefði gerzt á þennan hátt,
hefði hinn ákærði sem nú stend-
ur fyrir framan ykkur ákærður
fyrir morö ef til vill verið sekt-
aður um fimm shillinga þótt
ýmis ögrandi orð hans sem hér
hgfa verið höfð eftir kynnu að
hafa orðið til þess að hann hefði
fengið varðhald.
Hann leit upp. — Kviðdóm-
endur ég hef lokið þessum bolla-
leggingum; þetta gerist ekki á
þennan hátt vegna þess að þeg-
ar Munchensamningurinn var
gerður gerðist Douglas Theodor
Brent sjálfboðaliði í hemum,
sautján ára að aldri, og undir-
gekkst hemaðaraga og þjálfun.
Þessi ungi maður fór í herinn
áður en hann var kallaður
þangað. vegna þess að hann áleit
það skyldu sína að þjóna landi
sínu þegar þörf krafði. Honum
virðist hafa verið veitt viðtaka
athugasemdalaust og hafizt var
handa við að þjálfa hann í
skyldum nútíma hermanns.
Hann þagði við. — Jæja, sagði
hann loks. — í dag höfum við
heyrt talað um nokkrar af þess-
um skyldum. öllum hermönnum
er kennt að drepa menn fljótt
og afdráttarlaust; við getum
ekki neitað þeirri staðreynd að
það er undirstaða hemaðar.
Brent liðþjálfi var þjálfaður
sem fótgönguliði; síðan gekk
hann í innrásarsveitimar og
loks bauð hann sig fram sem
fallhlífarhermann. I þessum
deildum hersins er nauðsynlegt
að kenna mönnum ýmsar að-
ferðir til að vinna á óvinum, ör-
uggar aðferðir til að binda endi
á mannlegt lif, sem venjulegir
hermenn læra ekki. Mánuðum
saman. samkvæmt fyrirmælum
kóngsins, var þessi ungi, óþrosk-
aði piltur þjálfaður í þessum ó-
hugnanlegu skyldum.
Hann stóð þegjandi stundar-
kom horfði á formann kvið-
dómsins meðan hann raðaði
hugsunum sínum; það var
dauðaþöen í salnum. — Ég veit
um hvað ég er að tala. sagði
hann lágróma. — Ég hef tekið
að mér að verja þennar. mann
af öðrum ástæðum en þeim að
ég vilji hirða þóknunina fyrir
það. Þið hafið heyrt vitni bera
það, að ég kenndi sjálfur Dougl-
as Theodore Brent að læðast í
myrkrinu að grunlausum manni
og stinga hann með hnífi í bakið
og drepa hann. Ég kenndi hon-
um að gera það á þrjá mismun-
andi vegu, svo að hann gæti
drepið viðkomandi mann hávaða-
laust og samstundis, ef kring-
umstæðumar krefjast þess. Ég
kenndi honum meira en það. Á-
samt öðrum þjálfurum gerði ég
mitt til þess að tryggja að hinn
ákærði myndi ósjálfrátt grípa til
einnar af þessum aðferðum,
þeirrar sem bezt hentaði í það
og það skipti. Við kennarar hans
ályktuðum sem svo, að hann
hefði engan tima til að staldra
við og hugsa. Hann yrði því að
vera svo leikinn í listinni, svo
samgróinn hnífnum í hendi sér,
að hann gripi ósjálfrátt og hik-
laust og hugsunarlaust til réttr-
ar aðferðar. Kviðdómendur,
þetta er það sem ég hef reynt
að innprenta sem stendur
frammi fyrir yður.
Hann þagnaði aftur. Herra
Constantine Paget hvíslaði eitt-
hvað með vandlætingarsvip að
aðstoðarmanni sínum.
Majórinn sagði: — Ég hef lagt
áherzlu á skipti min af hinum
ákærða vegna þess að þau eru
hliðstæð þeirri þjálfun sem
hann hlaut síðar í vopnlausum
átökum með þeim hryggilegu af-
leiðingum að hann varð Micha-
el Seddon að bana. Aftur bið ég
yður að íhuga stundarkom hvað
gerzt hefði á friðartímum, ef ég
og mínir líkar hefðu kennt þess-
um unga manni hinar óskeikulu
aðferöir. Ég geri ekki ráð fyrir
að við heföum komizt hjá af-
skiptum réttvisinnar. Við hefð-
um verið gerðir samsekir honurn
og það með réttu. fyrir að stuðla
að þeim glæp sem hann er á-
kærður fyrir. Ef ég heföi á friö-
artímum kennt Brent að læðast
aftan að manni og leggja hann
hnífi í bakið og hann hefði beitt
þeirri aðferð í einkadeilum. þá
hefði ég verið flæktur í mál
hans.
Hann leit upp og horiði á
kviðdómendur. — Ég er ekki
flæktur í þetta afbrot og ekki
heldur Willis kapteinn sem
kenndi honum hinar banvænu
aðferðir sem hann notaði ósjálf-
rátt með þessum skelfilegu af-
leiðingum. Hvers vegna er Will-
is kapteinn ekki kallaður fyrir
rétt ásamt Brent liðþjálfa og
sakaður um að hafa stuðlað að
glæpi hans? Það er vegna þess
að Willis kapteinn gerði það sem
hann gerði samkvæmt fyrirmæl-
um konungsins. Krúnan vemdar
Willis kaptein og sjálfan mig,
fyrir afleiðingum athafna okkar,
að þjálfa saklausa unga menn
í þessum skelfilegu brögðum. Er
því þá þannig háttað, að krúnan
hjúpi mig og Willis kaptein ó-
næmi meðan Brent liðþjálfi
stendur vamarlaus fyrir morð-
ákæru, af því að hann gerði það
sem við höfum kennt honum að
gera af eðlishvöt og án allrar
hugsunar?
Hann brosti við. — Nei, það
er ekki hægt að þjóna réttvís-
inni á þann hátt. Ef Douglas
Theodore Brent á að teljast sek-
ur um morð, þá verður einnig
að telja Willis kaptein sekan um
aðild að glæpnum. Á hinn bóg-
inn, ef Willis kapteinn er hafinn
yfir gagnrýni vegna þess að
hann kenndi Brent liðþjálfa
þessar aðgerðir að boði kóngs-
ins, þá hlýtur hið sama að ná
til Brents liðþjálfa sem ósjálf-
rátt greip til þeirra aðferða sem
hann liafði verið þraufþjálfaður
í að beita. Kviödómendur, þetta
SKOTTA
Það er nú einmitt vandamálið, ég get ekki hætt við hann . . . h».nn
skuidar mér 25 krónur.
Okkur vantar stúlkur
til starfa við frystihúsið.
Ákvæðisvinna við pökkun og snyrtingu.
Ennfremur vantar okkur karlmenn í fisk-
aðgerð. Fæði og húsnæði á staðnum.
Upplýsingar í símum 1104 og 2095.
Hraðfrystihús Keflavíkur h.f.
Sendisveinar
óskast strax, hálfan eða allan daginn.
Upplýsingar 1 skrifstofu Þjóðviljans
sími 17 500.
Þjóðviljinn
VONDBfl
Sgpitfihjórtsxm &co
Frá sjúkrasamlagi
NjarS víkurhrepps
Vegna fráfalls Björns Sigurðssonar læknis, þurfa
þeir samlagsmeðlimir sem höfðu hann fyrir heim-
ilislækni að velja sér heimilislækni sem fyrst. f
síðasta lagi fyrir 31. þ.m. Eftirfarandi læknar
starfa á veguru samlagsins:
Arnbjörn Ólafsson, læknir,
Guðjón Klemenzson, læknir,
Jón K. Jóhannsson, sjúkrahúslæknir,
Kjartan Ólafsson, héraðslæknir.
Sjúkrasamlag Njarðvíkurhrepps.
L