Þjóðviljinn - 14.07.1964, Side 10

10 SflJA
MÖÐVILJINN
Þriðjudagur 14. júli 1964
á yður meðan þér gerðuð það?
Kunnið þér ítalska orðið yfir
það? Hvar er hún? Nú hrópaði
hann hátt. — Hún er farin frá
mér, hvar er hún núna?
Hann kom nær Jack; frítt,
beinabert andíitið var tárvott og
Jack hörfaði hálft skref afburá-
bak og tók í leðurtöskuna, reiðu-
búinn að þrífa hana og sveiflaði
henni til vamar.
— Þér hljótið að hafa verið al-
veg frábær í dag, sagði Bresach.
— Þér hljótið að hafa verið
hreinasta viðundur, þvi að hún
komst varla nógu fljótt í fötin
til að þjóta heim og pakka og
yfirgefa mig. Hún gat ekki ....
hvíslaði hann. — Hvað eruð þér,
þorpari, tarfur, graðhestur? Þér
hittið stúlku í hádeginu og vipp-
ið yður uppí með henni, af því
að þær hafið ekkert þarfa að
gera, og það breytir öllu lífi
hennar. Ást, segir hún, ást. ást,
ást. Hvað hafið þér þama? Hníf-
urinn rauk allt í einu niður fyr-
ii beltisstað og Jack fann hvem-
ig eistu hans heptust saman eins
og í krampa. — Það hlýtur að
vpra furðuverk, þetta djöfuls átt-
unda furðuverk heimsins. Déyáið
niður um yður, ég vil sjá það,
ég ætla að hylla áttunda furðu-
verk heimsins. Bresach tók and-
köf og það skein í tennumar í
dýrslegu urri og handleggurinn
skalf og nötraði og hann opnaði
og lokaði lófanum í sífellu svo
að hnífurinn hoppaði upp og
niður.
Jack greip fastar um tösku-
hankann. Hann hafði hægri
handlegg beygðan fyrir framan
sig og hann einblindi á hnífinn.
Ef pilturinn hreyfði sig, ætlaði
hann að ráðast á hann. sveifla
töskunni að honum og reyna að
ná í úlnliðinn á hendinni sem
hétt um hnífinn.
— Heyrið mig nú, sagði Jack
sefandi. — Þér eruð í svo mik-
illi geðshræringu — þér vitið
ekki hvað þér eruð að gera. Gef-
ið yður tíma til að hugsa mál-
íð, Og SYO —
— Hvar er hún? Hvar ■'elið
þér hana? Bresach leit ofsalega
í kringum sig. Með snöggri hreyf-
ingu reif hann upp dyrnar að
stóra skápnum. eins og hann væri
allt í einu sannfærður um að
HÁRGREIBSLAN
Hárgreiðsiu og
snyrtistofa STETNU og DÓDð
Laugavegi 18. TIT h. flyftal
SlMI 24616
P E R M A Garðsenda 21
SlMI: 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa
Dömur! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamargötu 10 — Vonarstræt-
ismegin — STM! ■ 14662
HÁRGRETÐSLUSTOF A
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmnndsdóttir)
Laugavegi 13. — SlMI: 1465«
— Nuddstofa á sama stað.
stúlkan væri falin þar inni. Föt
Jacks dingluðu á herðatrjánum.
— Svona Andrus, sagði Bresach
sárbænandi. — Segið mér "hvar
hún er. Ég verð að fá að vita
hvar hún er.
— Ég veit ekki hvar hún er.
sagði Jack. — Og ég myndi ekki
segja yður það þótt ég vissi það.
Ekki meðan þér standið þama
og otið að mér þessum hnífi.
— Það er tilgangslaust að tala
við yður, sagði Bresach loðmælt-
ur. Hann tók af sér gleraugun
og þurrkaði vot augun með úlpu-
18
erminni. Það urgaði f grófu efn-
inu þegar það nerist við emnið
á honum. — Ég skil ekki. hvers
vegna ég er að þvæla við yður
allan þennan tfma. Af hverju er
ég að sóa tímanum? Ég hefði
átt að stinga yður á hel um leið
Ög ég kom inn úr dyrunum.
Jæja, það er ekki um seinan
ennþá. Hann brosti annarlegu
brosi. — Það er aldrei um sein-
an að gera góðverk.
Nú kemur það, hugsaði Jack.
Höndin sem hélt um töskuhank-
ann var vot af svita. Hann beið
í ofvæni, beið þess að ungi mað-
urinn hreyfði sig.
Þá hringdi síminn.
Aðkomupilturinn stóð þama
hreyfingarlaus, hljóðið lamaði þá
báða.
Síminn hringdi aftur. Ungi
maðurinn leit hikandi á hann.
Hann var ekki vanur að myrða.
hugsaði Jack út í bláirm. Ekki
fremur en ég. Við erum báðir
byrjendur. Þetta er ekki fyrir
nýgræðinga.
— Takið símann, sagði Bresach
loks með titrandi röddu. —
Kannski er það hún. Segið henni
að koma. SVARIÐ STRAX!
Jack gekk að náttborðinu,
framhjá Bresach. Hann tók sím-
tólið, hélt því þétt upp að eyr-
anu til þess að Bresach heyrði
ekki röddina í hinum endanum.
— Halló. sagði Jaek. Hann undr-
aðist sjálfur hve rödd hans var
róleg.
— Það er Delaney. sagði rödd
Maurices. — Hvar í fjandanum
hefurðu verið í allt kvöld? Ég
hélt þú kæmir í boðið?
— Ég gat það ekki. sagði Jack
og honum var ljóst að augu
niltsins horfðu tortryggnislega á
hann. — Þú verður að fyrirgefa
það.
— Er það hún? hvíslaði Bres-
ach.
Jack hikaði. Svo kinkaðí hann
kolli.
— Segðu að hún eigi að koma
hingað upp. Undir eins, hvíslaði
Bresach.
— Heyrðu, sagði Delaney. —
Ég er héma með fólk sem mig
langar til að kynna fyrir þér
Við erum héma niðri í anddyr-
inu. Áttu nokkuð að drekka
þama uppi?
— Auðvitað. sagði Jack: —
Komdu endilega hingað upp....
Hann gaut augunum til Bresachs.
— Ástin mín.
— Ha? Hvað sagirðu? spurði
Delaney og Jaclc var hræddur um
að hávær röddin myndi bergmála
um fcerbergið, þótt hann þrýstd
tólinu þétt upp að eyranu.
— Ég sagði. komdu hingað upp.
Þu manst herbergisnúmerið. sagði
Jack greinilega. — 654. Hann
lagði tólið á og sneri sér að
Bresach.
— Og nú getum við kannski
gert upp sakimar eins og skyn-
semi gæddar verur? sagði hann
rólega og virtist mun öruggari en
hann var í raun og veru. Hann
gekk hratt framhjá Bresach, sem
stóð á báðum áttum við rúmhlið-
ina með hnífinn dinglandi í
hendinni og stikaði einbeittur
inn í stofuna. Bresach þaut á
eftir honum, hljóp að dyrunum
sem lágu fram í ganginn, tók
sér stöðu fyrir framan þær og
sagði: — Engin undanbrögð.
— Æ, þegið þér, sagði Jack
þreytulega. Hann settist á stólinn
hjá skónum sínum sem lágu á
gólfinu. Hann færði sig í skóna
með hægð. það var erfitt, því
að þeir voru þröngir og hann
hafði ekkert skóhom. Hann batt
skóreimamar vandlega, svo
teygði hann úr sér í stólnum og
horfði á skóna, sem voru þungir,
með tvöföldum sólum og gætu
ef til vill komið að gagni seinna.
Velheppnað spark með þungum
skóm gæti lamað hvem sem
var.
— Fáið yður eitthvað að
drekka, sagði Jack og bandaði
yfirlætislega með hendírmi að
gluggaborðinu, sem á stóð flaska
af skozku og önnur af banda-
rísku whiskýi. — Það róar sjálf-
sagt í yður taugamar.
— Hafið engar áhyggjur af
mínum taugum. sagði Bresach og
minnti á hortugan og hikandi
skóladreng. — Það er ekkert at-
hugavert við taugamar í mér.
— Þér eruð bandvitlaus, sagði
Jack. — Þér hljótíð að skilja, að
ef þér gangið um og hagið yður
á þennan hátt, þá endar það á
því að þér verðið tekinn og lok-
aður inni á geðveikrahæH. Jafn-
vel á Italíu, sagði Jack og þótt
undarlegt væri, var honum far-
ið að þykja gaman. — jafnvel
á Italíu eru tafcmörit fyrir því
sem hægt er að leyfa sér.
Ungi maðurinn andvarpaði.
Hann virtist þreyttur og þjakað-
ur og grófa úlpan virtist alltof
stór handa honurn, eins og hún
hefði verið saumuð handa stærri
jruuini. —-Ó guð minn góðurl sagði
hann lágri röddu. — Guð minn
góður! Hann leit tvílráður á hníf-
inn sem hann hélt á í hendinni.
Svo lokaði hann honum með
hægð og stakk honum í vasann.
— Látið mig hafa hana aftur,
hvíslaði hann. — Viljið þér ekki
láta mig fá hana aftur.
Það var barið að dyrum og
áður en þeir gátu aðhafzt eitt
eða neitt, var hurðinni hrandið
upp og mannamál heyrðist og
Delaney kom inn í herbergið á-
samt tveim pelsklæddum konum
og þremur karlmönnum öðrum.
Einn mannanna var með grá-
bleikan sombrero með mjóu,
brúnu bandi.
— Farðu í frakkann, sagði Dél-
aney. — I lyftunni á leiðinni upp
ákváðu stelpumar að þær vildu
fara út að dansa. Hann þagnaði
og starði á Bresach sem stóð
andspænis hópnum með útrétta
handleggi og glennta fingur, eins
og hann vænti þess að þau réð-
ust á hann öll í hóp. Varir hans
voru nú aftur samanbitnar og
hann sýndist vonsvikinn og
aumkunarverður og hann hélt á-
fram að horfa nærsýnum augum
yfir axlir kvennanna fram í
ganginn eins og einhversstaðar
hlyti að vera um misskilning
að ræða og gesturinn sem hann
átti von á gæti ennþá birzt í
dyrunum. Delaney horfði forvitn-
islega á Bresach, þegar Jack reis
á fætur og brosti til þeirra. —
Heyrðu Jack, sagði Delaney og
horfði ennþá á Bresach. —
Sagðirðu — ástin mín, við mig í
símann rétt áðan?
— Já. ég gerði það víst, sagði
Jack. — Mér var mjög hlýtt til
bín á þeirri stundu.
Bresach hnykkti til höfðinu og
leit á Jack. — Þorpari, tautaði
hann. Svo æddi hann til dyra.
Jack heyrði skóhljóð hans berg-
mála eftir ganginum.
— Heyrðu, hver fjandinn geng-
ur hér á! snurði Delaney.
— Gamall vinur. sagði Jack.
— Ég kem rétt strax með ykkur.
Ég þarf bara aðeins að snyrta
mig til. Þama era flöskumar.
Hann bandaði hendlnni að borð-
inu við gluggann og fór inn í
svefnherbergið og lokaði á eftir
sér.
Hann fór inn í baðherbergið og
horfði á andlit sitt í speglinum.
Svitinn bogaði af enninu og
vangamir voru teknir af þreytu
eins og hann hefði . verið að
hlaupa nokkra kflómetra upp í
móti. Hendur hans skulfu þegar
hann skrúfaði frá krönunum og
hann baðaði andlitið og hárið
hvað eftir annað úr ísköldu vatni,
meðan hann hóstaði og ræskti
sig í vota lófana. Hann þurrk-
aði sér vandlega. neri roða í
kinnamar, svo greiddi hann sér,
lagfærði hálsbindið og andlitið í
speglinum var innrammað af
rauða V-inu. I svefnherberginu
fór hann í jakkann og heyrði
óminn af kvenhlátri í næsta her-
bergi. Áður en hann fór inn i
stofuna, breiddi hann teppin yfir
rúmið og tók eftir því að Bres-
ach hafði skorið rifu í lakið
með hnífnum. Þeman fær um
nóg að hugsa í fyrramálið, hugs-
aði Jack. þegar hún kemur og
tekur til. Hún fer sjálfsagt að
leita að bandarískum rýtingum.
Gatullus lá opinn á skrifborð-
irru. Sjá, hvar ungu mennirnir
koma....
Hann fór inn í dagstofuna til
að láta kynna sig fyrir gestum
sínum.
— 9 —
Næturidúbburmn var dimmur
og skreyttur eins og höll frá
endurreisnartímanum, með vegg-
teppum og kertaljósum í gyíltum
smálömpum sem vörpuðu mjúk-
um bjarma yfir þéttsetin borð-
in. Hann var til húsa á efstu
hæð í byggingu frá sextándu
öld, rétt við Tfber. A neðstu
hæðinni var lítill bar þar sem
svertingi lék á píanóið. A annarri
hæð var veitingahús með strok-
tríói og á efsta hæðinni enn einn
bar, sem fara þurfti í gegnum
til að komast inn í sjálfan næt-
urklúbbinn. Á þeim bar þekkti
Jack aftur nokkra af gljástrofcnu.
svarthærðu ungu mönnunum,
sem hann hafði séð tveim kvöld-
um áður i bamum á hótelinu
þar sem hann bjó; þeir voru,
jafnvel svo seint á nóttu, ó-
þreytandi, ungir, áfjáðir. spilltir,
óslitinn lttþráður í hinni róm-
versku nótt.
Jack sat við horn á borðinu,
í skugga og hlustaði á tónlist-
ina, kominn vél á veg með þriðja
whiskysjússinn og feginn þvi og
notalega fjarri fólkinu í kring-
um sig. önnur pelsklædda kon-
an var Barzelli, stjaman í kvik-
myndinni sem Delaney var að
taka. Hún sat við hliðina á Del-
aney við borðsendann; hún drakk
kampavín og strauk honum blíð-
lega og vélrænt «m lærið undir
borðinu með ómengaðan leiða-
svip á fríðu og tignarlegu and-
litinu. eins og hún nennti hvorki
að tala né skilja ensku eftír
margra tíma vinnu. Við hliðina á
henni sat hin pelsklædda konan,
mögur ljóshærð kona á fimm-
tugsaldri, með Titað hár og í
stelpulegum kniplingakjól; hon
drakk líka kampavín. Hún hét
frú Holt og var dálítið drukkrn.
Öðru hverju þerraði frú Holt
burtu tár með geysistóram knipl-
ingavasaklút meðan hún horfði
á dansfólkið sem vaggaöi fram
og aftur milli ljósgeislanna sem
komu frá smálömpum, hugvit-
samlega földum hér og þar í
salnum.
Andspænis henni sat Tuoino,
framleiðandi kvikmyndarinnar.
Hann var lítill maður með Na-
pólíaugu og nógu fríður til að
leika aðalhlutverk f eigin kvik-
myndum, ef hann hefði verið tiu
sentímetram hærri. Hann talaði
hraða og óheflaða ensku og
beygði sig fram á borðið og tal-
aði áfjáður við Delaney án þess
að fylgjast með því sem var að
gerast undir borðinu.
Við sama enda og Jack sát
annar Itali sem hét Tasseti. lág-
vaxinn, þrekinn maður með and-
lit eins og hryggur glæpamað-
ur; hann var li'fvörður Tucinos
eða aðstoðarmaður eða forsætis-
ráðherra: öðru hverju sneri hann
sér við f stólnum og virti um-
hverfið fyrir sér með vöfcum.
hættulegum augum í leit að
morðingjum, lánardroltnum eða
illa séðum hlutverkabetiurum
meðal gesta r.æfarklúbbsins.
Hann talaði ekki ensku. en sat
VÖRUR
Kartöflumús — Kokómalt — Kaffi — Kakó.
KRON - búðirnar.
FERDIZT
MEÐ
LANDSÝN
• Sol|um farseðla með flugvélum og
skipum
Greiðsluskilmálar Loftleiða:
• FLOGIÐ STRAX - FARGJALD
GREITT SÍÐAR
• Skipuleggjum hópferðir og ein-
staklingsferðir
REYNIÐ VIÐSKIPTIN
FERÐASKRIFSTOFAN éZmm^
Lfí N a SYN
TÝSGÖTU 3. SÍMI 22890. — P.O. BOX 465 — REYKJAVÍK.
UMBOÐ LOFTLEIÐA.
AsigiýsiB i ÞjóSviijanum
t
*
i
i