Þjóðviljinn - 20.01.1966, Blaðsíða 8

g SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 20. janúar 1966.
STORM JAMESON:
ö;
BLBNDA
HJARTA
því að það var alvanalegt að
smábílar ækju þar um á leið til
hótelsins. Gaude dró enga dul á
það hve undrandi og gramur
hann var yfir þessu. Glæpur
sem honum hafði i fyrstu þótt
svo einfaldur. næstum bamaleg-
ur og aðeins áhugaverður vegna
þess, að fórnarlambið var mað-
ur, sem hefði átt að vita betur
— var nú að gera hann að gagn-
lausum aula í annarra augum.
Verst af öllu var, að þetta var
sýnilega verk óvaninga sem
enginn af atvinnuglæpamönnun-
um af Rivierunni hafði tekið
þátt í. Hann þjáðist af meltingar-
truflunum. Það sem undirmenn
hans urðu að þola, vissu aðeins
þeir og fjölskyldur þeirra.
George Leigton hafði haldið
sig heima eftir fall sem brau-t í
honum fjögur, stökk rif og brák-
aði úlnlið. Hann borðaði nú í
veitingahúsinu í fyrsta skipti
eftir ránið. Til þess að halda
afturbata hans hátíðlegan hafði
Michal 'matbúið kvöldverð sem
aðeins tilfinningalaus maður
hefði getað neytt öðru vísi en
þegjandi.
Ekki svo að skilja að hann
hefði þurft að trufla nautn sína
með því að spyrja spuminga:
læknirinn hafði gefið honum
daglegar skýrslur um framvindu
— eða framvinduleysi — máls-
ins í höndum lögreglunnar. Und-
ir máltíðarlokin, þegar hann var
að hrósa Michal fyrir stórkost-
lega matreiðslu, spurði hann:
— Það fréttist ekkert um pen-
ingana yðar.
— Ðkkl neitt. sagði Michal.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
..augavegi 18 III hæð (lyftaj
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 38-968
D Ö M U R
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
riamargötu lo Vonarstraetls-
megin — Sími 14-6-62.
Hárqreiðslustofa
Austurbæjar
Maria Guðmundsdóttir.
Laugavegj 13 simi 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað
Hann hló léttum hlátri. Þeir
segja að monsieur Gaudo sé með
meltingartruflanir, æðaþrengsli
og byrjandi andateppu. Hann
hefur ekki komið hingað í viku.
— En þér hafið þá engar á-
hyggjur?
— Hvað myndi það stoða? Ef
ég ætti aðeins þrjá mánuði eftir
ódifaða, þá væri heimskulegt af
mér að eyðileggja þá með á-
hyggjum.
— Satt er það, sagði Leigton.
Hann horfði á Michal færa
sig um salinn með Snöggum,
næstum ósvífnislegum hreyfing-
um. En ósvífni átti þessi maður
ekki til. Hin ótæmandi orka og
glaðlyndi hugans var eins og
stöðug lind og þurfti naumast
svefn til að endumýjast. Andar-
tak hvarflaði. það að Leigton að
lána honum þá peninga sem
hann þurfti með til að bjarga
málinu. Það myndi ganga nærri
horlum að vísu, en hann gæti
það.
Á ég að gera það? hugsaði
hann. Nei .... Honum var þvert
um geð að blanda geði við nokk-
um mann á þann hátt að gera
honum greiða. Þakklæti, ef hann
hlyti það, yrði honum aðeins til
leiðinda, óg í rauninni trúði
hann því ekki að þakklæti væri
eðlileg, mannleg kennd. Dýr eru
stundum þakklát, menn aldrei.
Honum var mjög hlýtt til
Grikkjans — en þó var kæm-
leysið ríkara í fari hans.
Áður var ég örlátur, hugsaði |
hann geðbrigðalaust. Ekki leng-
ur, ég er of gamall, of þreyttur.
Það væri aðeins til leiðinda að
sjá hann daglega sem skuldu-
naut gagnvart lánadrottni.
Eitt vissi hann. Aristide Mic-
hal myndi ekki biðja hann um
lán. Kurteisi hans og alúð voru
honum eðlileg, ekki tilbúin
sýndarmennska, ekki viðskipta-
framkoma, heldur innsta eðli.
Þegar hann stóð þama brósandi
og athugull að taka á móti
pöntun frá einhverjum betri
borgara, þá gerði hann það sem
jafningi. Að biðja um gjöf —
gjöf eða lán, hver var munur-
inn? — var honum fjarri skapi.
Hann hafði aldrei leitað á náð-
ir neins. Það voru viðskipta-
vinir hans, það voru þorpsbúar
sem letuðu á náðir hans.
I kaffisalnurrf síðar um kvöld-
ið var allur -hópurinn mættur
í fyrsta skipti síðan Englending-
urinn hafði orðið fyrir óhapp-
inu, og jafnvel Larrau gamli lét
í ljós ánægju sína með því að
panta handa sér annað glas af
ódýra víninu sem hann var að
drekka.
Pibourdin kom ögn seinna en
hinir, og hann var barmafullur
af elskulegri illkvittni. Hann
byrjaði á því að spyTja Michal
með ólýsanlegum samúðarsvip,
hvort það væri rétt að lögreglan
hefði sent eftir Philippe til að
spyrja hann um mennina tvo
sem Pibourdin hafði séð hann
með í Nice aðeins fáeinum
kvöldum fyrir ránið.
— Þangað til fyrir viku, sagði
Michal rólega, var monsieur
Gaude hér annan hvem dag að
spyrja spjörunum úr hvern ein-
asta mann sem dvalizt hefur
hér innan dyra lengur en í tíu
mínútur. Þegar honum datt ekk-
ert betra í hug spurði hann
Theresu gömlu hvað hefði verið
það síðasta sem hún gerði á hót-
elinu áður en hún fór heim.
Hún sagði honum það: það sama
og hún gerði á morgnana klukk-
an fimm þegar hún vaknaði og
færi á fætur og bakvið sitt eigið
hús.
15
— Var þá ekki sent eftir Phil-
ippe til að yfirheyra hann hjá
lögreglunni í Grasse?
— Philippe? Jú. Og mér
sjálfum, og konunni minni —
þrisvar eða fjórum sinnum —
og jafnvel Truchistráknum, sem
var svo hræddur að faðir hans
varð að taka í hnakkadrambið
á honum eins og kettlingi.
— Að hverju er lögreglan að
leita núna? spurði Leighton.
— Alltaf því sama, sagði Mic-
hal. Hann hló. Aleigu minni að
undanskildum fjögurra vikna á-
góða .... Nú halda þeir víst, að
náungarnir tveir hafi aðeins ætl-
að að hirða sölu dagsins eða það
sem komið var í kassann og ef
til viM það fémætt sem konan
mín kynni að eiga í svefnher-
berginu hjá sér: þeim hafi ekki
dottið í hug að .hnífur þeirra
kæmist í svo feitt.
— En þeir vissu nóg til að
fara beint til herbergis hennar,
sagði Pibourdin brosandi. Og
þeir vissu hvar það var. Hver
hefði getað frætt þá um það?
— Þú. Hver sem var. Hver
okkar sem var. Eða þá að þeir
fundu það út sjálfir.
Larrau rak upp hlátursroku.
Enginn okkar er hafinn yfir
grun. Hreint enginn. Eina skyn-
samlega leiðin til að lifa lífinu
er að treysta, engum, hvorki
eiginkonu né bömum né vinum
— hver sem er getur gert þig
að fífli þegar minnst varir. Og
hvers vegna? Vegna þess.
Pibourdin spurði ísmeygilega.
— Gerði konan þin þig nokk-
um tíma'að fífli?
— Ef út í það er farið, sagði
Larrau og leit á hann eins og
hann byggi yfir æðisgengnu
leyndarmáli, þá segi ég já. Og
það oftar en einu sinni.
— Herra Larrau, sagði Leigh-
ton kuldalega. Þér eruð maður
að mínu skapi, en þessar sam-
ræður era mér hvimleiðar. Þær
fara ekki ve^ við kvöldverðinn
minn.
— Nú. Jæja, eins og yður
þóknast, eins og yður þóknast.
— Kvöldverðurinn sem ég
var að borða, hélt Leighton á-
fram, var á sinn hátt jafnstór-
kostlegur og — hann þagnaði og
beindi orðum sínum að skóla-
stjóranum — og Iliadkviða eða
annað meistaraverk eða þá mál-
verk eftir snilling eða sinfónía
eftir Mozart. Mér þætti gaman
að vita hvaða hluta heilans mað-
ur notar til að búa til meistara-
verk, hvort heldur það er full-
kominn kvöldverður eða eitt-
hvað annað.
— Af hverju endilega heil-
ann? byrjaði Vincent. Hann fór
að hósta og hóstinn gerði hann
nærri mállausan. Að mínu viti,
hvíslaði hann, þá getur hann
skapað með hvaða líffæri sem
vera skal. Það er þjálfunin sem
máli skiptir — eða, vaninn.
— Með miltanu? spurði Leigh-
ton.
— Já, því ekki miltanu?
Michal hló. Nú skal ég segja
ykkur eitt. Ég nota mismun-
andi hluta líkamans við matar-
gerðina hverju sinni. Finguma
einn daginn, heilann, minnið.
Þetta kvöld til dæmis notaði ég
þann hluta líkamans sem ég
myndi þuj-fa til að auka kyn
mitt.
— Afbragð. Ég trúi þér, sagði
Leighton.
Það var bjart og fallegt kvöld.
næstum hlýtt Fleira fólk kom í
veitingahúsið en undanfamar
vikur, „gamla geitin" hafði
meira að gera en hún komst yf-
ir með góðu. móti og Michal var
bakvið barinn næsta klutokutím-
ann. Þegar hann kom aftur að
borðinu var klukkan orðin yfír
ellefu, Pibourdin og Larrau
gamli vorg. báðir famir og
læknirinn var að reyna að fá
Vincent til að verða sér sam-
ferða. Þessir tveir hálfsextugu
menn voru ailltaf eins og skóla-
drengir saman, þegar þeir voru
ódrukknir, skiptust á stráksleg-
um bröndurum, hnipptu hvor í
annan og flissuðu. Læknirinn
þoldi mikið, en það kom ævin-
lega að því að Vincent upphóf
þórðup
sfóari
4660 — Að þrem vikum liðnum kemur Eddy að sækja Þórð.
„Loksins er allt komið í lag,‘‘ segir hann, ,,þú ert frjáls." —
,,Þér hljótið að hafa mjög góð sambönd, skipstjóri," segir lög-
reglustjórinn um leið og hann afhendir honum vegabréfið. Auð-
vitað er gott að vera aftur orðinn frjáláf það var nokkuð biturt
að sitja þrjár vikur alsaklaus í fangelsi. En hvað á nú að taka
til bragðs? Um það hefur Þórður brotið heilann allan tímann i
sem hann sat i fangaklefanum. Hann á ekki lengur neitt skip, '
neina peninga .... En hann verður að komast aftur heim með
menn sína ....
SKOTTA
— Þegar ég sagði^st vera mikið fyrir útilíf,. meinti ég sólböð og
svoleiðis.
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIRE
LINDARGÓTU 9 • REYKJAVIK ■ SlMl 22122 — 21260
Auglýsið í Þjéðviijanum