Þjóðviljinn - 31.05.1967, Blaðsíða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVH.JUSrN — Miövikudasur 31. maí 1S6S.
P.N. HUBBARD
BROTHÆTT
GLER
10
var samt alltaf að því, meira
að segja þegar hún hallaði und-
ir flatt.
— Já, það væri gaman, sagði
hún. — Verðið þér lengi hérna?
— Ég veit það ekki. Ekki
mjög lengi.
— Komið í drykk annað
kvöld. Neðra Vesturstræti tutt-
Ugu og þrjú. Græn hurð. Hirðið
ekki um skurðstofu læknisins. Ég
er á annarri hæð. Eigum við að
segja um sexleytið?
— Þakka yður kærlega fyrir.
Ég hlakka til.
Klukkan ellefu næsta morgun
drakk ég bolla af hræðilegu
kaffi í Swincombe High stræti,
og fór síðan til Charles Fosbery,
Fornverzlun. Hárið á frú Fos-
bery var alls ekki hrokkið, eða
þá að hún gaf því ekki lausan
tauminn. Ég hélt ekki að hún
hefði verið á uppboðinu, ég von-
aði að minnsta kosti ekki. Ekki
virtist hún kannast við mig. Ég
sagði: — Eigið þið nokkur glös
hérna? Nokkuð frá átjándu öld.
Til að mynda eitthvað á snún-
um fæti. Þarna var ekki rúm
fyrir neinn leikaraskap.
Frú Fosbery leit á mig, velti
fyrir sér hvaða slægur væri í
mér. Hún sagði: — Hér er rautt
og hvítt vínglas á brúnum legg-
Ég veit ekki —
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð flyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
Ég leit á glásið og brosti til
hennar. Ég sagði: — Ekki þetta,
þökk fyrir. Það var skelfilega
óspennandi. Við þetta varð hún
nokkru vísari, og hún kom með
hvítu glösin tvö frá því í gær.
— Við erum nýbúin að fá þessi,
sagði hún. — Þau eiga saman,
en ég býst við að það mætti
selja þau sitt í hvoru lagi. —
Þau voru verðmerkt á sex gín-
eur hvort. Ég virti þau vandlega
fyrir mér. Þau voru örugglega
frá átjándu öldinni, en útlend
eins Dg ég hafði haldið.
Ég sagði: — Nokkuð loftblás-
ið?
Nú var hún orðin áköf. —
Við eigum eitt dásamlega fallegt,
sagði hún. — Það er alveg ný-
komið líka. ölglas. Ég skal
sækja það, ef þér hafið áhuga.
Ég er hrædd um að það sé mjög
dýrt.
— Mér þætti allavega gaman
að líta á það.
Hún fór og sótti það- Charles
Fosbery virtist enn vera að
sleikja sár sín og var ekki enn
búinn að verðleggja það. Mér lék
forvitni á að vita hvað hún sagði.
Það var ákaflega fallegt. Og i
gær hefði ég getað eignazt það
fyrir fimmtán pund. Það myndi
kosta mig drjúgan skilding áð
vita ekki um eittleytið það sem
ég hafði vitað klukkan hálfþrjú.
Ég sagði: — Já, þetta er fallegt,
í viðurkenningarrómi. — Hvað
viljið þið fá fyrir það?
Frú Fosfoery var enginn Mið-
landa-skriflasali. Hún var hik-
laus og ákveðin. — Tuttugti gín-
eur, sagði hún.
Ég lyfti brúnum en hélt á-
fram að skoða glasið. Ltoks sagði
ég: — Það er fallegt, já, en mér
finnst tuttugu of mikið.
Hún sagði: — Ég gæti haft
það pund.
— Ég skal borga nítján fyrir
það. Það er í rauninni mjög
gott verð, eins og þér vitið. Það
var líka satt. Frú Fosbery vissi
það og þegar hér var komið var
hún nokkurn veginn viss um að
ég vissi það líka- En hún hefði
samt gjarnan viljað spyrja Char-
les.
— Sei, sei, sagði hún. — Jæja,
þá. Segjum nítján.
— Pund, sagði ég.
Hún andvarpaði. — Já, pund.
Hún pakkaði því inn og setti
það í kassa og ég lagði af stað
til Dunstreet og Fleur-de-Lys.
Nú söng ég ekki. Mig langaði
ekki til þess. Ég vissi að ung-
frú James myndi líka glasið, en
ég vissi alls ekki hvort hún
myndi þiggja það Dg þótt hún
þæði það vissi ég ekki hvort
hún myndi segja mér nokkuð
meira um áhuga sinn á gler-
munum né heldur áhuga sinn á
mínum áhuga. Það var satt að
segja hitt og þetta sem ég velti
fyrir mér í sambandi vjið ung-
frú James. Ef til vill kæmi at-
hyglisverða ölglasið að einhverju
haldi. En samt óskaði ég þess
að ég hefði keypt það í gær.
FIMMTI KAFLI.
Klukkan sex birtist ég heima
hjá ungfrú James í Neðra Vest-
urstræti 23 með pakkann í hend-
inni. Rétt fyrir klukkan átta
hagræddi elsku Claudie sér á ný
í sæti sínu, dálítið andstutt en
einbeitt og sagði: — Það er vist
kominn tími til að þú farir,
Johnnie.
Ég er ekki viss, ekki einu
sinni nú orðið, á hvem hátt
þessi umbreyting varð. Vandræð-
in byrjuðu að minnsta kosti
þegar við í vöntun á sterku öli
og smékk fyrir því, fylltum
störa glasið af konjaki og fór-
um að nota það sem ástarbikar.
Langvanrækt glas fagnar því
alltaf ef di-ukkið er úr því og
Athyglisverða ölglasið kann að
hafa gert sitt bezta fyrir mig.
Um áttaleytið eða rétt fyrir þann
tíma, stóð glasið á arinhillunni
miðri — ekkert hefði getað feng-
ið mig til að viðhafa trassaskap
— Dg ég var í hörkufaðmlögum
við Claudíu. Það var um þetta
leyti, eins og ég gat um áðan,
sem hún sagði mér að fara.
Ég sagði: — Ég get ekki far-
ið núna. Veizlan er rétt að
byrja.
— Það er önnur veizla, sagði
Claudía. — Ég vissi ekki einu
sinni að þér yrði boðið. Þessi
veizla er örugglega á enda.
Ég tók upp hin sígildu við-
brögð vonsvikna mannsins. Ég
sagði: — Claudíá, elskan, þú get-
'ur ekki gert mér þetta.
Claudía sagði: — Jæja, þú
getur ekki gert mér þetta.
— En hugsaðu um hyernig
mér er innanbrjósts- Okkur báð-
um, fari það kolað. — Ég hef
hugsað um það. Við erum svöng.
Dapúrfégar hugsanirnar sem
höfðu lagzt að mér eins og mara,
urðu nú ögn Iíflegri. 1 rauninni
hafði hún alveg á réttu að
etanda. Ég var þegar farinn að
velta fyrir mér hvort hún hefði
nokkurn tíma rangt fyrir sér.
Ég var glorhungraður.
— Allt í fagi, sagði ég. —
Þessi veizla er búin. Hin næsta
er hafin, en ekki sine die.
Claudia settist upp og sagði:
— Það verður þá dies. Hún not-
aði nefnifallið án þess að hika.
Hún var ekki kölluð Claudfa
fyrir ekki neitt. Ég held ég hafi
orðið ástfanginn af henni á þeirri
stundu. En ég sagði aðeins: —
Hvar eigum við þá að borða? Á
Fleur-de-Lys aftur eða fyrir-
finnst einhver æsilegri staður?
Hun stóð hjá aminum og lag-
færði á sér útlitið fyrir framan
stóran, gylltan spegil. Hún sagði:
— Ég veit ekki hvað þú kallar
æsilegt. Finnst þér góður humar?
— Hafa þerr humar á bDð-
stólum á þessum slóðum?
—, Ég held að þeir hafi fund-
ið hann upp- Rómverjar hefðu
aldrei haldið innrásinni áfram, ef
þeir hefðu ekki komið hingað
og komið að Bretunum að éta
humar. Það er misskilningiur
með ostrurnar.
— Og þú hefðir aldrei verið
kölluð Claudía. Þetta er umhugs-
unarefni. Já, auðvitað finnst mér
humar góður. En helzt ekki með
neinu tilstandi. Bara soðinn.
Hún kinkaði kolli og gekk að
símanum á hornborðinu. Hún
hringdi beint í staðamúmerið og
sagði: — Frú Pargeter?
Eitthvað heyrðist í símanum
og hún hélt áfram: — Frú Par-
geter, þetta er Claudía. Áttu
nokkum humar?
Frú Pargeter virtist hneyksluð,
jafnvel á svona löngu færi.
Claudía sagði: — Það er dá-
samlegt. Eftir svd sem hálftíma.
Hyað þá? Já, handa tveimur.
Bless á meðan.
Hún sagði við mig: — Ég held
það sé bezt þú sækir bílinn þinn
og komir með hann 'hingað- Þú
ekur og ég leiðbeini. Ég verð til-
búin þegar þú kemur til baka.
Henry sagði: — Borðið þér hjá
okkur, herra Slade? Mér fannst
ég háfa átt þama heima alla
ævi. Ég sagði: — Nei, ég ætla
út. Hann var fullur af áhuga
og forvitni en sagði aðeins: —
Allt í lagi, herra minn, ég segi
þeim það.
eiaudía kom útum dyrnar í
Neðra Vesturstræti um leið og
ég ók að þeim. Hún settist við
hliðina á mér og sagði: — Beint
áfram gegnum bæinn og eftir
þjóðveginum þangað til ég segi
til.
Það var að byrja að skyggja.
Eftir svo sem mílufjórðung sagði
hún: — Næsta gata til vinstri.
að er dálítið bratt. Stígurinn var
merktur Cartery. Hann var nið-
urgrafinn, og trén lokuðust yfir
honum að ofan. Ég kveikti hlið-
arljósin.
Við ókum áfram og ýttum
á undan okkur röku lofti og sog-
uðum annað loft, álíka dautt inn
í kjölfarið. Ekkert annað hreyfð-
ist, en ég sá glitta í vatn milli
trjástofnanna til vinstri. Innan
skamms hurfu trén og við kom-
um að löngu yatni, hreyfingar-
lausu og með blýlit miBi þéttra
trjánna. Allsstaðar var saltþefur,
en þetta var ekki líkara sjó en
almennur sundsbaður undir lök-
un.
Svo héldum við aftur upp í
móti og eftir andartak voru stein-
hús á báða vegu og jafnvel
nokkrar hræður á ferli. Rautt
skilti, furðulega skært og ný-
málað, í grárri götunni bar á-
letrunina: Skipið, og Claudía
sagði: — Hér er það. Þú getur
lagt bílnum handan við dyrnar.
Við gengum úr skuggsýnu stræt-
inu inn í dimmt anddyri og síð-
an útum dyr inn í dagsbirtu.
Þar var steinlögð verönd og
skjólveggur og brekka fyrir neð-
an. Annars var ekkert að sjá
framundan nema heill heimur af
gráu vatni undir Ijósgráum
himni. Á báða vegu hvíldi land-
ið á vatninu i formi dauðalegra,
þungra trjáa. Loftið var milt og
4914 Bemard ryður sér gætilega braut um flakið. Bogin járn-
rör, brotnir plankar og alls kyns drasl hefta för hans í leit að
fjársjóðnum. En hann þekkir skipið og efast ekki um að honum
muni takast að rata í þessu hrúgaldi sem einu sinni var „Tra-
möntana“. — Smátt og smátt tekst honum að greina sundur
einstaka hluta skipsins og ákveða hvar nota þarf logsuðutækui.
— En nú hefur hann fengið nóg af þessu skuggalega umhverfi
í bili og hann gefur merki um að hann vilji koma aftur.
IIARJPIC er Ilmandi elnf sem hreinsar
salernisskálina og drepur sýkla
ABYRGDARTRYGGINGAR
0
atvinnurekendur.
ÁBYRGDARTRYGGING
ER NAUDSYNLEG
ÖLLUM ATVINNUREKSTRI
TRYGGINGAFÉLAGIÐ HEIMIR"
LINDARGÖTU 9 - REYKJAVÍK -SÍMI 22122 — 21260
RADIONETTE
tækin henta sveitum
landsins.
Með einu handtaki má
kippa verkinu innan úr
tækinu og senda það á
viðkomandi verkstæði
— ekkert hnjask með
kassann — auðveldara
í viðhaldi.
Radionette-verzlunin
Aðalstræti 18 sími 16995
ÁRS ÁBYRGÐ
Aðalumboð; Einar Farestveit & Co. hf. Vesturgötu 2
Gerið við bíla ykkar sjólf
Við sköpum aðstöðuna. —
Bílaleiga. •
BÍLAÞJÖNUSTAN
Auðbrekku 53. Kópavogl — Símd 40145.
BifreiBaeigendur
Þvoið, bónið og sprautið bíl-ana yfekar sfáifir. Við
sköpum aðstöðuna. Þvoum og bónum ef óskað er.
Meðalbraut 18, Kópavogi.
Sími 4-19-24.
TRABANT EIGENDUR
Viðgerðaverkstæði.
Smurstöð.
Yfirförum bíMnn
fyrir vorið.
FRIÐRIK OLAFSSON, vélaverkstæði.
Dugguvogi 7. — Sími 30154.
Bílaþjónusta
Höfðatúni 8. — Sími 17184.