Þjóðviljinn - 13.06.1967, Blaðsíða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVXLJINN — Þriðj.uidagur 13. júru X9SZ.
P.N. HUBBARD
BROTHÆTT
GLER
■Hi»HiiiiNHiiuiiiHniiiiiiiniiHHnNiiunHniuiiiiiiHiinHiiuiumniiuiiiH>
20
i
gakktu hljóðlega, sagði hún.
Stattu upp við vegginn við hlið-
ina á aðaldyrunum. Þegar hún
kemur út, þá ferð þú inn. En
farðu hljóðlega.
Ég læddist yfir mölina fram-
hjá röðinni af gluggum. Mér
fannst ég vera fyrir allra aug-
um. Ég stóð með bakið að veggn-
um milli dyranna og næsta
glugga. Ég var þurr í kverkun-
um. Þegar ég var kominn á
minn stað, stikaði Claudia rösk-
lega yfir mölina og að dyrun-
um. Rödd innanúr húsinu kall-
aði: Claudia.
Það var ekki hrjúf rödd. Hún
var lág, fullkomlega örugg og
alveg viðbjóðsleg. Claudia sagði:
— Ég er að koma, Elísabet
frænka, og fór inn í húsið og
lokaði á eftir mér. Ég beið
með bakið að veggnum. Úti var
föit sólskin og ský á flökti,
en jafnvel þarna í gryfjunni
milli trjánna var litill ylur af
því. Sjórinn hlýtur að hafa ver-
ið mjög-nærri en þess sáust eng-
in merki. Trén voru of þétt.
Ég heyrði ekki dyrnar opn-
ast, en hundurinn kom allt í
einu út á mölina. Hann gekk
beint áfram í áttina frá mér
og frá honum lá leðuról sem
strekktist á. Ég Jiafði ekki átt
von á því að hann væri þekki-
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav 18. III. bæð flyfta)
Simi 24-6-16
/------------------------
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
legur, en ég hafði ekki búizt
við neinu svona ógeðslegu. Þetta
var víst eins konar bolabíts-
rottuhundur. Hann var allur
saman hvít-bleikur og' sýndist
einhvern veginn nakinn og
kirtlaveikislegur. Jafnvel frá
hlið voru augun næstum ósýni-
leg undir hrukkóttum, bleikum-
augnalokum. Hann vagaði og
andaði sogandi eins og feitur,
hundur, en það var næstum
hægt að telja í honum beinin
undir slöppu skinninu. Þefur-
inn af honum barst til mín með-
an hann gekk. Á endanum á
ólinni var hár svartur hanzki
og fyrir aftan hann Elísabet
frænka hennar Claudíu.
é£ hafði enga hugmynd haft
um það hve stór hún var, þótt
ég hefði séð hana milli glugga-
tjaldanna. Hún hlýtur að hafa
verið einn og áttatíu eða allt
að því og uppsett hárið jók v:ð
hæð hennar eins og hjálmur á
lögregluþjóni. Hún var snyrti-
leg og litlaus eins og liturinn
hefði horfið af henni um leið
og sjónin. Aðeins hanzkarnir
voru kolsvartir. Einhvern veg-
inn hafði ég átt von á skrjáf-
andi silki, en hún var í gróf-
gerðum tvídfötum og göngu-
skóm. Fæturnir voru stórir eins
og annað á henni. Bak hennar
var þráðbeint, en hún hallaði
sér eilítið áfram ' eftir ólinni.
Hún gekk rösklega og hikláust.
Claudia hafði sagt að hún gæti
orðið hundrað ára. Mér sýnd-
ist ekki betur en hún gaeti lif-
að að eilífu. Hörundið var grátt
en hraustlegt og gljáandi og
bros hennar á göngunni náði
eyrnanna á milli.
Þau gengu þvert yíir hlaðið
í áttina frá mér. Þau voru næst-
um komin yfir það þegar ég
gerði mér ljóst að þau myndu
beygja í aðra hvora áttina og
hundurinn myndi þá að minnst'a
kosti sjá mig. Þá mundi ég
hvað Claudia hafði sagt. Ég
steig tvö skref í skyndi en með,
varúð og gekk innum dymar.
Það var hundalykt inni.
Claudia stóð fyrir innan opn-
ar dymar og beið eftir mér.
— Þú hafðir rétt fyrir þér að
einu leyti, sagði ég. — Frænka
þín finnur ekki lyktina af mér,
ekki í þessu húsi. Að minnsta
kosti vona ég ekki.
— Ég sagði þér það. Krókó-
díll. Við hvísluðumst á.
— Hvað verða þau lengi lití?
— Stundarfjórðung eða leng-
ur. Þetta er þeirra hreyfing.
Ég gekk varlega að dyrunum
og leit út. Hring eftir hring,
meðfram malarhlaðinu vagaði
bleiki rytjulegi hundurinn með
ólina á*1 eftir sér og húsmóðir
hans, flýtislaust en svolítið álút,
stikaðj á eftir. Það marraði í
mölinni undan flatbotnuðum
skónum og hundurinn másaði
með óreglulegum takti sem var
vel við hæfi.
Claudia sagði fyrir aftan mig:
— Komdu. Ég skal sýna þér
húsið. Dyrnar verða opnar. Ég
held þau komi ekki óvænt inn,
en alla vega eru tvennar bak-
dyr. Og þakstigi. Marrið og más-
ið hækkaði allt í einu og hund-
urinn og stórvaxna konan gengu
framhjá dyrunum, örskammt frá
okkur. Hvorugt leit til okkar.
Varaþunn bros þeirra voru ó-
sköp svipuð.
Ég sagði: — Það er ekki fólk-
ið sem verður eins og hundarnir
sem það á. Það er öfugt. Ég
hef alltaf álitið það, og þetta
sannar það. Hún getur ekki ver-
ið að stæla hundinn. Eða sá
hún hann einhvern tíma?
— Það er erfitt að muna það.
Hann er ekki eins gamall og
hann sýnist vera, en þó er býsna
langt síðan hann kom. Já, ég
myndi halda að hún hefði séð
hann allskýrt áður en sjónin
hvarf henni með öllu. En þú
hefur áreiðanlega rétt fyrir þér.
Þessi svipur er ósvikin Elísa-
bet frænka.,/ Hann var alltaf
svona,' löngu áður en Jock kom
til sögunnar. Enda sjá hundar
miélu meira en við. Þetta er
borðstofan.
— Ennþá notuð?
— Já, já — allt húsið er not-
að á nákvæmlega sama hátt og
áður ep hún varð blind. Ég var
búin að segja þér það — þetta
gerðist hægt og hægt. Að
minnsta kosti þurfti hún ekki
skyndilega að laga sig eftir
breyttum aðstæðum. Enda lagar
Elísabet sig ekki eftir neinu,
hvorki skyndilega né smátt og
smátt. Allt annað lagar sig eftir
henni.
Stofurnar og því nær allt í
þeim var frá Viktoríutímanum,
fyrri hluta hans að mestu. Ég
mundi að bankastjórinn hafði
sagt að Bartonsættin hefði verið
þarna ein þrjú hundruð ár og
fór að velta þessu fyrir mér. Ég
sagði: — Ekkert af þessu er
sérlega gamalt. Ég hefði búizt
við einhverju fornaldarlegra.
Hvað hefur þessi ætt búið hér
lengi?
— í margar kynslóðir. Tja —
nokkur hundruð ár að minnsta
kosti. En gamla húsið brann.
Þetta var byggt — þú sérð það
sjálfur — kringum átján hundr-
uð og fjörutiu býst ég við.
— Glataðist allt það gamla
í brunanum?
— Mestallt, en þó náðust
nokkrir dýrgripir, eða það sem
taldir voru dýrgripir í þá daga.
Málverk, aðallega, og dálítið -af
silfri. Það er allt uppi í herbergi
Elisabetar frænku.
— Er sama lyktin alls staðar?
— Verri. Hundurinn sefur að
vísa báka ffl í húsin«, þjá búr-
inu. En hann er uppi megnið af
deginum.
— Þú sagðist ekki treysta
honum. Hvemig eru viðbrögð
hans við aðkomufólki? Ef
frænka þín situr þama í stóln-
um með þennan hrylling við
fætur sér og ég geng innum
dyrnar, svo lágt að hún heyrir
ekki til mín, hvað gerir hann
þá? Ræðst hann á mig eða gelt-
ir hann eða hvað gerir hann?
— Ég veit það varla. Ég hef
aldrei verið viðstödd slíkt. Ég
myndi halda að hann hætti að
mása og góndi á mig þegjandi.
Ef þú kæmir nær, myndi másið
breytast í hvæs. Loks býst ég
við að ef þú kæmir enn nær
án þess að segja neitt, myndi
hann rísa upp og urra. Hann
hefur aldrei gert meira en hvæsa
að mér. Honum er vorkunn
veslings skepnunni. En auðvit-
að myndi hún se’gja: — Hver er
það? næstum strax og hann
hætti að mása. Eins og ég sagði
þér, þá er heyrn hennar ekkert
yfimáttúrleg, en hundurinn er
henni eins konar ratsjá, auk
þess sem hann leiðir hana fram-
Við horfðum hvort á annað í
hja torfærum.
yfirfullri borðstofunni þar sem
hundalyktin ríkti. — Þau eru
geðslegt par, er ekki svo? sagði
ég. Hún starði á mig þessu tóm-
lega, fjarræna augnaráði. Hún
sagði: — Þú hefur aldrei hatað
neinn, er það, Johnnie? Ekki
stöðugt, daginn út og daginn
inn á ég við. Þér fyndist ékki
taka því.
— Nei, það get ég varla sagt,
nema einn eða tvo af kennur-
unum mínum og það er svo
langtum liðið. Ég held mér meira
við stundarfyrirbrigðin.
— Já, ég vildi ógjaman vera
á stundarfyrirbrigðalistanum
þínum.
Ég hristi höfuðið. — Ég geri
aldrei neitt, sagði ég. Við vor-
um bæði grafalvarleg.
— Ekki það? Einu sinni verð-
ur allt fyrst. Em þau enn á
randinu?
Ég leit út á milli gluggatjald-
anna. Hringsólið hélt áfram. Ég
sagði: — Fara þau aldrei neitt
annað? 'y
— Ekki hún. Hundurinn fer
auðvitað stundum á eigin spýt-
ur. En þá fer hann frá bak-
dyrunum. Og aldrei langt.
Komdu upp á loft og sjáðu.
Stiginn var úr máluðum viði,
traustur eins og steinsteypa, en
brattur og ekki sérlega breiður.
Þykkur rauður dregill lá eftir
honum miðjum undir látúA-
stöngum. Augun voru negld nið-
ur í viðinn og stengurnar stóðu
útaf sitt hvorum megin. Þama
voru engar nýtízkúlegar festing-
ar. Teppið þrýsti á að neðan
og það þyrfti hamar til að losa
stengurnar útundan báðum meg-
in. Þarna gat ekkert óhapp kom-
izt að.
^ — Þarna sérðu? sagði Claudia.
Ég kinkaði kolli. — Hér er svo
setustofan hennar.
Það var litlaus stofa, allt upp-
lituð teppi og áklæði og gúlnað-
ur panell. Fjölskyldumálverkin
sem bjargazt höfðu úr eldinum
4925 „Prosper" .liggur rétt hjá þeim. Bernard er tilbúinn að
stökkva út, hann vill komast að þvi hvað þessir náungar meina
með því að vera með nefið niðrí því sem þeim kemur ekki við.
ar Laroux biður hann að fara varlega, það er aldrei að vita nema
þetta séu sjóræningjar ...... — Angélique og frú Furet hafa
fylgzt með því sem fram fer. Hvað merkir þetta? Og skipstjór-
inn sem á sér einskis ills von þama niðri ........... Hún þarf að
vara hann við ........ Móðir hennar hefur bannað að kafa aftur
í dag og hún er ekki vön að öhlýðnast, en að þessu sinni...........
BRANDfS A-1 sósa: Með k|öti9
með IIski9 með hverju sem er
SKOTTA
— Ég var búin að bíða í manuði eftir að þessi strákur hringdi og
.byði mér út. Hefðir þú setið heima og lært í minum spomm?
HELDUR
HEITU
OG
KÖLDU
ÚTI
OG
INNI
Terylene buxur
og gallabuxur i öllum stærðum. — Póstsendum.
Athugið okkar lága verð.
Ó.L. Traðarkotssundi 3