Þjóðviljinn - 10.12.1967, Blaðsíða 6

0 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 10. dcsember 1967.
Hvíldardagar hvað sem tautar
Framhald af 1. sídu.
upp á æru og trú að enginn lif-
andi maður skuli ónáða yður á
hinn minnsta hátt. Ég skal eng-
um segja að þér séuð hjá okkur,
og ef einhver skyldi koma, skul-
um við látast ekki vera heima.
Herra Drake skal ekki fá að
snerta hljóðfæri. Ef hann
skyldi þurfa að hreyfa sig eitt-
hvað undir beru lofti, þá er all-
ur garðurinn okkar honum
heimill, og enginn sér til hans
þar því veggurinn er hár. Hann
má lifa og láta sem hann lystir
allan daginn frá morgni til
kvölds, og kvöldið með — þessu
lofum við upp á okkar æru og
trú. Hann þarf engum að segja
hvar hann elur manninn, en ef
samt skyldi fara svo að vinir
hans eða viðskiptamenn komist
að því, skal ég hræða þá frá.
Hvernig lízt yður á?“
„Það er guðdómlegt," sagði
ég.
„Þá er það afráðið,“ sagði frú
Thayer.
Og svona atvikaðist það að
ég þáði að vera hjá þeim vik-
una sem hófst þann tuttugasta
og fimmta, og Benn lét sér þetta
lynda.
„Ef þau svíkja okkur nú ekki,
heldur halda loforð sitt um að
fela okkur vandlega," sagði
hann, „er þetta miklu skárra
en að vera í New York. Mér er
sagt að Buck og Shuberts og
Ziegfeldt vilji ná í mig, en nú
er ég að komast á strik og ef
þeim tekst þetta, þá er úti um
það áformið. Og ef eitthvert
------------------------------c
Gaf móður- og
föðurarf sinn
Vefrarhjálpinni
Þjóðviljanum hefur borizt eft-
irfarandi fréttatilkynning frá
Vetrarhjálpinni í Reykjavík:
Þorbjörg Sigurðardóttir, Aust-
urbrún 6. Reykjavík, hefur gef-
ið allan móður- og föðurarf sinn
til Vetrarhjálparinnar í Reykja-
vík, alls að upphæð kr. 27.000.90.
Foreldrar Þorbj argar voru
Jóna Kristjana Símonardóttir cg
Sigurður Guðmundsson frá
Kirkjubóli í Amarfirði
Vetrarhjálpin vill af alhug
þakka þessa fómfúsu gjöf. og
sérstaklega vegna þess, að hún
er frá öryrkja.
babb skyldi koma í bátinn
þarna, þá er alltaf útvegur að
sleppa þegar Irene sendir sím-
skeytið.“
Á leiðinni til Philadelphia
var hann að raula ákaflega ljótt
lag, sem hafði hljómað með ó-
hljómi í höfðinu á honum síðan
við fórum að heiman. „Þetta er
tónverk sem segir sex,“ sagði
hann, „mikið hlakka ég til að
komast að einhverju hljóðfæri
til þess að geta spilað það.“
„Já, en ætlarðu ekki að hvíla
þig, góði?“
„Ætlastu til að ég láti svona
ljómandi fallegt lag hverfa út
í bláinn? Mér dettur ekki svo
margt í hug að ég megi við því
að glata nokkru af því. En þeg-
ar ég er seztur við hljóðfærið,
er ég fljótur að koma því sam-
an.“
Gistivinirnir sóttu okkur í
dýrindis bíl.
„Ralph“, sagði konan við
mann sinn, „sezt þú nú á einn
af litlu stólunum, ég læt herra
og frú Drake sitja hérna aftur
í við hliðina á mér.“
„Ég vil miklu heldur sitja í
litlu sætunum," sagði Benn, og
honum var alvara því honum er
illa við að böggla fötin sín, en
hjá því varð ekki komizt ef
hann átti að sitja milli tveggja
svona gildvaxinna kvenna eins
frúar þessarar og mín.
„Nei, herra," sagði frú Thay-
er ákveðin. „Þér komuð hingað
til að hvíla yður, og ég ætla að
sjá um að það fari vel um yður
meðan þér eruð hjá mér.“
„Én satt að segja vil ég miklu
heldur ...."
Engin mótmæli dugðu. Benn
varð að sitja í hnipri milli okk-
ar og það var engin sjón að sjá
frakkann hans þegar hann steig
út úr vagninum.
Það var ríkmannlegt og vist-
legt og smekklegt heima hjá
hjónum þessum, og ekki var sú
stofan, sem okkur var fengin,
lökust. f henni voru tvö rúm
hvort öðru betra, ágætur lampi
til að lesa við stóð á borði milli
rúmanna, og þar var líka stór
kommóða og rúmgóður fata-
skápur með fjöldann allan af
hcrðatriám, baðherbergi með
heitu vatni í krananum, hand-
klæði, sem ekki voru of ný af
nálinni, vatnshanar, sem vatn
rann úr, þegar skrúfað var frá.
öskubakkar, sem hægt var að
=°i1ast í hvar sem maður sat.
Ef við hefðum aldrei þurft að
fara út úr þessu herbergi, hefði
allt farið vel.
En brátt_ var kallað á okkur
að borða. Ég var búin að gefa
frú Thayer vísbendingu, svo
Benn fékk kaffi. Hann drekkur
það svart.
„Viljið þér ekki rjóma í kaff-
ið, herra Drake?"
„Nei, aldrei."
„En er það þá ekki af því að
sá rjómi, sem fæst í New York,
er ekki nógu góður?"
„Nei, það er af því að ég
kæri sig ekki um að hafa rjóma
út í kaffi."
„Ég er viss um að yður líkar
rjóminn hjá okkur. Við höfum
kýr, og rjóminn er svo þykkur
að varla þarf að strokka hann.
Viljið þér ekki láta svolítið út
í kaffið yðar?“
„Nei, þökk fyrir.“
„Svolitla ögn svo þér finnið
hve þykkur hann er.“
Svo hellti hún einni teskeið
af rjóma út í bollann hans, og
ég bjóst ekki við öðru en að
hann mundi skvetta úr bollan-
um framan í hana. Ég sá að
hann tók á öllu sem hann átti
til, honum tókst að brosa ofur-
lítið, en hann neitaði að þiggja
meira af rifjasteikinni.
„Þér hafið ekki bragðað á
kaffinu," sagði frú Thayer.
„Vfst gerði ég það,“ sagði
Benn (hann laug því). „Rjóm-
inn er dásamlegur. En því mið-
ur þoli ég ekki rjómakaffi."
„Það er mitt álit að enginn
þoli kaffi,“ sagði frá Thayer.
„Ég held þér ættuð að reyna að
venja yður af kaffi núna, þetta
er rétti tíminn tii þess, þegar
þér eruð að hvíla yður.“
„Þá yrði ég svo geðvondur að
ég yrði ekki í húsum hæfur.
Auk þess þoli ég vel svart faffi,
það er rjómakaffi, sem ég þoli
ekki.“
„Ekki skil ég að nokkrum geti
orðið meint af svona ágætum
rjóma, hvorki yður né öðrum,“
sagði frá Thayer, og nú gat
Benn engu svarað.
Hann ætlaði að fara að
kveikja sér í Jagúar-vindli, en
þá vindlategund hafði hann
reykt árum saman, en þá þaut
herra Thayer upp til handa og
fóta.
,,Bíðið þér við,“ sagði hann.
„Prófið heldur einn af mínum.“
„Hvað heitir hann?“ sagði
Benn.
„Trumps,“ sagði húsráðandi
og rétti honum vindlakassann.
„Þetta eru ekki sterkir vindl-
ar. Maður fær ekki í hálsinn af
þeim.“
„Ég prófa hann seinna," sagði
Benn.
„Nei, takið hann heldur
núna,“ sagði frá Thayers. „Það
er þessi tegund sem þér eigið
að reykja meðan þér eruð
hérna, svo yður er eins gott að
byrja nú þegar. Við afsegjum
að gestir okkar reyki sitt eigið
tóbak meðan þeir eru hjá okk-
ur.“ Og hlaut nú Benn að stinga
á sig vindlinum og taka við
Trump, og var það enn verri
vindill en hann hafði búizt við.
Að máltíðinni lokinni fórum
við inn í dagstofuna og Ber/n
gekk rakleitt að hljóðfærinu.
„Nei, það verður ekki af því,“
sagði frá Thayer. „Ég hef ekki
gleymt því sem ég lofaði.“
„Hverju lofuðuð þér þá?“
spurði Benn.
„Hefur konan yðar ekki sagt
yður það? Ég lofaði henni því
upp á æru og trú að ef þér
kæmuð hingað í heimsókn
skyldug þér ekki fá að snerta
á hljóðfæri."
„En ég verð að gera það,“
sagði Benn. „Ég er að semja lag
og mér er lífsómögulegt annað
en spila það.“
„Ja, ætli maður kannist ekki
við það,“ sagði frá Thayer. „Þér
eruð ag hugsa um að yður beri
skylda til að skemmta okkur.
Það skuluð þér ekki gera. Við
buðum yður hingað einungis
sjálfs yðar vegna, en ekki til
að hafa gott af yður. Það væri
dáfallegt afspurnar að hafa boð-
ið yður heim undir því yfir-
skini að þér ættuð að hvíla
yður, og láta yður svo vera að
skemmta okkur alla dagana."
„Þið eruð ekki að láta mig
gera eitt eða neitt, heldur er
það ég sjálfur, sem vildi gjarna
fá að setjast við hljóðfærið í
fáeinar mínútur. Lagið, sem er
að verða til í höfðinu á mér,
týnist aftur ef ég fæ ekki að
leika það.“
„Því trúum við ekki,“ sagði
frúin. „Konan yðar hefur víst
sagt yður hve dýrlegar okkur
finnast tónsmíðar yðar, og nú
ætlið þér að gera okkur það til
yndis og ánægju að spila fyrh
okkur, hvað sem hver segir.
En ég ætla að láta yður vita að
það eru fleiri en þér, sem kunn?
að sitja fastir við sinn keip. Þér
snertið ekki þetta hljóðfæci
meðan þér eruð gestur hjá okk-
ur.“
Benn leit til mín yfirkominn
með dauðans angist í augnaráð-
inu, umlaði eitthvað um ferða-
tösku, sem þyrfti að taka upp
úr — það var reyndar búið að
taka upp úr henni — og fór svo
upp, og kom ekki aftur fyrr en
liðinn var klukkutími. Á meðan
reykti hann hvern Jagúar-vind-
ilinn af öðrum, var að óska sér
þess að komið væri heitt kaffi í
vatnshanann, og bögglaðist við
að skrifa nótur að nýja laginu.
Þegar klukkuna vantaði kortér
í fimm bauðst frú Thayer til að
sýna honum garðinn.
„Ég verð að fara að heiman
á morgun að annast fyrirtækið
mitt,“ sagði herra Thayer, „og
þér verðið að bjarga yður sjálf-
ur. Ég bjóst við að yður mundi
þykja meira gaman í garðinum
ef þér þekktuð hann og búið
væri að sýna yður hann. En
auðvitað er miklu fallegra í
honum á vorin.“
„Það þykir mér trúlegt,"
sagði Benn.
„Áður en við förum inn aft-
ur,“ sagði herra Thayer, „lang-
ar mig til að spyrja yður að
nokkru. Þegar þér eruð að
semja tónsmíð, kemur hún þá
svo til sjálfkrafa, svo þér þurf-
ið ekki annað að gera en að
skrifa, eða setjizt þér við hljóð-
færið og spilið á það eftir hend-
inni, þangað til úr því verður
lag?“
„Stundum hið fyrra, stundum
hið síðara," sagði Benn.
„Þetta er fróðlegt að heyra,“
sagði herra Thayer. „Ég hef oft
verið að velta þessu fyrir mér.
Og svo vildi ég spyrja yður ann.
arrar spurningar: Yrkið þér
tónverkið fyrst og biðjið svo
skáldið að semja textann, eða
semjið þér lagið við eitthvert
ljóð, sem búið er að yrkja?“
„Stundum hið fyrra, stundum
hið síðara," sagði Benn.
„Mikið er þetta fróðlegt,“
sagði herra Thayer. „Þetta þyk-
ir mér vænt um að heyra. Og
nú verðum við víst að fara inn
og hitta frúrnar, því annars
I heldur konan mín að ég ætli
mér að hafa eitthvað gottaf yð-
ur.“
Svo komu þeir inn, varð ég
því fegnari en frá megi segja
því einmitt í því átti ég aðeins
um tvennt að velja, að segja
„Hildu“ hvað við hefðum í árs-
tekjur, eða að segja henni að
hana varðaði ekki um það.
„Ég var farin að halda að
Ralph væri búinn að stela
yður,“ sagði frú Thayer við
Benn.
„Hann sýndi mér runnana
yðar,“ sagði Benn og reyndi að
láta líta svo út sem hann hefði
verið stórhrifinn af þessu ill-
hrísi.
„Þér verðið að koma í vor og
sjá hvernig þeir verða þá.“
„Venjulega á ég annríkt á
vorin.“
„Við Ralph erum ákaflega
hreykin af þessum runnum."
,fÞað er ekki að ástæðu-
lausu.“
Benn var í þann veginn að
ná sér í bók í bókaskápnum.
„Hvaða bók er þetta,“ spurði
frá Thayer.
„Það er Gatsby hinn mikli,“
sagði Benn. „Þá bók hefur mig
lengi langað til að lesa, en ég
líef aldrei komizt til þess.“
„Drottinn minn,“ sagði frú
Thayer, „þetta er gömul bók.
Og hún tók af honum bókina.
„Hérna eru nýútkomnar bæk-
ur. Við fylgjumst vel með. Við
erum bæði mikið fyrir bækur.
Þér ættuð heldur að velja eina
af þessum bókum. Það eru allt
góðar bækur.“
Benn leit á þær og valdi eina.
Svo settist hann og opnaði bók-
ina
„Nú ofbýður mér,“ sagði frú
Thayer. „Eruð þér ekki setztur
1 versta stólinn á heimilinu.
Setjizt þér heldur í þennan stól
hérna. Þetta er sá þægilegasti
og mýksti stóll sem ég á í eigu
minni.“
„Ég vildi nú heldur sitja í
hörðui., stól,“ sagði Benn, um
leið og hann sökk niður í mjúka
stólinn dásamlega og opnaði
bókina.
„En þér sjáið ekki til þama,“
sagði frá Thayer. „Þér skemm-
ið í yður augun! Standið þér nú
upp og látið þér Ralph flytja
stólinn yðar undir lampann.“
„Ég sé vel til hérna.“
„Nei, það þýðir ekkert að
vera að segja þetta. Ralph,
færðu til stólinn hans svo hann
sjái til að lesa.“
„Ég held annars ekki, að mig
langi til að fara að lesa núna,“
sagði Benn og gekk þangað sem
grammófónninn var. „Bess,“
sagði hann um leið og hann
lagði plötu á grammófóninn,
„sko, hérna er Ó, ungfrú Hanna,
úr óperunni Svallararnir."
T~
IÐNAÐARBANKI
ÍSLANDS H.F.
AFGREIÐSLUTÍMI: Kl. 9,30 til 12.30 og kl.
13,30 til 16,00.
Laugardaga (1. október til 15. maí) kl. 9,30
til 12,00.
IÐNAÐARBANKI ISLANDS H.F.
Lækjargötu 12, Reykjavík. Sími 20580.
IÐNAÐARBANKI ÍSLANDS H.F.
Útibú Strandgötu 34, Hafnarfirði. Sími 50980.
IÐNAÐARBANKI ÍSLANDS H.F.
Útibú Geislagötu 14, Akureyri. Sími 21200.
IÐNAÐARBANKI ÍSLANDS H.F.
Grensásútibú, Háaleitisbraut 60, Reykjavík.
Sími 38755.
Afgreiðslutími: KI. 10,30 til 12,00 og kl. 14,30 til 18,30.
Laugardaga (1. október til 15. maí) kl. 10,30 til 12,30.
Bankinn annast hvers konar bankastarfsemi
innanlands.
IÐNAÐARBANKI ÍSLANDS H.F.
Hverskonar Wðgerð/V
á bátum
Einnig bifreiSa-
viSgerSir
HjólbarcSar
(Bridgesfone)
Benzin- og oliusala
GleÓileg jól,
farsœlt komandi ár,
þökkum samstarfiS
á liSna árinu.
Vélsmi&jan
Logi,
Patreksfirði