Þjóðviljinn - 24.08.1968, Blaðsíða 8

0 SÍÐA — ÞJÓÐVILJ'IjNJS' — Ijafmgardaglur 34. ágúiSt 1068
AGATHA CHRISTIE:
*
EILÍF
NÓTT
38
að góðu gagni, — einJiverjum
sem æbti ihægama með að í£tla
vegsummerki, ef hann ætti að-
eins undir gruinilausan. og trú-
gjamain mann edns og þig að
saskja. Þetta er mér ðhætt að
segja, en ég vil ekki fara nán-
atr út í þessa sélma. Það væri
ekfcL viðeigandi.
DáMál minningaraiihöfn var
haldiin í lithi kirfcjunni. Eíf ég
hesfði getað, hefði ég verið heirna.
Eg hataðá állt þeitta fölk seim
stóð fyrir uitan kirkjuna og góndi
á mig. Forvitnisieg og hniýsin
augu. Greta hjáipaði mór tifl. að
aifbera þetta. Ég held óg hafi
éklki fyrr genrt mér ljóst iwe sterk
og traust hún var. Hún sá um
.aaflt, pantaðd bflóm, skipulagdd
afllt. Ég skildi nú bebur hversu
háð Eflilie var orðin Gretu. Greta
étrti ekki marga sína líka.
FóflMð í kirfcjunni var eárikum
nágrannar oikikar — og suma
höifðum við tæpast þeflokt. En ég
tok efitir einu amdliti sem ég
haÆW. séð áður en gat eikki kom-
ið fyirir mdg í svipiinn. Þtegar ég
kom heim aÆtnr, saigði Carson
mér að maður væri í setustof-
unni og bdði eftir að hitta mig.
— Ég vil ekiki hitta neinn
í dag. Sendu hann buirt. Þú
höfðir efldki áitt að hleypa hon-
um inn.
— Fyrirgefið, herra minn.
Hann sagðist vera ættingi.
— Ættingi?
Aflflt í einu mundi ég eftir
manninum sem ég hatfði séð í
kirkjunni.
Carson var að rétta mér natfn-
spjald.
Ég var engu nær fyrst í stað.
Herra Witiiam R. Pardoe. Ég
sneri þvi við og hrisiti höfuðið.
Síðan rébbi ég Grebu það.
— Veizt þú kannsfld hver þetta
er? satgði • ég. — Andlitið kom
mér kunnuglega fyrir sjónir, en
ég kom því ekki fyrir mig.
Kannski er það einhver vinur
Elfliar.
Greta tók við spjaldinu og
virti það fyrir sér. Síðan sagði
hún:
— A.uðvitað.
— Hvier er það?
— Reuiben frændi. Þú veizt
hver hann er. Systkinaibam við
Efllie. Hún hlýtur að hafa minnzt.
á fliann við þig?
Þá mundi óg hvers vegna and-
litið kom mér kunnugflega fyrir
sjórdr. Eflilie hatfði myndir af
nokknum ættingjum sinum hér
og þar í setustctfu sinnd. Þess
vegna kanniaðist ég við andlit-
ið. Ég hafði aðeins séð það á
mynd.
— Ég skal koma, sagðd ég.
Ég fór út úr herbierginu og
inn í dagstofuna. Herra Padoe
reis á fætur og sagði:
— Michael Rogers? Þér vdtið
það etf tifl vill eikki en ég og
koma yðar vcxrum systkinaböm.
Hún kaflflaði mig alldaf Reuiben
frænda, en vdð höfum aldrei áð-
ur hitzt. Þetta er í fyrsta skipti
sem óg kem himgað yfir um
síðan þdð giftuð yfldkur.
— Auðvitað vedt ég hver þú
ert, saigði ég.
Ég vedt ekki hvemig ég á
hedzt að lýsa Reuben Pardoe.
Hamn var sitór og þrekdnn mað-
ur með stórt andlit, breiðtteitt og
dálítið viðutan á svip, eins og
hann væri aliitaf mieð huiganin
við annað. En etftir stundarlkom
fannst manni samt að hann væri
betur með á nótumium en búast
hetfðd Jjiátt við.
— Ég þairf ekki að Xýsa fyrir
þér, hvað það hryggir mig að
heyra uim lát Efldiar, sagði hann.
— Við sflcuttum sfleppa þessu,
sagðd ég. — Ég treysti mér ékfci
til að tala um það.
— Nei, það slkil óg veL
'Hann var mjög samúðartfuliur
og samt var edtthvað í tfairi hans
sem ébrði mér órótt. Greta kom
inn og ég sagði:
— Þú þefckir ungfrú Ander-
sen?
— Auðvitað, sagðd hann. —
Hvemig h'ður þér, Greta?
— Sæmilega, sagði Greta. —
Er lamgt siðam þú komst?
— Eitthvað á aðra vifcu. Ég
hef verið á ferð og tflugi.
Þá rifjaðist það upp fyrir mér.
Ég lét það flaikfca, — Ég sá þdg
um daginn,
— Einmitt það? Hvar?
— Á uppboði á Bartington
óðaiinu.
— Nú man ég það, sagði hann.
— Já, ég held ég miuei efitir
andllitinu. Þú varst mieð manni
um sextugt með brúnt yfirskegg.
— Já, sagði ég. — Það var
PhiMpot majór.
— Þdð virtuzt í góðu slkapi,
sagði hainn. — báöir tveir.
— Já, siwo sannarlega, sagði
ég og endurtók með sömu undr-
un og svo otft áður: Svo sannar-
lega.
— Auðvitað vissirðu eklki þá
hvað hatfði komdð fyrir. Var
þetta ekíki dagimn sam siiysið
varð?
— Jú, við áttum von á Eflflie
í hádegismatinn mieö okflour.
— Sorglegt, sagði Reuiben
frændi. — Regliulega hryggi-
legt . . .
— Ég hatfði eíklki hugimynd um
að þú værdr í Englandi, sagði
ég, — Ég heíd að . Ellllie hafi
ekki vitað það héldur? Ég þagn-
aði og beið etftir svari hans.
— Nei, sagðd hanm. Ég hafði
akkert skrifað hennd um það.
Saitt að segja vissd ég eikikl hve
lengj óg yrði hér, en ég lauk
erimdum minum fyrr en ég hafði
búizt við og var að veflita fyriir
mér hvort ég hefði tdima til að
heimsækja ykfcur efitir uppboðdð.
— Þú hetfur komáð firá Banda-
rdlkjuinum. I váðskiptaeriinidunn?
spurði ég.
— Tja, bæði já og nei. Cora
þunfiti að ráðfæra sig við mig
um aitt og annað. Til aö mynda
um húsdð sem hún er að hugsa
um að kauipa.
Það var þá sem hann saigðd
mér hvar Cora hetfðd dvalizt í
Engflandá. Aftur sagði óg:
— Það vissum við ekki.
— Hún var reyndar ékki langt
héðan þennan dag, sagði hann.
— Efldki laingt héðan? Var hún
á gistihúsd?
— Nei, hún dvaldist hjá
kunningjaikonu sinni.
— Ég vissi etkki að hún ætti
kiumningja á þessum slóðum.
— Konu sem Xieitir — hvað
heátir hún nú atfti’.ip? — Hard —
eiitthvað. Hardcastle.
— Claudia Hardoastíe? Ég var
umdrandi.
— Já. Hún er góð vinkona
Coru. Cora þekkti hana þegar
hún átti heima í BandanTkjun-
um. Vissirðu það ekki?
— Ég vedt ósköp lítið, sagði
ég. — Ósiköp lítið um tfjölsikyld-
una.
Ég leit á Gretu.
— Vissdr þú að Cora þékkti
Claudiu Hardcastfle?
— Ég heild ég hafi aldrei
heyrt hana minmast á hana, sagði
Greta.. — Það var þá þess vegna
sem Claudia kom aldrei þennan
dag.
— Alveg rótt sagði ég. — Hún
ætlaðd með þér á útsölu í Xjond-
on, Þið ætluðuð að hittasit ástöð-
inni í Mariket Chadwéll —
— Já — og hún kom ekki.
Hún hringdi heim rétt etftir að
ég var farin. Sagði að toún hetfði
fongið óvæntan gest frá Banda-
riikjunum og hún kæmist eikfld
að hedman.
— Mér þætti gaman að vita,
sagðd ég, — hvort gesturinin tfrá
Bandanikjunium var í raun og
veru Cora.
— Það virðiisit vera, sagði Reu-
ben Pardoe. Hann hristi höfiuð-
ið. — Þetta virðist aMt svo xwgl-
ingsflegt, sagði hann. Og hainm
hélt átfram: — Mér skilisit að
flíkskoðundnni hafði varið frestað?
— Já, sagði ég.
Hann tæmdi bodflainn sinn og
r-eis á fætur.
— Ég æifla ekki að ónáða
þig lengiur, sagði hann. — Éf
það er eitthvað sem ég get gert,
þá dveflst ég á Hóteil Majestic
í Market ChadwéH.
Ég sagðist vera hræddur um
að bann gæti lítið gert en þaMc-
aðd honum fyrir. Þegair hann
var farinn, sagði Greta:
— Hvað skyldi hann vera að
vilja? Hvaða erindi á hanm hing-
að? Og svo bætti hún við hvöss-
um rómi: — Ég vildi, að þau
hypjuðu sig öll þangað sem þau
edga heima.
—r- Slkyldi þoð annars hafa
verið Stanford Uoyd, sem ég sá
í George kránni — óg sá hann
aðeins í svip.
— Þú saigðir að hann hefði
verið með kvemnmammd sem
minnti á Olaudiu, svo að það
hefiur trúlega verið hanm. Kannski
kom hann að hitta hamia ogReu-
ben að heimsaelkja Coru — en
sú flleeikjia.
— Mér Ifkor ekflci — að þau
skulli öfll hafa verið að fflækjast
héma þeranan dag.
Greta sagði að* svoma gengi
þetta stundum tiil — edns og
ævinleiga var hún hress og slkyxi-
samfleg í tali og uppörvandí.
33.
Ég hafði ékikert meira að gera
í Sígaunalhaga. Ég skildii húsið
eftir í uimsjá Gretu meðan ég
sigldd til New York til að setja
mig inn í málin þar og taka
þátt í einhverri óhugnanlegri
gulflbryddaðri kveðjuathöfln um
Ellie.
— Þú ert á leið inn í frum-
skóginn, sagðd Greta aðvarandi.
— Láttu þau eífcki fHá þig lif-
andi.
Hún hatfðd rétt fyrir sér. það
var fxumskógur. Ég fánn það
þegiar þanigað kom. Ég vissi eildki
mikið um tfnxmskóga — ekflú
þess konar frumsitoóig. Ég var éklci
á réttri hilflu og ég vissi það.
Ég var ékki veiodmaðurinn, ég
var fórnardýrið. Það var alfls
sitaðar flóflk umhverfis mág í
botngróðrimum að reyna aðfinna
á mér veiflcan bflett. Stundum
hetf ég trúlega ímýndað mér eitt
og annað. Stundum haifði ég fuiila
ástæðu til grumsemda, Ég man
að ég fór á fund lögtfræðingsdns,
sem hierra Lippincott hafði út-
vagað mér (þægilogs náunga sem
íkom fram við mág á svipaðan
hátt og heimdlisflæknir hefði get-
að gert). Mér hafði veriö ráð-
lagt að losa mig við tiltekin
námusvæði, sem höfðu diálítið ó-
ljósa itoupskilmiáila.
Hann spurði mig hver íxetfði
sagt mér það, og óg sagðd að
það hetfði Stanfiord Lloyd gert.
— Jæja, við skuilum athuga
nxálið, sagði hann. — Maður eins
og Stanfórd Lloyd ætti að vita
hvað hann seigir.
Efitir *á sagði hann við mdg:
— Það er ekkert aithugavert
við kaupsikdlmáil'aila og það er
firáfleitt að fiara að seiija þetta
land í filýti eáns og banin virð-
ist hafia ráðflagt yður. Haidið
í það.
— Þá famnst mér sem ég hetfði
hiatft á réttu að standa; aflldr væru
í raumimmi að rieyna að leggja,
fyrir mig gildrur. AUir vissu
að ég var hreinasta bam í fjár-
málum, »
Jaröarfördn vor hátíðleg og
hræðifleg, fannst mér. Guflflbrydd-
OOLDILOCKS pan-cleaner
poÉtasvampnr sem getnr ekki ryðgað
SKOTTA
Bflasalinn
VIÐ VITATORG
Símar: 12500 og 12600.
Bílasala — Bílakaup — Bílaskipti
Bflar fyrir skuldabréf:
Taumis 12 M ’63
Taunus 17 M ’63
Zephyr 4 ’63
Mercedes Benz ’58, ’59, ’61 og ’63
DAF ’63
Skoda Oktavia ’63
Rambler ’61 og ’65.
Einnig nokkrir sendiferðabílar
með leyfum.
Opið alla virka daga frS kl. 9,00 — 22,00.
Laugardaga frá kl. 9.00—18.00.
Ódýrt! - Ódýrt!
Dömubuxur, telpnabuxur, skyrtupeysur heilar og
hálferma á drengi, terylenebuxur, gallabuxur,
úlpur.
Siggabúð
Skólavörðustíg 20.
VÖRUÚRVAL
DÖMUBUXUR - TELPNABUXUR —
Vinnubuxur karlmanna, verð frá kr. 145 — 525.
Amerískar sportbuxur, sísléttar (Koratron). sem
nýjar eftir hvem bvott.
Ó. L. Laugavegi 71
Simi 20141
VÉLALEIGA
Símonar Símonarsonar. Sími 33544.
Önnumst múrbrot og flesta loftpressuvinnu. —
Einnig skurðgröft
Rýmingarsala
\
m.a. kvenblússur, herrasportpeysur,' hemisport-
blússur, telpnastretchbuxur. telpnapeysur og sum-
argallabuxur. Drengjapeysur skyrtur, sportblúss-
ur og terylenebuxur
Verzlunin FÍFA
Laugavegi 99 (inng frá Snorrabraut).
V

I