Þjóðviljinn - 04.09.1968, Qupperneq 8

Q SlÐA —i ÞJÖÐVHjIINN — MiðváiknKiagur 4. september 1968.
MICHAEL HALLIDAY:
ÚR
SKUGGUNUM
3
ur eins og bann þyldi ekki að
borfa á þau. — Ég veit að það
vair heimsfculegit, en —
— Kóbecrt!
— í guðs baemim aeptu ekki á
mig. í>að er nógu slaemt með
þennam hræðilega verk í öxl-
inmi og andlitið —
Segðu okkur bara hvað kom
fyrir, Bob. Rödd Canmings var
róleg; hamm yirtist ekki einu sinni
fj'andsamlegur; en hann vissi nú
að ailur kvíði hans myndi reynast
á rökum reistur. — Við getum
ekkert hjálpað þér nema við fá-
um að vita aillt. Reyndu að vera
róiegur. Hvaða hús brauztu inn"
í? '
— Hús — hús í Minchester. Ég
helt — pilturinm þagnaði, saug
sígarettuna og bætti síðam við:
— Ég hélt að enginn væri heima.
— Af hverju gerðirðu það.
Bob? Bella var þó að minnsta
kosti róleg, kannski var henni nú
loks orðið ljóst að hinn elskaði
Bób hafði gert iilt af sér.
— Ég — var blankur. Ef þið
hefðuð látið mig hafa þessi fimm-
tíu pund hefði allt verið í lagi,
en — Bob þagmaði.
Canning sagði ekkert um fimm-
tíu pumdin; Bob hafði beðið um
þau fyrir þremur vifcum og hafði
rokið að heiman í fússi þegar
honum hafði verið synjað um
þau. Hann hafði’ ekki komið til
baka fyrr en nú. Umtalið um
peningana yrði til að upphefja
deilurniar við Bellu á nýjan leik;
hann haíði flæmt son hennar í
buxtu.
— Af hverju varð þetta hús
fyriæ valinu?
— Ég kannaðist við íólkið,
tautaði Bob. — Ég vissi að þar
voru alltaf peningar á glámbekk;
ég hélt að það yrði auðvelt. Ég
komst inn um glugga og fann
peninga í skáp. Ég var á leiðinni
burt þegar hann —
Röddin brást. Hann þagnaði og
glenntí aftur upp augun. Canning
fann óttann gagntaka sig; hvað
hiafði fylgt á eftir, hvað g&t verið
verra en þetta?
— Ó, Róbert, ó, drengurinn
minn, hvíslaði Bella.
— Bob, ég vil að þú segir mér
nákvæmlega hvað gerðist, sagði
Canning rólega. — Við þurfum að
vita allt. Þú varst á leiðinni út,
þegar maður kom. Hvað svo?
— Hann — hann var með hníf.
— Ó, þetta er hræðilegt, sagði
Bella hásum rómi. — Ég þoli
þetta ekki.
— Ég hélt hann ætiaði að dxepa
mig. Rödd hans var skerandi.
— Hann réðst að mér framundan
hurð með hnífinn í hendinni, það
var þá — sem hann skar mig í
andlitið. iÉg sparkaði í hann og
hann missti hnífinn. Við — slóg-
umst — um hanm. Það var hræði-
legt. Hann bafði tak á bandleggn-
um á mér; ég hélt hann ætlaði
að slíta hann af mér, en — em ég
komst undan.
Hamn þagnaði aftur. Móðir
hans sagði ekki neitt, en hún
var jafnvel enn fölari en hanm.
Canning gerði sér sviðið í hug-
aflund og óttaðist það sem á eftir
kæmi, fann til dýpri skelfingar
en hann hafð; nokkru sinni áður
fundið til.
— Hvað varð um manninn?
— Ég sló hann niður.
— Hvemig?
— Ég hrinti honum, þegar ég
var búinn að losa handlegginn, og
setti bragð fyrir hann. Hann datt
utaní' stól og stóð ekki upp aftur.
Ég þaut burt. Ég hélt ég ætlaði
aldrei að sleppa. Handleggurinn
á mér —
— Hvað varð um pemingana?
— Ég missti þá, þeir eru enn
í húsinu. Bob leit taugaóstyrkur
á föður sinm, hélt á sígarettu-
stubbnum og beit á vörina.
— /Hvemig komstu hingað?
— Georg — byrjaði Bella.
— Bíddu hæg. Hvemig komstu
hinigað?
— Ég hafði fengið lánað hjól.
Ég ætlaði ekki himgað strax. Ég
— ég var svo hræddur. Ég faldi
mig í hlöðu. Svo hélt ég — ég hélt
kannski að við mynduð hjálpa
mér. Hamn sagði þetta næstum
vesældarlega.
— Hjá hverjuan fékkstu hjólið
lánað?
— Ég —
— Georg, ég vil ekki hafa að
þú angrir hann meira, þú sérð
liklega hvað honum líður illa.
Bella stóð snögglega á fætur.
— Við verðum að finna eimhver
ráð til að hjálpa honum. Róbert,
hafðu engar áhyggjur, við höfum
einhver ráð. Við megum til.
— Ég vil vita hvaðan hjólið
kom, sagði Canming ósveigjanleg-
uf. — Ég vil fá að vita allt. Hvað
segirðu um það, Bob? •
— Jæja þá. Ég — bísaði því.
— Hvaðae?
— Það var í húsagarði rétt hjá
kompummi minmi Þar sem óg
hafði búið.
— Hvax er það núna?
— Úti. Ef ég hefði efcki haft
hjólið, hefði ég aidrei komizt und-
an.
— Hvað um fólkið þama í þess-
ari „kompu“ sem þú minntist á?
— Það — það bjóst ekki við
mér til baka. Ég sagðist ætla
beint til London.
— Við verðum að leyfa honum
að hvíla sig. Hún stóð eins og
vemdari við rúmstokkinn og hélt
um höndina á Bob. — Þetta verð-
ur að taka enda. Rödd hofin ar var
ömug eins og hún byggist við
mótbirum og ætlaði að hafa sitt
fram í þetta simn. Canning leit
af henmi á piltinn, færði sig síð-
an til, drap í sígarettu sinni og
tók stubbinn af Bob.
— Við þnnfium að taifca ákvörð-
un um eitt og annað áður em
nokfcux gietur hvilt sig, sagði
hann rólega. Hann útbjó gaspúða.
setti hann á kinninia á Bob og
festi hann n.iður með heftiplástri.
— Bob vill ekki að Celia Matthew
fád að vita um þetta, sem vonlegt
er, en þau verða að fá að vita að
hann er korninn heim. Það þarf
líka að athuga þessa öxl. Hann
minntist aðeins á hluta af því
sem honum var efst í huga. Það
yrði ekki hægt að leyna þessu,
þau gátu ekki haft Bob þama
langan tima án þess að gera lög-
reglunni aðvart. Hann myndi
bráðlega þurfa að leggja til at-
lögu við Bellu, en hann var ekki
■ reiðuibúimn til þess strax. Hann
var ekki reiðubúinn að horfast í
augu við þá staðreynd að einka-
sonur hans væri orðinm þjófur,
hefðt af ásettu ráði brotizt inn
í hús fólks sem hann þekkti til
að ræna; Camming vildi bægja frá
sér þessum ógeðfellda sammleika,
en það myndi hann ekki geta
til lengdar. — Hvermig líður þér
í öxlinni, Bob?
— Ég — ég er dálítið betri.
— Ég held við ætbum að hjálpa
honum inm í herbergið hans. Við
getum sagt þeim hinum að h-amn
hafi komið seinit heim og sé sof-
andi. Það gefur okkur tíma til
að huigsa. Farðu með hitapokann
inn í herbergið hans, Bella, ég
skal hjálpa honum yfir um. Farðu
híjóðlega.
Canning var orðinn þátttakandi
í samsæri, en hann vissi að það
yrði ekki til lenigdiar. Það var
Bella sem var hættuleg, miklu
hættulegri en Bob. Eftir þetta
hlyti Bob að gera sér ljóst, að
hann yrði útlagi úr manmlegu
samfélagi ef bann breytti efcki
um lífshætti. Reyndar sýndi hamn
þess engim merki enn, aðeins
sjálfsvorkunn. En hann var ör-
magna af þreytu og miður sín af
sársauka. Ef til vill gæti þetta
orðið honum til bjargar.
Camninig vissi að þetta var
fyrst og fremst óskhyggja.
— Ég vil ekki hitta þau, sagði
Bob hásum rómi. — Þið getið
sagt að ég sé veikur; ég vil ekki
,að þau komi inn til min. Ég verð
að láta lítið á mér bera.
— Farðu og búðu um hann,
sagði Canning við Bellu.
— Farðu ekki að ’amgra hann
aftur, Georg. Heyrirðu það?
— Ég geri það ekki.
Bella greip hitapokann um leið
og hún fór út úr herberginu,
opnaði dymiar mjög hljóðlega og
skildi þær eftir í hálfa gátt.
Canning gekk að rúminu og sett-
ist niður þyngslaleíra. Bob reyndi
að forðast augnaráð hans en gat
það efcki; Canininig stairffi á fölt,
hræðslulegt andlitið og blóð-
hlanpin auigun.
— Þetta er Ijótt ástand Bob,
finnst þér ekki?
— Jú. Mér fininst það. Mér —
mér þykir það leitt.
— Við sjáum til hvað hægt
verður að geona. Og þessi maður
sem þú slóst við — ertu viss um
að ekkert hafi orðið að honum?
— Hann rak bara höfuðið ut-
amí stólinn.
— Leiztu á hann til að aðgæta
hvort hann væri alvarlega meddd-
ur?
Bob hikaði. — Ég — nei, ég
gerði það ekki. Ég flýtti mér bara
út.
Cammimg stóð á fætur. — Jæja,
við tölum um þetta seimma. Ég
skal hella aftur í bollann þinn
og sækja handa þér aspirín. Það
Iinar verkinn í öxlinni. Hann
gekk að bakkanum og Bob var
að dreypa á teinu begar Bella
kom til baka og horfði tortryggn-
islega á þá. Hún virtist ánægð
með það að Bob hefði ekki orðið
fyrir aðkasti.
— Er nokkurt ljós í hinum
iierbergj unura? spurði Canning.
— Nei.
— Gott. Tilbúinn, Bob. Cann-
ing gekk tiT hans til að aðstoða
hann. '
— Varaðu þig á veiku öxlinni.
— Ég vara mig.
Þetta reyndist ekki eins erfitt
og hann hafði búizt við. Canning
hélt um mittið á pilitinum, en
Bob átti ekki í neinum erfiðleik-
um með að hreyfa sig, þótt ’öxlin
væri stirð. Það logaði á rafmagns-
arnimum í svefnherberginu sem
Bob hafði yfirgefið fyrir þrem
vikum í geðof’sa Og vonbrigðum.
Rúmfötunum hafði verið hagrætt
og hitapokinn á sínum stað. Can-
ning hjálpaði syni sínum upp í.
— Reyndu að sofnia.
— Allt í lagi, pabbi. Og —
þakka þér fyrir.
— Já. Canming fór út, leit á
himar hurðim'ar og sá Ijós undir
hurðinni hjá Matthew. Hann stóð
graifkynr og hlustaði. Hamn heyrði
ekkert.
Grá skima dögumarinnar var að
færast yfir himininn og inn í hús-
ið; glu’gginn í stigaganiginum
sneri til austurs og sýndi fölnandi
stjömumar. Canni.nig fór aftur
inn í herbergið til Bobs og hvísi-
aði:
— Hafðu hljótt um þig, Matt-
hew er vaiknaður. Hamn fór aft-
ur fram, hikaði, stóð síðan and-
artak hjá dyrum Matthews. Hann
hafði aldrei verið sérlega hrifinn
af því að Matthew Grant yrði
leigjandi hjá þeim, en Bella hafði
heimtað það. Það hafði sína kosti:
RAZNOIMPORT, MOSKVA
VEG 1 (m

m p 'EGLEVSUR
RUSSNESKI HJOLBAROINN ENDIST
Hafa enzt 70.000 km akstup samkvæmt votlorðl atvinnubllstjóra Fæst hjá flesfum hjölbarSasSIum Á landinu 1
Hvergi lægra verö J

| SlMI 1-7373 TRADING CO.
L
Látið ekki skemmdar kartöflnr koma yður
i vont skap. Noffið COLMANS-kartöfluduft
SKOTTA
— Skotta ég varða að skora mark! Sjáðu, ég náðí boltanum og
. . . datteinhveí?
Athugið
Geri gamlar hurðir sem nýjar. Kem á staðinn og
gef upp kostnaðaráætlun án endurgjalds.
Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar.
Síiiii 3-68-57. -A
--- ■ ■ '
Ódýrt! - Ódýrt!
Dömubuxur, telpnabuxur, skyrtupeysur heilar og
hálferma á drengi, terylenebuxur, gallabuxur.
úlpur
Siggabúð
Skólavörðustíg 20.
ÚTSALA
Útsala í nokkra daga. — Stórlækkað verð.
O. L. Laugavegi 71
VÉLALEIGA
Símonar Símonarsonar. Sími 33544.
Önnumst múrbrot og flesta loftpressuvinnu. —
Einnig skurðgröft