Þjóðviljinn - 08.04.1970, Blaðsíða 10

10 SlÐA — ÞJÖÐVILJINN — MidvikudaguT 8. apríl 1970.
anum og gai til kynna að hann
vildi leggja hann frá sér!
— Ég var einmitt að leggja á
borð, mér datt í hug að þið vild-
uð þiggja kaffisopa, sagði frú
Andersen og leit hikandi á gest-
ina.
— Nei, þakk fyrir, unigfrú
Evensen!
Hermansen leit aðvarandi á
ritara sinn. Hann vildi ekki
flaekja málið eins og á stóð, og
til að sýna velvilja sinn, ávairp-
aði hann hana aftur með frú-
artitii: • '
— Þér viljið kannski gera sivo
vel að taka af borðinu, frú?
Andersen flissaði og gekk út
í hom á garðinum, þar sem hann
fann tóma tunnu. Hann hvolfdi
henni svo að 'botninn vissi upp.
— Gerið svo vel, Hermiansen.
hér getið þér lagt frá yður pakk-
ann. Er þetta vítisvél, eða hvað?
Brandarinn féli til j arðar eins
og dauður spörfuigl.
Hermansen setti pakkann frá
sér á tunnubotninn. Hann tók
upp vasahníf, bar blaðið að
fingrinum, stoar á bandið og hélt
þvi sem snöggvast miMi fingr-
anna. Bömin voru komin að.
Þau störðu heilluð á patokann.
— Má ég fá, sagði Lilla og
rétti fram höndina eftir band-
inu.
— Segðu þakk, sagði Ander-
sen ámdnnandi, þegar hún tók
á rás án þess að segja orð. Það
vair dauðaþögn meðan Herman-
sen fjarlægði umbúðimar og tók
upp nýjnn og gljáandi prímus.
— Prímus. Andersen deplaði
augunium. Um leið sauð upp úr
kaffitoatlinum og hann varð að
bjarga honum af eldinum. Úti
á veginum sást Roger koma þjót-
andi, bann sendi pappírsftaug
inn í garðinn, en þegar hann
kcwn auga á Hermiansen og frú
Salvesen smeygði hann sér gegn-
um gat á grindverkinu til þess
að étoki sæist tál bans.
— Á vegum stjómar bygginga-
félaigsins leyfi ég mér að afhendia
þennan príiwus; sagði Hermian-
sen láttaust og virðulega.
— Það er mjög vinsamlegt af
ytotouir. Andersen hiarfðj tvíráð-
ur á konu sína. — Mjög vinsam-
Xegt. En við þurfum eiigmlega
etoki á honum að halda. Við för-
ym nasstum aldrei í útilegu, er
það mammia?
— Við förum í útilegu heima.
áaikði hún og benti á bálið.
— Nú getið þér slötokt báiið,
frú Andersen. Það var ró og
virðuleiiki í fairi hans. Hann hélt
enn á primusnum í fanginu.
— Slökíkt? Af hverju ættum
við að slötokva bálið?
Frú Salvesien hafði þagað all-
\ TIZF
vogwe
EFNI
/ SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
HARGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Simd 42240.
Hárgreiðsla. — Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Hárgreiðsln- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðsiu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SlMI 33-9-68
14
SKÁLDSAGA EFTIR
SIGBJÖRN HÖLMEBAKK:
ANDERSEN
FJÖLSKYLDAN
an þennan táma, Nú var röðin
komin að henni.
— Við lítum svo á að nágrann-
amir kjósi heldur að þér eldið
matinn yðar innanhúss hér eft-
ir, un.gfrú Evensen!
Dalufur troði færðist smáan
samian um útitekið andiitið á
Andersen.
— Nei, heyrið mig nú! Þetta
bál getur varla farið í tauigam-
ar á fólki. Þér eldið sjélf mat-
inn yðar yfir eldi úti í garði,
firú Salvesen.
— Ég?
— Hann á við éldstæðið yð-
ar, sagði Hermansen tifl skýring-
ar.
— Útigrillið? En það er allt
annað!
— Já, mifcil ósköp, en toaiffið
verður alveg eins gott á venju-
legum eldi, Andersen rétti út
hiandlegginn og benti á toaffd-
barðið.
— Svona nú! Kortan mín er
búin að leggjia á borð fyrir ytok-
ur! Það var nofckur myndugleiki
í rödd hans sem virtist hafa sín
áhrif á Hermansen. Hann setti
prímusinn samstundis frá sér á
tunrauna. En frú Salvesen var
eins og ósigrandi vígi.
— Ég held þér misskiljið þetita.
Við erum ekki komin hiragað í
kaffidrytokju. Við erum toomin á
vegum stjómar byggingafélags-
ins til að torefjast . . .
— Far-a fraraí á, ledðrétti Her-
mansen.
Andersen rétti toorau sinni
kaffitoetilinn: — Helttu í.
. Meðan hún hellti í bollana,
gekk hann að bálinu. Hiann var
vanur að kveiikja sér í pípu þeg-
ar vanda bar að höndum; það
gaf honum tíma til að íhuga
máþð. Hann vissi ekki almenni-
lega, hvað'gera skyldi. Af tillits-
semi við Eirík veiigraði hann sér
við að fleygja þeim út úr garð-
inum. Enn var það etoki nauð-
synlegt, en honum var ljóst að
stundin nálgaðist.
Rólegur á ytra borðinu teygði
hann sig yfir bálið til að fá eld.
Þar lá pappírsfla-ug og hann
statok endanum á henni inn í
k>gann, en allt í einu flýtti hann
sér að slökkva i henni. Hann
braut suradur fliaugina. starði á
krypplað umslagið, sem var dá-
lítið brannið í endann og reif
það upp. Og þarraa sat hiann með
ávísupina í höndunum.
Frú Andersen varð skelfd þeg-
ar hún sá fnarraan ; hann. Hann
starði á haraa og svipurinn á
honum var svo aulailegur og við-
uitan að hún hélt að hann hefði
fengið siag.
— Hvað er að, pabbi?
— Við erum ri'k!
— Erti^ lasinn, pabbi?
— Við erum • rík! enduirtók
hann og réttj henni ávísunina.
Hvorki Hermansen né frú
Salvesen höfðu fylgzt með því
sem gerðist, en þeim var Ijóst
að það hliaut að vera eitthvað
mitoilvæigt. Frú Andersen deplaði
augunum í sífeliu.
— Nú getum við borgað raf-
magnsreikninginn, sagðli hún að-
eins.
— Rafmagnsreitoninginn? Her-
mansen mundi ailt í einu hvers
vegna þau voru Hingað toomin.
Já, hann haffði skipuiagt þessa
herferð með alúð og nékvæmni.
Fyrst afhending á prímusnum,
síðan almenn fjiársafnun til að
greiða rafmagnsireikninginn.
Þetta var tveggjia þrepa eldfliaiug,
öfluig og áhrifarík. En nú varð
honum ljóst að flaugin var að
hrapa til jarðar eins og mis-
heppnaður toínverji.
— Strauminn, sagði frú And-
ersen og sýndi honum ávísun-
iraa.
Hann var dálítið fjarsýnn og
varð að haida henni ; útréttum
bandlegg, en með ' þjálfuðum
bantoiamannsaugum sínum sá
bann samstundis að 'þétta var á-
vísun, og honum gramdisit að
hún skyldi vera kryppluð og
brennd í jiaðarinn. —Svóna ‘á
etoki að fara með ávísanir, taut-
aði hann ergiiegur, en bann
gleymdi gremjunni undir eins
þegap hann setti upp gleraugun
og sá hver upphæðin var. —
Sjötíu þúsund níu hundruð níu-
tíu og f-imm! Hann var vanur
hærri upphæðum í tétokum, en
þeg-ar hann las na-fn Alfreðs
Andersens varð honum Ijóst
hvað þessi upphæð táknaði í
raun og veru.
— Ja, hérn-a! Hann rétti frú
Saivesen téktoinn.
— Hún er býsna kryppluð,
fdnnst mér og brennd í þokkia-
bót . . .
Frú -Salvesen hafði sj-álf unnið
í bantoa og vissi sínu viti, en
Hermansen svipti hana allri von.
— Ávísunin er i lagi, sa-gði
hann blátt áfram. *
— Til hamingju Andersen. Og
til hamingju ungfirú . . . firú
Andersen. Frú Saivesen sleppti
ávísuninni undir eins.
— Heyrið þið, kratotoar, við
höifium unnið peninga! Við erum
rík.
Hrú Andersen tók Lillu í fiang-
ið og sveiflaði henni í loftinu.
Krakkamir þyrptust að henni
og Andersen, medira að segja
Tóna og Eiríkur sem höfðu
h-aldið sig uppi í trénu, voguðu
sér níður þegar hér var komið.
— Við erum rík, hrópaði And-
ersen. Heyrið þið hvað m-amma
segir? Nú getið þið fengið allt
sem ykkuir langar í!
Hermiansen reyndi að komast
að. Hiann stóð enn með ávísun-
ina í höndunum.
— J-á, hm, sjötíu þúsund kirón-
ur eru álitleg fjárhæð, og ef þið
ráðstafað þeim á skynsamlegan
hátt . . . Hann benti á húsið ag
garðinn. Enginn hlustaði á hann.
— Þið skuluð fá ný 'föt. hróp-
aði Andersen.
— Við getum feragið sjónvarp,
hrópaði Sylvía.
— Og plötuspilaira!
— Og bíl!
— Og útiigri-H, hrópaði Tóna
með vott a-f illkvittni.
En eins og vanalega var það
frú Andersen sem sagði lausn-
arorðið.
— Þú getur hætt að vinn-a,
sa-gði hún og snerd sér að manni
sínum.
— Nei, heyrið mig nú, f-rú
Andersen. Yðúr getur ekki ver-
ið a-lvara? Var ekki. vottur af
virðingu, næstum lotnin-giu í
rödd hia-ns? — Þér getið ekki átt
við að m-aðurinn yðar eigi að
hætta að vinna? sagði bann og
hló dálítið vandræðaiega.
— Því ekki það? Hann hefur
stritað í næstum þrjátíu ár.
— Ef þið fiarið að ollu með
gát og sparið . . .
— Spörum? Andersen sneri
sór að hon-um. — Af-hverju ætt-
um við að spara, bæði þegar
við ei-gum penin-ga og þegar við
ei-gum þá ekki? Nú ei'gum við
peninga, mamma. Fjandinn sjálf-
u-r má spara fyrir mér, nú för-
um við í toau-pfélia-gið.
Það var ómö-gulegt fyrir Her-
miarasen að skjóta inn orði.
Kraktoaimir dönsuðu kringum
foreldrania, hin bömin komu út
úr toofunum og utan af götunnL
Andersen rétti fram höndin-a
eftir tétotonum, en Hemaansen
vildi ógja-man sleppa honum.
— Viljið þér ektoi heldur að
ég fari með hánn í “ bantoann? Ég
gæti laigt hann inn á . . . ? en
orð haras heyrðust ektoi fyrir hó-
vaðanu-m. Frú Salvesen geklk að
prímusnum og setti hann aftur
í kassann.
— Ru-ddalegt. Það mætti ætla
að þa-u væur toommúnistar!
— Við verðum að toall-a saman
stjó-rnarfund þegar í stað, sagði
Hermansen alvarlegur í bra-gði.
- □ -
t /
Gyll-ta klukikan á arinhillunni
sló sjö, létt slög, og Hermansen
beið eftir síðasta sl-aiginu. Þá
ba-rði bann varlega í borðið með
fundarhamrinum til að gefa til
kjnina að fundurinn væri sett-
ur. Hann leit umhiverfis. borðið
til að ganga ú-r sku-gg-a um að
stjórnarmennirnir væm á sín-
um stað. Frú Salvesen hfefði
tekizt að toalla þá saman á met-
tíma. Hún sat honum til hægri
handa.t* og róta-ði í ým-istoonar
skjölum, en hætti 9trax og Her-
mansen byrjaði að taila.
ÓDÝRT - ÖDÝRT - ÓDÝRT - ÓDYRT - ÓDYRT - ÓDYRT
cC
Q
O
H
cC
Q
O
H
cC
Skófatnaöur
Karlmaxmaskór, 490 kr. parið. Kvenskór frá 70 kr. parið. Bama-
skór, fjölbreytt úrval. Inniskór kvenna og bama í fjölbreyttu úrvali.
Komið og kynnizt hinu ótrúlega lága verði, sem við höfum upp á
að bjóða.
Sparið peningana í dýrtíðinni og verzlið ódýrt.
RYMINGARSALAN, Laugavegi 48.
i ÖÐÝRT - ÖDÝRT - ÓDÝRT - ÖDÝRT - ÓDÝRT - ÓDÝRT -
SÓLUN
Látið okkur sóla hjól-
barða yðar, áður en þeir
eru orðnir of slifnír.
Aukið með því endingu
hjólbarða yðar um
helming.
Notum aðeins úrvals
sólningarefni.
BARÐINN hjf
Ármúla 7 —- Sími 30501 — Reykjavík
Tvöfalt „SECURE“-einangrunargler.
A-gæðaflokkur. Beztu fáanlegu greiðslusikilmálar.
Glerverksmiðjan SAMVERK h.f. Hellu.
Sími 99-5888.
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum
og gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita-
bæi, sumarbústaði og báta.
V AR AHLTJTAÞ J ÓNUSTA.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eidavélar fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
ELDAVELAVERKSTÆÐI
ÍÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 - Sími 33069.
Husbyg-gjendur. Húsameistarar. Athugið!
„A TERMO
ii
— tvöfalt einangranargler úr hinu Heims-
þekkta vestur-þýzka gleri. — Framleiðslu-
ábyrgð. — Leitið tilboða.
ATERMA Sími 16619 kl.
10 -12 daglega.
W