Þjóðviljinn - 10.06.1970, Blaðsíða 8

g SlÐA — ÞJÓÐVIUINN — Miðvikudagur 10. júni 1970.
H.-K. Rönblom:
Haustlauf
hyldýpi
koma og skammast við strákalýð
sem gerir óskunda.
— Eða þá að hann hefur
kveikt í ruslalhug — það er nóg
til af þeim svona á haustin.
— Við nánari athugun, sagði
Súsanna, — þá er það eiginlega
furðulegt að nokkur sikuli borga
sig inn í bíó, þegar til eru svo
margar aðferðir til að komast
inn án þess. Þú ætlar sem sé
að spyrja dyravörðinn hvernig
þetta hafi gengið til?
— Ég hafði hugsað mér að
spyrjast fyrsit fyrir hjá lögregl-
unni. l>að er hugsanlegt að hún
hafi fengið tilkynningu um ein-
hverjar óspektir.
— Og þegar sannanakeðjan er
fullsmíðuð, sagði Súsanna, sem
vissi allt um þessa hluti, — þá
býðurðu öllum himgað heim sem
grunaðir eru og segir frá mála-
vöxtum. Þegar þú ert búinn að
gera alla dauðhrædda eftir röð
þá bendirðu á hinn raunverulega
morðingja. Og einmdtt í þeim
svifum feemur Kúhk lögregiu-
þjónn inn og tekur muröingjann
fastan, þvi að allan tímann hefur
hann staðið í eldhúskróknum og
beðið færis.
Qrðið eldhúskrókur vakti hana
til déða og hún þaut fram til
að taka kaffiketilinn af hellunni,
en það var einmitt að sjóða upp-
úr honum.
Leitin að kjaftakindinni hófst
síðdegis heima hjá frú Johans-
sbn' í ’ íbúðinni undir ibúð Bácks.
Hún var ein heima, eiginmaður-
inn í vinnunni, sonuriran í skól-
anum. Paul var að verða hag-
vanur í eldhúsinu hjá henni.
Hann leiddi talið að blaða-
viðtalinu.
— Er hugsanlegt að einhver
óviðkomandi hafi komizt á snoð-
ir um það? spurði Paul.
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Simi 42240.
Hárgreiðsla. — Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Hárgreiðsln- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav 18 III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðsiu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SIMI 13-9-68
— Það held ég ekki, sagði frú
Jöhansson íhugandi. — Við
ræddurn auðvitað um það við
Johansson eftir að Baok hafði
talað við Stokfehólm. En enginn
af kunndngjum ofekar kannaðist
neitt við Báck, svo að við höfð-
33
um enga ástasðu til að tala um
þetta við neinn.
Hún þagnaði og beit sundur
tvinnaenda. Tennur hennar vorú
margar og sterklegar og minntu
á gulnaðar nótur á göomlu pían-
ói. Efeki var það sérlega fallegt,
en þó var það traustlegt og bar
vott um viljastyrk.
— Ágætt, sagði Paul. — Það
var bara það sem ég vildi fó
að vita.
— Okkar vegna gefcur herrann
verið alveg rólegur. Við erum
engar kjaftakindur.
— Ég átti alls ekki við það,
sagði Paul í skyndi — Ég
ætlaði bara að ganga úr skugga
um að efeki hefði verið minnzt
á þetta af tilviljun, til að mynda
í mjólkurbúðinni.
— Jú, auðvitað minntist ég á
það í mjólkurbúðinni, sagði frú
Johansson, undrandi yifir því að
þurfa að eyða orðum að svo
sjálfisögðum hluit. — Þau þekkfcu
Báck.
Ef einræðisherra- hér á landi
vill binda endi á málfrelsi,
hugsaði Paul, þá verðvr hann að
þyrja á því að -loka ..mjólfeur-
búðunum.
— Símtalið kom á föstudags-
kvöldi, sagði hann, — og það
hefur þá verið á laugardags-
morgni sem málið var á dagskró
í mjólkurbúðinni.
— Nei, á lauigardögum er
engin aðstaða til að spjalla; þá
er alltof mikið að gera. Það
hdýtur að hafa verið mánu-
daginn sem ég minntist á það.
Þetta hélt hún fast við og
einnig það að hún hefði ekki
haft orð á símtalinu neins staðar
annars staðar Paul hélt á burt
sæmilega ánægður. Eftir mjólk-
urbúðarfréttum einum saman
hefði enginn sfcálvírsmorðingi
látið til skarar skríða.
Næsta verk hans var að
halda til Fréttablaðs Sundahafn-
ar og spyrja eftir fréttastjóran-
um. Hann sat í smáskonsu og
skrifaði lofgrein um listsýningu
(„Einkum eru olíumálverkin frá
sólarlandinu Italíu litskrúðug").
Hann þefekti Paul undir eins
aftur, hiustaði á spurningu hans
og svaraði henni neitandi.
— Það var elkki umtalsvert.
Þeir geta átt viðtal við hwem
sem þeim sýnist.
Paul útskýrði að spuming hans
beindist að því að komast að
þwí hvernig utanaðkomandi fólk
hefði fengið vitneskju um vænt-
anlegt blaðaviðtal.
— Ég hef nefniiega ástæðu
til að æfcla, bætti hann við, —
að stálvírsmaðurinn hafi vitað
um málið.
Tálbeitan hafði tilætluð áhrif.
Áhugi blaðamannsins vaknaði.
— Hann hefur ómögulega get-
að fengið upplýsingarnar frá
mér, sagði hann.
— Ég held varla að hann hafi
fengið þær hjá Báck sjálfum,
sagði Paul.
— Jæja, þá veit ég ekki
hvernig á því stendúr — en
bíðið nú hægur! Ég var ekki
sá fyrsti sem þeir leituðu ráða
hjá frá Stokkhólmsblaðinu. Þeir
hringdu bara í miig af því að
þeir fundu efeki símanúmer
Báoks í skránni. En sá sem
hringdi vissi að Báak var af-
lesari hjá rafveitunni, og það
hlýtur einíhver annar að hafa
sagt honum.
— Hver hefði það getað verið?
Hefur Stokfehólmsblaðið nokkurn
fréfctaritara eða umboðsmann í
Sundahöfn?
— Hann var í sumarleyfi i
ágúst og þess vegna hringdu
þeir í mig. En það er bezt þér
hringið og spyrjið þá sjálfa.
Þetta var heitlráð og Paul hélt
heimleiðis til að fara eftir því.
Samtalið kom meðan hann beið
eftir matnurn Hann bað um
samband við Wimansson ritstjóra.
Sá var staddur á skrifstofu
sinni og svaraði undir einis.
Eftir óhjákvæmileg inngangs-
orð komu þeir að efninu. Wi-
mansson hafði oft verið kynnir
í útvarpi og hafði lært þá list
að fylla upp allar þagnir með
orðaflaumi.
— Já, það var skelfileg fyrir-
höfn að ná sambandi við þetta
fólk sem ég ætlaði að tala við.
Ölýsanleg fyrirhöfn. Stundum
gátu fréttaritaramir úti um
landsbyggðina hjálpað mér Ann-
ars varð ég að snúa mér til
heimamanna sem voru sérlega
fróðir um samborgara sína. Fólk
er svo misjafnt hvað þetta snert-
ir. Sumir —
— Við hvern töluðuð þér til
að fræðast um Back?
— Við skulum sjá til, Báok?
Það var í Sundalhöfn. þar höfum
við fréttaritara —
— Hann var í sumarleyfi í
ágúst.
— Jæja? Já, nú man ég það.
Maður huigsar aldrei um að
annað fólk sé í leyfi; maður man
bara eftir sínu eigin leyfi og
hugsar þeim mun meira um það.
I þessu starfi —
— Til hvers sneruð þér yður?
— Jú, ég man ég hringdi í
Bhlevik þingmann.
— Jæja, í Ehlevik.
— Já, ég þefeki hann persónu-
léga, hann hjálpár ók'ikur stund-
um um smáfréttir úr þinginu.
Mjög viðfeldinn og sanngjam
maður — -"
— Minntuzt þér nokkuð á um
hvað viðtalið ætti að Ifjalla?
— Já, vitaskuld, er nokkuð
athugavert við það? Bf maður
vill að fólk leggi sig í líma
fyrir mann, verður maður að
gefa eitthvað á móti. Að gefa
og taka —
Málið var upplýst. Blaðamað-
urinn sem Paul hafði áður talað
við, hafði minnzt á að „sambönd
úti um landsbyggðina“ hefðu
verið hjálpleg við að leita uppi
viðmælendurna. Auðvitað voru
allmai’gir þingmenn í hópi þeirra
sambanda. Paul var viðutan við
matborðið, en Súsanna léfc hann
ekki í firiði.
— Náðirðu í kjaftaikindina
þína? spurði hún.
— Hún býr á hæðinni fyrir
neðan okkur.
— Ehlevik? Hvað heldurðu að
það tákni?
— Ég ætla einmitt að reyna
að komast að því þegar við
erum búin að borða.
Bhlevik þingmaður hafði verið
á borgarskrifstofunini um morg-
uninn, síðdegis hafði hann verið
í skrifstofum flokksstjómarinnar
og um kvöldið ætlaði hann að
vera á kosningafundi. Eins og
flestir önnum kafnir menn,
virtist honum ekki liggja mikið
á. Hann tók hlaða af kosninga-
bæklingum af stól og bauð Paul
sæti.
— Eruð þér enn að leita að
stálvírsmanninum? Þér eruð
auðvitað búnir að tala við Irene
Oarp?
— Já, en hún neitar því að
hafa átt stefnumót við Báck
— En var ekki vitni sem sá
til hennar?
— Jú, og býsna trúverðugt
vitni skilst mér. En hún neitar
samt.
— Jæja, hún hefur trúlega
sínar ástæður til þess. Áttuð
þér eitthvert sérstakt erindi við
mig?
— Já, það var í sambandi við
blaðaviðtal sem Báck hafði lofað
að eiga við Stokkhólmsblað
skömmu fyrir dauða sinn.
Þingmaðurinn strauk sér um
hökuna og það urgaði í. Hann
leit rannsakandi á Paul.
— Já, ég kannast við það.
Hringið í Wimanisson ritstjóra
við Stokkhólmsblaðið, þá getur
hann frætt yður um það.
— Ég var einmitt að tala við
hann rétt áðan.
— Þá vitið þér eins mikið og
ég. Wimansson er kunningi minn
í blaðamannastétt. Menn í mínu
starfi verða að eiga nokkra slíka
eins og þér skiljið kannski.
Hann lét eftir sér að brosa.
— Hann hrinigdi og spurði hvort
Baok væri á lífi og því gat ég
svarað samstundis. Hvað kemur
þetta svo stálvírsmanninum við?
Eða er þetta sér á parti?
HlllHUillilUUHUiUiiiiiniiliiililUil£!iiiilUUiliUliiíiIU!liUi!liU!iUiiiil!iiiIHUU!i‘IUU‘IÍIiiUIiiHSSli!!llilliilHIÍIII
«-elfur
Laugavegi 38
o g
V estmannaey jum

Brjóstahöld og
mjaðmabelti.
Fjölbreytt úrval
við
hagstæðu verði.
HúsráBendur!
Geri við f\eita og kalda krana, WC og WC-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum
STILLI HITAVEITUKERFI.
HILMAR J. H. LÚTHERSSON
pípulagningameistari.
Sími 17041 — til kl. 22 e.E
immi
HEFUR TEPPIN SEM
HENTA YÐUR
TEPPAHUSIÐ
*
SUÐURLANDS-
BRAUT 10
*•
SÍHfll 83570
&
ÍfiliiiÍ!Hi!!!!!Ííi!iÍi!t!Hilt!ii‘!i'í!'í!’l!ÍÍ!iÍÍÍ!ÍH!!ÍíÍiii!!'"!i!!!H!HnniÍ!Í!i!'’!!!''ii'i’'!'’iii!"iiÍÍÍiiiiii!tíiÍÍÍ1IÍII!!jÍÍ
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stserðum
og gerðuwi. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita-
bæi, sumarbústaði og báta.
VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavélar fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
ELDAVÉLAVERKSTÆÐI
IÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 - Sími 33069.

Minningarkort
• Slysavarnafélags
íslands.
• Barnaspítalasjóðs
Hxingsins.
• Skálatúnsheimilisins.
• F.iórðungssjúkrahússins
Akureyri
• Helgu Ivarsdóttur.
Vorsabæ.
• Sálarrannsóknafélags
íslands.
■ S.I.B.S.
• Styrktarfélags van-
gefinna.
• Mariu Jónsdóttur.
flugfreyju.
• Sjúkrahússjóðs Iðnað-
armannafélagsins á
^elfossi.
• Krabbameinsfélags
íslands.
• Sigurðar Guðmunds-
sonar, skólameistara.
• Minningarsjóðs Árna
Jónssonar kaupmanns.
• Hallgrimskirkju.
• Borgarneskirkju.
• Minningarsjóðs Steinars
Richards Elíassonar.
• Kapellusjóðs Jóns
Steingrímssonar,
Kirkjubæjarklaustrt
• Akraneskirkju.
• Selfosskirkju.
• Blindravinafélags
tslands.
Fást í MINNINGABÚÐINNI
Laugavegi 56 — Simi 26725.