Þjóðviljinn - 07.08.1970, Blaðsíða 8

g SÍÐA — ÞJÓÐVTLJINN — Föstudagur 7. ágúst 1970
JULIUS BARK:
SEM
LINDIN
TÆR...
16
engu að leyna, hugsaði Óli. Það
tók því ekki.
— Já, sagði hann loks. Hann
ætlaði að koma til mín.
— Af nokkrum sérstökum
ástæðum?
— Nei, bara til að eyða kvöld-
inu í kjaftasnakk eins og venju-
lega.
— Báðuð þér hann að koma
ekki?
— Já.
— Hvers vegna?
— Ég var búinn að ákveða að
reyna að vinna. Ég vildi ekki
láta trufla mig.
— Er herra Lindell að skritfa
nýja bók?
— Já, ég var nýbyrjaður á
bók.
— Haldið þér að Cæsar Borg
hafi verið á •leiðinni til yðar,
þegar þetta gerðist? Það er stutt
á milli hjáleigunnar yðar og
tjarnarinnar.
Óli varð aJftur þungbúinn og
þegjandalegur. Hann hafði ekki
hugsað út í þetta. 1 þessu fólst
ásökun. Þetta var Óla að kenna,
hann hafði vísað Cæsari á bug,
og þess vegna gerðist þetta. Það
var ekki beiinlínis hsegt að á-
kæra hann fyrir neitt, en samt
sem áður var söm hans gerð.
— Ég veit ekki hvert hann
v^r að fara,’ sagði Óli. Auðvitað
getur verið að hann hafi látið
sig það engu skipta að ég ætl-
aði að vinna. Get ég nokkuð að
því gert?
— Við erum bara að reyna að
átta okkur á málavöxtum.
Gleraugun dönsuðu í höndum
hans, sólargeislamir spegluðust
í þeim og dönsuðu um her-
bergisveggina. Ungfrú Ahlner
skrifaði og skrjáfaði.
— Cæsar Borg hefur væntan-
lega ekki verið að rukka yður
um peningana sem þér skulduð-
uð honum? spurði rannsóknar-
fulltrúinn dálítið óþolinmóðlega.
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Simi 42240.
Hárgreiðsia — Snyrtingar.
Snyrtivömr.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 HL hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMl 33-9-68.
— Nei. Við minntumst ekkert
á peninga.
Óli laug. Tókst það nógu vel?
Cæsar og hann höfðu talað um
endurgreiðslu. En Óli gat ekki
talað um það, hann fann að
lögreglan var ekki beiniínis
ánægð með hann og han vildi
ógjarnan sverta álit þeirra á
sér frekar en orðið var.
Bernhardsson skipti um um-
ræðuefni.
— Þér eruð víst trúlofaður,
herra Lindell.
— Já.
— Ungfrú Lísabetu Akermark,
sagði rannsóknarfulltrúinn og
leit í plögg sín.
— Já svaraðj Óli stuttur í
spuna.
— Afsakið tillitsleysið, en
stóð til að unnusta yðar færi til
Parísar með Cæsari Borg?
— Unnusta mín! Nei, svo
sannarlega ekki. Af hverju
spyrjið þér?
— Ég var bara að velta því
fyrir mér.
Óli leit undrandi á Bernhards-
son en hann gerði sig ekki lík-
legan til að útekýra þetta nénar.
Hélt hann að Óli hefði myrt
Cæsar? Drepið hann af afbrýði-
semi?
— Þá getur herra Lindell víst
ekki hjálpað okkur meira í bili.
Bernhardsson reis á fastur,
sneri bakinu í glugigann og sól-
in lýsti ailt i kringum hann.
Hann rétti fram höndina.
— Er herra Lindell nokikuð
á förum héðan á næstunni?
spurði hann.
— Ekki svo ég viti.
— Það er ágætt. Ef til vill
þurfurn við að leggja fleird
spurningar fyrir yður.
— Getið þið ekki tekið mig
fastan undir eins?
Rannsóknarfulltrúinn lét sem
hann heyrði þetta ekiki.
— Þakka yður fyrir að þér
vilduð koma, sagði hann aðeins.
— Við látum til okkar heyra
ef til kemur.
Óli getok að dyrunum, en þeg-
ar hann var í þann veginn að
ganga út um þær stanzaði
Bemhardsson hann.
— Það var edtt enn, sagði
fulltrúinn. — Þegar þér funduð
líkið tókuð þér þá eftir þvi
hvort Borg var í skóm? Skóm á
báðum fótum.
— Ned.
— Þér hafið ekki tekið eftir
því hivort hann vantaðd skó á
annan fótinn?
•— Nei. Var hann sikólaus?
— Sem sagt, þér tókuð ekki
eftir því. Nei, það þarf ekki
að vera nedtt undarlegt. Það
var orðið ‘skuggsýnt.
— Var eitthvað sérstakt í
sambandi við skóna? spurði Óli.
— Nei, alls ekld. Ég var bara
að velta þessu fyrir mér.
Rannsóknarfulltrúinn benti
Óla að halda álfiram út. Hann
var hvorki vinsamlegur né ó-
vinsamlegur, _ aðeins ópersónu-
legur, embættismannslegur; hann
hafði verið að yfirheyra, það var
allt Og sumt. Þótt Óli væri í
einhverju uppnámi, þá kom það
honum ekki við.
Óli flýtti sér út í ferskt maí-
sólskindð. Hann gekk hraitt gegn-
um fremri skrifstofuna, þar sem
Strömpóli sat og horfði á eftir
honum.
'■y
— Og þegar þú komst út af
lögreglustöðinni, fannst þér þú
þá næstum liggja undir gruh?
spurði Peter.
— Næstum? sagði Óli. —
Meira en næstum. Ég var sann-
færður um að það væri ég sem
Bernihardsson ætlaði að veiða í
netið sitt. Mig vantaði fjarvistar-
sönnun, enginn hafði séð mig í
s'kóginum, enginn var til vitnis
um að ég hefði soifið. Og svo
hafði ég fengið lánaða peninga
hjá Cæsari og ég hafði fumdið
líkið. Bernhardsson átti sjálfsagt
aðeins eftir að ganga úr skugga
um hvemig ég hefði borið mig
að.
Óli og Peter sátu einir á kaffi-
stofunni. Það var nýbúið að t>pna
og það gat liðið góð stund áður
en fyrstu hádegisgestimir kæmu
með nestispakka sína og pönt-
uðu kaffi.
Þeir sátu hvor andspænis öðr-
um, Óli í stól og Peter í rauðum,
veggföstum gallonsólBa. Kaffið var
þunnt og fitugt, gamall og súr
tóbaksreykur óg þvæld vikublöð
tiiheyrðu innbúinu. ,
— Bemihardsson virtist vera
traustur og skýr náungi, sagði
Peter.
— Vissulega. Hann var áreið-
anlega starfi sínu vaxinn. En
einmitt þá féll mér ekki beinlinis
vélu við hann, mér leið hálf-
ónotalega í maganum þegar ég
steig upp í bílinn minn og ók
upp torgið.
— Hingað?
— Ég lagði binum hér fyrir
utan, en ég átti erindi í tóbaks-
búðina, til hennar frú Lindberg,
vinkonu þinnar.
— Svt> góðir vinir urðum við
nú tæpast, sagði Peter.
— Ekki skaltu taka það nærri
þér, sagði Óli. — Við emm engir
periuvinir heldur. Hún hefiur
skrifað hjá mér fulloft En í
það skipti átti ég peninga fyrir
tóbaksbréfi.
Og ég stikaði, seip. sé«&k'4haMt
yfir torgið og tók þá 'eifitir þvi
að fólk gaf mér homauga. Sumir
sneru sér við án þess að reyna
aö leyna því, fólk sem ég þekkti
ekki neitt. Eftir nokkra stund
fór ég að skilja.
— Frú Lindgren?
— Við hvað áttu?
— Það hafði trúlega verið
slúðrað um dauðsfallið, og þú
sagðir sjálfur að tóbaksbúðin
væri slúðurmiðstöðin.
— Já, sagði Óli. Allir vissu
hvað hafði komið fyrir. Og það
lá auðvitað í augum uppi. Sumir
höfðu séð eða heyrt talað um
athafnir lögreglunnar við tjöm-
ina. Fagerkvist hafði áreiðanlega
tekdð eftir þeim. Og hjúkrunar-
konan hjá Palmér lækni, sem
sé héraðslækninum, hafði áreið-
anlega elcki látið sitt eftir liggja.
— Það er ekki beinlínis auð-
velt að halda leyndu dauðsfalli,
sagði, Peter. — Og blöðin era
vön að leggja sitt af mörkum.
— Það gerðu þau svo sannar-
lega hér, eins og þú manst
kannski.
— Já. Ég fylgdist með þvi,
sem skrifað var.
— Allavega virtist það hafa
verið hjúkrunarkona Palmérs
sem kom af stað þeim orðrómi,
að um eitran hefði verið að
ræða.
— Já, það stóð líka í blöðun-
um, sagði Peter.
— En þá vissi ég það eklki.
Fól'k sem ég hafði aldrei séð,
góndi á mig og nokkrar kt>nur
bentu meira að segja á eftir mér.
Ég þaut inn í tóbaksbúðina til
að sleppa frá þessu.
Peter hellti síðustu lögginni í
bollana, hagræddi sér í óþægi-
legum sófanum og lét Óla halda
áfram.
Þegar Óli kom inn í tóbaks-
búðina var þar fyrir dálítill
hópur. af fólki, sem var að tala
um dauða Cæsars, það fann Óli
á sér. Samtálið þagnaði sam-
stundis og þeir sem inni vora
óku sér til og fónu að fikta
við blöðin.
Meðal þeirra sem innd vora
var Rolf Jonsson, skólastjórinin.
Hann heilsaði Óla fálega, fáiegar
en hann var vanur. Óla gramdist;
hann var í uppnámí eftir yfir-
heyrsluna og ekki batnaði líðan
hans við þetta.
Hann leit á viðskiptavini frú
Lindbergs, fann þögla andúð
liggja í loftinu, andúð sem var
blandin forvitni, fyrst annars
vegar var aðskotadýrið í Hindr-
unamesi. Og sælllegt og kringlótt
en afundið andlitið á Roilf leysti
gremju hans úr læðingi.
— Ósköp erað þið ólundarleg
á svipinn, sagði Óii. — Hefur
nokkuð komið fyrir? Annað en
það að Cæsar er dauður?
Óróleiki greip viðstadda. Það
átti að tala með virðingu um
þá sem látnir voru. Fólk hafði
reyndar vanizt því að Óli Lind-
ell viðhefði gálaust tall, en það
vora þó takmörk fyrir því sem
hægt var að leyfa sér.
Samfestingsitólæddur náungi
skeytti ekkert um nærvera Óla.
Hann setti fimmkall á búðar-
borðið og bað um pakka af
John Silver.
Minningarkort
9 Akraneskirkju.
¥ Borgarneskirkju,
¥ Fríkirkjunnar.
Hallgrímskirkju.
V Háteigskirkju.
¥ Selfosskirkju.
¥ Slysavarnafélags tslands.
9 Barnaspítalasjóðs
Hringsins.
V- Skálatúnsheimilisins.
# Fjórðungssjúkrahússins
á Akureyri.
3? Helgu Ivarsdóttur,
Vorsabæ.
9 Sálarrannsóknarfélags
íslands.
# S.Í.B.S.
¥ Styrktarfélags
vangefinna
V Maríu Jónsdóttur,
flugfreyju.
# Sjúkrahússjóðs Iðnaðar-
mannafélagsihs á
SelfossL
Krabbameinsfélags
Islands.
¥ Signrðar Guðmundssonar,
skólameistara.
¥ Minningarsjóðs Ara
Jónssonar, kaupmanns.
¥ Minningarsjóðs Steinars
Richards Elíassonar.
¥ Kapellusjóðs
Jóns Steingrímssonar,
Kirkjubæjarklaustri.
¥ Blindravinafélags íslands.
¥ Sjálfsbjargar.
¥ Minningarsjóðs Helgu
Sigurðardóttur skólastj.
¥ T íknarsjóðs Kvenfélags
Keflavíkur.
Minningarsjóðs Astu M.
Jónsdóttur, hjúkrunark.
V Flugbjörgunarsveitar-
innar
¥ Minningarsjóðs séra
Páls Sigurðssonar.
¥ Rauða kross Islands
Fást í Minningabúðinni
Laugavegi 56 — Sími 26725.
HARPIC er ilmand! elnl sein hreinsar
salernisskálina og drepur sýkla
Húsráðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
ieka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HITAVEITUKERFI.
HILMAR J. H. LÚTHERSSON
pípulagningameistari.
Sími 17041 — til kl. 22 e.h.
iii!!S!iiiíiiiiíilliíi!liili!!iiilii=i‘íiíllilíliiiiiiiíili!!l!iiii!liliiiílí=i!!!il!iiiii!il!!ilii!!liiiilii!ii!liiiil'iliilliiiill!lililliSi
CTTI
“Jl'
m
m
HEFUR TEPPIN SEM
HENTA YÐUR
TEPPAHUSIÐ
*
SUÐURLANDS-
BRAUT 10
*■
S!MI 83570

iinnniininiiHiiiiiiniiiiHSimifflinniiliniHiiiiiiiiiiiiniimiliiniiniiniiiiiiinÍHiiilniiimiiiiiiniliiíiiiiiniíniiíii
«