Þjóðviljinn - 25.05.1971, Síða 10

Jatta Carleton
*
I
MÁNA-
SILFRI
FJÖSKYtDAN
1.
Faðdr irtmn átti býli í vestur-
Muta Missouri, fýrir sunnan
fljótið, þar sem háiendinu hall-
ar niður að sléttunujm. Hóraðið
er sundurskorið af giljum, háar
grasbrekkur lyftast yfir skógi
vaxna dali eins og til að teygja
eítir sólargeislunum og eyð-
ast síðan í kalksteinsbrekkur.
Þettc er tagurt land. t>að á
eikki iieimtingu á aðdáun eins
Qg sumt annað landslag, en það
gleðst yfir henni þrátt fyrir
það. Á móti leggur það til
kyirð, mais plómur, brómber,
svartar hnetur og villirósir; í
allri hógværð var þetta lanid
unddr vemd forsjónarinnar. Býl-
ið var í því miðju, 200 efcra
land við ródega, móbrúna á sem
heitir Litla Tebo.
Nitjánda öldin var ekkd enn
á enda þegar foreldirar mínir,
Matthew og ealliie Soammes, Jsomu
á býlið. Þau 'komu þangað ný-
gift með vatnsketiil, hjónarúm
og múldýrsedki. Seinna tSLutbust
þau til ldtMs , bæjar, þar sem
faðir minn varð skóttakennari.
Stumdum fóru þau aftur til býl-
isins á sumrin. Effltár fjöimörg
ár sneru þau þangað alkomin.
Þeu máttuðu húsáð, dyttuðu að
gömiliu, gráu híöðunni, keyptu
tarf og olíugqymi og bjuggu
þar aillt árið sæl og ánægð
rétt eins og þau væru ung og
.-frisk, en ekki gömul og túin
hjón sem voru að náigast átt-
rætt.
* Sysbur minar og ég komum ,í
heimsókn tfl þeirra á býlið. Við
komum á hverju surnri —
Jessica langt innanúr Ozark,
Leonie frá lítilii borg í Kansas
og ég frá New York, þar sem
ég hafði vinnu við sjónvarpið,
sem þá var alveg nýtt og mjög
dularfullt i augum fjölskyldu
minnar. Fyrir rniig og reyndar
KDRNELlUS
JÓNSSON
lavördustig 8
systur mínar líka voru þessar
heiinsóknir eins og skattseðill-
inn — árleg óþægindL Viðl
hefðum ailtaf getað notað þann
tíma til svo ótals margs ann-
ars. En þótt við værum orðnar
fuliorönar, voru það erm for-
eldrar okkar sem stjómuðu.
Þau lögðu skattin.n á og við
greiddum hann.
Þegar við vorum komnar á
staðinn vonum við samt ánægð-
ar. Við samlöguðumst fyrir-
hafnarla.ust gamla hverfinu,
sögðum gömiu brandarana,
veiddum fisk í ánná, gæddum
ókkur á þykkum rjóma, urðum
feitar og latar. Þ>etta voru táma-
bil friðsæls óraunveruieika.
Lífið fyrir utan var gleymt,'
vandamál heimsins úr sögunni,
ekkert elíltir nema sameiginileg
blóðbönd. Hversu ólfkar sem
lífsskoðandr okkar voru nú orðn-
ar, og þótt við hefðum hver um
sig farið ofckar ei-gin leiðir, þá
nutum við samvistanna þegar
við hittumst á þennan hétt í
hinu gamaikunna umhverfi.
Ég man sérstaiMega eftir eiinu
sumri í byrjun sjötta tugarins.
Eiginmenn Jessicu og Leonies
höfðu orðið efitir heima þetta
sumar; annar var bóndi, hinn
vélvinki og hvorugur þeirra átti
heiimangenigt. Aðeins sonur Leon-
ies hafði komið með hennL
Soames var hávaxinn, laglegur
og angurvær átján ára piitur.
Eftir nokkrar».vik.ur, átti .hana aö..
fara í flugherinn og Leonie
gat næstum ekki afborið það.
Þegar hann var farinn var syp
margt sem hann hafði ekki
komið í vertk að gera, hafði
látið ósagt og hvorugt þeirra
fengi nokkurn tíma tækifæri til
að vinna það upp. Þetta var
dapuriegur tími fyrir þau.
Reyndar fyrir oltkuir hin lika,
ekiki sízt vegina þess að enn
var stríð í Kóreu. Við höfðum
áhyggjur af stríðinu og það gaf
brottför hans meiri alvörubiæ.
Við gátum ekki huigsað um annað
nema að hugsa um hátt lika.
En hér í sveitinni órafjarri um-
heiminum, var hægt að bægja
slíkum hugsunum frá sér. Hing-
að komu engin blöð. Enginn
nennti að hlusta á útvarp. Þær
fáu fréttir sem til okkar náðu,
voru óraunverulegar og komu
okkiuir ekki við. Aðedns fluig-
flJogue
EFN!
■*v / SMAVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
HÁKGREIÐSLAN
Hárgrelðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18 m. hæð (lyfta)
Simi 24-6-16.
Pearma
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Garðsenöa 21. Sönl 33-8-68
<aamar sem fflwgta dcyaajaiHdí
yfír ofckwr frá fkigstöð fyrir
norðan ofckuz' minnte okfcur á
hættuna, en fijótiega dofnaði
sé ógnán tíka. Skuggar þerrra
liðu yfír engið og heimagarðinn
edns og siiuggamir af skýjunum,
þær voru ekki skeifilegri en
swo. Býlið var iítil eyja í heilu
úthafi af sumri. Qg fjarflægt
stríð þar sem ungir menn fcvöid-
ust og dóu, kom minna við okk-
ur en morð á ein.um gómllum
manni.
Það hafði gerzt skammt firá
ofckur, nokkrum fcilómetrum ofar
við veginn. Einyrki að nafnd Cor-
coran hafði verið skotinn Verkn-
aðinn hafði firam.ið einkasonur
hans, veslings ólánsmaður sem
hafði nýlega verið sendur heim úr
hemum. Föreldrar mínir fundu
gamla manninn næsta morgun
þar sem hann hafði oltið undir
rúm og lá þar eins og gól'fteppi
að sumariagi og beið dauðans.
Hann var enn á láfi, en það var
efcki nema rétt svo. Þau ótou hon-
um þrjátíu kílómetra leið á
sjúkrahúsið, móðir mín sat í
aftursætinu og höfuð garnla
mannsins hvíldi í kjöltu hennar.
Þetta hafði gerzt rétt áður
en við komutm, Næstsíðasta
daginn i leyfinu vorum við enn
að tala um það.
— Vesalangs gamli maðurinn,
sagði móðir mí.n — Það væri
mikil blessun ef hann fengi
að deyja.
— Já, satt er það, sagði faðir
minn. — Engum þykir , vænt
um hann.
— Hann var gamall geð-
vonzkupúki, en hann á ekki
skildð að þjást.
— Hvað er hann gamaill? sagði
ég.
— Hann hflýtur að vera að
minmsta kosti sjötugur, sagði
móðir mín. Hún sagði þetta eins
og hann gæti verið afi hennar.
— Eru þeir búnir að ná
stráknum? sagði Soames.
— Bkki ennþá.
— Hvað skyldi hafa hlaupið
í hann?
— Ég veit það ekki, sagði
faðiT mi.nn. — Það er sagt að
gamlí maðurinn hafi verið skelfi-
ing harður við hann.
— Það ganga otal sögur um
öað, sagði móðir mín. — Að
faðir hans hafi hlekkjað hann
við reykhúsið óg ’annað síikt.
Ée hef nú afldrei lagt trúnað á
betta.
— Þetta er siúður, sagði
pabbi. — Gamli maðurinn haifði
lag á að stugga fóflki frá sér
og þess vegna varð það að hefna
sín á honum. Hann var harður
og hranalegur í framkomu, en
hanrn var ekki ómerfcilegur.
— Nei, það var hann ekki.
Drenigurinn var aldrei eins og
fólk er flest, það er aflflt og
surnt. Hann var sér á parti. Ég
skil ekfci flwernig hann fékk
inngöngu í herinn.
— Einmitt þess vegna. Soames
brosti og stóð upp.
— Ósköp eru að sjá þig, sagðfl
mamma og danglaði í bákhlutann
á kúneflcabuxiumum hans. —
Haimsnsgjan eanoa, v$ð höfuin
gleymt að setja yfir vatn i upp-
þvottifHi.
ÞamMg iauik þessum umræðu m
uan giæpimi ’i nágrenninu. Við
rkim með eilKðsmunum upp firá
txjrðum, við voru.m öli sfljó af
ofátL Við höfðum fiengið steikt-
ar lu,rKíir, batinir í rjómasósu,
græma tómata steifcta í smjöri
og lcaraimefl’trbúðiing í ábæti.
Móðir mín eldaði sveitamat og
aðalmáflitáðin var framrekki
Muikkan tóif.
— Þetta var svei mér ijúffengt,
sagði Jessica. — Bg vildi ósfca
að ég hefði þrjá maga eims og
kýrin.
Segjum tvær, sagði Leonie.
Hún tók síðasta steikta tómat-
inn af fatinu.
— öfáná ábætinn? sagði ég.
— Ég þarf alltaf að fiá eitt-
hvað salt í lokin.
— Þú verður eins og grís,
sagði faðir minn og Mappaði
henni á herðamar.
— Hvert ’erfcu nú að fara? sagðd
mamma.
— Bara út á veröndina, sagði
pabbi.
— Jæja, en gleymdu nú ekki
að þið verðið að fara tifl bæjar-
ins og sækja ís( í dag — bú
eða Soames.
— Ég skal gera það, amimal
Soames lét ekkert tæifæri ó-
notað tia. að aka lifcla bilnum
mínum.
— Já, en elsku vdnur. sagði
Leonie. — Til hvers þarfit þú
að æða inn í bæ? Af hverju
verðurðu ekki heldur heima
eins og góður drengur og lýflcur
við þetta hlöðuiþak? Mamma
væri svo stolt af þér, ef þú
lykir einhvem tíma við það
sem þú þarift að gera.
— Ég lýk við það.
— Maður á aldrei að fresta því
til morguns sem hægt er að
gera í dag. Þú vedzt að við
þurfum að fella býfifluignatréð á
morgun.
— Já, ég veit bað.
— Og það er heill haugur af
þakhellum sem þú ert ekki byrj-
aður á.
— Ég veit það mamma. Ég
kem að. þeim.
— Ekki eí þú ferð í bæinn.
— Æ, í hamingjunnar bænuim
leyfðu honum að fara, sagði
faðir minn. — Það verður svo
heitt u,ppi -fi þakin.u í dag, er
það ekki drengur minn? Við get-
um ekið saman til bæjarins
efltir dáiitla stund.
— Dragið þetta nú ekki of
flengi, sagði mamma. — Við
verðum að vera búnar með ís-
inn áður en mánablómin springa
út.
— Við fcomuim nógu snemma.
— Já, það ætla ég að vona.
Iíún sneri sér að okkur. —
ættu að vera tvær t.ylftir af
blómum í kvöld! Ég taldi knúpp-
ana í morgun. Ég hef aldred
séð eins marga! Jæja stelpur,
hvað eigum við að taka með
okkur i skógarferð á morgun ?
Við skulum lioma okfcur saman
um það.
Sólun
HJÖLBARÐAVIÐGERÐIR
snjómunstur veitir góða spyrnu
í snjó og hólku.
önnumst allar viðgerðir hjólbarða
með fullkomnum tækjum.
Snjóneglum hjólbarða.
GÓÐ ÞJÓNUSTA. — VANIR MENN.
BARÐINN HF.
Ármúla 7.— Sími 30501. —Reykjavík.,
‘\<£<sw\x>
c/ lndversk undraveröid
Mikið úrvai af sérke nnilegmn austurlenzk-
um handunnum munum til tækifæris-
gjaía. — Nýkomið Thai-silkl og Batik-
kjólaefni á mjög hagstæðn verði. — Ný
sending af mjög fallegum Bali-styttum.
Einnig reykelsi og reykeflsisker í miklu
úrvali. — Gjöfina sem veitir varanlega
ánægju fáið þér í JASMIN Snorrabr. 22.
ðRflHflflHlRIR
FÉLAG ÍSLEIZKIÍA HLJÓIULISTARMAWA
# úlvegar yður hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri
Vinsainlngast hringið i Z025S miili kl. 14-17
BÍLASKOÐUN & STILUNG
Skúlagötu 32
MOTQRSTILLINGAR
iLSTiLLÍNGAR LJÖSASTILLINGAR
Látið siilla i tíma.
Fliút og örucjg þiónusta.
1 3-10 0
QLÍRTÆKNl H.F.
Ingólfsstræti 4

Framleiðum tvöfalt einangrunargler og sjátím tim
ísetningn á öllu gleri.
Höfum einnig allar þykktir af gleri. •— LEITIÐ
TILBOÐA. -
SÍMAR: 26395 og 38569 h.
Terylenebuxur
á börn, unglinga og fullorðná.
Gæði • Úrval • Athugið yerðið.
Ó.L.
Laugavegi 71. Srmi 2014L
I.juffengir retnr
i»g |»rúgumjöður.
í:ramreiu fra,
kl 11.30 15.00
og k!. 18 -23.30.
Bon')panianir lijá
yfirfram reiðslumanni
Sími 11322
w£^.é!w
BgÉÍÍ
Kaupum hreinar léreffsfuskur
PRENTSMIÐJA ÞJÓÐVIL.IANS