Þjóðviljinn - 13.05.1979, Síða 23

Sunnudagur 13. mai 1979 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 23
kompan
Dagur úr
lífi mínu
Umsjón:
Vilborg
Dagbjartsdóttir
Hroðalegur hávaði
glumdi í höfði mér. Hvar
var ég? Hvað var að ger-
ast? Var ég farinn
yfrum? Mikið fjári var
mér heitt! Yfrum? Heitt?
Aha! Staðurinn var þá til.
Það haf ði mig lengi grun-
að. Hvernig skyldi gest-
gjafinn líta út? Það voru
skiptar skoðanir um smá-
atriðin. En einmitt þá
datt mér það snjallræði í
hug að opna augun. Allar
minar háu vonir hrundu
saman. Ég lá í rúminu og
síminn var að hringja við
eyrað á mér. Ojæja! Sú
ferð mátti vist bíða þang-
að til seinna. Ég sneri at-
hygli minni að símanum.
Það væri of þreytandi og
tímaf rekt að mölva hann.
Ég gat ekki náð til að taka
hann úr sambandi. Hvað
þá? Að lokum ákvað ég að
taka tólið af. Það hreif.
Síminn hætti að hringja.
Þar á móti sagði dimm
rödd í eyrað á mér:
„Þetta er írski lýðveldis-
herinn. Það hefur verið
komið fyrir tímasprengju
í rúminu þínu. Þú hefur
fimm mínútur."
Svo var lagt á.
Ég rauk upp úr rúminu.
írski lýðveldisherinn?
Sprengja? Gat þetta verið
satt? Ég haf ði ekkert gert
Irska lýðveldishernum.
Þetta var óréttlátt!
Ég þaut niður stigann
til að vera kominn sem
lengst í burtu frá
sprengjunni þegar hún
spryngi. Ég komst niður á
gang rétt nógu snemma
til að sjá bróður minn
leggja niður tólið á hinum
símanum með ógeðslegt
sadistaglott á hryllings-
grímunni sem foreldrar
okkar halda fram að sé
fésið á honum. Hann
sagði:
„Loksins tókst mér að
ná þér upp úr rúminu með
góðu."
Auðvitað varð ég bál-
vondur. Ég réðst á hann
án stríðsyf irlýsingar með
þá göf ugu hugsun í hjarta
að gefa veslings ritstjór-
um síðdegisblaðanna æsi-
legt efni eins og t.d.:
„14 ÁRA DRENGUR
DREPURBRÓÐUR
SINN MEÐ
BERUM HÖNDUM
Náðist þegar hann var að
skola sundurtættu líkinu
niður um klósettið."
En bróðir minn,
ómannúðlegur að vanda,
vék undan og flúði, hlæj-
t.
'*4'
f ■ ' *N • Í ^ N
, , ! # ' v t j
( i / RITGÉHDA
sLjúX t STILABOK!

iuw i ''■'■ j

FORBODIN lEbNWCrlí
Or vinnubók Kjartans
andi brjálæðislegum geð-
veikishlátri. Hann flúði
rakleitt út og skellti á eft-
ir sér. Skíthæliinn sá
arna! Það var eini stað-
urinn sem ég gat ekki elt
hann, því að ég hafði
gleymt að klæða mig í
flýtinum. Púff!
Jæja, ætti ég að skríða
aftur upp í rúm eða að
klæða mig og fá mér eitt-
hvað að borða?
„Borða", skipaði mag-
inn og notaði rök sem ekki
bitu á nein mótmæli. Ég
klæddi mig og fékk mer
súrmjólk með púðursykri
og cheerios. Mér fannst
það ágætt þangað til að ég
uppgötvaði að það stóð
„Nýmjólk" á fernunni.
Ég gáði og sá að það stóð
18. september 1977 á
henni. Hmmmm! Það var
lika langt síðan ísskápur-
inn hafði verið affrystur
siðast.
Ekki dugði að fást um
það.
Ég byrjaði að pakka
niður í skólatöskuna. Lát-
um oss sjá: loftbyssu,
skjöld, andlitsgrímu,
járnhnúa, sprengju
handa kennaranum....
hafði ég gleymt nokkru?
Ójá! Nokkrum skólabók-
um. Þær voru að vísu
aukaatriði, en það gat
ekki skaðað að hafa þær
með, svona til vonar og
vara.
Nú, ég drattaðist í skól-
ann og skakklappaðist inn
með hinum strákunum,
þegar bjallan hringdi.
Fyrsti tíminn var frekar
rólegur — ekki einu sinni
grjótkast. Ég fékkstarfið
að vekja alla í lok tímans.
Mér gekk vel, nema hvað
ég gat ómögulega vakið
einn. Það kom í Ijós að
hann hafði dáið úr leið-
indum. Ég varð að drösla
likínu út í líkbilinn (sem
er i rauninni bara svart-
málaður vörubíll) sem
bíður yfirleitt fyrir utan.
Útfararstjórinn hallaði
sér upp að likbílnum,
brosti til mín þegar ég
losaði mig við byrði mína,
og merkti við á lista.
Annað markvert skeði
ekki þann daginn.
Ég drattaðist heim og
byrjaði að skrifa þessa
ritgerð. Það getur verið
að sumt í henni sé örlítið
ýkt og logið, en ekki svo
aðorðsé á gerandi. Von-
andi þótti ykkur gaman
að lesa hana.
Með kveðju,
Kjartan Arnórsson
6. maí 1979
HOBBIT
er ævintýrabók
Kæra Kompa!
Ég ætla að segja ykkur
frá bókinni Hobbit. Hobb-
it er ævintýrabók, sem
f jallar um hobbann Bilbó
Baggason.
Hobbar voru smávaxið
fólk, um það bil helmingi
minni en við. Hobbar
hafa ekkert skegg. Þeir
safna ístru og ganga í lit-
ríkum fötum. Hobbar
þurfa enga skó, því á fót-
unum á þéim vaxa leður-
sólar og þykkt, hlýtt,
brúnt og hrokkið hár.
Þeir hlægja lengi og inni-
lega, þegar þeir eru búnir
að borða góðan mat. Þar
segir líka frá Gandálfi,
en hann var seiðkarl,
dverginum Þórni ásamt
tólf öðrum dvergum.
Dvergarnir fengu Bilbó
með sér í ævintýraferð. í
henni fóru þeir í gegnum
Svartaskóg hinn mikla og
lentu í hörðum orustum
við durtálfa, risakóngu-
lær og fleiri vondar ver-
ur.
Þeir lögðu í þetta
ferðalag til að ná aftur
gulli þvi, sem Smákur
dreki stal frá Þráni kon-
ungi, afa Þórins. Þeir
lentu í ógurlegum bar-
daga við smádreka og
náðu gullinu.
Bilbó og dvergarnir
urðu góðir vinir. Þeir
sigruðu allar vondu ver-
urnar með hjálp
Gandálfs.
Höfundur bókarinnar'
er enskur prófessor sem
heitir J.R.R. Tolkien.
Mér þótti afar gaman
að lesa bókina.
Með bestu kveð j um
til Kompunnar,
Ragnhildur
Sigurðardóttir
9 ára,
Nestúni 6a
Hellu
Rangárvöllum.
Úr þjóðsögum
Jóns Arnasonar
Kímni-
sögur
Soffía Halldórsdóttir,
Reykjavík, sendi Komp-
unni þessar gamansögur.
Hún sendi líka krossgátu
sem kemur seinna.
Sittu kjur og farðu
hvorugt
Prestur nokkur var ein-
hverju sinni að spyrja
börn i kirkju. Meðal barn-
anna var drengur einn er
Jón hét; hann átti aldraða
móður sem einnig var
kirkjunni, en þegar kem-
ur að dreng þessum spyr
prestur hann hvort hann
vilji heldur fara ti
himnaríkis eða vítis, en
drengurinn stansar við.
Þá kallar móðir hans er
sat langt fram i kirkju:
„Sittu kjur, Jón litli, og
farðu hvorugt".