Alþýðublaðið - 08.10.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞ YÐUBL AÐIÐ
lafmagnflleiðslttr. Straumnum hefir þegar verið hleypt á götuæðamar og menn aettu ekki að drapa lengur að fáta okkur leggja rafleið&lur ut» hús sin. Við skoðum húsin og segjum um kostnað ókeypis. — Komið i tima, meðan hægt er að afgreiöa pantanir yðar. — H.f. Hiti & LJóa. Laugaveg 20 B. Simt 830. cQZotið tœfiifœrið Drengja regnkáp >r ...... kr. io 00 Drengja gúmmikápur —- 20,00 Unglinga gúmmfkápur .... — 25 00 Kailmauna gúmmíkspur. . . . — 2500 Karlmanna gúmmfsloppar . . . — 25,00 Karlmanna-gúmmijakkar ... — 25 00 Að eins nokkur stykki af hverri teguud.
H.f. Versl. „Jaiíf« HTerflSK, SO A £dlk & 80 anra literlnn* Mat skeiðar og gaflar úr aluminium, Grunnir diskar (með blárri rönd) Sanmaskapiir. Gert við föt og vent. Nýtt saumað. Lind- argötu 43 B Marteinn Einarss. & Co.
Sængurdúkur, margar tegundír, mjög édýr. Verzlmt ýlnðrésar 3énssenar, Laugveg 44. Sí œi 6 $ 7.
Alþbl. kostar 1 kr. á mánuði. Unglingastúkurnar,
Ritstjóri og ábyrfcdfeímaðsí: ðisfet Ftiðríksson Prentnniðtan Gutenberg, Svafa* Unnuv og Æskan, halda fund á morgun, sunnu- daginn 9 október, á vcnjulegum tfma. — liœalumenniniir.
ivan Turgeniflw: Æskumlnningar.
„Jæja, við skulum þá snúa okkur að málinul* sagði
Pantaleone og handlék úrfestina.
„Já," — svaraði lautinantinn, — „en annar málsaðili
er viðstaddur. . . •*
„Eg skal strax fara," sagði Sanin, gekk inn í svefn-
herbergið og lokaði dyrunum á eftir sér.
Hann lagðist út af I rúmið og fór að hugsa um
Gemtnu. En skraf hólmgönguvottanna heyrðist inn til
lians. Þeir töluðu báðir frönsku, og töluðu hana illa.
Pantaleone sagði nú aftur frá riddurunum í Padua,
en lautinantinn talaði um málamynda afsakanir og „vin-
samleg skammbyssuskot."
En gamli maðurinn vildi ekki heyra nefndar „afsak-
anirl" Sanin til mikillar skelfingar fór hann skyndilega
að skammast og segja lautinantinum, að litlfingur á
ungri, saklausri stúlku væri meira virði en allir herfor-
ingjar í heiminum, en endurtók hvað eftir annað 1 mik-
illi æsingu. „Það er skammárlegt! Skammarlegtl* Lauti-
nantinn svaraði honum í fyrstu alls ekki, en svo heyrð-
ist reyðilegur skjálfti 1 röddinni og hann lýsti því yfir,
að hann væri ekki kominn til þess að hlusta á siðferð-
isprédikanir.
„Það er alt af gott fyrir menn á yðar aldri, að hlusta
á það, sem talað er af skynsemi!" svaraði Pantaleone.
öðru hvoru urðu þeir dálltið háværir Þeir töluðu
saman í meira en klukkustund og samdist að lokum
svo um: Klukkan io í fyrramálið áttu þeir barón von
Dönhof og Dmitri Sanin að heyja einvígi í litla skóg-
inum í grend við Hanau, með tuttugu skrefa fjarlægð.
Hver þeirra mátti skjóta tvisvar sinnum eftir merki,
sem hólmönguvottarnir áttu að gefa.
Von Richter fðr nú og Pantaleone opnaði dyrnar á
svefnherberginu, sagði að hvaða niðurstöðu þeir hefðu
komist og hrópaði „húrra Rússil Húrra ungi maðurl
Þú sigrar!"
Nokkrum mínútum seina fóru þeir báðir á leið til
Rosellihússins. Sanin fékk Pantaleone til að lofa því
hátíðlega að segja engum einasta manni frá einvíginu.
í stað þess að svara rétti gamli maðurinn einn fingur
upp í loftið og hvíslaði nokkrum sinnum: „Segredezza 1“
Hann virtist hafa yngst um allan helming og gekk
rösklega og léttilega, Allir þessir óvenjulegu og óþægi-
legu viðburðir mintu hann á þá daga þegár hann sjálf-
ur var að heyja einvígi — að vísu á leiksviðinu. Bassa-
söngvararnir hafa nefnilega oftast hlutverk einhverra
róstumenna.
XIX.
Emil kom hlaupandi á raóti Sanin. í meira en klukku-
stund hafði hann staðið og beðið eftir því, að sjá, bvort
Sanin kæmi ckki. Nú nvíslaði hann að bonum f mesta
fSýti að mamraa sfn vissi ekkert itm það, sem skeð hafði
1 gær, það væri bezt að tala ekki um það svo hvih
heyrði, og að nú ætti enn að senda sig til Kliibersi
Hann sagði9t ekki vilja fara þangað, en ætla að fela
sig einhverstaðar. Þegar hann var búinn að segja San-
in alt þetta í einni lotu, þaut hann upp urn hálsinn á
honum, kysti hann og stökk svo út á götuna.
í kökubúðinni tók Gemma á móti Sanin, hún ætlu3i
að segja eitthvað en gat það ekki. Varir hennar
titruðu, hún kipraði saman augnalokin og augnavjáðið
var flóttalegt. Hann flýtti sér að segja henni að ait
hefði tekið enda, og að ekkert hefði orðið úr þessu.
„Hefir enginn komíð til yðar í dag?“ spurði hún.
„Jú, það korn til mín maður, sem eg gat útkljáð mál-
ið við á bezta hátt." —
Gemma gfikk aftur inn fyrir búðarborðið-
„Hún trúir mér ekki!“ hugsaði hann; hann fór þó
inn f hliðarherbeigið til frú Leonoru.
Höfuðverkurinn var nú horftnn, en hún var fremur
döpur f bragði. Hún brosti vingjarnlega, þegar hann
kom, en varaði hann við um letð og sagði, að hornam
myndi ekki þekja skemtilegt að vera hjá sér í dag.