Þjóðviljinn - 20.08.1983, Blaðsíða 18

18 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Helgin 20.-21. ágúst 1983
dægurmál (sígild?)
Rindy og
Marv Ross
Semsagt gott..
Quarterflash er 6 manna amerísk
rokkhljómsveit, og eru hér fyrsta
flokks hljóðfæraleikarar á i'erð:
Rindy Ross er aðalsöngvari sveitar-
innar og leikur jafnframt á alt- og
sópransaxófón; Marv Ross á gítar og
gítarhljóðgervil og semur mestan
partinn af textum og lögum Quarter-
flash, en sumt í samvinnu við Rindy
Ross (veit ekki hvort þau eru tengd
blóðböndum eða hjúskapar-) og
söngvarann og gítarleikarann Jack
Charles; Rich Gooch leikur á bassa
og syngur bakraddir, Rick Digiallon-
ardo á hljómborð og Brian David
Willis á trommur og syngur bakr-
addir.
Músik Quarterflash má kannski
segja að sé í ætt við þá hjá Pat Benatar
og svo ýmsar iðnaðarrokkhljóm-
sveitir, en flutningur Quartcrflash
verður þó ekki vélrænn eins og hjá
„iðnaðarrokkurunum“. Gerir saxó-
fónninn sjálfsagt helsta gæfumuninn
en einnig eru textarnir ágætir á þess-
,ari plötu þeirra, Take Another Pict-
ure. „Taktu aðra mynd“ útleggst
titillinn og texti titillagsins er bón
söngvarans um að verða festur á filmu
og varðveittur um aldur og ævi: „I
don’t wanna fade away“ - ég vil ekki
hverfa - gleymast - verða ómissandi.
Pessu þema er haldið í gegnum alla
plötuna (og albúmið...) og textarnir
eru ágætlega gerðir, sem er nú ekki of
algengt á rokkskífum.
Mörg hressileg dansiballalög eru á
Take Another Picture auk titillagsins,
t.d. Shakin’ The Jinx og Take Me to
Heart, og svo e.k. ballöður, ansi fal-
nema þá plötuhulstrið sem er mynd af
listaverki eftir Bernard Faucon,
„Photo De Famille" (Fjölskyldu-
mynd).
A
Miklirog merkilegir íónleikar verða í
Laugardalshöllinni þann 10. septemb-
er. Tónleikar þessir eru haldnir undir
kjörorðimi „Við kreffumst frwnúðaT'. Á
tónleikunum kemur fram fjöldi hljóm-
sveita og œttu allir að geta heyrt
eitthvað við hœfi. Auk hljómsveitanna
mun leikhópurinn Svart og sykurlaust
koma fram. Tilgangur tónleikanna
kemurglögglega fram íyfirskriftþeirra
og segja nœstum því, það sem segja
þaif. Tónleikar þessir eru í vissum
skilningi framhald af friðargöngunni
þann 6. ágúst síðastliðinn. Fjórar is-
lenskar hljómsveitir munu koma fram
og ein ensk Crass!
íslensku hljómsveitirnar verða: ík-
arus ásamt Tolla og Megasi. Verður
þetta söguleg uppákomma því að
fimm ár eru síðan Megas hélt sína
seinustu tónleika. Jafnframt verður
þetta í fyrsta sinn sem Tolli og íkarus
koma fram. Hljómsveitina íkarus
skipa Bergþór Morthens gítar, Bragi
Ólafsson bassi og Kormákur
(trommur).
Vonbrigði og Egó munu einnig
koma fram á þessum tónleikum.
Þessar hljómsveitir þarf varla að
kynna fyrir íslendingum, alla vega
ekki Egóið, svo þekktar eru þær
orðnar.
Fjórða íslenska hljómsveitin sem
kemur fram er Kukl, hét áður Sér-
sveitin og þar áður eitthvað allt ann-
að. Pessi hljómsveitcrskipuð ýmsum
af okkar bestu tónlistarmönnum: Sig-
tryggi Baldurssyni (trommur), Guð-
laugi Óttarssyni (gítar), Birgi Mog-
ensen (bassi), Einari Melax (hljóm-
borð), Einari Erni (söngur, blástur)
og Björk Guðmundsdóttur (söngur).
Kuklið hljóðritaði tvö lög um
Stjórnleysingjar eru ekki á eitt sátt-
ir um hvaða leið sé best að markinu.
Annars vegar eru þeir sem vilja beita
ofbeldi og hryðjuverkum. Hins vegar
þeir sem vilja nota friðsamlegri mót-
stöðu.
Crass fellur undir síðar nefnda hóp-
inn. „Ef stöðugt væri verið að ráðast á
mig fyrir að bera Crass-barmmerki
mundi ég taka það niður. Pað er hrein
og klár vitleysa að segja fólki að verja
sig því margir eru einfaldlega ekki
færir um það“. Það er ekki þar með
sagt að það tákni óvirkni. Það þýðir
einfaldlega að að leita ekki svara við
vandamálunum með ofbeldi, segja
þau. Skoðun þeirra kemur meðal
annars fram í eftirfarandi orðum:
„Anarchists belive that it is right of
individuals to make their own decisi-
ons in life and that choice is essential
to any „real“ freedom. They reject all
forms of government on the grounds
that „governed” society is a society in
chains. It is inevitable that socialist
ideas of organisation and centralisati-
on should cause friction, since both
are a form of control, and control, to
an anarchist, is slavery.
Socialism, like its supposed enemy,
capitalism, is just another face to an
age-old character - greed.“
Pessi orð er að finna í bæklingnum
með plötunni Christ-the album. Par
koma hugmyndir Crass mjög vel fram
og er ágætt að vísa þangað fyrir þá
sem áhuga hafa á að kynna sér þær
hugmyndir sem hljómsveitin hefur á
oddinum.
Textar Crass eru mjög beinskeyttir
og er það í anda stefnu hljómsveitar-
innar. Pau hafa látið út úr sér að þau
Viö
að benda á hljómsveitir eins og Posí-
on Girls, Flux of Pink Indians, Snip-
ers, Captain Sensible, Dirt, Toxic
Graffity, Conflict o.fl. o.fl.
Það merkilegasta við þessar útgáf-
ur er ef til vill að Crass gefur aðeins út
eina plötu með hverjum listamanni
eða hljómsveit. Síðan er það þeirra
að koma sér áfram, þau vilja ekki að
nein hljómsveit tengist þeim of nán-
um böndum, menn verða að standa á
eigin fótum.
Hugmyndafræði
Sú hugmyndafræði sem Crass
boðar er stjórnleysi eða „anarkismi".
Keppikefli stjórnleysingja er að af-
nema með öllu ríkisvald og stjórnun-
arkerfi ríkisins, t.d. lögreglu, her,
fangelsi o.s.frv.. Stjórnleysingjar
stefna að stjórnlausu þjóðfélagi þar
sem ágreiningur milli hópa eða ein-
staklinga er jafnaður á friðsamlegan
hátt. Þeir trúa því að án stjórnunar
muni hið óréttláta þjóðskipulag
hverfa og upp úr rústum þess muni
nýr og betri heimur rísa. Heimur þar
sem sameiginlegur skilningur muni
ríkja.
Undirstaðan fyrir þessum hug-
myndum er trúin á hið góða í mannin-
um. Maðurinn er í eðli sínu góður og
það er hægt að treysta honum en hin
ytri öfl svo sem stjórnun hafi áhrif til
hins verra.
vilji ekki njóta viðurkenningar því að
þá minnki áhrifamáttur orða þeirra.
Crass hafa sent frá sér fjöldann all-
an af hljómplötum og hef ég misst
töluna á þeim fyrir þó nokkru.
Nokkrar nýjar hljómplötur frá Crass
hafa litið dagsins ljós nýlega og eru
nýkomnar hingað. Tvær litlar plötur,
„Sheepfarming in the Falklands" og
„Who Dunnit?“ og breiðskífan Yes
sir, I will.
Rúmsins vegna verður aðeins fjall-
að um breiðskifuna, en allar eru plöt-
urnar góðar, hver á sína vísu. Yes sir,
I will er að mínu mati það besta sem
hljómsveitin hefur sent frá sér. Meiri
yfirvegun komin í tónlistina þó svo að
hún haldi sínum sérstaka blæ. Þetta er
tvímælalaust aðgengilegasta Crass
platan sem ég hef heyrt. Textarnir eru
eins og áður mjög góðir þó ég sé ekki
sammála þeim í öllum efnum. Sem
betur fer betur fer virðist brunnur
þeirra seint ætla að verða tæmdur.
Crass-hópurinn sem hingað kemur
er 10 manna og verður þetta í fyrsta
sinn sem hljómsveitin spilar fyrir utan
heimaland sitt. Allir eru hvattir til að
koma og leggja góðum málstað lið og
upplifa eitthvað sem þeir hafa ekki
upplifað áður. Miðaverði verður stillt
í hóf en ekki búið að ganga frá því
þegar þetta var vélritað. Mætum öll
og tökum undir: „Við krefjumst
framtíðar”.
JVS
legar: Shanc, Nowhere Left To Hidc
og It all Becomes Clear.
Auk saxófónsins er vert að geta
góðs hljómborðs- og bassaleiks. Sem-
sagt gott þótt ekkert stórkostlcgt sé.
seinustu hclgi og verða þau komin
verslanir fyrir 10. septcmber. Lögin
tvö heita „Söngull" og „Pönk fyrir
byrjendur". Mér hlotnaðist sú ánægja
að fá að hlýða á upptökur af þessum
lögum síðastliðinn þriðjudag. „Sön-
gull“ er alveg frábært lag, eitt af þess-
um lögum sem verka á mann eins og
„sprauta í æð“.
Crass
Hápunktur tónleikanna verður svo
Crass, sem hefur nú um nokkurt
skeið veriö í hópi athyglisverðustu
hljómsveita Breta og þó víðar væri
leitað. Hljómsveitin fer sko ekki
troðnar slóðir í tónlistarbransanum,
en það er ekki eingöngu það sem gerir
hana svona athyglisverða, heldur
einnig sá boðskapur sem hún boðar,
„anarkisminn".
Hljómsveitin var stofnuð 1977 af
trommuleikaranum Penny Rimbaud
og söngvaranum Steve Ignorant. Til
liðs við sig fengu þeir Eve Libertine
(söngur), Andy N.M. Palmer
(bassa), Phil Free (gítar). Forsprakki
hópsins og aðalhugmyndafræðingur
er jafnan talinn Penny Rimbaud.
Dálítið erfitt er að átta sig á Crass
því þau vilja ekki láta taka við sig
viðtöl. Þau vilja ekki detta ofan í hinn
hefðbundna jarðveg tónlistarlífsins
og prýða forsíður tónlistarblaðanna.
Blaðamönnum er þó heimilt að koma
National Anthem, kemur út eins oft
og hcnta þykir. Blaðið þjónar þeim
/ tilgangi að halda tengslum við aðdá-
endur hljómsveitarinnar og fjalla um
þær hugmyndir sem Crass boðar.
Framleiðsla Crass á kvikmyndum
er notuð til að leggja meiri áherslu á
texta hljómsveitarinnar á tónleikum.
Brugðið er upp áhrifamiklum mynd-
um af fórnalömbum styrjalda og of-
beldis. Þau segja að það sé ekki nóg
að syngja um þjáningar annarra, til
að hlustendur skilji þær, þeir verði
einnig að sjá þær, svart á hvítu. Crass
stendur ekki fyrir samkomum þar
sem safnast er saman til að hlýða á
notalega tónlist og skemmta sér.
Markmið tónleika hjá Crass er að fá
áheyrendur til að vakna úr þeim dvala
sem við mókum í árið um kring, fá
okkur til að skilja þjáningar annarra
og okkur sjálf.
Dreifingar- og útgáfufyritæki Crass
hefur það hlutverk að senda út efni
hljómsveitarinnar og þeirra lista-
manna og hljómsveita sem paö hefur í
sínum snærum. Allt er gert til að
halda verði framleiðslunnar sem allra
lægstu. Það er aðeins pressunin á
plöturnar sem er keypt. Allt annað er
unnið hjá Crass. Fyrir vikið er verð á
plötum frá Crass mun lægra en al-
mennt gerist í Englandi. Fjöldamarg-
ar hljómsveitir og listamenn með
svipaðar skoðanir og Crass hafa sent
út plötur hjá fyrirtækinu. Nægir þar
og ræða við þau en þegar þeir birta
greinar sínar um Crass verða þeir að
taka skýrt fram að það sem fram kem-
ur í greininni er fyrst og fremst þeirra
hugmynd um Crass og þá hugmynd-
afræði sem hljómsveitin boðar. Þau
vilja ná beint til einstaklingsins,
sleppa öllum milliliðum, koma þann-
ig í veg fyrir alla mötun. Einna helst
eru það „underground" (neðan-
jarðarblöð) sem ná að taka við þau
viðtöl, blöð sem eru á svipaðri línu og
Crass.
Crass, hvað
er nú það?
Crass er miklu meira en hljóm-
sveit. Crass er einnig útgáfufyrirtæki,
blaðaútgefandi, og dreifingarfyrir-
tæki. Blað Crass, Crass Inter-
Jón Viðar
Andrea