Þjóðviljinn - 17.03.1985, Blaðsíða 2

FLOSI
af hórmulegum laugardegi
Nú er þaö fyrst til aö taka, aö síðastliðinn laugar-
dag kom í Þjóðviljanum Vikuskammtur eftir mig og
er ekkert tiltökumál þar sem slíkt hefur veriö viku-
viss uppákoma í því blaði síöastliöin þrettán ár eöa
meira.
Næst er að lýsa því hvernig laugardagarnir, eða
réttara sagt laugardagsmorgnarnir, hafa í rúman
áratug veitt mér ómælda ánægju og lífsfyllingu og
kem ég nú að því sem ég vil síður að vitnist, því þá
gæti einhvern farið að gruna að ég sé hégómlegur
úr hófi - já, þá kem ég semsagt að því, hvað ég hef
óskaplega gaman af því að sjá sjálfan mig á prenti.
Auðvitað veit ég að svonalagað er ekki við hæfi,
en það er nú einu sinni svona, ég get bara ekkert að
þessu gert og þessvegna: „verður bara að hafa
það“, einsog kellingin sagði þegar hún frétti að
farið væri að gjósa í Vestmannaeyjum.
Á laugardagsmorgnum fer ég semsagt á fætur,
einsog endranær eftir að vera búinn að baða mig,
bursta í mér tennurnar og gera á mér morgunverk-
in. Svo læðist ég framí gang til að athuga hvort
blöðin séu komin, en hef - svona okkar á milli sagt
- engan áhuga á neinu blaði, nema Þjóðviljanum,
af þeirri einföldu ástæðu að í honum er greinarkorn
eftir mig, sem heitir „Vikuskammtur".
Ég held satt að segja að þótt á forsíðu allra
laugardagsblaðanna væri frá því skýrt með
heimsstyrjaldarletri að kjarnorkustyrjöld væri hafin,
þá mundi ég fyrst líta yfir Vikuskammtinn minn og
bara af því að mér þykir svo dæmalaust gaman að
sjá sjálfan mig á prenti.
Stundum er ég svo snemma á ferðinni að Þjóð-
viljinn hefur ekki borist þegar ég er kominn á ról. Þá
hef ég ekki eirð í mér til að bíða heima en lalla niðurí
bæ, niðrá Hressó, panta mér þar kaffi og fæ öll
blöðin lánuð, þó ég hafi auðvitað ekki minnsta
áhuga á neinu þeirra nema Þjóðviljanum, af því -
einsog ég sagði áðan - þar er ég á prenti.
Þegar ég fer að hugsa um það, þá sé ég meira að
segja sjálfur að þetta er„ alger klikkun", einsog
krakkarnir segja, bara „rúngandi egóflipp", einsog
við sem erum orðnir miðaldra segjum. Að sitja
svona að morgni dags, dáleiddur af blekbullinu úr
sjálfum sér, samsetningi sem maður er í eigin per-
sónu búinn að upphugsa, semja, skrifa, breyta,
hreinskrifa, lesa af próförk og læra utanað. Og ég
hlæ meira að segja upphátt, þegar mér finnst
eitthvað frábærlega fyndið og sniðugt hjá mér, og
er sjálfsagt oftar en hitt, sá eini sem hlær.
Þá hugsa ég stundum sem svo:
Hvað ætli fólkið í kringum mann hugsi?
Og svo flýti ég mér að þykjast hafa verið að lesa
Elínu Pálmadóttur eða Jón Asgeirsson í Moggan-
um, til þess að það komist ekki upp að ég var
einfaldlega að hlæja að því, hvað mér finnst ég
sjálfur óborganlegur.
Og ég verð alveg frá mér numinn af fögnuði yfir
því að vera svona dæmalaust skondinn og
skemmtilegur.
Deginum og jafnvel helginni er borgið.
Jæja, þá er að byrja aftur. Það var um síðustu
helgi, nánar tiltekið á laugardagsmorgun, að ég var
búinn að fá mér sæti niður á „Skála“, búinn að fletta
uppá annarri síðu í Þjóðviljanum og þóttist auðvitað
verað að lesa Moggann.
Er þá ekki það fyrsta sem ég rek augun í að
gleymst hefur að setja „Af“ í fyrirsögnina á Viku-
skammtinum mínum. Mér sortnaði fyrir augum og
ég fann hvernig lífshamingjan snéri við mér bakinu í
einu vetfangi. Dagurinn var ónýtur, best að fara
bara heim og í rúmið. Ég reyndi þó að harka af mér í
von um að kaffikarlarnir við næsta borð sæju ekki
hvað mér var brugðið.
Svo fór ég að lesa greinina, sem var málvísinda-
leg úttekt á komplexum norðlendinga. Sjálfri teorí-
unni hafði ég stolið frá Þorvaldi heitnum í Arnar-
bæli, en hún er í sem skemmstu máli sú, að norð-
lendingar þurfi að setja stækkunarforskeyti framan
við flest nafnorð, af einhverjum óskýranlegum
hvötum, líklega meirimáttarkennd eða þá minni-
máttarkennd.
Og hér er það sem prentvilludjöfullinn gerir mér
ekki bara skráveifu, heldur næstum útaf við mig.
Greinin er ónýt. Og ég fell saman, fer í rúst þarna á
„Skálanum", og lái mér hver sem vill. Svona lítur
djöfulsins prentvillan út:
Hafa menn til daamis veitt þvi athygli að það sem
kallað er dalur hér syðra, heitir ekki minna en A6-
bláber. Ef frá þvl þyrfti að skýra norður i Húnavatns-
Eins og þessi Vikuskammtur sem ég er núna að
skrifa ber með sér er ég ekki enn búinn að ná mér
eftir þessar hörmungar.
En nú ætla ég að reyna að taka mig saman í
andlitinu og koma með leiðréttinguna. Svona átti
setningin að sjálfsögðu að vera:
„Hafa menn til dæmis veitt því athygli að það
sem kallað er dalur hér syðra heitir ekki
minna en Aðaldalur fyrir norðan. Og bláber
verða þar að heita aðalbláber".____________
Og þá held ég að ég láti þetta gott heita og noti
næstu viku til að jafna mig eftir þessi ósköp.
Reiðir leikarar
Páll B. Baldvinsson skrifar
leiklistargagnrýni í DV og yfir-
leitt tæpitungulausa. Margir í
leiklistarheiminum þykjast því
eiga honum grátt að gjalda,
því Páll leggur það yfirleitt
ekki í vana sinn að draga neitt
undan. Á síðasta aðalfundi
Félags íslenskra leikara var
svo borin upp samþykkt til-
laga, þar sem skorað er á DV
að láta ekki fólk annast
leiklistargagnrýni, sem stend-
ur sjálft í einhvers konar
leikhúsrekstri. Þessari pillu er
auðvitað beint að Páli, sem er
einn af aðstandendum Hins
leikhússins.B
íslenskur
skolabroðir
Gorbatsjofs
Samstarfsmenn Árna Berg-
mann á Þjóðviljanum (og
kannski einhverjir fleiri) þykj-
ast hafa tekið eftir því, að
hann hafi í skrifum sínum um
mannaskipti í Kreml ekki verið
eins grautfúll út í Gorbatsjof
og hann er alla jafna út í so-
véska oddvita.
Tímatalsfræðingur blaðs-
ins hefur fundið á þessu ein-
falda og þjóðlega skýringu:
Þeir Árni og Gorbatsjof munu
vera skólabræður. Sá fyrr-
nefndi var að byrja að stauta
sig fram úr rússnesku í Mos-
kvuháskóla á sama tíma og
hinn áðurnefndi var að undir-
búa lokapróf sitt í lögfræði frá
sama skóla.B
Tækifæriskjólar
Sigurður T ómasson jarðf ræð-
ingur sem sér um þáttinn
„Daglegt mál“ í útvarpinu
ræddi sl. fimmtudag um orðið
tækifæri. Sagði hann það
óskiljanlegt hvers vegna kjól-
ar vanfærra kvenna væru
kallaðir tækifæriskjólar.
Sagðist hann helst vera á því
að þetta væri komið úr
dönsku. Við erum á öðru málí
og viljum í því sambandi
benda Sigurði á vísu eftir snill-
inginn Egil Jónasson á Húsa-
vík, sem hann orti þegar ungt
par fór að vera saman og 9
mánuðum síðar fæddist barn.
Þá orti Egill:
Eðiliegan ávöxt bar
allra fy/sta „tækifœrið"
af því að hann að verki var
vinstramegin við hœgra lcerið
Völuspá
og Dallas
Margt hendir þann sem
svamlar í auglýsingasjónum.
Nú á dögunum sendi bóka-
klúbburinn Veröld út bækling
þar sem greinir frá því, að ný
prentun verði send út á Eddu-
kvæðaútgáfu Ólafs Briems og
er það að sjálfsögðu ekki
nema gott eitt um það að
frumkvæði að segja. En
marga mun hafa rekið í roga-
stans þegar þeir lásu þessi
meðmæli hér með Völuspá,
Hávamálum og fleiri kvæðum
ágætum:
„Eddukvæðin eru hluti ís-
lenskrar menningar og ís-
lensk menning tilheyrir alþýð-
unni. Og þau eru síður en svo
óskiljanleg. Á stundum eru
kvæðin hreinasta Dallas“!B
Þrældóms-
komplex
Líður að kvöldi og lífsþráin
vex
og leikur sér skarfur með
díla.
Þá þrauka ég einn með
minn þrœldómskomplex
og þegjandi leiðrétti stíla.
Þessi vísa eftir Sigurkarl
Stefánsson menntaskóla-
kennara hraut af vörum
Guðna Guðmundssonar rekt-
ors Menntaskólans í Reykja-
vík þegar Þjóðviljinn hafði
samband við hann í vikunni,
þar sem hann var að þessari
eftirlætisiðju kennaranna, að
leiðrétta stíla. Guðni sagði að
sú skýring væri á dílaskarfin-
um í vísunni að hér áður fyrr
hefðu kennarar í MR skipst í
skarfa og dílaskarfa og voru
þeir fyrrnefndu tungumála-
kennararnir sem höfðu með
sér stílabunkana heim á
kvöldin. Guðni taldi að þræl-
dómskomplex kennara hafi
farið vaxandi á síðari árum,
menn hafi tekið þessu með
meira jafnaðargeði hér áður
fyrr.B
Lítil og sæt
Karlmenning og kvenmenn-
ing eru hugtök sem hafa vafist
fyrir mörgum. í síðasta
Áusturlandi er farið út í nánari
skilgreiningar og ma. vitnað í
þetta ágæta og nærtæka
dæmi um málnotkun og
kynjamun.
Móðir er á göngutúr með
börnin sín, 3 ára dreng og 7
ára stúlku. Eldri konan hittir
þau. Fyrst snýr hún sér að
drengnum og segir: „En, hvað
þetta er stór og myndarlegur
drengur." Síðan snýr hún sér
að telpunni, strýkur henni yfir
hárið og segir mildri röddu:
„En hvað þetta er sæt lítil
telpa.“B
Ásmundur
þrítugur
á Drekanum
( gærkvöldi var haldið gífur-
lega magnað samkvæmi á
Drekanum, á horni Lauga-
vegs og Klapparstígs. Tilefnið
var þrítugsafmæli Asmundar í
Gramminu, eins merkasta
tónlistarforleggjara á landinu.
En Ásmundur og Dóra sþúsa
hans eru „underground"
poppinu á íslandi það sama
og Ragnar í Smára var mynd-
listarmönnum og rithöfundum
á sinni tíð. Poþpgengið fjöl-
mennti og gladdist á hjalla, en
fagnaðurinn mun hafa verið
fjármagnaður meö sölu past-
elmyndraðar, sem var fram-
lag Tolla Mortens til fagnaðar-
ins. Sigtryggurtrommuleikari í
Kuklinu framdi slagverk til
heiðurs Ásmundi með aðstoð
annarra músíkanta, og í hóf-
inu var jafnframt frumflutt
sérstakt afmælislag af gagn-
merkum kvartett. Hann sam-
anstóð af þeim Árna Ósk-
arssyni, handritalesara Al-
þingis, Tolla, Jóhanni Hinrik
og Bubba Mortens. Lagið var
samið af Tolla, raunar upp úr
amerískum slagara, At the
Hop, sem hljómsveitin Sha-
na-na (var á Woodstock)
gerði frægt í den. Allt fór vel
fram, en þó var ölvun meiri en
góðu hófu gegndi.B
2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 17. mars 1985