Þjóðviljinn - 29.06.1985, Side 14

Verndaður vinnustaður
Egilsstöðum
Staða forstöðumanns
á nýjum vernduðum vinnustað er laus til umsóknar.
Stöðunni fylgir undirbúningur og skipulagning á vinnu-
staðnum, almenn verkstjórn og verkþjálfun. Mikilvægt
er að umsækjandi hafi áhuga á að starfa eða hafi
starfað með líkamlega eða andlega fötluðu fólki og
hafi reynslu á sviði verkstjórnar.
Skriflegar umsóknir sem greini frá menntun og fyrri
störfum, sendist til skrifstofu Svæðisstjórnar Austur-
lands, Egilsstöðum.
Nánari upplýsingarveitirSigríður Þorvaldsdóttir, fram-
kvæmdastjóri Svæðisstjórnar í síma 97-1833.
Umsóknarfrestur er tii 15. júlí.
Svæðisstjórn málefna fatlaðara,
á Austurlandi
Matreiðslumeistari
Kjötiðnaðarstöð Sambandsins óskar eftir að ráða
matreiðslumeistara. Starfssvið hans er að hafa um-
sjón með framleiðslueldhúsi stöðvarinnar.
Umsóknareyðublöð fást hjá starfsmannastjóra, er
veitir nánari upplýsingar.
Umsóknarfrestur til 10. júlí n.k.
SAMBAND ÍSL.SAMVINNUFÉ1AGA
STARFSMANNAHALD
LINDARGÖTU 9A
islensha járnblendifélagid hf.
óskar að ráða
viðskiptafræðing
til starfa á skrifstofu sína á Grundartanga.
Starfssvið: Yfirumsjón með bókhaldi fyrirtækisins,
fjárhagsáætlunargerð, úttektir, arðsemisútreikningar
og önnur tilfallandi verkefni í fjármáladeild félagsins.
Krafist er góðrar bókhaldsþekkingar og starfsreynslu.
í boði eru góð laun fyrir hæfan starfsmann.
Umsóknum sé skilað fyrir 8. júlí n.k. á umsóknareyðu-
blöðum sem liggja frammi á skrifstofum félagsins á
Grundartanga, Tryggvagötu 19, Reykjavík og bóka-
verslun Andrésar Níelssonar, Akranesi.
Grundartanga 30. júní 1985
íslenska járnblendifélagið hf.
Maðurinn minn, faðir og tengdafaðir
Sólmundur Sigurðsson
frá Borgarnesi
Elliheimilinu Grund
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 2. júlí kl.
10.30 f.h.
Steinunn Magnúsdóttir
Kári Sólmundarson
Elín Sólmundardóttir
Þórdís Sólmundardóttir
Sigurður Sólmundarson
Magnús Sólmundarson
Maríus Arthursson
Auður Guðbrandsdóttir
Karen Jónsdóttir
Alúðarþakkir sendum við öllum er sýndu okkur samúð
og vinsemd við andlát og jarðarför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa.
Jónasar Guðmundssonar rithöfundar.
Guð blessi ykkur öll.
Jónína H. Jónsdóttir
Ingibjörg Jónasdóttir Klemens Eggertsson
Grímur Þorkell Jónasson
Jón Atli Jónasson
Jónas Oddur Jónasson
Pétur Jökull Jónasson
Herborg Drífa Jónasdóttir
og barnabörn.
MINNING
Þórarinn Jóhannsson
frá Ríp
fæddur 21. jan. 1891, dáinn 14. júní 1985
í þessu hjónabandi varð þeim tíu
Þeim fer nú fækkandi sem
muna aftur fyrir síðustu aldamót.
Einn þeirra Þórarinn Jóhannsson
frá Ríp, tengdafaðir minn, er nú
fallinn í valinn.
Þórarinn var fæddur að Skíða-
stöðum í Laxárdal að baki hins
reisulega Tindastóls 21. jan.
1891. Sex vikna gömlum var hon-
um komið í fóstur hjá Ragnheiði
Eggertsdóttur og Markúsi Ara-
syni, og ólst hann að öllu leyti
upp hjá þeim, fyrst að Eyhildar-
holti og síðar að Ríp í Hegranesi.
Þáu reyndust honum sem bestu
foreldrar og mat hann þau meira
en annað fólk, sem hann kynntist
á lífsleiðinni. Þau hjón dvöldu
hjá honum meðan ævin entist
þeim, en þau önduðust háöldruð.
Þórarinn tók við búi gömlu hjón-
anna að Ríp þegar kraftar þeirra
þurru. Áður fyrr hafði verið tví-
býli að Ríp, en árið 1931 tók Þór-
arinn við báðum helmingunum
og bjó síðan á allri jörðinni þar til
synir hans tóku við búrekstrin-
um.
Ríp var. erfið jörð í þá daga.
Heyskapur fór að miklu leyti
fram a bökkum Héraðsvatna og
allt var bundið og flutt á hestum
heim. Sú heybandsleið var bæði
löng og ströng og reyndi á þol-
rifin, bæði í mönnum og hestum.
i Þórarni búnaðist vel á Ríp, og
hefur atorka hans og dugnaður
vafalaust átt sinn þátt í því, en
fleira kom þó til. Hann varð
þeirra gæfu aðnjótandi að fá hina
ágætustu eiginkonu, Ólöfu Guð-
mundsdóttur frá Ási í Hegranesi,
en þau gengu í hjónaband á vor-
dögum 1918. Það reyndist honum
mikið gæfuspor og hefur Ólöf
staðið við hlið hans í blíðu og
stríðu síðan. Hún lifir hann nú í
hárri elli. Ólöf og Þórarinn
eignuðust tíu börn, sem öll eru
hin mannvænlegustu. Sum búa í
Skagafirði en önnur hafa flutt til
fjarlægari byggðarlaga. Ólöf og
Þórarinn munu nú eiga 92 afkom-
endur. „Það virðist eins og við
Ólöf mín höfum átt eitthvert er-
indi saman“, sagði Þórarinn við
mig nýlega, þegar hann var að
segja mér hvað þau ættu orðið
marga afkomendur.
Ríp var bæði þingstaður
hreppsins og kirkjustaður og þar
var því ávallt mikil gestanauð.
Öllum sem að garði bar tóku hús-
bændur með sömu meðfæddu
gestrisninni, og þó að húsakynni
væru fátækleg á meðan búið var í
gamla bænum, bætti hjartahlýja
húsráðenda það fyllilega upp.
Þórarinn var lengst af ævi
fremur heilsuveill. Hann gekk
undir mikla læknisaðgerð 1924 og
aðra 1954. Þrátt fyrir það var
hann atorkumaður til vinnu, þeg-
ar heilsa hans leyfði, en nú síð-
ustu árin var hann þrotinn að
líkamlegum kröftum, en andlega
var hann fullkomlega skýr til
hinstu stundar.
Hann var minnugur og kunni
frá ýmsu að segja frá gamla tím-
anum, bæði frá mönnum og mál-
efnum - frá því gamla íslandi,
sem leið undir lok á heimstyrjald-
arárunum síðari, um svipað leyti
og menn á mínum aldri voru að
komast til þroska. Þeim fækkar
nú óðum sem muna þá tíð, þegar
Jón Ósmann ferjaði fólk og fénað
yfir vestari ós Héraðsvatna eða
þegar ísinn á Vötnunum var not-
aður sem þjóðbraut til að flytja
jólaglaðninginn heim.
Við Þórarinn kynntumst ekki
fyrr en hann var þrotinn líkam-
legri heilsu. Ég minnist þess vel,
að við hjónin vorum vön að aka
norður að Ríp, að minnsta kosti
einu sinni á hverju sumri, og
dvelja þar í nokkra daga hjá-
Olöfu og Þórarni. Stundum var
orðið nokkuð áliðið dags þegar
komið var að Ríp, en alltaf voru
þó gömlu hjónin vakandi og tóku
innilega á móti okkur. Nú verður
tómlegra að koma norður, þegar
Þórarinn er ekki lengur við hlið
Ólafar að taka á móti ferðalúnum
gestum. Síðastliðið ár dvöldu
gömlu hjónin hjá Þórði syni sín-
um og Solveigu tengdadóttur á
Sauðárkróki.
Fyrr á þessu bjarta og fagra
vori sá ég Þórarinn í hinsta sinni.
Hann mun þá hafa rennt grun í að
endalokin væru skammt undan
og skömmu áður en hann kvaddi
mig sagði hann: „Þú manst að
skila þakklæti frá mér til Þórðar
míns og Solveigar, fyrir allt sem
þau hafa gert fyrir okkur Ólöfu
mína.“
Nú kveðjum við mætan mann
sem lokið hefur giftudrjúgu starfi
á langri ævi. Ég bið þess að góður
Guð létti tengdamóður minni,
Ólöfu, missinn, sem ég veit þó að
í hennar huga er aðeins tíma-
bundinn. Börnum, ættingjum og
vinum votta ég dýpstu samúð.
Ævar Jóhannesson.
Mig langar til að skrifa nokkur
kveðjuorð um afa minn, Þórar-
inn Jóhannsson, bónda frá Ríp,
sem í dag verður jarðsunginn frá
Rípurkirkju í Skagafirði.
Afi var maður sem ég hef frá
fyrstu kynnum borið mikla virð-
ingu fyrir og litið upp til, og nú
þegar hann er allur, verður minn-
ingin um hann fyrst og fremst
tengd slíkum tilfinningum.
Ég kom til sumardvalar á Ríp í
fyrsta sinni níu ára gömul og var
þar upp frá því meira og minna í
11-12 ár.
Frá því að ég man fyrst eftir
afa, var hann heilsulítill, slæmur
til gangs og sjón og heyrn farin að
dofna. Ekki lét gamli maðurinn
þetta á sig fá og var alltaf þvflíkt
ljúfmenni í allri umgengni að
undrum sætti. „Ég er eins og
góðu börnin, geri bara eins og
mér er sagt,“ varð honum stund-
um að orði, þegar verið var
eitthvað að vesenast með hann.
Hann fylgdist spenntur með öllu
því sem í kringum hann var að
gerast og var óspar á spurning-
arnar, enda var allt á hreinu hjá
honum. Skipti þar engu máli
hvort verið var að ræða
sauðburðinn á Ríp eða árangur
barnarbarns í skóla - allt vissi afi.
Hann hafði líka svo gaman af að
lifa, var svo þakklátur fyrir tilver-
una og kunni svo vel að njóta
hennar. Margoft man ég eftir því
að hann kallaði á mig og sagði
eitthvað á þessa leið: „Komdu
hingað Sigga mín og lofaðu mér
að kyssa þig fyrir þetta.“ Svona
var hann þakklátur fyrir það sem
fyrir hann var gert og vanþakk-
læti var ég aldrei vör við hjá hon-
um.
Hlutur ömmu í lífi afa má held-
ur ekki gleymast. Hún létti undir
með honum og tók þátt í heilsu-
leysi hans, las fyrir hann blöðin
og endurtók fyrir hann fréttir þær
sem hann heyrði ekki. Öll hennar
tilvera hefur í gegnum árin snúist
kringum afa. Það er víst óhætt að
segja, að þau hafi veitt hvort öðru
þá hamingju í 67 ára löngu hjóna-
bandi, sem allir sækjast víst eftir.
barna auðið og eru afkomendur
þeirra nú orðnir milli 90 og 100
talsins.
í síðasta skiptið sem ég hitti afa
vorum við að tala saman um ým-
islegt og inn í umræðurnar slædd-
ist sú spurning, hvort hann væri
ekki ánægður nú, þegar komið
væri að leiðarlokum og ferðin
hefði gengið svona vel. „Jú,“
hann játti því og sagði að það væri
vissulega guðsþakkarvert hversu
vel til hefði tekist. Þakklæti væri
honum efst í huga og þakklæti var
líka það sem hann bað fyrir til
allra sem hlut áttu að máli, kvöld-
ið sem hann andaðist.
Eftir að fjölskyldan varð svo
stór sem raun ber vitni, varð það
afa mikið keppikefli að reyna að
halda henni saman svo sem kost-
ur var. Ríp var í þessari viðleitni
hans sannkallað ættaróðal og
þangað kom meginhluti ættarinn-
ar árlega eða oftar til að heim-
sækja ömmu og afa, svo og önnur
ættmenni. Þar var því ætíð fjöl-
mennt og mikið um að vera og
þannig var það einmitt sem
amma og afi vildu hafa það. Allar
heimsóknir voru velþegnar og
þakkarverðar.
Fyrir rúmlega fjórum árum
gerðist sá hörmulegi atburður á
Ríp, að Ólöf Þórðardóttir,
sautján ára gömul dóttir Þórðar
Þórarinssonar, varð bráðkvödd
heima hjá sér. Hafði hún þá ný-
lega eignast dóttur. Enginn kunni
skýringar á þessum atburði og
sorgin lagðist geysilega þungt á
nánustu skyldmenni. Gömlu
hjónin á Ríp voru niðurbrotin og
afi sagði við mig, að hversu mikið
hefði hann ekki viljað gefa fyrir
að fá að fara í stað Ólafar. Amma
varð fyrir áfalli stuttu síðar - á svo
skömmum tíma breyttist svo
margt.
En afi sá sýn, sem veitti a.m.k.
honum fullnægjandi skýringu á
dauðsfallinu. Ójarðnesk vera
kom til hans og sagði honum að
Ólöf hefði verið kölluð burt svo
skyndilega af sérstakri ástæðu.
Atburðurinn hefði ekki mátt ger-
ast fyrr, því að hún varð að fæða
af sér dóttur hér á jörðinni áður
en hún færi. Þessi dóttir yrði lif-
andi eftirmynd móður sinnar,
foreldrum Ólafar sálugu til hugg-
unar í harmi þeirra. Sjálf þurfti
Ólöf hinsvegar að fara, því að
hún varð að fá ákveðinn „aðlög-
unartíma", og svo átti hún að
taka á móti afa sínum og ömmu,
þegar þeirra tími kæmi.
Hjá afa er sá tími nú kominn.
94ra ára hefur hann þreyttur lok-
ið göngu og verðskuldar hvfld.
Ég veit að hann hefði heldur kos-
ið að falla að hausti til - með
grösunum og skepnunum, en
enginn ræður sínum næturstað.
Ferð hans jarðneska líkama
lýkur nú á þeim stað, sem hann
helgaði krafta sína og lífsstarf,
ættaróðalinu, Ríp. Þar verður
hann lagður við hlið fósturfor-
eldra sinna, Ragnheiðar og
Markúsar í Rípurkirkjugarði.
Mig langar að þakka afa góða
samfylgd og votta ömmu innileg-
ustu samúð. Guð veri með henni
á þessari stundu, sem hún hefur
kviðið svo lengi.
Hér hvílast þeir, sem
þreyttir göngu luku
íþagnar brag.
Ég minnist tveggja handa,
er hár mitt struku
einn horfinn dag.
Og ég sem drykklangt drúpi höfði
yfir dauðans ró,
hvort er ég heldur hann,
sem eftir lifir,
eða hinn sem dó?
Steinn Steinarr
Sigga.
14 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 29. júní 1985