Þjóðviljinn - 24.10.1990, Blaðsíða 7

MENNING
Valgerður Hauks-
dóttir: Það er erfitt
að vera listamaður
og vera með sýn-
ingu á sjálfum sér.
Það getur jafnvel
verið lifshættulegt.
Mynd: Kristinn.
■ Barnaheill
AÐAIFUNDUR
Aðalfundur Barnaheilla verður haldinn í Lágmúla
5, 4. hæð, miðvikudaginn 24. október nk. kl. 20.30.
Að loknum hefðbundnum aðalfundarstörfum mun
Steingrímur Hermannsson, forsætisráðherra,
greina frá leiðtogafundi Sameinuðu þjóðanna um
málefni barna og Arthur Morthens, varaformaður
Barnaheilla, segja frá ferð á aðalfund Red Barnet
í Danmörku.
Stjórnin.
Leikfélag Reykiavíkur
Myndlist
Allt spurning um tilgang lífsins
Valgerður Hauksdóttir sýnir grafík og teikningar í Norrœna húsinu
Síðastliðið sunnudagskvöld var
frumsýnt í Borgarleikhúsinu
nýtt íslenskt leikrit eftir Guð-
rúnu Kristínu Magnúsdóttur.
Leikritið „Ég er hættur! Far-
inn! Ég er ekki með í svona
asnalegu leikriti" hlaut fyrstu
verðiaun í samkeppni sem
Leikfélag Reykjavíkur gekkst
fyrir í fyrra í tilefni af flutning-
unum í nýtt hús-
næði við Lista-
braut. Þjóðvilj-
inn sló á þráðinn
til höfundar og
spurði hana um
leikritið, sem
eins og hún segir
sjálf frá, gengur
undir nafninu
Skrítna leikritið.
Hvernig leik-
rit er Ég er hætt-
ur! Farinn!?
- Handritið er
sérkennilega
byggt upp. Þetta
var eins konar
leiksmiðja þar
sem leikstjórinn
hefur mjög fijáls-
ar hendur. Við
höfum oft séð svo
pínkulítið handrit
að sýningin þarf
umbúðir og fiíf til
að híbba það upp.
Og við höfúm séð
stykki með svo
y firþyrmandi
handrit að hugur
njótandans hefúr ekki svigrúm til
að svífa út fyrir leiksviðið. En í
þessu tilfelli var handritið loforð
um sýningu, lifandi verk. Það
fannst öllum mjög gaman að
vinna við það. Þetta eru ný vinnu-
brögð höfundar, og þau spara
mikið af grænum bólum. Orkan
fór ekki í samstarf sem slíkt, og út
kom mjög góð sýning.
Guðrún Kristtn Magnúsdóttir höfundur leikritsins:
Handrit er ekki sama og sýning.
Leikritið höfðar til tilfinninga
áhorfenda. Það getur virkað
bamalegt og einlægt á yfirborð-
inu. En það er enginn svikinn þótt
ég segi að þetta sé djúpt og
skemmtilegt leikrit. Inntakið er
kannski það að þora að vera
Dúdd, að þora að hafa tilfinning-
ar. I okkar þjóðfélagi er svo al-
gengt að fólk þori ekki að vera
einlægt. Menn eiga alltaf að vera
svo töff.
Þótt verkið sé skrítið er það
samt alls ekki framúrstefnulegt
eða absúrd. Listina þarf ekki að
reyna að skilja, heldur nægir að
njóta hennar, það er það góða við
hana.
Hópurinn sem stendur að sýn-
ingunni vann mjög vel saman.
Verk eru miklu betri þegar öllum
líður vel. Tólf leikarar koma inn i
myndina sem skapandi listamenn.
Handritið er risastór kubbakassi.
Það var engin leið að veiða allt
upp úr honum og nota, heldur að-
eins það sem okkur fannst falla að
sýningunni. Afgangskubbamir
em fleiri en þeir sem við notuð-
um. I handritinu er mikið af pæ-
lingum öðmm en texta, sem einn-
ig em ný og óvanaleg vinnu-
brögð. Við voram mjög lengi að
púsla þessu saman vegna þessara
nýju vinnubragða.
Mér fannst óskaplega gaman
á ffumsýningunni, og ég er ánægð
með viðbrögð áhorfenda. Fólk
hlær eðlilega á þessari sýningu af
því að hún er einlæg, það h!ær
ekki bara til að láta sessunautinn
Dúddl (lögfræðingur og verðandi þingmaöur) og Lillý (sjálfstæð og alltaf
smekklega til fara) á góðri stund í glasi. Ragnheiður Arnardóttir og Edda
Heiðrún Backman í hlutverkum sínum. Myndir: Jim Smart.
vita að það skilji hvað fram fer.
Ég vona að fólk eigi eftir að
skemmta sér mjög innilega á Ég
er hættur! Farinn!
Þeir sem unnu að því að skapa
sýninguna og samspil sviðs-
myndar, texta, ljósa, tónlistar og
persóna vom þau Guðjón P. Ped-
ersen leikstjóri, Hafliði Am-
grímsson dramatúrg, Grétar
Reynisson leikmynda- og bún-
ingahönnuður, Égill Ámason
ljósamaður og Jóhann G. Jó-
hannsson hljómlistarmaður, auk
leikaranna tólf, Guðninar Ás-
mundsdóttur, Karls Guðmunds-
sonar, Hönnu Maríu Karlsdóttur,
Sigurðar Skúlasonar, Hörpu Am-
ardóttur, Helga Bjömssonar,
Bám Lyngdal Magnúsdóttur,
Stefáns Jónssonar, Eddu Heið-
rúnar Backman, Eggerts Þorleifs-
sonar, Ragnheiðar Amardóttur og
Þrastar Guðbjartssonar.
Næsta sýning í Borgarleik-
húsinu er í kvöld kl. 20, einnig
em sýningar á fimmtudagskvöld
og sunnudag. BE
- Myndefnið eru andstæður í
náttúrunni eins og í lífinu
sjálfu, segir Valgerður Hauks-
dóttir myndlistarmaður sem
opnaði sína þriðju einkasýn-
ingu í kjallara Norræna hússins
um síðustu helgi.
- Myndimar em byggðar á
landslagi og náttúm, og alveg
eins á rigningu og roki eins og
fjalli, en em ekki eftirlíkingar af
einhveiju sérstöku landslagi, þótt
þær séu t.d. nefndar Sprengisand-
ur. Það er mikið veður í myndun-
um.
Ég held að íslendingum sé
náttúran svo hugleikin vegna þess
að hún umlykur þá og afl hennar
er svo sterkt hér. Það skýrir það
hversu oft listamenn hér fá inn-
blástur úr náttúrunni. Þeir sem
dvelja í New York borg fá án efa
fremur innblástur frá öðra fólki.
Sýningin er tvískipt; í öðrum
salnum em teikningar en grafík í
hinum. Þannig skapaði ég tvær
heildir, en með sameiginlegum
þræði. Myndimar eiga saman, og
standi maður í miðjum salnum
skynjar maður einn stóran sjón-
deildarhring. Ég hef gaman af að
vinna með ákveðinn sal í huga, og
notfæra mér taktinn í honum eins
og ég geri á þessari sýningu.
Grafíkmyndimar tengjast teikn-
ingunum. Fyrstu myndimar í
salnum kallast myndastyttur. Þær
vann ég eins og skúlptúra, vann
þær saman úr bútum sem siðan
mynduðu heild og lá því beinast
við að kalla þær myndastyttur. En
eins og teikningamar þróast graf-
íkmyndimar í hring og mynda að
lokum sjóndeildarhring.
Yfirskrift sýningarinnar er
Tileinkun, og ég á við tileinkun í
tvennum skilningi. Annars vegar
tileinka ég sýninguna móður
minni sem lést í sumar, og hins
vegar islenskri náttúm og lífinu.
Spumingin að baki verkunum
er spumingin um tilgang lífsins,
hvers vegna er maður að gera
þessa hluti? Ég er að festa ákveð-
in augnablik á pappír, og vinna úr
eigin fortíð.
Sýning Valgerðar stendur til
4.nóvember, og er opin daglega
frákl. 14-18. BE
Engar
grænar bólur
r
Guðrún Kristín Magnúsdóttir: Eg er hættur! Farinn!
gengur undir nafninu Skrítna leikritið
Miðvikudagur 24. október 1990 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 7