Alþýðublaðið - 28.10.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞ YÐUBL AÐIÐ
/
D eagjaföt, — Tdpukápur. — Gardfuutau, 6 teg. —
Cheviot, 12 teguudir. — Káputau io tegundir. —
Fiauei, 3 teg. — Nsnkin. — Silkiblússur fyrir 6,00 st.
JSL.f. \ ersl.
Hyerfflng. 60 A.
Riðbletta meðalið fræga komið
aftur, Tauklemmur, Fiiabeinshöf>
uðkttiibar, Hárgteiður, Fægilögur
og Smirsl, það bezta er hingað
hefir flust, Tréausur, Kolaaussr
og Bróderskæri, — Góð
vara, gott verð j
Von hefir flest tii llfsins þarfa.
Nýkomnir niðursoðnir ávrxtir,
þeir al ódýruitu i borginni; súkku-
laði, brjóstsykur, sælgæti; sígar-
ettur, vindlar. — »Von* hefir nú
eins og áður birgðir af öllum
mogulegum haustvörum og selur
þær með mjög sanngjörnu verði.
— Lýsi handa bömunnm er ætíð
fyrirbggjandi.
Tíiið við mig sjálfan ef um
stó kaup er að ræða á matvöru.
Allra vinsamlegast
Gannar Sigarðsson,
Simi 448.
W HANGIKETIÐ
vænsta, bezt vcrkaða, en þó ódýrasta, fæst f vérzlun
Hannesar Ólafssonar
Alþbl. er blað allrar alþýðu. Grettisgötu i.
S i m i 871.
hran Turgeniew: Æskuminningar.
Eftir að þeir voru búnir að fá sér kaffi 'fóru þeir
auðvitað gangandi — til Hausen, sem er litið þorp í
nágrenni Frankiurtborgar, umkringt af skógum. Þaðan
er hægt að sjá allan Taunusfjallahygginn.
Veðrið var yndislegt. Sólskinið var ekkert óþægilega
heitt, því það var ofurlítill andvari. Ungu mennirnir
voru eftir örstutta stund komnir út á þjóðveginn. Þeir
gengu inn i skóginn og reikuðu þar um lengi. Svo
borðuðu þeir ágætan mqrgunverð í þorpskrá einni.
Á eftir klifruðu þeir upp á fjallahrygginn, og nutu þar
útsýnisins, sem var svo ljómandi fallegt. Svo fóru þeir
að velta niður steinum og klöppuðu saman höndunum
af ánægju, meðan þeir hoppuðu eins og kanínur niður
brekkuna. Loks gekk maður þar fram hjá fyrir neðan.
Þeir sáu hann ekki, en heyrðu skammirnar, sem hann
kallaði upp til þeirra fyrir grjótkastið.
Þeir lágu nú 'um stund og flatmöguðu á jörðinni.
Ettir það fóru þeir niður aftiu-, fengu sér öl í annari
krá, fóru svo í papparaleik, veðjuðu um hvor þeirra
gæti stokkið lengra — svo heyrðu þeir alt 1 einu svo
dásamlegt bergmál og skemtu sér við það dálitla stund,
sungu, tröiluðu, fiugust á, brutu greinar og skreyttu
höfuðfötin sín með þeim — og dönsuðu jafnvel að
endingu.
Tartaglia tók þátt í öllum þessum skemtunum, að
qvo miklu leyti, sem mögulegt var fyrir hann að fylgj-
ast með í þeim. Hann gat ekki kastað steiaum, en
hann stökk á eftir þeim — þegar ungu mennirnir
sungu, þá spangólaði hann — hann drakk jafnvel öl
— en auðsjáanlega þótti honum það ekki gott; þö
‘iiafði hann áður reynt slíkt; einhver stúdent hafði
kent honum það. Annars var hann ekki eins hlýðinn
við Emil eins og húsbónda sinn Pantaleone, og þegar
Emil skipaði honum að „tala“ eða „hnerra" — dillaði
hann bara skottinu og ralc út úr sér tunguna.
Svo fóru þeir að tala saman. Sanin byrjaði fyrst á þvi
að tala við Emil um forlög, skýrði fyrir honum við
hvað væri átt með því, r.ð hvaða merkingu menn legðu
í orðið ,köllun“. En það leið ekki á löngu þar til við-
talið beindist að öðru, sem ekki var eins alvarlegt.
Emil fór að spyrja vin sinn spjörunum úr um Rússland,
hvernig þar væru háð einvígi, hvort stúlkurnar þar væru
fallegar, hvort það væri fljótlegt að læra rússnesku, og,
hvernig honum hefði liðið þegar foringinn var að miða
skammbyssunni á hann.
Sanin spurði aftur Emil um föður hans, móður og
fjölskylduna yfirleitt, en var&ðist þó að nefna nafn
Gemmu enda þótt hún tæki upp allan huga hans. Að
vísu hugsaði hann ekki beint eingöngu um hana, heldur
hitt, hvort morgundagurinn myndi færa honum gæfuna,
sem hann hafði aldrei fundið áður! Hann sáíhuganum
ákaflega fíngerða slæðu — á bak við hana var guðdóm-
lega fallegt, broshýrt og ungt andlit. Það vsr ekki að-
eins Gemma, sem hann þekti af þessu andliti — það
var gæfan líkal Og hann hugsaði til þess tfma þegar
slæðan hyrfi, varirnar opnuðust, augnalokin lyftust og
hann fengi að horfa í þessi guðdómlegu augu — þá
mundi lífið verða honum sévarandi, sæla. Og meðan
hann var að hugsa til morgundagsins — tóku eftirvænt-
ingin og ástarþráin huga hans svo föstum tökum, að
hann vissi hvorki í þennan heim né annan.
En þessi eftirvænting hans og þrá röskuðu þó ekki
jafnvægi hans eitt augnablik. Hann var jafnvel svo
rólegur, að hann gat borðað mikið sneð Emil um miðjan
daginn. Aðeins einstöku sinnum laust niður í huga hans
eins og eldingu þessari spurningu: „Ef einhver vissi
nú?I“
Eftir miðjan d*g fóru þeir í höfrungshlaup. Þeir fórú
til þess út á sléttan flöt. Binmitt þegar Sanin var að
stökkva yfir Emil, kom hann auga á tvo foringja, sem
stóðn þar skarnt frá. Hann þekti strax að það voru
métstöðumaður hans frá því í gær og hólmgönguvottur
hans — von Dönhof og von Richter! Þeir horfðu til
hans báðir brosandi... Sanin flýtti sér í frakkann sinn