Alþýðublaðið - 15.11.1921, Page 4

4
ALÞYÐUB LAÐIÐ
Nýjar vörur! — Nýtt verð!
Bollapör af ýmsum tegundum.
Ðlskar, djúpir og grunnir, smáír
og stórir. Matarstell. Þvottastell.
Soðningarföt. Tarínur. Kaitöfluföt,
Súsuskálar. Mjólkurkönnur. Salt-
kör. Vatnsflöskur. Smjörkúpnr.
Vatnsglös. Sykurstell. Avaxtaskál
ar. Krydd- og sykuríiát ýmiskonar.
Blómsturvasar o. m. fl.
Kynnið ykkur verðið bjá
Jóh. Ögm. Oddssyni Laugav. 63.
H.f, Kol & Salt
selur eftirleiðis ágæt húsakol á kr. 75
pr tonn (12 krónur skippund), heimflutt.
aBmmmmmmmmaKumammmKammmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmammmmmmmammBmmmmmmmmmmmMmmmmmmmanmmmmmaammmmmmmnmmmnaummmammmmmmmmmmi
Hveitiverðið
Stafmagnsleiðslui1.
Straumnum heflr þegar verið
hleypt á götuæðarnar og menn
settu ekki að draga lengur að
iáta okkur ieggja rafleiðslúr um
hús sin. Víð skoðum húsin og
segjum um kostnað ókeypis. —
Komið i tima, meðan hægt er
að afgreiða pantanir yðar. —
M.f. Hiti & Ljós.
Laugaveg 20 B. Simi 830.
er frá í dag i heildaölu:
Royal Househoid.........kr. 51,00 pr. 63 kg.
Glenora......................— 50,00 -------------
Diamond 46,00 ----------
Manitoba.....................— 43,00 ---------—
Reykjavík, 15. nóvember 1921.
Landsverzlunin.
Aiþbl. kostar I kr. á mánuði.
Ritstjóri og ábyrgSarmaður: Ólafur Friðriksson.
Prentsmiöjan Gutenberg.
Ivau Turgenlew: Æskumlnnlngar.
Frú Leonora skildi það, og spurði ekki, hvað það
vseri, sem hann vildi tala við Gemmu. . . .
, Sanin hafði aldrei áður komið inn í herbergi Gemmu
Allir töfrar ástarinnar, eldur hennar og guðmóður náðu
gersamlega valdinu yfir honum þegar hann kom inn í
þenna helgidóm. . . . Hann kraup á kné frammi fyrir
ástmey sinni og þrýst andlitinu að kjólfaldi hennar.
„Ætlarðu að vera minn?“ hvíslaði hún — „ætlarðu
að koma fljótt aftur?"
„Eg er þinn. . . . Eg'kem aftur," endurtók hann og
dróg andann djúpt.
í,Eg skal bíða eftir þér, elsku vinur minnl“
Einu augnabliki síðar hljóp Sanin eftir götunni heim
til sín. Hann sá ekki að Pantaleone, með úfið hár og
baðandi út hendinni eins og hann væri að ógna hon-
um, kom stökkvandi út úr kökubúðinni og kallaði á
eftir honum einhver óskiljanleg orð.
Klukkan á á mínutunni tólf og fimtán mínútur kom
Sanin til Polosof. ,Úti fyrir dyrunum var vagninn þegar
tilbúinn með fjórum hestum fyrir.
Þegar Polosof sá Sanin sagði hann. „Jæja — þú ert
þá kominn 1“ — tók svo hattinn sinn og fiakkann setti
á sig skóhlífar, tróð baðmull í eyrun þó um hásumar
væri og gekk að vagninum.
Þjónarnir báru alla böglana og töskurnar út í vagn-
inn samkvæmt skipun hans og bjuggu sem best um
hann sjálfan. Að lokum settu þeir fyrir framan hann
fulla körfu af mat. Polosof borgaði og gaf þeim mikla
drykkjupeninga og lét svo dyravörðinn hjálpa sér upp
í vagninn. Þegar hann var búinn að koma sér fyrir
þar, sem allra þægilegast kveikti hann í vindli og gaf
því næst Sanin merki eins og hann vildi segja: „Nú
jnátt þú komal“ Sanin. setiist við hliðina á honum.
Polosof bað dyravörðinn að segja ökumanninum að
hann yrði að keyra vel, ef hann vildi fá drykkjupen-
inga. Svo var vagninum lokað og síðan ekið af stað.
XXXIII.
Nú á dögum er ekki einnar stundar járnbrautarferð
milli Franfurt og Wiesbaden, en þá urðu menn að
sitja þrjár stundir í póstvagninum og skifta fimm sinn-
um um hesta. ...
Polosof svaf eða sat og rórillaði með vindilinn milli
tannanna.
Hann talaði mjög lítið og leit aldrei út um gluggann
því hann hafði lítið yndi af fögru útsýni. „það ætlar al-
veg að drepa mig að þurfa að horfa á landslagiðj"
sagði hann.
Sanin þagði líka og naut ekki ekki heldur útsýnisins
hann hafði ekki tíma til þess, en þaf sig gersamlega
heilabrotum sínum og endurminningum á vald. Á
hverri stöð borgaði Polosof. Hann leit á úrið og greiddi
ökumanninum það sem honum bar.
Þegar þeir voru komnir á hálfa leið tók hann tvær
appelsínur upp úr matarkörfunni, hélt sjálfur þeirri *
sem betri var, en bað Sanin hina.
Sanin starði lengi á félaga sinn og fór að hlægja,
„Hvað er að?“ spurði hinn og fór að bisa við að ná
berkinum utan af appelsínunni.
„Hvað að er?“ endurtók Sanin, „eg er bara hlægja
að þessu ferðalagi okkarl"
„Hvers vegna?" spurði Polosof og fór að borða appel-
sínuna.
„Hún er í sannleika mjög einkennileg. Eg verð að
viðuikenna það, að í gær varð mér ekki frekar á að
hugsa til þfn en keisarans í Kína, og 1 dag er eg að
fara með þér til þess að selja þessa jörð konunni þinni
sem eg þekki eki hið minsta 1“
„Ekkert er ómöglegtl" , svaraði Polosof. „Ef þú lifir
færðu að sjá margt sem er miklu einkennilegra en
þetta. Geturðu t. d. hugsað þér mig sem ríðandi boð-
bera og Michael Pavlsvitsch stórfusta að gefa mér
skipanir?"
Sanin klóraði áér bak við eyrað. „Segðu mér, Ippo-